De laatste tijd valt me op hoe veel taalfouten er in teksten te lezen zijn. Bij allerlei soorten teksten, op allerlei plaatsen.
In reclameteksten in de bioscoop, in folders, op Facebook. De foute d’s en t’s vliegen je om de oren en ook de ei en ij krijgen de raarste plaatsen in een woord.
Bij winkels zie je ook vaak de gekste fouten.
Neem nou deze. Ik moest er even over nadenken, maar toen begreep ik het. Met halogeen lamp, dus toch een lamp 
De Dochter van Harriët Duurvoort vertelt het verhaal van de kleine Eva, die zo anders is als alle anderen. Kinderen zijn geneigd om alle omstandigheden te accepteren, maar later wil Eva wel weten hoe ze zo heel erg anders is dan haar ouders.
Saar en Jan, streng gereformeerd en kinderloos, adopteren een kind. Dat wordt buiten de moeder om geregeld en Saar en Jan weten dan nog niet dat het kindje dat ze “nemen” zwart is. Voor hen is het geen bezwaar. Met alle liefde die ze in zich hebben accepteren ze Eva van meet af aan. “Je hoort bij ons, bent van ons”, krijgt ze te horen. Maar allengs realiseert de kleine Eva dat er wel degelijk iets anders is.
Maar de lippen van haar ouders blijven op slot. Nooit wordt er gesproken hoe het mogelijk is dat zij zo’n afwijkende kleur heeft.
Wanneer het gezin naar Indië verhuist, ziet Eva dat de mensen daar ook een andere kleur hebben. Ook anders behandeld worden, net als zij dat soms door vreemden wordt. Dan begint de grote puzzel. Wie ben ik, wat ben ik, waar kom ik vandaan…?
Haar hele leven zal Eva blijven zoeken en met haar haar dochters. Wie was mijn natuurlijke moeder, mijn vader, waar, waarom…. En langzamerhand verandert ook nog de wereld. Een leven lang zullen al deze vragen een rol spelen in het leven van Eva, van haar kinderen.
Een vlot geschreven boek, waarin langzamerhand wat sluiers opgelicht worden. Al blijven de vragen zich opstapelen. Met liefde en empathie geschreven door Eva’s dochter Harriët, die ook schrijft in Libelle en De Volkskrant.
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Dit keer zou ik moeten bloggen over mijn favoriete sport. Nou, dat kan een kort blogje worden, want ik heb helemaal geen favoriete sport om te beoefenen. Ik ben zo sportief als een tuinhek. Doe ik dan helemaal niks? Nou nee, want na mijn hartoperatie in januari 2016 besefte ik dat bewegen wel degelijk belangrijk is.
Dat merkte ik al bij de revalidatie. Met gepaste tegenzin toog ik naar de sporthal. Daar moest ik eerst een stuk lopen, daarna het tempo opvoeren, met andere revalidanten een spelletje badminton of zo proberen. En ook, onder leiding van een jonge fysiotherapeut, nog diverse gymoefeningen, met verzwaarde ballen, elastieken en nog zo het een en ander.
We waren bezig met die ballen, moesten ze zijwaarts met gestrekte armen tillen. En daar begon de man te tellen. Een, twee, drie…… Bij tien begon er één al hoorbaar te zuchten, bij twintig puften we bijna allemaal. En juist op het moment dat ik dacht “hij kan me wat”, riep hij: “Doorgaan, nog even. Jullie willen toch allemaal ook weer een boodschappentas kunnen dragen?” En daar viel opeens het kwartje.
Die fysiotherapeut ben ik nog elke dag dankbaar voor zijn peptalk. Juist die week had ik ervaren dat zelfs het optillen van twee hoofdkussens me moeilijk viel en dat hakte er goed in. Zou ik de rest van mijn leven zo kwetsbaar en afhankelijk blijven?
