Nu hij elke dag thuis werkt, was het voor onze jongste zoon een mooie gelegenheid om eens te zien of hij helemaal vanaf niks een brood zou kunnen bakken. Dat lijkt in de verste verte niet op zijn dagelijks werk. Maar koken en bakken is zijn hobby en nu kan hij het nuttige verenigen met het aangename.
Dus maakte hij vorige week een “starter”van bloem en water. Hij verzorgde dat een aantal dagen zodat op zondagmorgen een wat gistig geurende en bubbelende pot op zijn aanrecht stond.
Daar deed hij nog meer bloem, water en wat zout bij en kneedde daar een mooi deeg van. Afgedekt en opzij gezet, wachtte hij tot het gerezen was.
De deegbol werd daarna op een bakblik gelegd en ingesneden. En toen kon het in de oven geschoven worden.
Na enige tijd was dit het resultaat. Het huis moet verrukkelijk geroken hebben. Dat kun je helaas niet overbrengen met een appje. Maar bekijken konden wij het thuis wel via Whatsapp.
En hij heeft beloofd nog verder te oefenen, zodat wij straks, als alles weer “gewoon” is, een lekker broodje van hem krijgen. En daar ga ik me nu alvast op verheugen!
De muziek van Harry Bannink ligt me na aan het hart. Zoveel prachtige nummers, waarvan er veel maar een enkele keer ten gehore zijn gebracht.
Afgelopen week stuitte ik op een nummer dat Edwin Rutten heeft gezongen in de Sjef van Oekel show. Een tekst van Tony van Verre en de heerlijke muziek, ja natuurlijk, van Harry Bannink.
Zo’n pareltje mag nog wel eens gezien en beluisterd worden. Een beetje stout, al lang geleden op de TV vertoond, maar eigenlijk, op een andere manier, nu toch weer helemaal up-to-date.
Wie op de sociale media kijkt, schrikt zich soms een hoedje van de vele taal- en stijlfouten. Niet dat ik dat iemand kwalijk neem, want ik ken het merendeel van de mensen niet. Maar ik denk soms wel met weemoed aan het taalonderwijs dat ik zelf kreeg. Met veel aandacht voor juiste spelling, interpunctie en klemtonen.
In deze roerige tijd worden er nogal eens acties bedacht om het vele werk van al die mensen in de zorg, het openbaar vervoer, de winkels en nog zoveel andere plaatsen onder da aandacht te brengen. En hen te bedanken voor alles wat zij doen.
En dan valt me ineens op dat er altijd wel iemand reageert met een opmerking in de trant van “denk ook eens aan …” en dan een beroepsgroep noemt die nu ook hard aan het werk is.
Ik ben verbaasd over zoiets. Ineens moet iedereen één voor één genoemd worden. Alles duidelijk vermeld worden, inclusief de puntjes op de i.
Laten we nou een keer beslissen dat we respect hebben voor iedereen en dankbaar zijn dat er zo veel mensen, ondanks de risico’s, toch voor ons aan het werk blijven. En dat er nog zo velen niet genoemd zijn, maar toch worden meegenomen in die grote golf van ons medeleven.
Een woord met een Q, daar kun je soms zo naar zoeken bij Scrabble. Nu om nooit meer te vergeten.
Wat we ook hopelijk nooit zullen vergeten is wat voor consequenties (hé, weer een!) het allemaal heeft. Je ziet nog maar een beperkt aantal mensen, op grote afstand of via een appje of FB-bericht. En dat is al vaak meer dan in vroeger tijden. Want toen bestond dat rotte Q-woord natuurlijk ook, al zal het minder gebruikt worden.
Met tijd in overvloed nu, denk ik terug aan de maanden dat ik in Katwijk kuurde. Zoals ik hier vertelde, bracht mijn moeder me. Nu is de afstand Rotterdam-Katwijk met de auto gemakkelijk te doen. Maar mijn ouders hadden geen auto en met het openbaar vervoer was het niet alleen omslachtig en duurde het lang, het was ook kostbaar. Dus kwamen ze maar één keer in de veertien dagen een uurtje op zondag. Mijn zus en zwager kwamen het andere weekend. Verder zag ik niet veel familie. En voor vriendinnetjes was ik toch nog te klein. Overdag was ik vaak alleen, omdat de andere kinderen wat groter waren en naar school gingen, met bed en al.
Deze foto dateert waarschijnlijk van voor mijn tijd in Katwijk. Maar het was één van de weinige die ik op het internet kon vinden. Het is de meisjes-lighal en zo te zien kregen de kinderen hier les. Ik was daar toen nog te klein voor.
Nu realiseer ik me dat al die kinderen en volwassenen daar in dat Zeehospitium ook in een soort quarantaine zaten. We moesten vooral rusten, flink eten en veel in de frisse zeelucht zijn. Hoe? Daar heb ik geen duidelijke herinneringen aan bewaard. Al weet ik wel dat, toen ik weer mocht lopen, ik soms op het strand mocht spelen. En dat er altijd wel een raam open stond, weer of geen weer.
