Er is genoeg over te schrijven, over de malle tijd waarin we nu leven.
Maar ik wil er toch niet zo veel aandacht aan geven. Ik kijk maar vooruit en zet, net als gisteren, hier een paar foto’s van de ontluikende lente. Want hoe je het went of keert, de mens wikt, maar de natuur beschikt.
Het klein en groot hoefblad steekt aarzelend boven de grond en bij de buren staat de magnolia al bijna volop in bloei. Lichtpuntjes in donkere dagen.
In deze rara tijden kijk ik maar een beetje vooruit. We zien vanzelf wat de toekomst gaat brengen, maar één ding is zeker.
Het wordt weer lente! En al scheen dan de zon nog niet toen ik deze foto maakte, de belofte is er in elk geval….
Wie mijn blog gisteren las, zal wel begrepen hebben dat ik de maatregelen die nu getroffen worden met was scepsis bekijk. We zitten midden in een idiote periode, want dit hebben we nog nooit meegemaakt.
Zie ik de realiteit dan niet onder ogen? Ja zeker, dat doe ik wel. Alleen denk ik dat we ons lot nooit kunnen ontlopen. Wat dat lot voor ons in petto heeft, zullen we pas te zijner tijd ervaren.
Trek ik me dan helemaal niks aan van alle commotie? Jawel, ik ga niet persé naar grote bijeenkomsten. Maar als het nodig is, ga ik nog wel met het openbaar vervoer, haal ik mijn boodschappen bij de supermarkt en sta daar in de rij voor de kassa. Net als alle anderen. Handen schudden doe ik niet zo veel, knuffelen met mijn eigen kinderen, ja, dat wel hoor!
En natuurlijk kan het geen kwaad wat meer op hygiëne te letten. Handen wassen, handdoeken wisselen, vaatdoekjes regelmatig verschonen. Maar verder…? Nee, we leven net zo als we altijd deden. Eten voldoende verse groeten, fruit. En we gaan op tijd naar bed. Want wat kan een mens nog meer doen? Ik zou het niet weten…..!
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: ‘Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!’ –
Van middag – lang reeds was hij heengespoed –
Heb ik in ’t cederpark de Dood ontmoet.
‘Waarom,’ zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
‘Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?’
Glimlachend antwoordt hij: ‘Geen dreiging was ’t,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ‘k ’s morgens hier nog stil aan ’t werk zag staan,
Die ‘k ’s avonds halen moest in Ispahaan.’
P.N. van Eyck (1887-1954) (met dank aan www.Gedichten.nl)
Toen ik afgelopen vrijdag het blog van Sjoerd las, dacht ik dat het geintje was. Het kon toch niet waar zijn dat mensen in alle ernst zich opwinden over zoiets als “bijenpoep”? Maar helaas, het is wel degelijk waar.
Mijn hemel, hoe ernstig kan dat zijn? Maar dan google ik nog wat verder en begrijp ik de zaak wat beter.
Want ga maar na, je kunt natuurlijk niet tolereren dat bijen je auto bevuilen. Onze eigen goed gepoetste, duur betaalde en veilig vlakbij huis geparkeerde Heilige Koe, overdekt met een laag gele bijen uitwerpselen? Nee, dat is te erg voor woorden. Daar moeten vragen over gesteld worden, handtekeningen voor verzameld en protestacties tegen gevoerd worden.
Wat nu? Zullen de bijen het veld moeten ruimen? Krijgen ze kleine pampertjes om, zodat de vieze boel tenminste adequaat afgevoerd kan worden? (In zee natuurlijk, bij alle andere plastic soep) Of ligt de oplossing van het probleem in het genadeloos vernietigen van de bijen?
Misschien is dat het beste. Want als er geen bijen meer zijn, is de mensheid ten dode opgeschreven. En dan is het hele probleem meteen de wereld uit!
😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡 😡
Een tegeltjes waarheid als een koe. En ik heb er eigenlijk niks aan toe te voegen.
Fijne zondag, geniet er van.
