Category Archives: Actueel

Zo kan het ook…

Posted on by

Bij de supermarkt stapte een jonge man naar binnen met in zijn karretje een enorme zak met plastic statiegeld flessen. Hoe komt ie daar nou aan? Tja, dat moet je hem dan vragen… Maar waarom zou ik me daarmee bemoeien. Het gaat me tenslotte niks aan! Maar toen ik hem een tijdje bezig zag, ben ik toch maar op hem toegestapt. “Ik ben niet nieuwsgierig, maar ik wil wel altijd graag alles weten. Is dit het resultaat van een opgeruimde studentenflat of….?” Hij lachte breeduit.

“Nee hoor! Dit hebben mijn collega’s en ik bij elkaar gespaard. We willen graag een goed doel steunen en zo komt er telkens wat binnen. We zoeken ze uit op de diverse supers en dan is het in één keer inleveren. De supers steunen ook vaak zelf een goed doel en daar is het moeilijk tussen komen. Vandaar deze voorraad lege flessen.” In de tussentijd bleef hij flessen in de automaat stoppen en de kar werd leger en leger. Ik bedankt hem voor de uitleg en zei “Ja, kan het ook. Er zijn helaas nog genoeg goede doelen om te steunen.” Mijn statiegeldbon heb ik hem maar gedoneerd. Het was toch een hele positieve actie. Vergat ik alleen te vragen welk doel gesteund moest worden. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed zit!

Tekstvast…

Posted on by

We zaten vrijdagmorgen net aan de Bossche Bol toen we gezang hoorden. Vanaf het terras konden we prima de lange roltrap vanaf het station zien en daar stonden een hele rits in witte T-shirts gestoken mensen op. Ik dacht aan een soort “flashmob” met koorliederen, maar nee “we gaan de roltrap af, we gaan de roltrap af” bleek de tekst van het lied te zijn. Eerstejaars studenten op weg naar een evenement. Eigenlijk best leuk op zo’n zonnige dag.

’s Avonds zaten we op dat zelfde terras aan een drankje en toen kwamen ze weer voorbij, nu uit tegengestelde richting en een stuk minder florissant. Niet dronken, maar moe en toe aan een behoorlijke nachtrust voordat de studie zal worden opgepakt. Maar op de roltrap naar boven klonk het weer, minder luid, minder enthousiast, maar toch: “we gaan de roltrap op, we gaan de roltrap op…” . Tekstvaste studenten, dat zeker!

Hoe kan dat…?

Posted on by

Gedachtenkronkels leiden soms naar moeilijke vragen. Zo aten wij deze bietjes. Telkens wanneer wij dat eten, denk ik terug aan mijn kuren in Katwijk, nu al meer dan 60 jaar geleden. Ik herinner me dat bietjes daar niet mijn favoriete eten was. Niks eigenlijk, ik was een ongelofelijke miezemeut. Maar daar was een probate oplossing voor. Drie verpleegsters kwamen er aan te pas. Eén om je benen vast te houden, één om je neus dicht te knijpen en de laatste hield de volle lepel paraat. Die werd meteen in je mond gestopt als je naar adem hapte. Middeleeuws… ja wel een beetje. Maar daar dacht ik deze week niet aan. Het viel me ineens op dat er toen blijkbaar verpleegsters zat in dat sanatorium waren. Ook in andere ziekenhuizen. En niet alleen daar. Overal werkten veel meer mensen dan nu. Schepen werden gelost en geladen met behulp van tientallen mannen. Nu varen enorme schepen van hot naar her met maar een handjevol personeel.

Bron: Google foto’s

Toch telde Nederland maar zo’n 11 miljoen inwoners, waarvan bijna alleen de mannen buitenshuis werkten. Nu staat de teller op 17 miljoen, nemen veel vrouwen ook deel aan het arbeidsproces, maar is er toch krapte op de arbeidsmarkt. Inmiddels is ook heel veel geautomatiseerd. Er worden robots ingezet om ouderen wat “gezelligheid” en “aanspraak” te geven. Waar werken die 17 miljoen dan? Tijd voor een persoonlijk praatje ontbreekt. We doen beslist iets niet helemaal goed, want toen hadden mensen nog wél overal tijd voor, terwijl de werkdruk toch beslist hoger moet zijn geweest.

Naar school

Posted on by

Gek toch dat net over de grens de dagelijkse dingen soms meteen al anders gaan. Hier verschilt de eerste schooldag niet veel anders dan andere dagen. Ja, voor jou en je kind natuurlijk wel. Maar voor anderen gaat de dag gewoon voorbij.

In Duitsland lijkt het wel wat anders te gaan. We zagen vorige week diverse ouders met een grote puntzak met snoep (?) naast hun kind met een fraaie nieuwe schooltas lopen. Die ging dus die dag voor het eerst naar school.
En in de winkels lagen ook heel veel mooie nieuwe schooltassen, vrijwel allemaal in rugzak-uitvoering. Dat draagt wat makkelijker. Klein verschil, maar toch…

Ergernis

Posted on by

Dagelijks kun je zien of horen hoe mensen zich misdragen. Geweld, drugs, vernielingen, inbraken, het is een heel rijtje. De daders worden in de media dan met hun initialen aangeduid. Om hun privacy niet te schaden. En dat is terecht. Daarom ergerde het mij zo dat de zoon van mevrouw H., die toevallig burgemeester te A. is, voluit in het nieuws kwam. Hij werd door de sensatie-journalistiek op het offerblok gelegd.

