Helemaal vanzelf…

Dit busje kan helemaal uit zich zelf rijden. Geen mens meer nodig aan het stuur, dat is overgenomen door een computer. Toch is het experiment in Wenen gestopt, want er was een voetganger aangereden.

Nou was dat misschien ook wel gebeurd als er een meneer of mevrouw aan het stuur had gezeten. Fouten worden tenslotte dagelijks gemaakt en ongelukken gebeuren aan de lopende band. Maar ik heb wel eens gehoord dat de techniek om de auto te laten rijden zonder menselijke tussenkomst niet zo moeilijk is. Wat de struikelblokken zijn, is welke keuzes er gemaakt moeten worden. Wanneer moet ie stoppen, wat is de beste snelheid? Natuurlijk moet ie voor een mens stoppen. Maar hoe bepaal je dat? Ik heb er geen verstand van, maar de mogelijkheden om een mens te herkennen moeten legio zijn. En stopt ie dan ook voor een dier? Welke grootte heeft dat dier? Een hond, okay, maar een kakkerlak? Dat denk ik niet. Toch moet aan elke mogelijkheid worden gedacht en geprogrammeerd.

Voorlopig houden wij het nog maar bij een doodnormale auto 😉 😉 😉

Lekker!!!

Vroeger, heel lang geleden, hadden mijn ouders vrienden met een grote tuin, waarin allerlei fruitbomen en struiken stonden. En als de gesprekken niet voor kinderoortjes geschikt waren, werd ik de tuin in gestuurd. Daar mocht ik snoepen van het fruit. En wat was dat lekker!!! Het is nog steeds een zalig zoete herinnering 😉

Het buitenlandse fruit, die onrijp en nog groen geplukte vruchten uit allerlei Verwegistan, kan niet tippen aan de smaak van mijn herinnering.

Maar vorige week kocht ik geen buitenlands fruit, maar een doos Nederlandse pruimen, rijp geplukt. En toen ik thuis kwam en een pruim proefde, wow, wat een smaak. De volgende dag terug naar de winkel en meteen nog twee dozen gekocht. Ja, ogen die groter zijn dan de maag…

Het was zonde die heerlijke pruimen te laten bederven, dus bakte ik een flinke plaattaart. Maar hemel, nu had ik niet alleen te veel pruimen, maar ook teveel taart. Gelukkig wilden de buren wel meedelen. En hielp Leo ook danig mee om alles op te eten.

Warm….

Nou ja…, had ik het helemaal nog niet over de warmte gehad. Want warm was het, de afgelopen dagen. Het kwik in onze kamer steeg naar 31,5 graden, een absoluut record. Wat deden wij? Nou, niet zo veel. Zitten, langzaam aan naar de keuken, koel water tappen en dan weer zitten. Lezen, computerspelletje spelen, lui zijn. Te warm om iets te doen. Zelfs koken vond ik een opgave, dus aten we vooral salades met veel groente. En ik haakte af voor de wandeling, zoals bijna iedereen van de wandelgroep.

Bron: Google foto’s

Maar eigenlijk vond ik al die heisa over de temperatuur een beetje overtrokken. We hebben natuurlijk ook genoeg tijd en te weinig zorgen om ons hier mee bezig te houden. Want toen de temperatuur het nu verbroken record haalde (23 augustus 1944) was er wel wat anders om je druk over te maken. Er was geen ijs te koop, geen stroom dus ook geen airco, weinig voedsel en slechts op bonnen te verkrijgen. En dan zijn er ook geen berichten over ouderen die met hun voeten in een koel waterbadje zitten en aan ijsjes likken. Geen foto’s van drukke zwembaden of strandmeertjes. Geen leuke plaatjes van frisse jonge meiden in een kekke bikini.

