Even gewoon

We waren dan wel op vakantie, maar toch niet helemaal afgesneden van de digitale wereld. En zo las ik op Facebook dat Trompenburg Arboretum de lockdown nu helemaal spuugzat was en als protest zaterdag open zou gaan.

Weliswaar met een wat aangepast toegangsbeleid, dat wil zeggen je moest je (digitaal) aan melden en een tijdslot opgeven. Maar gelukkig zonder QR-code.

Natuurlijk meldden Leo en ik ons ogenblikkelijk aan. Want waarom zo’n grote tuin niet open mocht, het was ons altijd al een raadsel.

Toch leek er nog een kink in de kabel te komen, want de burgemeester had laten weten te zullen handhaven. Maar dat bleef gelukkig achterwege. Soms triomfeert in onze stad het gezonde verstand.

Alle bezoekers waren net als wij dolblij weer in het arboretum te kunnen wandelen en te genieten van wat de natuur ons belooft. Want al zien sommige struiken en bomen er nu wat miserabel uit, onder de grond en in de stammen en twijgjes wordt volop gewerkt aan wat er komend seizoen te zien zal zijn.

Op verschillende plaatsen piepten narcissen, krokussen en sneeuwklokjes uit de aarde. Op de takken zag je dikke of iets minder dikke knoppen en de rododendrons konden bijna niet wachten met openspringen. Ja, bijna aan het eind staat er zelfs een die al volop voorjaarspracht vertoonde.

Ach ja, de natuur gaat gewoon zijn gang en laat zich niks gelegen liggen aan onze menselijke regeltjes. En zo hoort het ook!

Even rust

Bron: Google

Door de omstandigheden is ons leven in wel heel rustig vaarwater gekomen. En dan valt er gewoon weinig te vertellen. Daarom las ik even een radio-stilte in.

Leo en ik gaan er weer eens even op uit. Lekker ergens in Nederland uitbuiken, bijkomen, op verhaal komen of gewoon bijtanken. We zien wel wat het wordt.

In ieder geval schrijf ik een aantal dagen geen blogjes.

Alleen op maandag heb ik wat gepland, zodat jullie toch de week muzikaal beginnen 😉

Wij trekken ons nu even terug. Doei……!

Moet dat nou?

De afgelopen maanden waren een paar keer in de Achterhoek en Twente. Prachtig landschap, waar we met veel plezier hebben rondgetoerd en gewandeld en ik ook diverse keren over blogde.

Maar waar we ook diverse malen stuitten, waren op grote borden of spandoeken met protesten. Tegen de komst van enorme windmolens. Molens van meer dan 230 meter hoog, die het landschap beslist niet zullen verfraaien. Om nog maar te zwijgen over de schade aan vogels en de menselijke leefomgeving. Want stel je eens voor, zulke joekels die vrijwel constant staan te draaien….

Het doet me pijn om te zien dat wij mensen telkens weer de aarde op een of andere manier geweld aan doen. Ik snap natuurlijk heus wel dat we, met onze manier van leven, steeds meer energie nodig hebben.

Maar als ik lees dat die grote wieken niet te recyclen zijn en dus maar begraven worden. Probleem nu even weg, straks -de generaties na ons- moeten ze het maar zien op te lossen.

Kunnen we daar nou geen betere manier voor bedenken?

Afval

Ook dit jaar deden de bezorgdiensten goede zaken. Want al zitten we in een lockdown en zijn veel winkels gesloten, er is altijd wel iets dat men wil hebben.

En dan is de keus -en de verleiding- op internet reuzen groot. Al dat spul moet natuurlijk verpakt worden in handzame dozen, die ook nog eens netjes te stapelen zijn.

En dan heb je al snel een heleboel afval. In dit geval stonden de lege dozen voor een winkel, dus zal niet alles van één persoon geweest zijn. Maar een flinke berg was het toch.

