Dromen

De straatnamen in het hoogbouwgedeelte van Ommoord zijn verbonden aan Nobelprijswinnaars. Sommigen staan ons nog levendig voor de geest, anderen zijn minder duidelijk te herkennen. Schrijvers of wetenschappers blijven nou eenmaal niet zo in onze geest hangen.

Maar sommigen staan in ons geheugen gegrift, zoals Marten Luther King, aan wie ook nog eens een school gewijd is. Zijn portret is daar als een kleurige muurschildering te zien.

Zijn spreuk “I had a dream” werd op een bijgebouw vereeuwigd.

Er zijn nog steeds mensen die dromen van vrede. Maar te vaak overschaduwt de werkelijkheid van de dag deze dromen.

Toch moeten we nog steeds blijven dromen. Hopen op een wereld die niet wordt bevolkt door krijgsmachten.

Zodat kinderen kunnen blijven spelen en op kunnen groeien tot vredelievende mensen.

Oorlog

Lange tijd kon ik zeggen van na de oorlog te zijn. En natuurlijk bedoelde ik dan die grote 2e wereldoorlog. Maar helaas, er kwamen nog zo veel andere oorlogen. Weliswaar ver van mijn bed, maar oorlog is oorlog. Verdriet kent geen kleur of ras, alle tranen zijn zout en maken ieders ogen rood.

Tot ik kinderen kreeg kon ik berichten over oorlog en politiek domweg negeren. Maar als moeder raakten die berichten over gevechten en gesneuvelde soldaten me steeds meer. Alle ellende die oorlog met zich brengt hakte er steeds meer in.

Maakt het ook uit aan welke kant je vecht? Dood is dood en welke vlag er op je graf staat is toch niet meer belangrijk.

Elk slachtoffer, of het nou een soldaat of een burger is, heeft ouders, partners, kinderen. Die zullen de angst onder ogen moeten zien, het verdriet moeten dragen. Die zullen ervaren waartoe het bombastische politieke machtsvertoon gaat leiden. Tot steeds meer doden, gewonden, voor het leven verminkte mensen.

Laten we hopen dat er snel een einde komt aan de gevechten. De wereld is meer gebaat bij vrede, medemenselijkheid dan bij bombastische spierballentaal en strijden op leven en dood.

Maandag met muziek

De waanzin van een oorlog is al vaak bezongen. Boris Vian, Boudewijn de Groot, John Lennon, Donovan…. Er bestaat zelfs een lijst met de top-100 van protestsongs.

Charles Aznavour verklaarde in zijn lied “L’amour et la guerre” dat de politiek maar niet op hem moest rekenen. Want mensen zijn op deze wereld niet om elkaar te doden, maar om elkaar lief te hebben.

Als de clip niet start, dit is de LINK

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Indrukwekkend

Afgelopen week meerde een groot schip aan in de haven van Rotterdam. Het werd begroet met een saluut van de Havendienst en op de Erasmusbrug stonden vele mensen ter verwelkoming.

Nou meren er natuurlijk vaker schepen aan, soms nog wel groter of hoger. Maar dit schip, de “Global Mercy” is wel heel bijzonder. Het is namelijk het grootste ziekenhuisschip ter wereld. En het is speciaal gebouwd als ziekenhuisschip, het is dus geen omgebouwd koopvaardijschip.

Het schip is 174 meter lang en heeft een bruto tonnage van 37.000 ton. Het heeft 6 operatiekamers en biedt plaats aan meer dan 600 vrijwilligers van over de hele wereld die vele disciplines vertegenwoordigen, waaronder chirurgen, maritiem personeel, koks, leraren, elektriciens en meer.

Natuurlijk gingen Leo en ik kijken en als altijd raakten we onder de indruk van zo’n machtige boot. We konden niet aan boord al hadden we kunnen inschrijven voor een rondleiding. Maar vanaf de kade konden we de buitenkant natuurlijk goed bekijken.

De “Global Mercy” ligt nog een paar dagen in Rotterdam en daarna vaart het schip, bemand met vrijwilligers, naar Senegal om daar de mensen weer te gaan helpen.

Lente

Volgens meteorologen begint de lente vandaag, op de eerste dag van maart.