Wel was er een wrede bezetter in ons land, die weinig plezier toeliet. Die doodvonnissen liet uitvoeren, de bevolking onder de knoet hield. En dan wordt je interesse in de temperatuur danig bekoeld. Zelfs zonder airco. Want een vluchtige zoektocht in de kranten bij Delpher leverde op 24 augustus 1944 geen enkel bericht over het warme weer op. Dat is dus andere koek 😉

Robbeneiland

Denk nou niet dat ik even naar Zuid Afrika ben geweest, want dit is Robbeneiland, vlakbij Rotterdam

Want in dat grote, drukke en industriële Maasvlakte-gebied ligt dit eilandje. De eerste opzet was een plek te maken voor grote tankers om aan- en af te meren. Dat werd de Nijlhaven. Maar waarom dan niet meteen iets wat meer aantrekkelijks te maken? En zo werd het piepkleine eilandje voorzien van een strand en wat gras. De rest moest de natuur zelf doen en dan maar hopen dat er wat leven zou komen. En dat kwam er. Vogels vonden het wel een geschikte plek, maar ook de zeehonden die rond de Maasvlakte zwemmen liggen er graag. Bij een beetje gunstige wind en wat zon zijn het er heel wat. Wij spotten er meer dan tien! Het eilandje is niet toegankelijk, maar er varen wel regelmatig schepen voorbij. De zeehonden houden al dat verkeer nauwlettend in de gaten en zodra een schip iets te dichtbij komt floepen ze allemaal het water in.

Futureland…

Vrijdag hadden we ons tweede uitje, dit keer naar Futureland. Waar dat ligt? Op de Tweede Maasvlakte, te midden van grote industrieën, havens, schepen en kranen.

Bron: Google foto’s

Ook hier waren we al eens, maar toen was de Maasvlakte nog vrijwel onbebouwd. En nu wisten we niet wat we zagen. Binnen enkele jaren is hier uit water en zand een haven gemaakt die er wezen mag. Enorme kranen en aanlegplaatsen voor containerschepen, die behoren tot de grootste van de wereld. Niet alleen containerschepen, maar ook enorme olietankers kunnen hun lading daar kwijt. Een voorlichter van het Havenbedrijf Rotterdam gaf, tijdens de boottocht die we maakten, uitleg over wat we zo allemaal zagen. Zo staat er vlak bij de tentoonstellingshal een enorme loods, waar stalen buizen liggen. Buizen van zo’n 8 meter in doorsnee en van 8 centimeter(!) dik plaatstaal. Die worden in Roermond gewalst en via de weg naar Rotterdam vervoerd. Ze dienen als ondergrond voor windmolens en boorplatforms op de zeebodem.

Containers zijn niet meer dan grote dozen, maar er is vrijwel geen product dat niet in een container vervoerd kan worden. Op zo’n schip staan er ruim 14.000. Binnen in het schip staan er bijna net zoveel als boven op.

En wekelijks komen deze schepen in de Rotterdamse haven aan. Ze hoeven geen sluizen door en de diepgang van de haven is ruim voldoende. Dat maakt Rotterdam tot de motor van onze economie.

En hoe zit het met de huidige milieu-eisen? Tot mijn verbazing bleek dat al heel veel kranen en voertuigen elektrisch voortbewogen worden. En ook op andere punten wordt in de Rotterdamse haven goed gelet op het milieu. Rotterdam heeft op dat punt een voortrekkersrol in de wereld.

De tentoonstelling in Futureland is mooi opgezet, interessant en er kunnen diverse tochten per bus of per boot gemaakt worden. Ook kinderen kunnen zich er prima vermaken. Alles moet wel van te voren besproken worden, dus even plannen is geboden.

Dit vind ik leuk…

Bron: Google foto’s

Afgelopen zondag luisterde ik naar het radioprogramma “Andermans Veren” en hoorde ik dit. Als dochter van een schilder sprak dit gedicht me heel erg aan.