Wat moeten mijn ouders toch veel te verwerken hebben gehad. We hadden nog geen telefoon, er werden maar spaarzaam foto’s gemaakt en de verpleging was uitstekend, maar veel vertellen deden de zusters niet. Niet aan ons, maar dat is begrijpelijk, maar ook niet aan de ouders.
Gelukkig hebben we nu alle mogelijkheden voor contact en dat wordt in deze dagen gelukkig ook veelvuldig gebruikt. We delen onze berichten met de kinderen, natuurlijk. Maar wisselen ook foto’s en berichten uit met familie, vrienden, soms zelfs volslagen vreemden. En dat is fijn. Ver van elkaar en toch dichtbij! Een kleine, fijne bijkomstigheid in een verder nogal bedrukte tijd.
Deze echt Rotterdamse spreuk kwam ik tegen op onze jaarkalender, die volstaat met Rotterdamse wetenswaardigheden.
Nou niet direct een uitspraak voor een keurige vergadering. Maar het slaat de spijker op de kop. Loopt alles op rolletjes op een houtje-touwtje manier, dan gaat het beslist niet helemaal goed als er iets veranderd moet worden. En dan beginnen de moeilijkheden, komen de vragen pas goed op gang 😉
Met verbijstering las ik gisteren dat er hordes mensen naar het strand of een natuurgebied waren geweest. Aan de ene kant begrijpelijk, want we willen even frisse lucht. Ook wij liepen in de buurt een rondje. Maar mensen, hou in hemelsnaam wat afstand.
Ik vraag me af hoe we dat gaan oplossen. En ineens besefte ik dat ik de oplossing al had gezien. En dat er niks nieuws onder de zon is. Want wie denkt dat Marie Antoinette zich vrijwillig in een hoepelrok hees, heeft het vast helemaal mis. Dat deed zij en de andere dames om AFSTAND te houden. Het was gewoon heel praktisch.
Dus hup, heren, aan de slag, Even naar de schuur en een stevige crinoline in elkaar frutselen. Dames pak het naaimachientje. Dat oude gordijn kan mooi worden omgebouwd tot een hele wijde rok. En dan kunnen we allemaal lekker op pad 😉
En kijk eens aan, twee vliegen in één klap. Is ook die vervelende #Metoo kwestie meteen van de baan 😉
Op verschillende blogs en op Facebook zag ik al wat uitingen van Corona-humor voorbij komen. De een leuk, superleuk of nou ja, zeg maar wrang… Het kan verschillen. Maar ik vind het wel hoopvol dat we proberen te blijven lachen. Dat geeft ook je weerstand een oppepper, denk daaraan.
Deze zag ik in de krant en vond ik ook wel het plaatsen waard. Een inventieve moeder, die van de nood een deugd maakt… Pluis, bedankt!
Wat denkt een mens allemaal nodig te hebben in tijden van nood? Nou, een beperkte hoeveelheid toiletpapier, maar 140 rollen….?
Verse groenten, fruit, iets lekkers om je zelf te verwennen, iets om te lezen, te haken, te breien. In ieder geval iets om al die dagen thuis door te brengen.
Nou nee, niks van dat al. Dit is in de bonus deze week. Kratten bier, voor een gezellig avondje met vrienden, voor bij het voetballen of de Grand Prix.
Ach, ze konden bij Appie natuurlijk niet weten dat we voorlopig allemaal thuis moeten blijven. Dat feestjes en visite even “not done”zijn.
Ik moest er dus wel een beetje om lachen. En dat is ook weer positief.
Want laten we vooral blijven lachen. Huilen kan altijd nog!
Ik voel me eenbetje een paria. Ik wil er niet aan toegeven, want de werkelijkheid is niet anders en ik zal beslist niet de enige zijn die zich vreemd voelt. .
Geen bezoek, zoveel mogelijk thuis blijven. Nee, het openbaar vervoer is nu geen optie. Natuurlijk bellen we, appen we en kunnen we zelfs skypen. Maar wat een vreemde gewaarwording. Gevangen in je eigen bubbel, maar nu niet vrijwillig, maar op last van de overheid. Voor een goed doel, dat zeker. Voorlopig voor drie weken, maar wie weet voor hoe veel langer nog.
Alles is afgelast, zingen, gymen, spelletjesmiddag. De hulp heeft zich afgemeld. Wanneer ze weer komen wil of mag, is nog onzeker.
Boodschappen doen gaat vlug, vlug. En met een van te voren gemaakte lijst, want even lekker rustig winkelen is er al niet meer bij.
Nou ja, met een beetje droog weer gaan we een stuk wandelen in de omgeving. Dat kunnen we nog wel. En als we dan mensen tegenkomen, blijken die maar al te graag in voor een praatje. Maar ze houden afstand, voor wie weet wat….!
Nou ja zeg! Genoeg gemekker. Er is nog van alles te doen. Zo heb ik mijn puzzel uit de mottenballen gehaald. Die lag er al al te lang en zal misschien (??) nu een keer afkomen. Voorlopig tijd zat!