Nee, gelukkig bleef ik dat niet. Met wandelen en gymen heb ik mijn conditie toch weer aardig opgekrikt. En al is gymen dan niet mijn favoriete sport, elke week ga ik trouw naar de Enerfit om allerlei oefeningen te doen. Onder leiding van Saskia en op het ritme van lekkere vrolijke muziek.
En thuis wil ik ook nog wel eens wat oefenen, met gewichtjes, een bal of van die rekbare banden. Want al helpt Leo met de zware boodschappen, tillen is geen probleem meer.
Gratis abonnement voor alle Rotterdammers. Je zou denken dat daar met gejuich werd ontvangen. Maar doorgewinterde lezers hebben natuurlijk nooit genoeg aan zes boeken per jaar.
Al zo lang als ik lezen kan, ben ik lid van de bibliotheek. Natuurlijk eerst van de Jeugdbieb. Die zat destijds in een groot gebouw, waar je vooral stil moest zijn. Niet alle boeken mocht ik lezen, daar werd strikt de hand aan gehouden.
Later haalde ik ontelbare boeken, voor school, voor geschiedenis, voor mezelf. Allerlei genres, om me heerlijk te laten wegvoeren in romantische verhalen tot dikke boeken over geschiedenis of andere landen. Kookboeken heb ik ook heel wat doorgenomen, soms heerlijke recepten gevonden en later niet meer geweten uit welk boek dat nou toch kwam.
Toen wij hier in Ommoord kwamen wonen, was er nog geen bibliotheek. Maar toen die er wel was, werden ik meteen weer lid. Het was nog in een noodgebouwtje en maar een beperkt assortiment aan boeken. Maar toch, er was een bieb. Ook onze kinderen hebben er heel wat boeken uitgezocht.
Voor mensen die niet zo aan lezen verslaafd zijn, is het basisabonnement een mooie opstap om eens te gaan kijken in de bibliotheek. Er is heel wat meer te ontdekken dan alleen boeken. Je kunt er ook tijdschriften, e-boeken, DVD’s en films lenen. Er worden cursussen gegeven en lezingen.
Dus wie weet, wat je er nog kunt ontdekken….!
Met kerst lag dit boek voor mij onder de boom. Een boek in stripvorm, maar met een serieuze inhoud. Op luchtige wijze vertelt Peter Wohlleben hoe hij tot de liefde voor de natuur is gekomen en leidt hij je door de facetten van de natuur. Benjamin Flao heeft alle tekeningen gemaakt en ingekleurd.
Het begint met het ontstaan van de aarde, miljoenen jaren geleden. Maar in sneltreinvaart beland je in het bos van nu, kijk je mee wat daar allemaal zo leeft. En dat is meer dan je denkt. Want in een handvol bosaarde zitten meer dieren dan er mensen op de wereld zijn. Dat is toch een heel wonderlijk idee.
De aarde krioelt van microscopisch kleine wezens, maar ook wormen, kreeftsoorten, amoeben en nog veel meer. Soms vinden wij die beestjes vies en misschien ook wel schadelijk. Willen we ze weg hebben en spuiten we dus maar met allerlei chemische middelen.
Maar alles heeft samenhang in de natuur. Alles bij elkaar maakt dat de planten en bomen leven, de een niet zonder de ander kan. Peter Wohlleben kan dat mooi verwoorden. Hij is een fervent voorstander van biologisch bosbeheer en heeft inmiddels in Hummel een stuk beukenbos ter beschikking waar hij zijn ideeën waar maakt.
Ik was best een flinke tijd bezig met dit boek. En lang niet alles blijft ook voldoende hangen in mijn hoofd. Het is ook zoveel informatie. Zo nu en dan moet ik alles even tot me door laten dringen. Maar zo’n boek neem ik graag nog eens ter hand om dingen op te zoeken.
Afgelopen woensdag was het zover. De Bloggersclub kwam weer eens bij elkaar.
Dit maal niet in Utrecht, maar in Den Haag. Ook heerlijk centraal en bij deze Bar Beton voelde het al snel weer helemaal als vanouds.