Het zwarte schaap
Mijn vader heeft jaren bij AKZO gewerkt,
mijn zus heeft de rangen van SIKKENS versterkt.
Mijn broer werkt bij HISTOR als heftruck chauffeur,
mijn schoonzus bij FLEXA als mengcontroleur.
Mijn oom doet de sales voor het merk WIJZONOL;
bij SIGMA staat tante Moniek op de rol.
Mijn nicht mixt voor ALABASTINE pigment,
mijn neef staat als maker van PRIMER bekend.
Mijn zwager is SCHILDER in Wieringerwerf
en ik kom als enige niet uit de verf.

Het gedicht is van Machiel Pomp, die tweemaal kampioen Light Verse werd.
Op internet kon ik de tekst niet vinden, dus heb ik die zelf opgetekend.


Rood…

Ik ben niet de enige die telkens weer met zo veel plezier kijkt naar de bloeiende bermen. Hier in Rotterdam-Ommoord ziet het in het voorjaar geel van de paardenbloemen.

Maar nu staan de bermen weer vol met van alles en nog wat. Maar vooral de klaprozen vallen op. Knallend rood staan ze te wiegelen in de wind.

Maak er wat van…

Zoals ik gisteren al schreef, heeft Marlika haar crowdfundingbedrag bij elkaar gekregen en is ze inmiddels in Moskou.

Het waren spannende weken, niet alleen om al het geld bij elkaar te krijgen, maar ook de spanning van wat er allemaal moet en gaat gebeuren. Tel daar bij op de vele dingen die geregeld moesten worden. Zo nu en dan leek Marlika op haar tandvlees te lopen. Gelukkig was er de steun van familie en vrienden, maar toch… Je zou voor minder stil of chagrijnig worden en rustig in een hoekje gaan zitten. Maar dat is niks voor Marlika. Het leven moet gevierd worden!

En kan dat niet zo als het moet, dan moet het maar zoals het kan. Op 31 augustus 2019 zal het lastig zijn de 1e verjaardag van Manouk te vieren. Dus werd die dag naar voren gehaald en stond er al taart, waren er slingers en cadeautjes op de dag dat Manouk 10 maanden oud werd.

En zit je toevallig op je trouwdag al in Moskou? Nou, dan maken we van de nood een deugd. Het werd gewoon gevierd in het Gorkipark.
Goed zo! Maak er wat van…!
Carpe diem! Pluk de dag!

Muzikale maandag

"Keep Marlika walking"

Het nummer van deze week is bijzonder, want afgelopen zaterdag vertrok Marlika naar Moskou. Haar crowdfunding is geslaagd, het totale bedrag werd gehaald. Nu hopen dat de behandeling zal aanslaan en haar toekomst er zonniger uit zal zien.
Maar “she never walks alone”! Alle vrienden, bekenden en onbekende donateurs leven met haar mee.
Zet hem op, Marlika!!


Filmpje maken…

Meegaan met de moderne tijd valt niet altijd mee. Ik mag dan wel beweren dat ik met gemak met de moderne media om ga, in werkelijkheid loopt het vaak veel minder soepel.

Ik kreeg het verzoek om een kort videootje te maken voor een bepaalde gelegenheid. En natuurlijk zeg je daar dan volmondig “ja” tegen. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn. Telefoontje erbij, instellen en hup, dan staat zo’n filmpje er toch zo op? Nou… eh nee. Want op selfies sta ik altijd met een enorme kalkoenkin en dat wilde ik voorkomen. Leo moest er ook bij en die heeft een bloedhekel aan dit soort acties. Toch is het ons gelukt om een aardig filmpje te produceren.

Dan komt de volgende fase. Het verzenden van zo’n videootje. Het lukte niet… Ook niet bij een volgende poging. Nou morgen dan maar. Maar de volgende dag bleek het nummer niet te kloppen en was ons filmpje bij een volkomen vreemde terecht gekomen. Nadat ik het goede nummer had gekregen, stuurde ik prompt nogmaals de verkeerde dat vermaledijde filmpje. Die ontvanger zal wel gedacht hebben….!
Maar nu is het dan toch bij de juiste persoon terecht gekomen. Eindelijk!!! 😉 😉 😉