En de publieke mening deed daar op de Sociale Media (!) nog eens vrolijk een schep bovenop. De jongen werd op internet-podia aan de schandpaal genageld, met stenen bekogeld, gevierendeeld en tenslotte gebrandmerkt.

Ineens werd Nederland ook bevolkt door allerlei pedagogen, die zeker wisten dat hun kinderen -natuurlijk dankzij hun voorbeeldige opvoeding- zoiets nooit van z’n levensdagen gedaan zouden hebben. Voor die mensen heb ik nieuws: zij zijn horende doof, ziende blind en in de eerste leugen niet gestikt. Want pubers gedragen zich nou eenmaal wat onvoorspelbaar en maken op weg naar de volwassenheid soms vreemde fouten. Ook de kinderen van BN-ers. Maar die hebben ook recht op privacy!

Tentoonstelling

Posted on by

In het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam bekeken we de tentoonstelling “Lust for Life” met het werk van Ed van der Elsken. Hij maakte foto’s in een tijd dat fotograferen nog niet zo wijd verbreid was als het nu is. Nu kiekt Jan en Alleman er op los en worden we overspoeld met foto’s.

Ed van der Elsken was een echte mensen-fotograaf. Niks geposeerd, maar mensen in het echte leven. In de hippietijd in Amsterdam maakte hij prachtige foto’s van de “paradijsvogels” die er rondliepen. Maar ook maakte hij honderden foto’s op zijn reizen naar verre bestemmingen. Niet altijd onder de fijnste omstandigheden, niet vrolijk, maar hartverscheurend. Bij het zien van de foto’s die hij in Bangladesh maakte, voel je nog steeds de pijn die toen geleden is.

De dia’s werden niet altijd goed bewaard en daardoor waren ze bijna onherstelbaar beschadigd. Gelukkig heeft het Nederlands Fotomuseum er voor gezorgd dat de dia’s nog net op tijd gerestaureerd konden worden. Ook dat wordt in de tentoonstelling belicht. Nu kunnen we dus gelukkig nog genieten van die vele duizenden prachtige beelden.

Misschien gaan we nog wel een keertje kijken. De tentoonstelling is nog tot 6 oktober 2019 te zien.

Wijsheid…

Posted on by
Bron: Pinterest

Nee, ik vind me zelf helemaal niet wijs. Elke dag ontdek weer dingen die ik niet wist, niet begrijp, geen benul van heb.

Toch zijn er van die uitspraken die ik van mijn moeder heb. En dan denk ik, “gut, je lijkt steeds meer op haar.”
Om tot de ontdekking te komen dat ik daarin niet de enige ben.
Wat zou ze dat leuk gevonden hebben 😉

Weet je het nog…?

Posted on by
Voorpagina Volkskrant 14-8-1973 (via Delpher)

Weten jullie nog wat voor weer het was op 14 augustus 1973? Ik schat zo maar in dat je het niet meer zult weten. Ik wel!!
En ik weet het nog zo goed, omdat het onze trouwdag was. Tja, dan onthoud je het natuurlijk.

Het was prachtig weer, voor mijn doen eigenlijk een beetje te warm. Want toen ook al drupte het zweet me snel langs de oren. Maar zo’n dag gaat als in een roes voorbij. Al blijven de herinneringen natuurlijk wel.
We trouwen vanuit onze eigen flat. Mijn ouders kwamen bijna te laat aan omdat de taxichauffeur de weg niet wist. Dus zoefden we over de weg naar het stadhuis en kwam ik zowat hollend de stadhuistrap op.

De receptie, het etentje in een restaurant dat inmiddels al lang niet meer bestaat. Schoonouders die moeilijk aten, omdat ze nog maar kort daarvoor hun tanden hadden laten trekken. Herinneringen die nooit zullen verbleken.

En nu zijn we dus 46 jaar verder. Met twee lieve zonen en een schat van een schoondochter. En vast van plan om de 50 jarige bruiloft te halen!

Zo gezellig…

Posted on by

Dit is een plaatje van een scene uit het computerspel June’s Journey. Dat spel speel ik dagelijks en al gedurende bijna een jaar. Deze scene ben ik trouwens al lang voorbij. Maar als ik weer eens niet verder kan omdat ik te weinig “bloemen” heb om een level hoger te gaan, dan speel ik hem telkens weer opnieuw.

Waarom? Omdat ik het zo’n gezellig plaatje vind en omdat de wijnboerderij er bijna net zo uitziet als op mijn “eiland”. Maar ook omdat bij ons op tafel net zo’n kleed ligt, wij dezelfde wijnglazen hebben en er ook vrijwel altijd een fles wijn op tafel staat. Wij hebben zelfs net zo’n pepermolen…

Ik weet het, het is een bijna kinderlijk genoegen. Maar ik amuseer me er prima mee en met mij miljoenen andere mensen van over de hele wereld. Dat weet ik uit de reacties op Facebook. Ik blijf dit spel nog wel even spelen, want er komen nog zo’n 35 hoofdstukken. En daarna begint er een nieuwe episode. Ik kan dus nog vooruit!