Dit keer waren het alleen de dames. Ton en Sjoerd konden er helaas niet bij, maar Bettie, Marthy, Emie, Judy, Sjanne, Mieke en ikzelf kletsten weer alle nieuwtjes en wetenswaardigheden bij elkaar. Alles kwam aan bod en ondertussen lieten we koffie en broodjes goed smaken.
En telkens vinden we het weer een wondertje dat wij elkaar zo maar op het grote Wilde Wijde Web hebben gevonden.
Volgend jaar weer, hebben we afgesproken. Wanneer, dat zullen we dan wel weer zien. We houden sowieso contact.
Abonneer je om toegang te krijgen tot de rest van dit bericht en andere inhoud voor abonnees.
We spreken allemaal wel een woordje Engels. Maar zelfs als je je verdiept hebt in die taal, kom je wel eens voor raadsels te staan.
Dat wat we dagelijks gebruiken mag dan voor ons heel logisch zijn, maar hoe noem je dat dan in het Engels?
Die can-opener was niet zo’n probleem, maar een ladle of een masher? Zie je meteen was er bedoeld wordt of weet je het woord op te lepelen als je zoiets zou willen kopen?
Ja, tegenwoordig is internet en Google geduldig, maar vroeger was het soms een heel gezoek.
Wij kijken graag naar de Duitse televisie en dan met name naar de NDR. Niet alles is natuur even interessant, maar vooral programma’s over de regio bieden vaak heel leuke dingen.
Vorige week keken we naar “Rund um den Michel“, met een aantal onderwerpen speciaal uit Hamburg. En dit keer zagen we onder andere hoe jonge zeilers een heel eigen bedrijf hadden op gezet.
Ze hebben de zeeën en oceanen al bevaren, weten dat het materiaal goed en sterk moet zijn, dat je moet kunnen vertrouwen op je uitrusting. En daarom bouwen ze nu zeilboten. Alles komt aan bod van de boeg tot de schroef, van het zeil tot de touwen.
En touwwerk maken is al lang aan Hamburg verbonden. Wie aan een van de jongens vraagt waar hij werkt, dan zegt hij “Op de Reeperbahn”.
Wie denkt aan kleine kroegen, drinkgelagen en oh-la-la!! heeft het volkomen fout.
Een Reeperbahn is net als de lijnbaan, een bedrijf waar touwen worden gemaakt. Vroeger vooral van vlas of andere vezels, maar tegenwoordig ook van kunststof. Dun of dik, allemaal sterk en vele tientallen of honderden meters lang.
Ineens begrijp ik dat de naam Lijnbaan voor Rotterdam niet zo maar toevallig gekozen is.
Vorige week gingen we naar een optreden van Ernst de Corte, de zoon van Jules. In een zeer onderhoudend programma kwamen veel van de liedjes van Jules de Corte aan bod. Maar hij schreef er ruim 3000, dus allemaal horen was onmogelijk.
In de jaren 60 en 70 was Jules de Corte vaak op radio en TV te horen. Een herkenbare stem, mooie teksten, waarbij Jules zichzelf begeleidde op de piano. Maar vaak ook met arrangementen van anderen.
Jules de Corte overleed in 1996 en zijn teksten raakten een beetje in de vergetelheid. Dat is zonde, want wie er vandaag naar luistert, krijgt het gevoel dat ze nog maar kort geleden geschreven zijn. Ze zijn nog steeds beklemmend actueel, to the point.
Het publiek luisterde, net als wij, ademloos en herkende veel van de liedjes. En natuurlijk werd aan het eind “Ik zou wel eens willen weten…” meegezongen.
Een voorstelling van DeCorte en consorten is nog in meerdere theaters te zien. Je kunt het vinden op de speellijst op de website.
En omdat muziek niet alleen op maandag mag, maar op alle dagen kan, vandaag Jules de Corte met “van goede wille”
