Alternatief van huis

Sommigen van ons gaan of zijn al op weg naar een vakantiebestemming. Veel blijven in Nederland, sommigen verkozen toch den vreemde om een tijdje naar af te reizen.

Wij blijven voorlopig nog maar even hier. Er is tenslotte keus genoeg om naar toe te gaan. En wie niet voor al te oubollig wil worden versleten, kan ook nog kiezen uit diverse exotisch klinkende namen:

Auvergé = Overschie
Kéthèl sur l’Auvergé = Kethel bij Overschie
Das Krälingerwald = het Kralingsebos
Réo = Rotterdam en omgeving

Bron: Google foto’s

Maar misschien blijven we wel waar we nu zijn, in Teilia. Dat is Rotterdams voor “met je voeten in een teiltje”

Al die namen en uitdrukkingen heb ik niet zelf bedacht hoor! Die komen van de Rotterdamse Taal-kalender. Zelfs de foto van het Krälingerwald komt van Google 😉 Tja, ik heb nou eenmaal vakantie, nietwaar?

Slaven

Nu de discussies en de protesten van BLM weer alle krantenkoppen halen, verwonder ik me steeds weer over WAT ter discussie staat.

De slavernij uit ons verleden, slavernij waar we ons voor moeten schamen, excuus voor moeten aanbieden. Maar wat heeft dat nu nog voor zin? Het is gebeurd en -zonder twijfel- het was gruwelijk. Het mag nooit meer gebeuren.

Maar is dat het einde van het verhaal? Dat geloof ik niet. Want denk eens aan al die kinderen die in vieze mijnen moeten werken, om materiaal voor onze moderne apparatuur te delven. Aan de lange dagen in bedompte ateliers, waar ze moeten zitten om westerse en hippe kleding te maken. De arbeiders die werken in fabrieken waar de lucht ernstig vervuild is.

Van welke kant ik dat ook bekijk, het blijft slavenarbeid. Of we nou een goedkoop T-shirt of een duur merk kostuum kopen, de arbeiders hebben er waarschijnlijk onder kwalijke arbeidsomstandigheden aan gewerkt. Er is echt niet zoveel verbeterd. Ja, daar schaam ik me voor en daar zou wat aan gedaan moeten worden.

Gek toch, dat we daar nu niks over horen. Of zouden al die protesterende mensen zich niet willen realiseren hoe hun schoenen, t-shirts en jeans gefabriceerd worden? Omdat dat te pijnlijk is voor woorden?

Oefenen

Ja, ja, het heeft even geduurd, maar nu ben ik dan toch overstag gegaan en oefen ik elke dag om “in shape” te blijven.

Met zo’n enorme fitnessball, een wat kleinere bal, met banden en elastiek. Ik heb een yogamatje grijpklaar staan. En nu maar hopen dat het uiteindelijk ook leidt tot beter -en langer- lopen zonder pijn.

Een tijdje geleden kreeg ik van een vriendin een boekje over het weekblad Margriet, dat al meer dan 80 jaar op de markt is. Met daarin natuurlijk terugblikken op de voorbije 80 jaar.

Toen deed de “moderne” huisvrouw ook al aan dagelijkse oefeningen.

Zij zette haar “beste beentje voor”, maar nog niet in comfortabele stretchkleding of met speciale apparaten. Een keukenkruk, daar moest men het mee doen.

Alleen de oefeningen, die lijken de jaren overleefd te hebben. Al krijgen ze nu wel hippere namen.

Nou, voorlopig maar stug doorgaan. In yogabroek aan de slag met workouts en squats en wat er allemaal nog meer te doen is!

Pasjes

Jaren geleden kocht ik op de markt twee opbergdoosjes voor pasjes. Handig, alle betaalkaartjes en toegangspassen bij elkaar.

Eén doosje sneuvelde na een aantal jaren, maar gelukkig is had er nog een. Maar ook dat viel laatst en sloot niet meer goed.

Bij diverse winkels vroeg ik naar zo’n doosje, maar nee, nergens te koop. En dan is internet je vriendje. Want bij Bol.com waren de mogelijkheden vrijwel onuitputtelijk. Van heel goedkoop tot afschrikwekkend duur.