Wel weer keurig verzameld en opgestapeld. Maar het is wel tekenend voor de tijd.

We hebben allemaal steeds meer afval en wat ze ook zeggen of doen… echt duurzaam lijkt het me niet.

Comfortzone

De zin voor kerst kwam erg laat op gang dit jaar. En altijd weer die kaarten…. We besloten om nou maar eens te stoppen met kerstkaarten te versturen.

Maar ja, dan valt de eerste kaart op de mat en voel je je toch wel een beetje knieperig. En er is al zoveel verloren gegaan dit jaar. Dus, kom op! Toch maar wat kaarten sturen.

Geen tijd om uitgebreid aan het werk te gaan, dus bedacht ik iets simpels. Geen stempels, eenvoudig en niet al te veel kleur, maar een soort van “quilten” met papier. En dan gestileerde kerstbomen daarvan knippen.

Het lag behoorlijk ver van mijn gewone knutselwerk af. Maar al doende begon ik er toch wel zin in te krijgen.

Leo zocht de adressen uit en zo konden vorige week de kaarten dan toch nog weg. Voorzien van een mooie wens en hier en daar en nog wat persoonlijker woord.

Wederopbouw

Lange tijd was Rotterdam een beetje vreemde eend in de bijt van de Nederlandse steden. Er waren meer steden die enorm geleden hebben onder de oorlog en die voor grote delen verwoest waren. Maar het bombardement van 10 mei 1940 sloeg een enorm gat in het hart van de stad en de herinneringen van de bewoners. Voor vele mensen werd in één klap hun verleden weggevaagd.

Bron: De oud Rotterdammer

Toen na de oorlog de wederopbouw met ferme hand werd opgepakt, handelde men niet altijd met “gezelligheid” en “leefbaarheid” in het achterhoofd. Rotterdam werd een stad met veel strakke nieuwbouw, brede straten. Maar ook met een ongezellig imago.

Mijn ouders konden met veel heimwee vertellen over een wandeling over de oude Hoogstraat, de leuke winkels, de mooie etalages. De nieuwe Hoogstraat kon daar echt niet aan tippen. Al zal ook veel met een laagje nostalgie bedekt geweest zijn. Want van andere verhalen herinner ik me de armoe, de kou of het niet hebben van toch noodzakelijke dingen. Maar ja, zo gaat dat vaak met herinneringen.

Maar inmiddels is Rotterdam uitgegroeid tot een wereldstad. Waar veel buitenlanders komen kijken en zich verbazen over de bijzondere architectuur.

Wie niet regelmatig in Rotterdam op zoek komt of niet in de gelegenheid is om er naar toe te gaan, kan via internet ook een heleboel te weten komen. Op dit platform bijvoorbeeld staan heel veel artikelen over verschillende wijken en buurten in mijn stad. Altijd leuk om er eens een kijkje te nemen.

Hoogst

Alles in het leven wordt tegenwoordig een soort wedstrijd. Dus wil elke architect het hoogste gebouw van alles maken.

Dat gebeurt in Dubai, Hongkong, Japan en weet ik waar nog meer. Maar ja, daar is de grond rotsachtig en niet zo slap als in Rotterdam.

Dus moeten we wachten op gebouwen van meer dan 160 verdiepingen in onze stad. Nou ja, zo erg is dat dan ook weer niet.

Voorlopig hebben we hier een gebouw van 215 meter hoog met ruim 60 verdiepingen. En daarmee is het op dit moment het hoogste woongebouw in Nederland. Voor hoe lang? Geen idee….!

Sinds enige tijd vormt het natuurlijk al van verre een duidelijk herkenningspunt. Dus ja, vanuit het park kon je er ook niet omheen. Dat moest ik wel eventjes met mijn telefoontje vereeuwigen.

Ik geloof dat er veel belangstelling voor is, maar wij blijven nog even met onze beide beentjes op de Ommoordse grond wonen 😉