Gescheiden

Dit is een nou een typisch bankje voor mensen die uit elkaar gaan, of gescheiden zijn. Je moet nog wel met elkaar in gesprek, maar persoonlijk of lijfelijk contact dan toch liever niet.

Je zou denken dat zo’n bankje voor de rechtbank staat, maar dat is niet zo. Ik trof het aan ergens op een straat in Rotterdam.

Het lokt niet om er op te gaan zitten. Eigenlijk totaal nutteloos. Niet mooi, niet fraai onderhouden, niks an eigenlijk.

Ik heb geen idee waarom het er staat. Maar misschien zie ik de verborgen betekenis niet zo goed….

Geen aanbeveling

Het lag op een grote doos met druiven uit Verwegistan, dus ik had ze toch al niet gekocht. Maar nu natuurlijk helemaal niet. Eerst schoof ik het weg, maar toen viel mijn oog op het woord “CAUTION”. Heftige waarschuwingen voor giftig spul. Dit soort giftige middelen hoef ik niet.

Maar wat ik me wel afvraag, is hoe de mensen die de kratten verpakken en verschepen er over denken. Zouden die het weten, dat rare plastic vel wel kunnen lezen? Dragen ze beschermende kleding?

Er lagen identieke vellen op andere dozen, sommige al verkreukeld. Blijkbaar vond niemand het noodzakelijk om er aan dacht aan te schenken.

Maar ik vond het geen aanbeveling om die druiven te kopen.

Portretten

Vorige week gingen Leo en ik naar het Fotomuseum in Rotterdam. Daar is altijd wel iets te bekijken, maar dit keer gingen we speciaal voor de tentoonstelling “Je moest eens weten”.

Fotografe Cigdem Yuksel maakte prachtige portretten van Turkse vrouwen die in de jaren 60 en 70 naar Nederland kwamen. Naast de portretten waren foto’s uit hun familiealbum te zien en vertelde elke geportretteerde iets over haar ervaringen. Soms was dat een film, meestal een opgetekend verhaal.

Ze kwamen uit alle delen van Turkije, ze spraken de taal niet, misten hun familie, het dorp of de stad waar ze woonden. Ze werkten hard, als fabrieksarbeidster, schoonmaakster en voedden hun kinderen op. Maar altijd maakten ze er het beste van. Een prachtige tentoonstelling, met ontroerende verhalen van sterke vrouwen.

Kleding

Bron: NOS journaal

Sinds lange tijd keken we weer eens naar het NOS-journaal. Al het nieuws komt ons de hele dag via allerlei kanalen tegemoet, dus hoeven we ons ’s avonds niet voor de zoveelste keer onder te dompelen in alle ellende. Maar dat terzijde.

We keken vooral met verbazing naar de kleding van de presentatrice. Een lange, sluike jurk met lange mouwen en ook nog heel hoog gesloten. Tuttigheid ten top.

Heeft de NOS nou echt geen stylisten die er een beetje pittigheid in kunnen brengen?

Steek je licht op

Ik heb het er al vaker over gehad. Ik begrijp nog steeds niet dat mensen in deze tijd van het jaar op de fiets stappen in donkere kleding en dan ook nog eens geen licht op hun fiets hebben.

Je kunt die mensen in de schemering of het donker nauwelijks zien en voor het weet zou je ze aanrijden. Je hoeft niet allemaal een felgekleurde jas aan te trekken. Maar zorg dan voor iets van reflecterende strepen of zo. De ANWB verkoopt speciale riemen, die zeer goed afsteken waardoor je duidelijk waarneembaar bent.

En dat geldt dan natuurlijk ook voor voetgangers en sporters. Zorg dat je zichtbaar bent, het kan het verschil maken tussen leven en dood.

Tentoonstelling

Met schoondochter sprak ik af in Den Haag. Eerst even gezellig een stukje Haagse sfeer proeven, door de Passage en zo naar de tram richting Kunstmuseum. Daar is een tentoonstelling over het werk van het modehuis Dior, die we samen bekeken. Christian Dior, die eerst architect wilde worden, werd het boegbeeld van de na-oorlogse mode.

Na een tijd van strenge en rigide modellen gaf hij de vrouw weer een figuur. De New Look veroorzaakte een soort van omwenteling. In een tijd van schaarste en rantsoenering bedacht Dior japonnen met ruime cirkelrokken, frêle silhouetten en zwierige avondjurken. De happy few die het zich konden veroorloven, kochten de modellen, die de inspiratie waren voor de mode die het straatbeeld ging bepalen.

