Afgelopen week waren Leo en ik in Londen. En ondanks dat het Londens gemeentebestuur het verkeer in goeie banen wil leiden, is en blijft het een hectisch geheel. Met bewondering keken we hoe de ontelbare bussen door rijen taxi’s en dure automobielen laveerden, keurig naar de stoep kwamen als je je hand opstak. En hoe watervlug sommige fietsers links en rechts voorbij schoten. Het was ook nog eens zeer luidruchtig en hoewel we toch wat gewend zijn in Rotterdam.
Deze meneer reed op een soort DIY-fiets rond. Het leek een wielrenfiets, maar het was voorzien van een motortje, dat hevig sputterde en knalde. Een soort alternatieve solex…? Hij was er maar wat trots op en ik mocht hem dan ook -wel heel snel- even op de foto zetten. Maar toen sprong het licht op groen en broooeeemmmm… hij was weg.
Leuk bromfietsje, maar echt milieu-vriendelijk leek het me niet.
Category Archives: Actueel
Vuurrood
Op zoek naar nieuwe schoenen. Stevige stappers waar je zo nodig ook een wandeling op kunt maken. Maar ook wel een beetje netjes, niet van die stoere exemplaren. Ik koos in eerste instantie voor een keurig grijsachtig paar, maar die zaten gewoon niet lekker. En dat is natuurlijk ook heel belangrijk. En toen viel mijn oog op deze schoenen. Vuurrood lak, mooie veters. Beslist schoenen om een beetje mee op te vallen. Maar kon dat nou nog wel…? Een toch al middelbare dame, met die kleur aan haar voeten. Was dat geen aanfluiting. Ik paste ze en was meteen verkocht. Nog even twijfelde ik voor de spiegel, maar toen Leo ze leuk vond staan, was ik overstag. En waarom ook niet? Ik ben wel niet meer zo piep, maar voel me beslist nog jong genoeg voor zo’n kleurtje.
Deel dit op:
KEEP MARLIKA WALKING
Al een paar weken geleden vertelde ik hier het verhaal van mijn buurvrouw.
Marlika (30, sinds 2 jaar getrouwd met Maurice en moeder van de 7 maanden oude Manouk) heeft te horen gekregen dat ze een agressieve vorm van MS heeft en binnen korte tijd in een rolstoel terecht zal komen. Na de eerste schrik heeft zij, met man en veel vrienden besloten om het gevecht tegen die nare ziekte aan te gaan.
Hier in Nederland worden uitsluitend medicijnen voorgeschreven, die de voortgang van de ziekte enigszins remmen. Maar wat heb je aan remmen, als je nog zo jong bent? Ze wil vooruit, haar kind zien opgroeien, er mee wandelen, stoeien, goed voor kunnen zorgen. Kortom zij wil LEVEN als een gewoon mens.
Daarom gaat ze binnenkort naar Moskou voor een aHSCT-behandeling. Hier in Nederland wordt een dergelijke behandeling niet gegeven.
Voor de behandeling in Moskou moet Eur. 80.000,– op tafel gelegd worden . De ziektekostenverzekering vergoedt hiervoor geen cent!
Daarom werd vandaag (23 maart 2019) het startsein gegeven voor de crowdfunding-actie KEEP MARLIKA WALKING .
Buren, vrienden, kennissen, de sportclub en natuurlijk ook wij helpen mee.
Mag Marlika ook op jullie hulp rekenen?
Hier staan de gegevens die nodig zijn om geld over te maken
En bedenk, vele kwartjes maken een Euro.
Deel dit op:
Ze weten alles…
Al vele jaren doe ik de belastingaangifte.
Niet dat Leo dat niet zou kunnen, maar ik vind het gewoon minder vervelend om te doen. Vroeger, ja vroeger, was het een hele klus. Eerst alles uitzoeken, loonstroken, nota’s, bankafschriften. Daar was ik wel een avond mee bezig. Formulieren die met de hand ingevuld moesten worden. Dan een kladje maken en daarna tikte ik de aangifte op de schrijfmachine uit.
Maar het werd steeds gemakkelijker.
De eerste keer vond ik het nog een beetje griezelig om alles digitaal te doen, nu is het zo vanzelfsprekend. En wat moet je nog invullen? Bijna niks, want alles weten ze al van je. Hoeveel je verdient, spaart, hoeveel hypotheek je hebt en wat je huis (volgens de belasting) waard is… alles! En aftrekposten zijn er ook niet veel meer.
Het is nu een fluitje van een cent. En voor dit jaar gelukkig ook al weer klaar!
Deel dit op:
Over de dijk…
In 2017 fietste onze zoon over de Afsluitdijk, als onderdeel van een “Rondje Nederland” en kort geleden wandelde Marthy er overheen. Een lange rechte dijk, met aan weerszijden water. Een bijzondere ervaring, hoorde ik.
En nu zal dat binnenkort niet meer kunnen, want er moeten allerlei werkzaamheden aan die dijk gedaan worden. Je kunt er wel overheen, in een bus en je fiets kan mee. Maar voor de rechtgeaarde fietser is dat geen alternatief.
Ik heb geen idee hoe die werkzaamheden er uit gaan zien, maar is het anno 2019 niet mogelijk een soort van noodfietspad te maken? Voor gemotoriseerd verkeer kan dat doch ook?
Zoon zal er niet om malen, maar andere fietsers zullen het beslist niet leuk vinden. Moeten ze hun plannen de komende drie jaar opschuiven…
Deel dit op:
Roze wolk…?
