Spreekwoord

De koprol is een spelletje van het AD, waaraan je als abonnee digitaal aan mee kunt doen, maar ook wanneer je een account aanmaakt.

Er staan veel spelletjes op de site van de krant. Woordspelletjes, rekenspelletjes maar ook nog andere. Ik ben van de taalspelletjes en doe dus aan meerdere mee.  Niks te winnen, maar gewoon voor de lol.

Voorbeeld van Google

In de koprol staan spreekwoorden verborgen. Een diagram waar je door heen moet rollen. Er komen natuurlijk heel veel bekende spreekwoorden langs. Maar sommige ken ik helemaal niet en dan wordt dat rollen door die lettermassa nog best lastig. Zoals deze:

  • Met iemand spelen als de kat met de muis.
  • Koffen en smakken zijn waterbakken.
  • De haring hangt aan zijn eigen kieuwen.

Leuk om ze te vinden, leuk om de betekenis uit te zoeken. En voor mij een lekker begin van de dag.

Krakend

Een beetje bruuske beweging en het dopje van Leo’s oogdruppels valt op de grond, rolt weg. Onder het bed, je zal het altijd zien.

Ik ga op de knieën, maar vind het niet. Opstaan dan maar, al kraakt mijn lijf aan alle kanten. Misschien is het verder gerold, dus aan de andere kant kijken. Ook daar weer door de knieën.

Nee, niks te zien. Het is ook zo donker. Wacht, lamp van telefoon erbij. Opstaan (kraak, kraak), telefoon pakken, lampje aan. Opnieuw zak ik krakend op de grond en ja, daar ligt dat vermaledijde dopje. Net achter een poot van het bed. Daar kan ik zo niet bij. Waarmee kan ik het nou dichterbij halen? Oh ja, er ligt een raamstok in de badkamer.

Maar weer opstaan. Pfft, dat valt niet mee en dat allemaal om één uur ’s nachts en na een lange dag. Stok gepakt en opnieuw proberen. Potverdrie, kan ik er net niet bij. Opstaan, om het bed heen lopen en weer op de grond.

Hèhè, het is gelukt. En voor de laatste maal sta ik krakend op. Inmiddels voel ik de slappe lach opkomen. Twee ouwetjes, midden in de nacht, krakend en steunend. Het moet niet gekker worden.

Prijs…!

In 2012 werden Nobelprijs voor de Vrede toegekend aan de Europese Unie.

Ik citeer even een artikel uit 2012 van NOS nieuws: “De Nobelprijs voor de Vrede is toegekend aan de Europese Unie. Dat heeft het Nobelcomité in Oslo bekendgemaakt.

Volgens het Nobelcomité zorgt de Europese Unie al zestig jaar voor vrede en democratie. Voorzitter Jagland zei dat oorlog in Europa, zeven decennia na het einde van de Tweede Wereldoorlog, ondenkbaar is.”

Twaalf jaar later, in 2024, torpedeert diezelfde Europese Unie alle mogelijke besprekingen die kunnen leiden tot een meer vreedzame relatie met Rusland. Politici die hiertoe stappen ondernemen worden geboycot.

Vrede is een besmet woord geworden, het is een en al oorlog wat gepredikt wordt.

Wat heeft zo’n prijs dan nog voor waarde ….

Als de clip niet start, dit is de link

Bouwen

Soms kan ik me hevig verwonderen als ik de nieuwsberichten lees. Zo las ik laatst dat in een wooncomplex, gebouwd in 2016, waarschijnlijk gesloopt moet worden. De huizen zitten met scheuren en het materiaal dat gebruikt werd, is aan het krimpen. Er is al veel geprobeerd, maar niks brengt de oplossing.

Hoe is het mogelijk dat we met al onze moderne technische middelen niet in staat zijn degelijk en voor de komende eeuwen te bouwen?

Dat deden ze vroeger toch beter. Zonder ingenieurs, computers voor de berekeningen, zonder geavanceerde hijskranen, werden grote bouwwerken voor eeuwen en eeuwen verwezenlijkt. Kijk naar de enorme kathedralen, steden met nog heel veel middeleeuwse gebouwen. Binnenin in mogen die gebouwen zijn aangepast aan onze moderne comfortwensen, de buitenkanten zijn nog in goede staat.

Dit hier is een huis in de muur van Zutphen. Gebouwd in de dertiende eeuw en nog steeds in gebruik. Natuurlijk tientallen malen aangepast en verbouwd, maar toch….!

Hoeden en petten

Dinsdag schreef Sjoerd over een trafohuisje, dat ik in Zutphen zag. Gelukkig nog net op tijd kon ik het voor hem fotograferen, de gids liep al een stukje verder.

Het huisje staat tegenover dit gebouw. De grote stenen herinneren aan Pettenfabriek F.M.M. Krukziener. Hier zaten in de goeie tijd honderd meisjes en vrouwen petten te naaien en ook hoeden werden er gemaakt.

Jammer, maar de tijd van degelijke petten is voorbij. Degelijke geruite petten, of van Engels tweed. Het had wel wat. We dragen nu goedkope petjes met reclame of andere versieringen, ikzelf ook soms. Tegen de zon.

Mijn vader droeg altijd een hoed, een pet heb ik hem nooit zien dragen. Je kon hem uittekenen met zijn hoed. En als hij dan een bekende tegenkwam, nam hij dat hoedje af.