Een prachtige tentoonstelling, met niet alleen ontwerpen van Christian Dior, maar ook van zijn opvolgers zoals Yves Saint-Laurent, Marc Bohan, Gianfranco Ferré, John Galliano, Raf Simons en Maria Grazia Chiuri.

Veel van de ontwerpen zijn tijdloos. Op het eerste gezicht lijken sommige japonnen tamelijk eenvoudig, maar als je goed keek, dan bleken de stoffen niet zomaar weefsel te zijn, maar waren ze volledig geborduurd. Met pailletten, kraaltjes, lovertjes of zijde. Of was de japon geheel gemodelleerd naar het figuur van de draagster en was de stof niet rechttoe/rechtaan maar op een speciale manier gesneden.

Ook een zaal was gevuld met alleen maar de fraaie, soms overdadige juwelen, waar Dior faam mee maakte.

Met vaak grote bloemmotieven, veel glitter en schitter. Juwelen om te imponeren, maar stijlvol te imponeren. Ondanks de afmetingen toch zeer draagbaar.

Een prachtige tentoonstelling die een bezoek zeker waard is!

Taal

In een krantenartikel zegt een 15jarige dat “hij zelf wel bepaalt hoe hij iets schrijft”. En daar sta je dan als leerkracht. Toen mijn generatie op school zat, had je niet het lef om te doen wat je zelf wilde. Links schrijven was uit den boze. Je leerde mooie ophalen, dunne lijntjes en vooral … tussen de lijnen blijven.

Maar nu zou je dus moeten kunnen doen wat jou het beste lijkt. Ja, dat weet je natuurlijk al prima als puber. Dan maak je ook je eigen taal. Als ik wel eens berichten zie met “straattaal”, lijkt het of ik een totaal vreemde taal lees. Ik kan er geen chocola van maken.

Dat uitdrukkingen soms veranderen, dat is van alle tijden. Gers, vet, puik, okidoki en nog veel meer is langzamerhand uit de taal verdwenen, met nog een heleboel andere woorden. En daar zijn dan weer andere uitdrukkingen voor in de plaats gekomen. Maar die ken ik niet zo goed, daar ben ik waarschijnlijk te oud voor 🙁

Wat nu ook hopeloos ouderwets schijnt te zijn, is je WhatsApp berichtje afsluiten met “groetjes”…. En een punt achter een zin zou wel heel “agressief” zijn?

Dat maakt me een beetje recalcitrant. Hoe ik mijn whatsappjes afsluit, maak ik nu toch echt wel zelf uit.

Nou ja…..! Ze kunnen me wat, DE GROETEN !! PUNT UIT !!

Kijk nou

We hebben helemaal geen plannen om een nieuwe auto te kopen. Maar ja, je komt weleens wat tegen op het grote wijde web en dan denk je bij jezelf: “dat is een leukertje. Die wil ik wel hebben”.

Maar nee, voorlopig dus nog niet. Maar als reclamefilmpje toch wel geinig en leuk om even te bekijken.

Als de clip niet start, dit is de link

Goeie tip

Toen ik deze week wat foto’s van de Kralingse Plas liet zien, kreeg ik van Marthy de tip om één van die foto’s te gebruiken voor weer eens een andere kopfoto.

De oude foto was al een tijdje in gebruik, dus ik vond het een goeie tip. Zo’n kopfoto kun je regelmatig verwisselen. Ik heb daar al vaker over nagedacht, maar dan verschoof dat plannetje weer naar de achtergrond en werd het vergeten. Niet deze keer dus.

Dit is de foto waar het om draaide. Klein een stuk minder aandacht-trekkend dan zo groot boven het blog. Al moest er wel wat aan bijgesneden worden.

En nou ben ik benieuwd wat men er van vindt……?

Update:
Tja, bij nader inzien kan ik alleen maar beamen dat die horizon scheef zat, al was het mij (nog) niet zo opgevallen. Inmiddels heb ik hem bijgewerkt. Bedankt voor jullie commentaar.

Halloween

Erg weg ben ik niet van Halloween. Ik hou niet van horror- en griezelverhalen. Geef mij maar een gezellig Sinterklaasfeest.

Maar er zijn velen die het heerlijk vinden te griezelen, zich te wentelen tussen spinnenwebben of kille mistflarden. Ieder zijn meug, nietwaar….?

Maar dit vond ik wel een fraaie versiering. Niet alleen Halloween, maar ook een mooi herfstaccent.

Beschaafd, zoals je mag verwachten in deze omgeving met chique huizen.

Nou, vooruit dan maar. Toch een blogje waard op deze griezeldag 😉