Wij in Nederland zijn niet zo druk bezig met Advent, maar in Duitsland zie je dat veel meer.
Vroeger hadden we voor de kinderen wel zoiets als een Adventskalender, meestal met chocola. Die kun je nu ook hier in vele soorten kopen.
Maar de leukste vind ik toch de zelfgemaakte, met voor iedere dag een kleinigheid. Soms heel eenvoudig, soms heel uitgebreid , heel origineel of prachtig versierd (klik). Vaak ook zo mooi, dat je ze meerdere keren wilt gebruiken.
Natuurlijk springt hier ook de commercie op in. Ik zag al advertenties voor “kalenders” met whisky of andere sterke drank voor een pittige prijs.
En dit zag ik vorige week in een Duitse supermarkt: een hele krat vol met bier. Voor elke dag een andere soort.
Het is wel grappig, maar of dat nou helemaal de bedoeling van Advent is….?
Al weer heel veel jaren geleden waren Leo en ik in Friesland en bezochten we het Planetarium van Eise Eisinga in Franeker. Laatst las ik dat dit onvoorstelbaar ingewikkeld en mooi Planetarium op de Wereld Erfgoedlijst is gezet. En terecht.
Bron: Google foto’s / Canon van Nederland
Eisinga was wolkammer, net als zijn vader, en bleek een goede zakenman. Maar zijn interesse voor planeten en sterrenkunde brachten hem er toe om in zijn eigen woonhuis een planetarium te bouwen.
Dwars door muren en vloeren maakte hij van hout, spijkers en koperen raderen een inmiddels wereldberoemde kleine versie van ons planetenstelsel.
Ik weet dat ik met grote bewondering alles bekeken heb en me verbaasde hoe in die tijd er al zoveel kennis was. Maar vooral hoe dit allemaal gemaakt was en nauwelijks veranderd. Alles liep nog steeds soepel en gaf nog steeds de juiste tijd aan.
Eisinga had zelfs gedacht aan het jaar 2000, dat weliswaar door 4 deelbaar is, maar toch geen schrikkeljaar. Hij had er dus duidelijk heel veel verstand van. Geen sprake van een “millenium bug”.
Ik denk dat er in de toekomst wel veel toeristen naar Franeker zullen komen. Hopelijk blijft het stadje zijn eigen originaliteit behouden. Maar wie er is, moet een bezoek aan het Planetarium beslist niet overslaan. Dat zou jammer zijn.
Voetje voor voetje schuifelde de man voort achter zijn rollator. Het duurde een tijd voor hij de stoep overgestoken was en bij de oversteekplaats van het fietspad stond.
Dat fietspad is niet zo breed en er zit ook nog een soort van “vluchtheuveltje” in. Het oversteek gedeelte is hooguit zes straattegels breed, schat ik zo.
Hij keek om zich heen en schoof de rollator van de stoep af. Die blokkeerde zowat het hele fietspad. En juist op dat moment kwam er een fietser aan. Een meneer in mijn leeftijdscategorie. Hoeveel haast kon die nou toch hebben? dat viel dus tegen….!
Ik dacht “Die fietser wacht wel even”, maar nee hoor. Hij stopte noodgedwongen en zei iets. Ik stond veel te ver weg om te horen wat, maar de strompelmeneer draaide met veel moeite zijn rollator weg. En daar fietste de haastige man er vandoor.
Ik keek met stijgende verbazing en blijkbaar ik niet alleen, want een voorbijganger maakte ook een opmerking. De man met de rollator haalde zijn schouders op. Hij was het blijkbaar al gewend, al die haastige mensen.
Er zijn mensen die geen koffie lusten. Ik weet het, maar wij beginnen de dag altijd met een lekker kopje koffie. Als ik de trap af loop, geurt de koffie me al tegemoet. Die heeft Leo dan gezet. En dan drinken we de eerste kop. Heerlijk!
Ik heb total geen last van een ochtendhumeur, maar van koffie word ik altijd nog een beetje opgewekter.
Dus wie vandaag wat mopperig, bedrukt of een beetje verdrietig is, probeer een flinke kop koffie. Misschien knap je er van op.