Maar op de lagere school leerde ik dat de seizoenen altijd op de 21e ingingen. En nou ben ik al behoorlijk “op leeftijd” en interesseert het me eigenlijk geen zier welke datum er gebruikt wordt.

De lente begint als de natuur er klaar voor is. En dat is soms veel vroeger dan cijfermatig bepaald is. Dus staan er al weken sneeuwklokjes en krokussen in de tuin.

De bakken met bollen stonden nog een beetje verdekt opgesteld omdat ze anders te veel regen zouden vangen. Maar nu begint daar ook van alles te bloeien.

En nou maar afwachten wat er nog verder op gaat komen. Want ik stopte een aantal soorten bij elkaar, maar vergat te noteren wat het allemaal was.

Geen nood, dan kijk ik wel regelmatig en bereid me voor op (aangename) verrassingen 😉

Weer open

Bron: Google foto’s

Vanaf vandaag is er geen QR-code meer nodig als we een drankje willen drinken in een café of een hapje in een restaurant willen eten. Gelukkig!

Niet dat we zulke grote “consumers” zijn, maar het belette ons toch om er op uit te trekken. Met mooi weer waren de beperkingen minder heftig. Een meegebracht broodje en een fles koffie maakten dat we geen honger of dorst hadden. En voor de kleine boodschap was ook al lang een oplossing gevonden. Maar met regen of storm bleven we thuis. Nu zullen we wel weer snel een museum gaan bekijken.

Het lijkt allemaal weer een beetje op het oude normaal. Grote evenementen en mensenmassa’s lieten we toch al lang aan ons voorbij gaan. We genieten het meest als het lekker rustig is.

Ophef

Bron: De Havenloods/Google foto’s

Een tijdje geleden ontstond er in Rotterdam opeens ophef over de “Hef”. Die brug vormt een markant punt in onze stad en heeft een geheel eigen plekje veroverd in de Rotterdamse geschiedenis. In de jaren dertig sprong er een jongen vanaf en vergaarde daarmee tijdelijke roem. Zijn opvolger moest zijn sprong met de dood bekopen.

Voordat de spoortunnel er was, reed je met de trein over de brug als je naar de zuidelijke provincies ging. Eenmaal over de brug was je echt weg of weer helemaal thuis als je Rotterdam weer inreed.

Nu is de brug een monument. En Rotterdammers zijn trots op hun monumenten. Daar moet je niet mee gaan rommelen. Maar ja, die brug ligt wel soms een beetje in de weg. Zoals bij het zeilschip dat bij Oceano gebouwd wordt voor Jeff Bezos. Een superjacht, met een super mast. En die mast is te hoog voor de Hef.

Of iemand dat over het hoofd heeft gezien of dat er gedacht is dat voor geld alle deuren en bruggen wel open zullen gaan, ik weet het niet. Maar iemand heeft bedacht dat dan die Hefbrug maar “even open moet”. Op de totale bouwsom van 500 miljoen maakt een bedrag van enkele tonnen natuurlijk niet meer uit. Maar voor Rotterdammers was het een brug te ver.

Hoe het verder zal gaan, weten we nog niet. Heeft men een beetje al te snel conclusies getrokken? Volgens burgemeester Aboutaleb is het helemaal niet zeker dat zo’n eis zomaar ingewilligd zal worden. We zullen het dus nog wel horen, zien en beleven.

Mocht Jeff Bezos mijn blog lezen -je weet maar nooit 😉 -, dan geef ik hem ongevraagd advies. Als hij het zelfde bedrag als voor het verwijderen van de val schenkt aan een echt Rotterdams goed doel, dan kunnen we misschien wel even zo’n ontmantelde brug door de vingers zien….

Poetslap

Weten jullie hoeveel een nanogram is? Dat is 0,000 000 001 gram, dus een miljardste deel van een gram.

Waarom ik dat vraag? Omdat ik een tijdje geleden las dat microvezeldoekjes vervuilend zouden zijn. Ze laten bij elk gebruik nanodeeltjes plastic vrij. En dat is natuurlijk heel milieu-onvriendelijk.