Gek, deze foto van Erwin Olaf associeerde ik meteen met het valse beeld van een roze wolk. Je weet wel, de gelukzalige staat waarin iedereen soms verwacht wordt te verkeren. De vrouw op deze foto, in haar mooie, glanzende, van alle gemakken voorziene roze keuken, lijkt me juist helemaal niet gelukkig.
Op de tentoonstelling van Erwin Olaf in het Gemeentemuseum in Den Haag hangen vele foto’s met een dubbele bodem. Foto’s waarbij je op het verkeerde been gezet wordt en niet alles is zo als het lijkt. De tentoonstelling is nog te zien tot en met 12 mei 2019.
Deel dit op:
Geen mannenwerk…
“Ik maakte kleren voor de nieuwe vrouw.
Ze kon in mijn kleren gemakkelijk bewegen en leven.
Vrouwen kleden is geen mannenwerk”
Deze uitspraak is van Coco Chanel en wat moeten we blij zijn, want ik moet er niet aan denken me kleden in een crinoline. 
Zo’n breed geval, waar je niet in kunt zitten. Of zo’n korset te moeten dragen, met ingesnoerde taille door de wereld te moeten gaan. Nee, ik ben blij dat er ook heel veel vrouwen onze kleding ontwerpen.
Samen met schoondochter bezocht ik afgelopen week de tentoonstelling “Femmes fatales” in het Gemeentemuseum in Den Haag. Samen bekeken we de vele mooie, maar soms ook zeer vergezochte en (bijna) ondraagbare japonnen. Maar er was ook veel herkenbaars, zeer draagbare kleding te zien. Ontwerpen van Coco Chanel, Vivienne Westwood, Prada, Sheila de Vries, Iris van Herpen en vele anderen. Wie ook nog wil gaan kijken, moet zich haasten, want de tentoonstelling loopt nog tot en met 24 maart. Maar het is zeker de moeite waard!
Deel dit op:
Bloggers onder elkaar
Vanuit alle windstreken kwamen gisteren Bettie, Inge, Marthy, Jeanne, Ton, Emie en ik naar Utrecht Centraal voor wat nu al een traditie geworden is: onze jaarlijkse Bloggers-bijeenkomst.
We schoven aan tafel in Bar Beton en praatten over van alles en nog wat. Over vrolijke, rare, leuke, belachelijke of verdrietige dingen. We bleken soms van dezelfde dingen te houden, of juist volkomen andere interesses te hebben. Maar over één ding waren we het aan het eind van de middag roerend eens: Het was een heerlijke, gezellige en ontspannen dag! We hebben ons goed geamuseerd, er was gelachen, geen onvertogen woord gevallen en volgend jaar wordt het natuurlijk herhaald. Want “LIFE is better with Friends”
Deel dit op:
Delfts blauw…
Wandelend in Delft kwam ik deze bakfiets tegen. Aan zoiets kan ik niet voorbij lopen, er moét een foto gemaakt. Maar thuis bedacht ik “wat moet ik er mee?”, want in mijn haast om verder te gaan op die kouwe dag was ik vergeten wat details te fotograferen. Van wie zou die bakfiets zijn en wat wordt er mee bezorgd? Een korte speurtocht op Google bracht me naar dit artikel.
Die mooie bakfiets is al tamelijk oud. Vroeger was ie groen. Maar een fikse opknapbeurt, een dosis creativiteit en hulp van Royal Delft maakte de fiets tot een soort van vuilniswagentje. Want het afval van Café de Oude Jan wordt met deze fiets naar de ondergrondse container vervoerd. En dat gebeurt dus niet onopgemerkt. Mooie promotie toch!
Ook oude spullen kunnen met een beetje moeite opgevrolijkt worden en hun nut nog altijd bewijzen.
Deel dit op:
Alles van waarde….
Als ik de deur opendoe, staat onze overbuurvrouw op de stoep. “Mag ik even binnen komen, vraagt ze, “ik heb iets te vertellen”. Aan haar gezicht zie dat het niks vrolijks is. Kind ziek…? Man weg…? Ongeluk…? Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Maar nee, niks van dat alles. Als ze zit, vertelt ze dat ze een agressieve vorm van MS heeft. Allemachtig! Zo’n leuk jong gezin, het dochtertje is nog maar net een half jaar.
Ze heeft zichzelf goed in de hand, vertelt rustig en gestructureerd wat er aan de hand is en wat er verder gaat gebeuren. In Nederland kan dit alleen (nog maar) behandeld worden met remmende medicijnen. In Mexico, Zweden en Rusland wordt de ziekte op een andere manier bestreden en zijn de resultaten hoopgevend. In veel gevallen lijkt de MS gestopt (misschien wel genezen…?) En daar gaat ze voor. Ze heeft besloten naar Moskou te gaan en zich daar te laten behandelen. Binnenkort kunnen we er over lezen in het wijkblad.
Ze start een crowdfunding actie, want de kosten van deze behandeling worden niet door de verzekeraar vergoed. Ik ben verbijsterd. Want waarom zou je een jonge vrouw veroordelen tot een leven in een rolstoel (met alle kosten en narigheid van dien) als er een alternatief is? Waarom wil de verzekeraar niet bijdragen in de kosten.
Wanneer iemand geen behandeling in Nederland kan krijgen, is het toch niet zo gek als je naar een ander land wil.
Eur. 80.000,– gaat het in Moskou kosten. Een bedrag dat naar mijn mening te overzien is. Het zou enorm helpen als de verzekering een deel van die kosten op zich zou nemen, maar nee, niks, nada, 0,00 procent. En dat is gek.
Die crowdfunding moet slagen! Zodra ik meer weet, zal ik het hier melden. Wie er wat en hoeveel aan wil bijdragen hoef ik niet te weten. Maar mijn buurvrouw moet haar kans kunnen grijpen!!!