Maar ineens zag ik een vrolijk geel mapje, lekker klein, precies passend bij mijn favoriete tas. En ook nog eens redelijk geprijsd. Dat werd dus snel bestellen. En al de volgende dag kwam het door de brievenbus.

Ik ben er heel blij mee. Handig, want de belangrijkste pasjes vinden een plek in een speciaal metalen beschermhoes, waar ze met één knopbeweging uit flippen. De andere pasjes vonden ook allemaal een plekje.

Er past wat contant geld in en er is zelfs plek voor (een paar) munten. Goeie koop!

Spelling

Deze poster laat maar weer eens duidelijk zien hoe het met het onderwijs van onze eigen taal is gesteld.

Bron: Google foto’s

Wie regelmatig de commentaren op -onder andere- Facebook ziet, begrijpt dat we het niet meer zo nauw nemen met de spelling. En zoiets als “autocorrectie” helpt daarbij ook niet al te veel. Vaak genoeg geeft die juist een heel verkeerd gespeld woord en in de snelheid van je berichtje wordt dat dan over het hoofd gezien.

Maar ik vraag me toch af…! Hoe kan het dat de ontwerper, de zetter, de drukker, zelfs de man die de posters ophing, die enorme spelfout nooit opgemerkt hebben.

Of is er uit onverschilligheid geen opmerking over gemaakt? Zien we zulke dingen wel en denkt men “Ach laat maar…!”?

Overdaad

Ja, ja, ik weet het. Ik heb er al vaker over geschreven. Maar het irriteert me telkens weer. De ongebreidelde overdaad in onze winkels.

Ik heb niks tegen keuzes. Het hoeft echt niet allemaal sober en grijsgrauw. Ik kan met plezier kijken naar een gevarieerd schap en kiezen welke jam of hagelslag ik nou weer eens op brood zal doen.

Maar een aantal maanden geleden viel me bij de grootsuper op (en dat zal bij andere supers niet anders zijn!) dat er wel erg veel soorten pindakaas in het schap stonden. Zo iets eenvoudigs als pindakaas, wat zouden ze allemaal aanbieden? En omdat ik een tel-tik heb, telde ik de verschillende soorten. Ik kwam toen op 24 soorten pindakaas. Met stukjes noot, met grote stukjes noot, naturel, met suiker, zout, chocola en dat dan van diverse merken. Keus te over mevrouw! Maar ik neem toch altijd maar dat ene merk. Geheel naturel, zonder poespas, suiker, en zonder palmolie.

Vorige week – ik vermoedde het al – stonden er nog eens wat meer soorten bij. Nieuw merk op de markt en ja, dus te koop bij de grootgrutter. Inmiddels kan ik het aantal verschillende soorten niet meer tellen, maar dik over de 30 variaties staan er hier in het schap.

En dat is dan alleen nog maar pindakaas. Twee stappen verder staan de potten chocopasta, met amandel, met hazelnoot, met……..

Ach lieve meneer AH, mag het asjeblieft een beetje minder….?

Balanceren

Bron: Google afbeeldingen

Om oefeningen te doen met mijn knie vroeg de fysiotherapeute me zo’n grote fitness bal te kopen en daar mee te oefenen. Nou hoef ik gelukkig niet als de olifant op dit plaatje op die bal te gaan staan. Maar zitten vind ik al knap lastig.

Je moet een beetje balanceren en die bal blijft natuurlijk niet liggen.

Ik zie mezelf in de spiegel en vind me nou niet zo’n gracieuze ballerina. Eerder een klein, angstig varkentje, al rollend op weg naar de slachtbank.

Er zijn ook andere oefeningen, met de bal tegen de muur. Maar dat vraagt ook om een beetje overgave. Pffft, niks voor mij. Ik hou alles graag onder controle.

Maar oefening baart kunst en als dat dan ook nog helpt om mijn knie weer gewoon en zonder al te veel pijn te laten functioneren, dan heb ik het wel voor over.