Zulke doekjes gebruik ik al jaren en dus zou ik al jaren vervuilend gewerkt hebben. En in een sombere bui kan ik daar eindeloos over lopen piekeren.

Ik snap dat ik wel heel erg veel zou moeten poetsen om ook maar 1 gram nanodeeltjes in het milieu te zetten. Maar ja, ik ben natuurlijk niet alleen, miljoenen mensen over de hele wereld gebruiken dit soort lappen. En ja, dan worden kleine beetjes toch grote bergen…!

Daarom heb ik zo’n doekje maar eens gewogen. Krap 40 gram en al jaren in gebruik, maar nauwelijks versleten. Stel nou dat ik elke keer zo’n 400 nanodeeltjes weg wapper. Hoelang duurt het dan voor er 1 gram is weggepoetst? Ik heb het uitgerekend: 1.000.000.000 nanogram : (365 dagen x 0,000.000.040 nano) = Bijna 685 jaar!!!

En toen las ik dat de firma Chemelot per jaar 14.000 kilo (=14.000.000.000.000 nanogram) microplastic in de Maas mag lozen.

En subiet stopte mijn gepieker. Want zeg nou zelf, daarbij valt die huishoudelijke “milieuvervuiling” toch helemaal in het niet….?

Ik heb snel een set nieuwe doekjes gekocht, met een gezellig patroontje. Kan ik voorlopig gezellig poetsen.

Handelsgeest

Nieuwe tijden vragen om nieuwe dingen. In de tijd dat de cafés en bars gesloten waren, werden er natuurlijk ook minder drankjes verkocht. En dan zijn er altijd mensen die nieuwe mogelijkheden gaan onderzoeken.

De etalage bracht ons niet veel verder. Ja, er stonden blikjes in. Maar wat zat daar dan in… cocktails?

Gelukkig stapte er een vriendelijke meneer naar buiten en die vertelde ons dat het inderdaad cocktails waren. Je kon ze thuis laten bezorgen, keurig verpakt in een doos. Als alles weer open zou gaan, konden die blikjes natuurlijk ook aan cafés geleverd worden. Dat is toch gezellig, met wat vrienden bijkletsen en ondertussen een drankje nuttigen.

Op onze opmerking dat wij zo’n blikje wel erg kil vonden, kregen we een uitnodiging om binnen even te komen proeven. Ja, dan hadden we toch een ander idee.

Maar op een druilerige morgen rond kwart over tien? We drinken graag een glaasje, al zijn we geen fan van cocktails. We sloegen we het aanbod dus maar vriendelijk af. Wel beloofde ik een blogje te maken. En belofte maakt schuld, dus bij deze. Wie weet worden deze ingeblikte cocktails wel een enorme trend….! We wensten hem veel succes.

Landverhuizers

Vanuit elke havenstad zullen mensen wel vertrokken zijn om elders hun heil te zoeken. Rotterdam kent een hele wijk, die bekend stond om zijn Chinese bewoners. Sommigen vonden er hun geluk, hun partner of verdienden genoeg om weer terug te keren naar hun vaderland.

Maar vanuit Rotterdam vertrokken ook honderdduizenden om aan de andere zijde van de oceaan hun geluk te beproeven. Misschien trokken ze verder, naar Canada of naar de westkust van de Verenigde Staten. Ze begonnen een bedrijfje, kochten land om een boerderij op te zetten of trokken naar de goudvelden in Californië of Alaska.

De meesten van hen zullen zijn scheep gegaan aan boord van één van de schepen van de Holland America Lijn. Op die kade begonnen heel wat verhalen, van tragedies tot succes stories.

Het hoofdkantoor van de HAL stond aan de Wilhelminakade en is nu het welbekende “Hotel New York”. De loodsen van toen zijn omgebouwd tot een grote “terminal” voor cruiseschepen.

Wie wil weten of een oud familielid aan boord van één van de HAL-schepen was, kan nu die passagierslijsten digitaal inkijken.

Ik weet intussen dat er heel wat reislustige familieleden waren. Niet allemaal waagden ze de oversteek definitief. Ze gingen soms ook alleen op (zaken)reis en kwamen na verloop van tijd weer terug. Misschien vind ik zo ook nog wel “verdwenen” familie…. 😉