Morgen is het gewoon weer maandag
Vorig jaar om deze tijd schreef ik een aantal blogjes over mijn buurvrouw Marlika. Zij startte een crowdfundingsactie voor een aHSCT-behandeling.
Het geld kwam er en Marlika reisde naar Moskou. Zes weken lang onderging zij daar een zware behandeling. En daarmee begon voor haar de lange weg naar herstel. Omdat haar weerstand minimaal was, moest ze, eenmaal thuis, in quarantaine. Nauwelijks bezoek, weken, maanden lang helemaal niet naar buiten, alleen digitale contacten.
Met vallen en opstaan herwon ze haar vitaliteit. Soms leek ze alweer bijna de oude, soms was er even een terugslag. Maar langzamerhand zagen wij haar opknappen. Het helpend handje dat we zo nu en dan uitstaken was fijn, maar vindt ze nu niet meer nodig.
En nu… nu zitten we allemaal in quarantaine. En voor Marlika is het opnieuw en nog strenger dan voor ons allemaal. Maar ondanks alle moeilijkheden laat Marlika zich niet uit het veld slaan. Ze straalt, geniet van haar man en dochter, zwaait op afstand lachend naar ons en is super positief.
En in deze dagen heeft ze tijd genoeg voor haar grote hobby bakken. Staat er zo maar ineens een stuk taart of bananenbrood op onze tuintafel.
We genieten er van en weten het zeker: Marlika komt er wel!
Gisteren zaten Emie, Inge, Jeanne, Marthy, Sjoerd, Ton en ikzelf aan een tafel in Bar Beton in Utrecht Centraal. Het was de dag van onze jaarlijkse blogbijeenkomst. Bettie had er ook bij zullen zijn, maar die moest zich helaas wegens ziekte afmelden.
Wat wij daar doen? Nou, eigenlijk hetzelfde als onze dagelijkse blogactiviteiten. Praten over wat ons zoal bezig houdt. En dan gaat het echt niet alleen over bloggen, maar wisselen vrolijke zaken af met ernstige onderwerpen. Niets hoeft, maar alles mag besproken worden. Ondertussen nippen we aan onze koffie of thee en lunchen we.
En voor je het weet zijn de uren om gevlogen en reizen we allemaal weer naar onze eigen woonplaats. Met in onze tassen de cadeautjes die we voor elkaar bedacht hebben.
Zelfgemaakte foto’s en kaarten, doosjes met zoetigheden of geluksolifantjes, zakjes met zeep en een blikje met … nee geen appelstroop, maar een mooie gehaakte pannenlap.
Thuis lopen we in gedachten de dag nog eens door en besluiten we unaniem: volgend jaar weer!
Zo nu en dan komt er op Internet ineens iets voorbij, waarvan je denkt “Kijk nou, das handig!”
Zo ontdekte ik op Pinterest deze pleisterkaart. We kennen het allemaal. Je snijdt in je vinger, wilt er een pleister op plakken, maar die gaat er binnen no time ook weer af. Hier staan handige tips om het beter op te lossen.
Nee, geen nieuwe actie bij de blauwe grootsuper. Er wordt op dit moment door diverse mensen gehamsterd, om dat je nooit kunt weten….
Ik las al dat bonen in tomatensaus, desinfecterende handgel en zeep op dreigen te raken. En ik ben dus niet de enige die zakdoekjes op voorraad heeft. 😉
Ook schijnt men op grote schaal wc-papier in te slaan.
Het doet me denken aan een tante, die enorme voorraden lucifers, zeep en andere voedingsmiddelen insloeg. Ze had er een grote kast vol mee. Wat er mee gedaan is toen ze uiteindelijk overleed weet ik niet. Misschien is het allemaal wel weggegooid…
Zelf heb ik wel altijd een soort ijzeren voorraad. En omdat ik nogal eens vergeet wat ik heb gekocht, staat er hier ook wel wat dubbel. Ik hoef dus nog niet in te slaan, maar kan voorlopig nog wel vooruit.
