Lang hoefde ik niet te zoeken naar een leuk plaatje bij deze eerste paasdag. Want onderweg wandelde ik met de Ganzenpas langs dit huis. Volop in het zonnetje stonden de paashazen hier te kijken en iedereen op te vrolijken.
Vrolijk Pasen. Geniet van het mooie weer 😉 😉 😉
Zo’n beeld mag in deze tijd van het jaar niet ontbreken. Lammetjes en een moederschaap op de dijk, bij de Rotte. Elk jaar weer een heerlijk gezicht. We liepen er langs, sjaals los, onze jassen al lang in de tas, genietend van alle kleur en bloemen langs de weg. En bijna iedereen bleef even staan om een foto te maken. Want dit beeld verveelt nooit, toch…?
Hoe ouder je wordt, hoe meer herinneringen… Tja, daar valt niet aan te ontkomen. En als je dan terug denkt, dan liggen sommige herinneringen in een wel ver verleden. Want wanneer werd Winkelcentrum Alexandrium nou toch gebouwd? Dat was ergens in de jaren 80. Het staat er dus al bijna 40 jaar. Inmiddels zijn er grote stukken bijgebouwd, verbouwd, gesloopt en opnieuw opgebouwd. Van de oorspronkelijke winkels is bijna geen een meer over. Er sluiten steeds meer zaken en dat is te zien aan de grote dicht getimmerde schuttingen. Geen best teken. Want al wordt er met veel bombarie de loftrompet gestoken, echt gezellig is het er niet meer. Kleine zaken hebben er geen bestaansrecht, want de huur die moet worden opgehoest is gigantisch. Jammer, want vroeger kwam ik er graag. Nu laat ik het vooral links liggen.
Nee, het is beslist niet de mooiste foto van de Notre Dame in Parijs. Maar hier was de kerk nog helemaal ongeschonden. Stond ze nog te pronken op het Ile de la Cité. Diverse keren was ik er. Met een beetje geluk kon ik er naar binnen. En hoewel ik niet religieus ben, werd ik altijd overweldigd door de pracht en de praal.
Maar ook gewoon zittend, op het grote plein er voor was een feestje. Lekker in de zon of huiverend van de kou. Het is de navel van Frankrijk. Alle wegen in Frankrijk worden vanaf dit grote plein gemeten. Met recht een waar ijkpunt.
En nu zal het er troosteloos zijn. Met brokstukken van verbrand hout, met as die verwaait en een kerk waar de ziel uit is. Ze wordt weer opgebouwd, vanzelfsprekend. Daar voor is te groots, te veelbetekenend. Maar hoe lang zal het duren voordat alles weer in oude luister is hersteld? Parijs zal voorlopig niet meer hetzelfde zijn!
Kijk nou, een standbeeld voor Agatha Christie, de koningin van de thrillers. Midden in West End, London. En niet voor niks, want even verderop, in het St. Martins Theatre speelt voor het 65e jaar haar stuk “The Mousetrap”. Dat moeten toch al miljoenen mensen gezien hebben. Wij zagen het in 1995, toen we met onze jongens in Londen waren. En we hebben ons toen uitstekend geamuseerd. Zouden het misschien nog wel een keer willen zien.
Weet ik nog wie de dader was? Nee, dat kan ik me eigenlijk niet meer herinneren. Wel hoe het decor was. En ja, dat is, naar Engelse traditie, nog steeds hetzelfde. Nog altijd komen er dagelijks mensen kijken naar dit toneelstuk. Hier is een voorproefje. Het hoort bijna bij Londen als de Big Ben of de Tower Bridge. Als je de kans krijgt, zeker eens gaan kijken.
Aan deze reclame uiting erger ik me groen en geel. Waarom? Omdat het het zoveelste “weinig calorieën product” is? Nee, al zitten we daar natuurlijk niet op te wachten. Ik erger me omdat er geen letter Nederlands gebruikt wordt.
Het is me al eerder opgevallen dat de snelle reclamejongens vooral hun heil zoeken in Engelse teksten en slogans. Dat er steeds minder gewoon Nederlands gebruikt wordt. Dat is toch helemaal niet nodig. Er had in zuiver Nederlands ook reclame gemaakt kunnen worden. Een enorme miskleun van het reclamebureau. Alleen daarom wil ik dit ijs niet kopen. Niet eens proberen, al zou het gratis zijn!
Hier in Nederland is het niet meer gebruikelijk om politieagenten herkenbaar op de foto te zetten. Ik dacht dat het in Londen ook niet mocht. En we zagen onderweg eigenlijk niet meer zulke echte bobby’s. De meeste agenten hadden een uniform aan met van die felgele hesjes en eigenlijk zag ik geen verschil meer met de Nederlandse agenten. Begrijpelijk dat wel, maar zo’n stoere agent met een echte helm, al was het maar voor de couleur locale…. En toen in Soho zag ik deze drie hun ronde maken. Vriendelijk keuvelend met voorbijgangers, hier en daar een aanwijzing geven. Helemaal de Londense sfeer. Dus vroeg ik of ik ze mocht fotograferen. “Why not? All of us?” Ja, graag! Ze gingen er eens goed voor staan. Real British en de achtergrond onmiskenbaar Soho…!
Afgelopen week was spannend voor me. Eerst op maandag een mammografie. En alhoewel ik die al vele malen eerder kreeg, zat er deze keer toch extra spanning bij. Ze zouden toch niet weer…. net als vorig jaar…? Ik weet wel dat zoiets een overbodige gedachte is, zoiets kun je nu eenmaal niet regelen. Maar toch… gedachten laten zich niet sturen. Na het maken van de foto’s en een paar eeuwig durende minuten, kwam het verlossende woord. “Mevrouw, de radioloog kon geen afwijkingen vinden”. Dus voorlopig was ik even gerustgesteld.
Helemaal geruststellen deed de chirurg me op vrijdagmorgen. Alles prima, ook geen rare dingen te voelen. Ik kon weer opgelucht naar huis. Tot oktober, dan is het een controle bij de mammacare-verpleegkundige. Maar goed, geen hersenspinsels maken, geen angsten kweken. Gewoon doorleven!
Elke week begin ik met een muzikaal filmpje. Vrolijk, ontroerend of bijzonder, maar altijd raakt het mij op een bepaalde manier.
En deze song van Passenger “Keep on walking” raakt me meer dan ooit. Voor mij staat dit lied voor een boodschap.
Want mijn buurvrouw Marlika moet ook kunnen BLIJVEN LOPEN.
Help haar het geld bijeen te brengen om naar Moskou te gaan, waar ze een aHSCT-behandeling zal ondergaan. Klik op de afbeelding in bovenstaand bericht of op de banner rechts en lees meer en vooral hoe je kunt doneren.
Mag Marlika ook op jullie steun rekenen?
Klik op de banner rechts of op deze link:
KEEP MARLIKA WALKING
en maak het mogelijk dat
Marlika weer verder kan!
