Nog lang niet klaar

Wie denkt dat vrouwenemancipatie en vrouwengelijkheid in deze tijd wel klaar is, heeft het helemaal mis.

Bron: Google foto’s

Want in de Tour des Pyrénées voor vrouwen in 2023 moesten de rensters tussen het gewone verkeer rijden. Voor hen geen afgesloten wegen. De vrouwen besloten daarop af te stappen. En terecht!

Maar wat vonden de mannen daarvan? “Wat een verwende meisjes”, was hun reactie. “Zo goed zijn ze nou ook weer niet”.

Wat een kulargument en vooral wat een typische domme mannengedachte.

Gelukkig heeft de tour organisatie excuses gemaakt. Maar toch, er vallen nog heel wat vooroordelen en belemmeringen voor vrouwen te overwinnen.

En die mannen? Die zie ik graag nog eens een keer in de file tussen de vrachtauto’s en inhalende personenauto’s door fietsen. Het liefst op zo’n weg met een flinke afdaling. Ik wed dat het hun dan al snel dun door de broek loopt.

Niet weggegooid

Bron: Instagram / Oscar Olivares

In onze weggooi-cultuur maalt men nog maar weinig om al het afval dat dagelijks geproduceerd wordt. Maar soms is er iemand die er heel andere dingen mee wil én kan doen.

Zoals Oscar Olivares, een Venezolaanse illustrator. Hij verzamelt plastic doppen en maakt er prachtige wanddecoraties mee.

Natuurlijk kan hij al die doppen niet alleen bij elkaar brengen en vraagt hij mensen hem daarbij te helpen. Zo bevordert hij het hergebruik, zet mensen aan het denken en maakt hij de omgeving een stuk vrolijker.

Wil je nog meer werk van hem zien, kijk dan op zijn Instagram.

Murphy

Bron: Google

Net in een periode dat er van alles gebeurde, begaf mijn telefoon het ook nog.

Eerst leek het apparaat compleet stil te blijven, maar na veel proberen kwam hij wel weer op gang. Maar helaas, met dezelfde snelheid sloeg ie weer op tilt.

En ja, zeg nou zelf, kun je nog wel zonder mobieltje? Ook ik ontkom er niet aan. Alles digitaal en op een app. Betalen, parkeren, dingen bestellen, noem maar op.

Maar het leek allemaal voorspoedig te verlopen. Ik bestelde een apparaat en kon het de volgende dag al ophalen bij de winkel in Rotterdam. Meteen een mooi hoesje erbij. Ik was weer helemaal blij.

Natuurlijk moest ie nog geïnstalleerd worden. En dat nu heel simpel. Door de technische ontwikkelingen is het mogelijk dat het apparaat met je oude telefoon “praat” en alle apps en bestanden naar de nieuwe kopieert. Ik had alles dan ook snel bedrijfsklaar.

Maar dan begint het personaliseren. Alle apps netjes op je scherm, in mapjes. Afijn, ik was toch nog uren zoet.

Zaterdag vond ik een nieuwe mogelijkheid: je apparaat beveiligen. En ja, ook dat lukte me. En of het werkte? Nou en of. Google gaf keurig aan dat mijn mobieltje te vinden was op mijn huisadres. Maar toen was ie ook meteen geblokkeerd. Alles helemaal weg, alleen nog fabrieksinstellingen. Kon ik weer opnieuw beginnen. Ach ja, de Wet van Murphy.

Vernielen

Bron: Google foto’s

Sommige berichten keren met de regelmaat van een klok terug in de krant. Het meeste valt onder de noemer “klein leed”. Vernielingen aan gebouwen, stenen gegooid vanaf een viaduct, ruiten door de ramen, alloemaal “voor de lol”

Laatst las ik weer over een bankje van een mevrouw in Nijmegen. Compleet aan gort getrapt tijdens de 4daagse door “lallende jongelui”.

En dan sommige commentaren daarop. Nou ja, was al een gammel bankje. Ze had het ook binnen moeten zetten. Ach, dat heb met de feestende jeugd.

Gelukkig, er was ook iemand die meteen aanbood het bankje te repareren.

Maar soms vraag ik me werkelijk af welke hersenkronkel mensen moeten hebben om hier zo gemakkelijk mee om te gaan.

Dat wat niet van jou is, daar blijf je af. En als je -per ongeluk- een keer iets stuk maakt, wees dan een vent/vrouw en laat een briefje achter, zodat je de schade kunt betalen.

Hypocriet

Bron: Google foto’s

We kunnen het er met z’n allen over eens zijn: de mensheid verbruikt veel te veel. Te veel brandstof, te veel plastic, er wordt te veel gereisd, te veel vlees geproduceerd en gegeten … nou ja, te veel om op te noemen.

Er zijn mensen die er tegen protesteren en dat is hun goed recht. Maar als je protesteert, dan moet je natuurlijk wel zelf zoveel mogelijk houden aan je eigen principes. Dat is best lastig en helemaal zal wel niet altijd lukken.

Maar het is natuurlijk wel erg hypocriet om met een actiegroep als Extinction Rebellion met veel bombarie wegen te versperren en daarna vrolijk op wintersport vakantie te gaan.

Het argument dat je dat deed met een elektrische auto en dat je uitsluitend “vegan” eet, snijdt geen hout. Trouwens wintersport is ook nogal nadelig voor ons milieu.

Nee, dan ben je echt geen haar beter als de rest en heb je heel weinig recht van spreken!!

Rollator city

Ommoord, de Rotterdamse wijk waar ik woon, wordt weleens gekscherend “Rollator city” genoemd.

