Je zult het maar hebben, hoge nood. Als je onderweg bent, moet je eerst zoeken naar een behoorlijk toilet. En dan moet je een reclamefilmpje bekijken voordat je van wc-papier voorzien kunt worden.
Is de wereld nou echt aan marketing en reclame overgeleverd?
Net als hier is er ook in Frankrijk commotie over de energievoorziening. Voorstanders en investeerders willen graag een windmolenpark aanleggen voor de kust van Le Tréport. Tegenstanders verzetten zich daartegen en roepen dat de visvangst en het toerisme ten dode zijn opgeschreven.
Wie er gelijk heeft of zal krijgen? Dat moeten we afwachten. En nee, ik sta niet te trappelen om straks tegen windmolens aan te kijken. Ik heb ook zo mijn gedachten over de schade die het milieu er van zal ondervinden. Want dat die schade zal ontstaan, aan de zeebodem, aan het visbestand, zal toch wel duidelijk zijn. Al wordt daar vrijwel niet over gesproken door de voorstanders.
Of het toerisme zich laat verjagen door het uitzicht op al die molens, weet ik nog zo net niet. Misschien is dat ook het minste nadeel.
Maar wat moet er dan gedaan worden? Frankrijk heeft een behoorlijk aantal (56) kernreactoren in gebruik. Veel meer dan Nederland, waar er nog maar één overgebleven is.
Lang geleden hebben Leo en ik daar nog tegen geprotesteerd. Inmiddels denken we iets gematigder over kernenergie. Maar ik vind het nog steeds een gevaarlijke manier van energie opwekken.
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Deze keer stelde Elisabeth ons de vraag welke uitspraak of gezegde onze favoriet is. Dat vond ik nogal een lastige. Ik citeer graag anderen, verzamel ook quotes en gezegdes, maar meestal gebruik ik die in een bepaalde context. Ja, er zijn tegeltjeswijsheden te over. Thuis hing het bekende “Van het concert des levens krijgt niemand een program”.
Maar op internet vond ik al een hele tijd geleden een quote van Alfred Nobel, de uitvinder van het dynamiet. Hij verdiende er een enorm kapitaal mee, maar realiseerde zich ook dat het gebruik ervan niet alleen beperkt bleef tot het opblazen van bergen om tunnels en wegen te kunnen bouwen.
(mijn dynamiet zal sneller tot vrede leiden dan duizenden bijeenkomsten.
Zo gauw men beseft dat in één ogenblik hele legers totaal vernietigd kunnen worden,
zal een gouden vrede aanbreken)
Ik heb lange tijd de hoop gehad dat die gouden vrede er was en zal blijven. Helaas, ik vrees dat met de wapens van nu, de wereld vernietigd zal worden en de mensheid tot ondergang gedoemd zijn.
Zelf ben ik niet zo enthousiast over plastische chirurgie. Aan mijn lijf dus geen polonaise.
Maar er zijn legio mensen die van alles aan zich laten veranderen. Soms is het best aardig, soms volkomen onnodig.
En soms zijn ze zichzelf niet meer en worden ze dat ook nooit meer.
Maar dat het in de dierenwereld ook zo gaat…! 😉 😉 😉
Een gedicht op onze dagkalender, er zullen er vast meer zijn die het lazen. Ik vind het mooi en passen bij de lijsterbessen. Zij kondigen elk jaar voor mij de herfst aan.
September
Blond lief, de laatste gouden dagen
wuiven ten afscheid en wij achten ’t niet,
de bomen en de struiken dragen
hun laatste tooi en in het riet
schuilen de vissen en hun trage
vinslag verraadt hen niet.
Het wordt nu tijd ons te bezinnen;
de bossen kleuren dieper bruin
en lila herfstasters beginnen
hun ijle bloeien in mijn tuin.
Het wordt nu tijd om te bedenken:
de zomer houdt niet eeuwig stand;
zij schonk ons al wat zij kon schenken –
de laatste gouden dagen wenken
en herfst komt reeds in feller kleuren drenken
de bloemen van dit dierbaar land.
Koos Schuur (1915-1995)
uit: Windverhaal (1941)
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
De zoon van Jules de Corte zingt een liedje van zijn vader: De wonderman. Een liedje dat je onmiddellijk herkent als “ja van….!” en ook nog altijd fijn om te luisteren.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Hoe ik aan de link voor deze song kwam, geen idee. Maar ik vind het een ontroerend verhaal. Een verhaal in een song, gezongen en gespeeld door John Prine.
Zo na de vakantie zijn mensen weer in de weer met opruimen. In de wijk-app zie ik dan ook allerlei dingen die gratis of voor een paar euro aangeboden.
En het zijn niet alleen de ouders, ook kinderen nemen hun spulletjes eens onder de loep.
En dan blijkt al gauw dat ze nu toch te groot zijn voor kinderspelletjes. Dus weg ermee! Gratis?
Hé… wacht eens even…! Daar kan het spaarvarken mee gevuld worden.
Autorijles is duur, dus waarom zou je het niet proberen. Tenslotte helpt elke euro om dat roze kaartje dichterbij te brengen.
En er komt ruimte in de kast. Kind blij, pa en ma ook. Goed plan toch?
Het was maar een klein stickertje, achter op een verkeersbord.
Maar het beschrijft precies wat ik bedoel.
Het is altijd weer een verrassing hoe een hotelkamer eruit zal zien. De kamer die we kregen toegewezen was prima. Ruim, schoon, mooie badkamer, prima bed.
Maar wat misten we een kleurtje in die kamer. Alles was zwart, de muren, de kasten, de stoelen. Gelukkig lagen er twee kleurige kussentjes en was het beddengoed wit, anders was ik gillend weg gelopen.
Het hotel was verder uitstekend en we hebben er prima geslapen, dat wel. Maar voor ons hoeft zo’n donkere kamer niet. Geef ons maar een pittig kleurtje op de muur, desnoods een ratjetoe van kleuren en stijlen.
Maar ja, smaken verschillen.