Daar in de Beekstraat nr. 25 in Zutphen moest ik aan hem denken. “Als ik een pettenwinkel begin, worden de kinderen zonder kop geboren” placht hij te zeggen. Hij was niet ongelukkig, zelfs een tevreden mens. Maar grote (zakelijke) successen heeft hij nooit gekend.

Maar ook de succesvolle pettenfabriek van meneer Krukziener ging uiteindelijk ter ziele. Ach ja, zo gaat dat….!

Film

Weer gingen Leo en ik naar de film, en weer een Italiaanse: Nata per te. Een film die bijna naadloos aansloot op de film over Maria Montessori.

Dit is de link

Lucca is verzorger in een tehuis voor gehandicapten. Een tehuis waar de mensen zich thuis voelen en met elkaar een soort familie vormen. Ook Lucca zou graag een eigen gezin hebben. Maar als homo is het in Italië niet mogelijk een kind te adopteren.

Dan hoort hij dat een baby met Down is achtergelaten in het ziekenhuis. Niemand lijkt haar te willen adopteren. En toch wil de rechter niet toestaan om de zorg aan Lucca over te dragen.

Hij komt in contact met een advocate die zegt wel een maas in de wet te weten. Het wordt een slepende en zeer emotionele zaak. Lucca’s vriend trekt het niet meer, verlaat hem.

Lucca begint te twijfelen… wil hij niet te veel? Kan hij opboksend tegen de autoriteiten? Maar zijn verlangen naar een kind is zo groot dat hij tenslotte zo overtuigend pleit voor zijn zaak dat ook de rechter overstag gaat.

De film is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Wij waren allebei ontroerd en zeer onder de indruk.

Goedkoop

Dit is zaal 1 van Cinerama in Rotterdam. Een flinke zaal waar Leo en ik, met nog twee andere dames, een film zagen.

Op een koopje, want de eerste keer in het seizoen is zo’n bioscoopbezoek met de Rotterdam pas gratis. Latere bezoeken zijn tegen gereduceerde prijs.

We gingen met de metro naar de stad en ook dat is voor 65-plussers gratis. En na afloop langs de ijszaak voor een ook al een afgeprijsd ijsje.

Goedkoop dagje uit….

Koorts

Het heeft even geduurd. Misschien hebben de mensen nog even gewacht en de kat uit de boom gekeken.

Maar nu zag ik toch meer en meer oranje in de straten verschijnen. Zag ik een Oranje Support winkel in de stad, waar ik deze foto maakte.

Na dinsdagavond is het misschien al weer een beetje afgezwakt. Al zijn er nog kansen genoeg, toch? De bal is en blijft rond!

Nee, ik heb niks gekocht. In Huize H. heerst niet veel oranje koorts. Maar we kijken wel, zeker als Nederland speelt.

Beetje chauvinistisch zijn wel! En ik blijf hoopvol tot het allerlaatste fluitsignaal…!

Sommelier

Volgens mij is een sommelier iemand die verstand heeft van wijn en je adviseert in een restaurant welke wijn het best zou passen bij je gerecht.

Bron: Google foto’s

Maar tegenwoordig heb je sommeliers voor brood,  thee, water en zelfs melk. Over thee valt nog wel het een en ander te vertellen. En brood is ook heel veelzijdig, dus bron voor een lang verhaal. Maar wat zou je nou over melk kunnen vertellen, of over water?

Ik vraag me af hoe de wijnsommeliers dit vinden.  Verliest wijn nu zijn wat elitaire imago? Want over wijn valt wel veel te zeggen. Met “lekker slobberwijntje” kom je niet ver. Hier in Nederland, maar in andere landen nog veel meer, kan men er eindeloos over uitweiden.

Eigenlijk is het woord “sommelier” nu een beetje gedegradeerd. Wijndeskundige dekt de lading, maar klinkt natuurlijk ook niet zo frivool.

Maar brood-, melk-, water- of theedeskundige. Het bekt niet echt, klinkt zo stoffig en bedompt. Wie zou daar nou eens een mooie draai aan kunnen geven?

Over de vloer

In de serie over Dowton Abbey spelen een heleboel bedienden een zeer belangrijke rol. Van mijn moeder hoorde ik verhalen over meerdere dienstboden in een huishouden. Sommige mensen lijkt het leven van een koningin het ultieme geluk. Maar mij zou het niks lijken.

Ik moet er niet aan denken om hele dagen mensen om me heen te hebben. Nou is dat gelukkig ook niet het geval. Leo en ik runnen samen ons huishouden, al heb ik sinds kort wel één middag in de twee weken een hulp voor de grotere klussen.

Bron: Google foto’s

Toch liepen hier de afgelopen week steeds mensen naar binnen, werd er gesjouwd met grote steigers. Zoiets is onvermijdelijk als de schilder zijn werk moet doen. Ook kwam er een installateur voor een nieuwe verwarmingsketel.

Het zijn stuk voor stuk aardige mannen en vrouwen en zelf hoeven we geen poot uit te steken. Alles verliep prima, zelfs het weer werkte een beetje mee. Dus klagen is niet aan de orde.

Maar ik overdacht de situatie van altijd maar iemand in huis hebben, nooit eens even vrij te zijn. Misschien is het een leeftijdsdingetje, zijn we minder flexibel als in onze jonge jaren. Maar ik ben blij dat het allemaal achter de rug is.