Vandaag dus maar weer aan de slag. Leo is weg, dus niemand die me ziet en gaat lachen….!

Onderzoeken

Na alle commotie over de C-crisis begint nu een periode waarin we het ene na het andere onderzoek voorgeschoteld zullen krijgen.

Bron: Google foto’s

Nog tot in lengte van dagen zullen wetenschappers en pseudo-wetenschappers zich verdiepen in allerlei aspecten van die ziekte.

Over de invloed op ons leven, de gevolgen van het thuiswerken, hoe veel minder of juist hoeveel meer ziektes de kop op staken of verdwenen leken te zijn.

Hoe het echtscheidingscijfer beïnvloed is, wanneer de geboortepiek plaats zal vinden, waarom men beter dit wel of dat weer niet zou hebben moeten eten, drinken, gebruiken, laten staan.

Het moet een eldorado zijn voor al die snuffelaars in de cijfers en trends. Ze zullen er voorlopig nog wel een tijdje zoet mee zijn.

Zeep

Vroeger, toen ik bij mijn tante in Brabant logeerde, liet ze me een keer haar voorraadkast zien.

Tante had in de oorlog in een Jappenkamp gezeten, bittere armoe en honger geleden. Misschien daarom wilde ze altijd een flinke voorraad in huis hebben. Die kast stond vol zelf geweckte potten bonen, stoofperen en kersen. Er lag rijst, macaroni, bloem. In mijn kinderogen leek het wel een winkel.

Maar er was ook een plank met stapels lucifers. Dat moest je ook altijd ruimschoots in huis hebben, vond tante. Want dan kun je altijd een vuurtje maken.

En zeep, dat heb je ook nodig. Dus lagen er grote blokken Sunlight zeep en stapels Lux toiletzeep. Het maakte een overweldigende indruk op me.

Toen de C-crisis begon, heb ik mijn voorraad eens geïnspecteerd. Ik kocht wat blikken, vulde rijst en pasta aan. Maar niet in zo’n grote hoeveelheid als tante.

En natuurlijk keek ik ook naar mijn voorraadje lucifers. Dat was nog wel voldoende. En de zeep behoefde ook geen aanvulling. In de loop van de tijd heb ik nogal wat stukken verzameld, gekregen of zelf gekocht.

Trouwens, sinds we vloeibare zeep gebruiken, slinkt mijn voorraad niet noemenswaard.

Maar nu gebruiken we weer gewoon zeep. Eigenlijk best fijn. Zacht schuimend en lekker geurend. Ik kan nog wel een tijdje vooruit. In elke kast ligt nog wel een geurend stukje 😉

Privé

Een paar maanden geleden vroeg ik op gymles om het telefoonnummer van een -op dat moment- zieke mede-gymster. Degene aan wie ik het vroeg wilde me dat nummer al geven, toen ze werd tegengehouden door een ander. Dat mag je niet zo maar doen, dan schaad je de privacy.

Oké. Het zou dus via een omweg moeten. Eerst moest de betreffende mevrouw gevraagd worden of ik dat nummer wel zou mogen hebben…. Hoewel ik het nogal ver gezocht vond voor iets simpels, stemde ik er uiteraard mee in. En gelukkig, een paar uurtjes later had ik het betreffende telefoonnummer en kon ik even een whatsappje sturen en beterschap wensen 😉

Nú moet je bij een -vooraf telefonisch- gereserveerd restaurantbezoek een aantal vragen beantwoorden, je naam, adres en telefoonnummer achterlaten. Die gegevens zouden eigenlijk meteen na je bezoek vernietigd moeten worden. Maar… dienen nu nog even bewaard te blijven, zodat ze, indien noodzakelijk, bij een later contactonderzoek gebruikt kunnen worden.

Guttegut, wat kan alles toch snel veranderen. Eerst op je vingers getikt worden, al ging het alleen maar om je meeleven te kunnen tonen. Nu je gegevens achterlaten zonder ook maar enigszins te kunnen controleren wie die zoal in kunnen zien….

Kunnen jullie er nog chocola van maken?