In de jaren tachtig kwamen wij regelmatig in Duitsland. We moesten vaak omrijden, want over het grondgebied van Oost-Duitsland mochten we niet. Het IJzeren gordijn sloot dat gedeelte hermetisch af. Wie in de buurt kwam, stuitte op een hoog hek, bloedhonden die onmiddellijk aansloegen en verdekt opgestelde politiemensen.
Bron: Facebook / E.C. Weve
Meermalen bezochten we grensplaatsen, waar mensen stonden te zwaaien naar de overkant. Soms hadden ze grote borden bij zich om kenbaar te maken wie ze waren. Daar in de verte stonden dan in portieken of achter bomen verscholen mensen, familieleden die men al heel lang niet gezien of gesproken had. Zwaaien naar het westen, dat was verboden. Angst heerste, dat voelde je ook van verre. Heel beklemmend. En waarom? Zo goed was die heilstaat toch niet.
Dit is een foto (gevonden op Facebook) uit de tijd die we maar al te graag achter ons laten. Mensen die hun kinderen tonen aan hun grootouders, die onbereikbaar woonden in Oost Berlijn.
Met hoeveel tamtam en festiviteiten hebben we in 1989 de val van de Berlijnse muur gevierd. Vanaf dan zou het allemaal anders worden. Glasnost, vrijheid…
Maar is het allemaal bewaarheid? Nog dagelijks kunnen we zien hoe jonge mensen sneuvelen, voor hun leven verminkt worden, mensen uit hun huizen en land verdreven worden. Het maakt niet uit aan welke kant je staat, de ellende is voor alle slachtoffers gelijk en meer dan verschrikkelijk.
Ik weet dat we het niet altijd met elkaar eens zijn, maar moet dat altijd met geweld bestreden worden? Wie oh wie heeft zoveel moed om water bij de wijn te doen? Wie begint met vredesonder-handelingen, zoekt naar een oplossing?
Van de politici met stoere taal en spierballen emoticons moeten we het niet hebben. Zij blijven veilig achter het spreekgestoelte en maken vrolijk lachend selfies. En dan beloven ze, nippend van een drankje, nog meer en sterkere wapens.
We hadden nog een cadeaubon die bijna verjaard was. Wat zouden we er voor gaan kopen?
Gek toch, dagelijks komen dingen voorbij die je hebben wilt, of nodig hebt. Maar wat we met die bon moesten…. Tot dat Leo bedacht dat we nog geen keukenkalender voor 2024 hadden. Zullen we die van die bon kopen? Ja, prima idee.
Het was nog even een dingetje welke kalender het moest worden. Een scheurkalender, maar met welk onderwerp? Het werd deze kalender, over geschiedenis. En we bestelden hem online bij Boekhandel Donner in Rotterdam.
Even wat formaliteiten op de smartphone en ja, hij komt er aan. Dat was vrijdagmorgen om 11 uur.
Om 6 uur ‘s-avonds gaat de bel. Zou dat de eierman zijn, dan is ie wel erg vroeg vandaag. Maar nee, ik deed open en een jongen overhandigde me een pakje. Voor ons? Ja! Daar was de kalender al, binnen enkele uren!
Nou nou, dat was snel, het leek Overtoom wel….. 😉
Keuzes, keuzes, keuzes, het leven bestaat uit dagelijks diverse keuzes maken. Het begint ’s morgens en het eindigt ’s avonds pas. Moet ik dit, zal ik dat, wil ik wel hier naar toe, of toch maar liever daar naar toe? Ga ik lopen, met de fiets, met de auto, met het openbaar vervoer? Een mens kan het weleens te veel worden.
Zo ook Jan van Jan, Jans en de kinderen. Hij heeft trek in een broodje kroket. Hoe moeilijk kan dat nou wezen? Nou… hij moet kiezen tussen kroketjes met kaas, paddenstoelen of compleet vegan. Zijn keuze voor een vleeskroket lijkt niet voorhanden. Wel zijn er diverse variaties.
En dan hebben we het nog niet eens over het broodje, want ook daar is de keuze reuze. Het wordt hem allemaal te moeilijk, dus besluit Jan dan maar een frietje te nemen. Och heden, ook daar is er keus te over.
Hongerig slaat hij zich tegen het hoofd. Je zou toch koppijn krijgen van al die mogelijkheden. Gelukkig ben ik dus niet de enige die al die variaties soms te veel van het goede vinden 😉
