Daar kon je natuurlijk op wachten. Er is een nieuw voetbal kampioenschap op komst en dus krijg je voetbalplaatjes bij de boodschappen. Bij Lidle, maar misschien ook bij andere supermarkten…?
Hier is daar geen belangstelling (meer) voor. Maar dat zal elders wel anders zijn. Dus nemen wij die plaatjes bij onze boodschappen en hangen de zakjes ongeopend in de keuken aan het prikbord.
Wie zijn/haar verzameling wil aanvullen, mag me dat in de commentaren laten weten. Dan stuur ik de zakjes te zijner tijd op. Ik wacht wel even tot er nog wat bij zijn, de actie loopt tot 30 juni.
Bij meerdere aanvragen zal ik het eerlijk verdelen.
Mijn fysiotherapeute is verhuisd naar een andere locatie. Een stuk verder rijden, maar dat heb ik er graag voor over.
Haar praktijk is nu gevestigd in een centrum met meerdere disciplines. Er werken fysiotherapeuten, maar ook verloskundigen, diëtisten en zo.
We moesten even wachten en mijn aandacht werd getrokken door een tafel met deze mand er op. Nieuwsgierig als ik ben, keek ik wat er zoal in dat mandje zat. Het bleken stuk voor stuk geboortekaarten te zijn. Geen idee vanaf hoelang, maar het was een flinke oogst.
Leuk om dat eens even door te nemen en te zien wat er allemaal voor namen gekozen werden. Ook de kaartjes verschilden van dag tot nacht, al viel me op dat ze ook steeds groter en langer worden.
Voorlopig is er nog genoeg nieuwe aanwas in Oud Beijerland. En dat is maar goed ook, want de jeugd heeft de toekomst. Dat zit daar wel snor!
Wat een walgelijk woord stond er deze week in De Telegraaf en andere mainstream media: SNEUVELBEREIDHEID.
In een land waar een partij het welzijn van dieren hoog in het vaandel heeft staan, mag een dergelijk woord niet gebruikt worden. Hoe haalt iemand het in zijn hersens om uit te zoeken of de bevolking bereid is op een gruwelijke manier te sterven? Wie zou dat nou wensen?
We kunnen niet ontkomen aan de dood. Het is onze enige zekerheid in dit leven. Maar je vrijwillig als kanonnenvoer laten gebruiken….?
Moeders, vaders, grootouders, we zijn allemaal bezorgd over onze kinderen. We doen al het mogelijke om hun veiligheid te waarborgen.
Om ze dan straks de oorlog in te sturen, te laten gebruiken als doelwit? Ze laten creperen en eenzaam sterven?
Kunnen er straks weer nieuwe grasvelden vol witte kruisen worden aangelegd, monumenten worden voorzien van onafzienbare namenrijen?
Zullen er dan weer plechtige herdenkingen worden georganiseerd? En hoogwaardigheidsbekleders holle frasen zeggen, die het leed nooit zullen kunnen lenigen?
Nog niet zo lang geleden schreef ik een blog over Three identical strangers, de film over een drieling die kort na de geboorte bij de adoptie gescheiden werden.
Bron: KRO/NCRV / Google
En toen zag ik vorige week de documentaire van 2Doc over de tweeling Erik en Peter. Ook zij werden kort na hun geboorte uit elkaar gehaald en bij verschillende gezinnen geplaatst. Pas na hun puberjaren kwamen ze tot de ontdekking dat ze een eeneiige tweeling waren. De vraag is natuurlijk waarom gebeurde dat….?
Want het zette hun levens op z’n kop. Maar niet alleen dat van hen, ook dat van hun adoptieouders en van hun biologische moeder. Wie had daar de hand in?
In de tweedelige documentaire gaat onderzoeks-journaliste Myrthe Buitenhuis hier diepgaand op in. Zij laat zich niet met een kluitje in het riet sturen. De Raad voor de Kinderbescherming wil geen uitleg geven, de psycholoog die het kon verklaren, is helaas kortgeleden overleden. Maar Myrthe zoekt verder.
Twee avonden lang heb ik geboeid zitten kijken, me verwonderd. Wie de documentaires nog wil zien, kan hier nog terecht.
Eiwit, een belangrijk deel van ons voedsel. Vroeger kreeg je dat gewoon uit de dingen die je at. Tegenwoordig wordt het aan allerlei soorten voedsel toegevoegd.
Yoghurt, kwark, snackrepen, eiwitshakes en grote potten met poeder, waarvan ik geen idee heb wat er verder in zit, te pas en te onpas zie ik dat er “proteïne” aan toegevoegd is.
Men zegt dat het nodig is om je spieren weer op te bouwen als je gesport hebt. Maar de huidige mens is allang niet meer zo fysiek bezig als de mensen vroeger. Dus zal het met die spieropbouw wel goed zitten. Tenminste, als je normaal sport. Topsport vraagt misschien wat andere voeding.
Nee, het is volgens mij vooral een winstgevend marketingidee. Want voordelig zijn al die producten niet. Een gebalanceerd eetpatroon levert vast voldoende eiwit, maar ook nog andere goede zaken zoals vezels, vitamines, mineralen.
Maar goed, wie zijn geld wil uitgeven aan extra proteïne, moet dat dan maar doen.
Niets blijft, alles verandert. Dat is natuurlijk ook wel begrijpelijk, want anders zouden we nog steeds in de oertijd leven.
