Beetje alternatief

Bron: Facebook / Awesome ideas

Voor de kerst koop ik geen boom, al jaren niet meer. Ik pruts wat met groene nep-dennenslingers rond de paal van onze trap, hang er lichtjes in en wat ballen. Dat is ons alternatief voor een kerstboom.

Maar op internet zie ik in deze tijd allerlei andere alternatieven voorbij komen. Soms heel minimalistisch, soms grappig, soms kattenbestendig.

Dit alternatief is heeft een hoog klus-gehalte. Vast een timmerfanaat die nog wat latjes overhad. En een doos vol oude haakjes. Likje beits van die groene kast van jaren her en kijk….: een geheel eigen kerstboom. Die niet zijn naalden verspreidt en waar je ook nog eens iets aan kan hangen.

Ik vind hem leuk. Jammer, maar Leo is niet zo’n klusser, dus na-apen zit er niet in 😉 😉 😉

Veilig

Al maanden stond er een fles lampenolie in de berging. Dat spul gebruik ik eigenlijk alleen maar om mijn hobbyscharen schoon te maken. Tenminste, als ik die fles open kan krijgen. Er zit namelijk een veiligheidsdop op, want je wilt niet dat kinderen zo’n fles zo maar open draaien. Vaak is het spul ook nog aantrekkelijk gekleurd, dus ja, logisch.

Maar dan begint de strijd. Dop indrukken en tegelijkertijd draaien. Er volgt een knarsend geluid, maar de dop blijft dicht. Ik probeer het nog eens, met meer kracht. Leo wordt te hulp geroepen, maar ook hem lukt het niet. Ik zoek op internet naar een oplossing. Maar nee, die vind ik niet. Wel tig handleidingen en een bericht over de noodzakelijkheid van die dop. Ja, ja, dat snap ik dus.

Ik wrik met een schroevendraaier de rand los. Maar ook dat biedt geen soelaas. We proberen nog eens op verschillende manieren die fles open te krijgen, gebruiken brute kracht, doch het mag niet baten. Zullen we die fles terugbrengen? Ja, maar een identieke dop op een andere fles geeft natuurlijk dezelfde problemen.

Tenslotte probeer ik het met een soort van tang, die eigenlijk dient voor blikjes met een lipjesssluiting. Maar de scherpe punten hebben wel grip op de fles en ja….! Eindelijk is hij open. Zonder drukken, maar wel met heel veel kracht. Eindelijk weer schone scharen. En met een liter van die lampenolie kan ik jaren vooruit. Voorlopig hoef ik geen nieuwe.

Die fles staat nu ergens hoog en droog en vooral veilig opgeborgen. Ik kan wel weer even vooruit.

Gevallen…

Nee, niet ik gelukkig. Ik sta nog stevig op m’n benen. Maar voor mij is Tom Waes wél met een enorme klap van z’n voetstuk gevallen. Een bekend figuur, regelmatig in de spotlights. Met een voorbeeldfunctie, of hij dat nou leuk vindt of niet.

Bron: Google afbeeldingen/Pinterest

Zo’n man moet weten dat je niet met een slok op achter het stuur kruipt. Maar hij niet alleen, ook zijn maatjes hadden het moeten weten. Die hadden een taxi moeten bestellen. Zodat Tom veilig naar huis was gekomen.

Nu is en blijft hij voor altijd die stommeling.

In geval van…

In geval van een stroomstoring is het handig om een lamp te hebben die een tijd lang branden. We hebben bijna allemaal kaarsen in huis en lucifers.

Maar in verre gebieden wil de stroom nog wel eens langdurig uitvallen. En dan is het fijn om iets bij de hand te hebben. De lamp is bij te vullen, niet alleen met verse olie, maar ook met gebruikte. Is het ook nog eens echt duurzaam en ben je op alles voorbereid.

Verbod…..

Bron: Algemeen Dagblad

Zo nu en dan geloof ik mijn ogen niet als ik lees wat er zoal in de krant staat.

Neem nou het bericht dat de provincie Brabant plannen heeft om auto’s op benzine of diesel te verbieden tot vijf kilometer vanaf groene gebieden.

Stel je voor, je wilt lekker gaan wandelen met je kroost en moet eerst 5 kilometer lopen om bij een boom te kunnen komen. Of je bent gehandicapt. Dan word je door zo’n maatregel gedwongen om thuis te blijven.