Nou, ik kan je vertellen dat het een goed gekozen bijnaam is. Want waar je ook loopt of rijdt, overal zie je rollators of scootmobiels.

Wanneer we met de Ganzenpas wandelen, worden we regelmatig ingehaald door mensen op zo’n schootmobiel. Maar vorige week viel het me vooral op toen ik bij het café in het winkelcentrum een rijtje scootmobiels zag staan en ik naar buiten keek en de rij voor de haringkraam ook al uit diverse scootmobiels bestond.

Fijn toch, want op die manier komen de mensen nog eens buiten.

Anders

Al een tijd drinken we voor het eten een glaasje. Vroeger was dat sherry of een wijntje, soms een Suze met een ijsblokje. Alleen een hele tijd ben ik overgegaan op iets alcoholvrij.

Dan maar een glaasje fris. Helaas is me dat dan vaak te zoet en te veel. Dus zocht ik het in Crodino of een flesje Aperitivo, dat alleen bij Lidl te koop is.

Maar die hebben soms speciale aanbiedingen, zoals heerlijk en niet zo zoete zwartebessensiroop. En een paar weken geleden was er een aanbieding van Searoop, een spannende mix van natuurlijke ingrediënten. En ook nog in een flesje van 250 ml. Mocht het niet lekker blijken, dan hoefde ik niet veel weg te mikken.

En laat me dat nou toch een lekker zijn. Fris, anders dan anders en helemaal niet zo zoet. Ook niet zuur, met een aangenaam mondgevoel.

We zochten naar de fabrikant, die in Zeeland is gevestigd en ook onder andere boterbabbelaars maakt.

Dit is de link naar de fabrikant
Dit is de link naar de fabrikant

Ik hoop toch zo dat dit vaker te koop is.

Roze

Vorige week deed het One Innovation van de Japanse rederij ONE tijdens haar maidentrip Rotterdam aan.

Niet alleen het schip is roze, maar ook alle er op staande containers zijn van dezelfde kleur. Dat is wel een geweldige roze invasie.

Roze is in Japan de kleur van geluk en herinnert mensen aan de roze kersenbloesem, waar zoveel mensen met bewondering naar gaan kijken.

Bron: Google foto’s/Algemeen Dagblad

Het schip schijnt minder brandstof te gebruiken en schoner voor het milieu te zijn dan andere containerschepen.

Toch blijf ik me afvragen wat er allemaal in die containers zit, wie dat allemaal gaan kopen en hoeveel daarvan ook vrij snel weer wordt afgedankt.

Want aan de ene kant vind ik zo’n schip een prachtig gezicht en een voorbeeld van het technisch vernuft van mensen, aan de andere kant bedenk ik me dat er toch wel heel veel onnodige troep mee wordt vervoerd.

Geen kwaliteit

Wat is kwaliteit? Voor mij in ieder geval niet meer te vinden bij een krant als De Volkskrant.

Want als je schrijft “De mysterieuze oversterfte die ook na corona blijft aanhouden, scheelt de overheid 270 miljoen euro per jaar aan AOW-uitkeringen” en dat benoemt als GELUK, dan ben je toch echt een journalist van likmevestje en heeft de redactie daarna ook nog zitten slapen.

Waardoor die oversterfte na corona veroorzaakt wordt, is nog steeds niet opgehelderd. En het lijkt wel of het een raadsel moet blijven.

Telkens weer uitvluchten en onderzoeken die stelselmatig worden gedwarsboomd. Ook de onderzoeksjournalisten van De Volkskrant houden zich in deze afzijdig.

Alleen al in 2022 stierven er meer dan 14.000 mensen meer dan verwacht. Die oversterfte betreft dus duizenden mensen. Hun nabestaanden moeten verder met het verdriet.

Zij kunnen dus lezen dat het minder uitbetalen van AOW-uitkeringen als gevolg van al die overlijdens “geluk” is.

Ik vind dit meer dan stuitend. Nee, daarmee heeft de Volkskrant voor mij afgedaan. In die krant wil ik zelfs geen vissenkoppen meer verpakken.

Eikel

Alles draait tegenwoordig om energie. Hoe we het gebruiken, hoe we het kunnen of moeten besparen en vooral hoe kunnen we het produceren.

Laatst vroeg ik me af of we eigenlijk niet op een verkeerd pad zitten. Want de energie die in de natuur geproduceerd wordt, is veel meer en veel krachtiger dan wij voortbrengen.

Bron: Google foto’s / Dreamstime.com

Neem een eikel, zo’n gewoon vruchtje van een normale eikenboom in een bos. Wanneer je dat nu plant, is het in de toekomst een boom(pje).
De kinderen van nu zien die boom opgroeien, hun kinderen kunnen er onder in de schaduw zitten en vele generaties lang zorgt die boom voor zuurstof en neemt hij CO2 op. De bladeren zetten zichzelf in de herfst om tot humus en uit de eikeltjes die na een aantal jaren aan de takken groeien, komen weer nieuwe bomen. Een zich alsmaar herhalend proces.

En legt die boom dan uiteindelijk na vele eeuwen het loodje, dan kunnen er weer meubels van het hout gemaakt worden. En de takken warmte geven bij het verbranden. Wat een enorme opbrengst van dat ene kleine eikeltje.

Bron: Google foto’s

Vergelijk dat eens met wat de mens kan. Met heel veel energie (en verontreiniging) een windmolen of zonnepaneel maken, voor een fractie van de energie die zo’n eik levert.

En wat levert de windmolen na krap een halve eeuw op….? Vooralsnog alleen maar problemen, want waar laten we die troep…

Nou weet ik dat ik appeltjes en peertjes aan het vergelijken ben, maar toch…!