Maar sommige dingen zijn ook onvoorstelbaar. Want neem nou het Zwitsers zakmes, dat rode inklapbare mes met tig mogelijkheden.
Je ziet dat je er van alles mee kunt doen en soms zijn ze zelfs nog voorzien van meer speciale gadgets.
Maar met de meest eenvoudige kun je in ieder geval je nagels vijlen, tanden stoken, een fles ontkurken en -het is een mes tenslotte- snijden. Tenminste als je nu al zo’n hebbeding hebt. Want binnenkort koop je een Zwitsers mes zonder mes… ???
Na het grote bombardement heeft Rotterdam al snel de wederopbouw aangepakt. Er moest tenslotte gewoond worden.
Na de bevrijding werden de plannen groter en concreter. Hele nieuwe wijken werden op de tekentafel gepland. Wie maakten al die plannen?
Vreemd genoeg komen vaak alleen mannen naar voren, maar ook vrouwen hebben zich gebogen over de vraag hoe zo’n nieuwe wijk er uit moest zien. En dat leverde beslist een heel mooi resultaat op. Alleen werden die vrouwen wat minder naar voren geschoven.
Auteursrecht: John Gundlach – Flying Holland
Architect Lotte Stam-Beese (1903-1988) was van onschatbare waarde voor de ontwikkeling van de stad.
Ik citeer historicus Susan Hogervorst: “Zij leverde een grote bijdrage aan het ontwerp van diverse Rotterdamse woonwijken als Pendrecht, Lombardijen, Oosterflank, Het Lage Land, Ommoord, Zuidwijk, delen van Hoogvliet.”
Al meer dan 50 jaar wonen wij in Rotterdam-Ommoord. een wijk met hoogbouw, maar ook met lagere woningen. Het is er prettig wonen, met goede openbaar vervoersvoorzieningen en veel groen, scholen en winkels binnen handbereik.
Lotte Stam-Beese drukte haar stempel op mijn wijk. Zij was als stedenbouwkundig architect meer dan twintig jaar verbonden aan de Dienst Stadsontwikkeling en Wederopbouw in Rotterdam.
Er wordt steeds minder post gestuurd. Wie krijgt er nog een brief, wie stuurt nog een verjaardagskaart?Welk bedrijf stuurt nog een aanbieding per post?
Er worden minder en minder stukken gestuurd, want alles gaat per mail. En dat voelt POST.NL natuurlijk in de portemonnee. Dus moeten we straks weer meer betalen voor een postzegel. En wordt de post ook nog minder vaak bezorgd.
Wie iemand op de juiste dag wil feliciteren, moet al ruim van te voren plannen wanneer de post bezorgd zal worden. Ook rouwkaarten komen soms te laat. Al met al denk ik dat daarom juist ook minder post verzonden wordt.
Maar kijk je in de kaartenwinkel, dan vind je meer dan genoeg kaarten voor elke gelegenheid. Wie stuurt die dan en hoe? De logica ontgaat me.
Vandaag is het in Londen (en misschien ook wel in andere steden, maar zover gaat mijn informatie niet) flaneerdag. Dan vindt in Londen de “Grand Flaneur Walk” plaats.
Hopelijk is het mooi weer, een beetje zonnig en niet al te koud. Want flaneren doe je als rechtgeaarde dandy in een keurige blazer, (club)dasje om en wandelstok in de hand. Natuurlijk is je snor bijgeknipt, opgepunt en glanzend, zit je haar keurig en draag je een hoed of zo’n typisch Engelse pet.
In Engeland en vooral in Londen kun je nog wel eens figuren tegen het lijf lopen die zich als Dandy manifesteren. Nederlandse mannen zie ik zo gauw niet in die rol.
Trouwens dames flaneren mee. In kleurige japonnen, een parasol tegen de felle zon. Hoeden in soorten en maten sieren hun hoofden. En geen sneakers natuurlijk, maar mooie, glanzende pumps aan hun voeten.
Wat zou het leuk zijn om vandaag in Londen te kunnen zijn. Zittend op een bankje, kijken naar al die kleurige en tikkeltje excentriek geklede vrouwen en mannen, die natuurlijk voor alle dames hun hoed afnemen.
Het lijkt me een echt Engels fenomeen, waar ik beslist vrolijk van zou worden.
Vandaag herdenken we de gevallenen in de oorlog. Alle gevallenen, alle slachtoffers, in welke oorlog dan ook. We herdenken uit respect voor de vele levens die verloren zijn gegaan.
Wij zullen vanavond in stilte herdenken. De televisiebeelden heb ik niet nodig, wil ik niet zien omdat ik de huichelachtigheid van sommige mensen niet kan verdragen.
Vanavond met een uitgestreken gezicht een krans leggen, maar gisteren en waarschijnlijk ook in de toekomst de oorlog prijzen, ophitsen en ophemelen.
En het zijn niet alleen politici. Velen hebben ineens hun mond vol over “oorlogseconomie”, “wapenindustrie” en de daarmee gepaard gaande “economische vooruitgang”. Ik kan het niet rijmen met medemenselijkheid, zalvende verhalen over “Christenliefde”.
Om nog maar te zwijgen hoe tegenstrijdig de verhouding is tussen vermindering van CO2 uitstoot en het voeren van een oorlog, met alle verschrikkelijke gevolgen van dien.
Daarom herdenken wij vanavond in stilte. We krijgen er geen mens mee terug, kunnen de toekomst niet voorspellen, noch veranderen. Maar dan voel ik me tenminste trouw aan mijn eigen geweten.