Wie bedenkt zoiets? Vast geen ambtenaar op drie hoog achter. Ik vermoed eerder iemand met een ruime strook groen in zijn woonomgeving.

Het lijkt wel alsof sommigen er op uit zijn om chaos te creëren. Terwijl de natuur toch is om gezellig te genieten van alles wat groeit en bloeit.

Oude bekende

Ineens zag ik ze overal. Een beetje veranderd van uiterlijk, niet meer het bekende papieren potje waar je gaatjes in het deksel moest prikken. Maar meer eigentijds, rechttoe rechtaan, maar nog wel gelukkig dezelfde kleuren en ook het meisje was nog steeds compleet met mutsje.

We kochten een potje, uit nostalgie en omdat we die smaak wel weer eens wilden proeven.

Smaakte het nog steeds zoals toen? Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Het is nog steeds pittig, hartig. Maar de geur lijkt minder uitgesproken. Minder zweetvoetenlucht, misschien nu wat acceptabeler?

Maar een witte boterham met een flinke lik roomboter en een dun laagje Zwitserse kaas is nog steeds lekker! Dat blijft voorlopig nog wel op tafel staan.

Wachten

Bron: Facebook

Het moet echt heel lekker zijn, de Dubai-chocolade reep. Al diverse mensen hebben het geproefd en waren enthousiast.

Op dit moment is er al zo veel te snoepen in de winkels, dat ik nog maar niet gekeken heb waar ik hem kan kopen.

Maar vorige week was er in diverse plaatsen in Duitsland voor het eerst zo’n reep te koop. En dus stonden er rijen mensen bij de winkels van Lindt.

Niet zomaar een paar mensen, die hun snoeplust niet konden bedwingen, maar honderden mensen. In Stuttgart, in Frankfurt wachtten sommige mensen al vanaf 4 uur ’s nachts op een kans zo’n reep te kunnen bemachtigen. Voor een stuk chocola? Het moet niet gekker worden.

Ik wacht wel tot de hype is uitgewoed. Beter voor mijn lijn, beter voor mijn portemonnee.

Gescheiden

Dit is een nou een typisch bankje voor mensen die uit elkaar gaan, of gescheiden zijn. Je moet nog wel met elkaar in gesprek, maar persoonlijk of lijfelijk contact dan toch liever niet.

Je zou denken dat zo’n bankje voor de rechtbank staat, maar dat is niet zo. Ik trof het aan ergens op een straat in Rotterdam.

Het lokt niet om er op te gaan zitten. Eigenlijk totaal nutteloos. Niet mooi, niet fraai onderhouden, niks an eigenlijk.

Ik heb geen idee waarom het er staat. Maar misschien zie ik de verborgen betekenis niet zo goed….

Geen aanbeveling

Het lag op een grote doos met druiven uit Verwegistan, dus ik had ze toch al niet gekocht. Maar nu natuurlijk helemaal niet. Eerst schoof ik het weg, maar toen viel mijn oog op het woord “CAUTION”. Heftige waarschuwingen voor giftig spul. Dit soort giftige middelen hoef ik niet.

Maar wat ik me wel afvraag, is hoe de mensen die de kratten verpakken en verschepen er over denken. Zouden die het weten, dat rare plastic vel wel kunnen lezen? Dragen ze beschermende kleding?

Er lagen identieke vellen op andere dozen, sommige al verkreukeld. Blijkbaar vond niemand het noodzakelijk om er aan dacht aan te schenken.

Maar ik vond het geen aanbeveling om die druiven te kopen.

Portretten

Vorige week gingen Leo en ik naar het Fotomuseum in Rotterdam. Daar is altijd wel iets te bekijken, maar dit keer gingen we speciaal voor de tentoonstelling “Je moest eens weten”.

Fotografe Cigdem Yuksel maakte prachtige portretten van Turkse vrouwen die in de jaren 60 en 70 naar Nederland kwamen. Naast de portretten waren foto’s uit hun familiealbum te zien en vertelde elke geportretteerde iets over haar ervaringen. Soms was dat een film, meestal een opgetekend verhaal.

Ze kwamen uit alle delen van Turkije, ze spraken de taal niet, misten hun familie, het dorp of de stad waar ze woonden. Ze werkten hard, als fabrieksarbeidster, schoonmaakster en voedden hun kinderen op. Maar altijd maakten ze er het beste van. Een prachtige tentoonstelling, met ontroerende verhalen van sterke vrouwen.