Een metselbij heeft een gaatje in de muur ontdekt. Maar er zit een spijker in. Die haal je er toch uit, moet de bij gedacht hebben. En dan wordt het duwen en trekken tot de klus geklaard is.
Dit korte filmpje illustreert maar weer eens dat geen belemmering te groot is. Je moet volhouden en doorzetten.
Oh ja, metselbijen steken niet en zoeken geen honing. Dus zitten ze in jouw muur, rustig zitten laten. Ze zorgen voor de broodnodige diversiteit.
Een paar dagen later gingen we kijken naar A complete unknown, een film over het begin van Bob Dylan’s carrière.
Bob Dylan, icoon van onze jeugd en nog steeds een grootheid in de muziekwereld. De hoofdrol wordt gespeeld en ook gezongen door Timothée Chalamet.
Bob Dylan was van oorsprong folkzanger, maar in korte tijd wordt hij het idool van velen. In de tijd van de Vietnam oorlog, protestliederen en grote festivals rijst zijn ster.
Maar hij wil en laat zich niet in een hokje stoppen, blijft zichzelf trouw. De film geeft een beeld van deze jaren, de sfeer in New York – West Village.
Er was veel te genieten van songs die de basis van onze jeugd waren, maar die nog steeds te horen worden gebracht. En ook nog altijd actueel zijn.
Afgelopen week zagen we twee films, beide met muziek in de hoofdrol.
Eerst gingen we naar En Fanfare, een feelgood film met veel muziek. Klassieke orkestmuziek en de hoempapa van de fanfare uitde titel. Over twee broers (Bernadin Lavernhe en Pierre Lottin) die toevallig van hun wederzijdse bestaan horen.
Op een nogal lastige manier worden de mannen tot elkaar veroordeeld en raken ze zeer betrokken bij hun beider levens.
Een film met een lach en een traan, maar ook met twee compleet verschillende werelden die elkaar ontmoeten en elkaar soms afstoten.
Mooi verfilmd, goed gespeeld en met een heel ontroerend einde.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een lekker begin van de week, zon, zwembad en “love”. En nog wel van Elvis Presley, die zingt The lady loves me.
Had ik laatst een foto van een japon, helemaal gemaakt uit reclametassen. Dat was al uiterst creatief, maar dit mag er ook zijn.
Er zijn meer ontwerpers die met veel geduld en vakmanschap mode uit papier maken, denk aan Iris van Herpen. David Szauder, de ontwerper van deze japon, is van vele markten thuis.
Al moet je natuurlijk wel beschikken over enorm grote landkaarten, dan wel met lijmpot en atlassen allerlei kaarten aan elkaar plakken.
Ik denk niet dat je deze japon zo even gauw aanschiet om naar een feestje te gaan. Het is een kunstwerk op zich en door alle ruches en plooien krijgt het model een soort van “aardoppervlak”.
Praktisch? Nee, beslist niet. Maar ik vind dit wel een schitterend kunstwerk. Creativiteit van de bovenste plank.
Eigenlijk heb ik niks te melden. Geen rare dingen gebeurd, geen bijzondere evenementen, niks eigenlijk.
Toch ben ik blij. Ik hoef maar uit het raam te kijken en ik zie de boom voor mijn huis steeds meer in bloei komen.
Zomaar, een gemeenteboom, al diverse keren gewaarmerkt om te worden verwijderd. Maar desondanks nog steeds stevig verankerd.
Hij staat een beetje in de weg, trekt de stenen zowat uit de grond met zijn wortels, maar ik ben blij met hem. Gewoon…. blij.
Met veel plezier lees ik de stukjes van Romke van de Kaa op onze scheurkalender. Hij weet als geen ander met een knipoog en met een flinke portie humor over tuinperikelen te schrijven.
Zijn mening is niet altijd “wat men wil”, maar hij heeft een speelse manier om dingen aan de kaak te stellen. Aan saaiheid heeft hij een broertje dood.
Altijd hamert hij op variëteit in beplanting en inrichting van de tuin. Liever geen biljartgroen gladgeschoren gazonnetje, zo saai. Beter een veldje met hier en daar een onkruidje, zoals klavertjes.
Voor Romke is geluk “met de kinderen zoeken in een veldje naar klavertjes vier”. En omdat dat plantje niet overal te vinden is, adviseert hij het aan te planten.
Dat deed ik al enige jaren geleden en nu moet ik toch weer op zoek gaan of ik het nog terug kan vinden.
Gelukkig kreeg ik jaren geleden een echt klavertje vier, gedroogd en opgeplakt. Dat hangt al die tijd dan ook in mijn kamer.
De laatste tijd valt me op hoe veel taalfouten er in teksten te lezen zijn. Bij allerlei soorten teksten, op allerlei plaatsen.
In reclameteksten in de bioscoop, in folders, op Facebook. De foute d’s en t’s vliegen je om de oren en ook de ei en ij krijgen de raarste plaatsen in een woord.
Bij winkels zie je ook vaak de gekste fouten.
Neem nou deze. Ik moest er even over nadenken, maar toen begreep ik het. Met halogeen lamp, dus toch een lamp 
Zo nu en dan eten wij graag een boterhammetje of cracker met honing. Maar vaak zit dan de lepel te vol en moet die een tijdje uitdruppen. Of je moet de lepel aflikken. Op zich natuurlijk geen probleem, maar toch….
Een tijdje had ik een honinglepel, van bamboe. Je kent ze wel, met spleetjes waar de honing tussen bleef en die ook moest uitdruipen. Het was geen succes, want we hebben te weinig geduld om dat lepeltje echt goed leeg te laten druipen. Ook lastig om schoon te maken en soms werd het een vieze kleverige smeerboel.
Tot ik een paar weken geleden in een Duitse supermarkt een RVS honinglepel vond. Met een soort van spiraal om de honing op te halen en met een flinke knik in de steel, waardoor de lepel op de rand van het honingpotje gezet kan worden. Topuitvinding, want de honing kan nu rustig uitdruipen en het schoonmaken van zo’n roestvast lepeltje is een eitje.
Er zat ook een soortgelijke jamlepel in de verpakking. Ook best handig, maar jam scheppen kan prima met een gewoon lepeltje. Die neem ik er dus maar op de koop bij.
De Dochter van Harriët Duurvoort vertelt het verhaal van de kleine Eva, die zo anders is als alle anderen. Kinderen zijn geneigd om alle omstandigheden te accepteren, maar later wil Eva wel weten hoe ze zo heel erg anders is dan haar ouders.
Saar en Jan, streng gereformeerd en kinderloos, adopteren een kind. Dat wordt buiten de moeder om geregeld en Saar en Jan weten dan nog niet dat het kindje dat ze “nemen” zwart is. Voor hen is het geen bezwaar. Met alle liefde die ze in zich hebben accepteren ze Eva van meet af aan. “Je hoort bij ons, bent van ons”, krijgt ze te horen. Maar allengs realiseert de kleine Eva dat er wel degelijk iets anders is.
Maar de lippen van haar ouders blijven op slot. Nooit wordt er gesproken hoe het mogelijk is dat zij zo’n afwijkende kleur heeft.
Wanneer het gezin naar Indië verhuist, ziet Eva dat de mensen daar ook een andere kleur hebben. Ook anders behandeld worden, net als zij dat soms door vreemden wordt. Dan begint de grote puzzel. Wie ben ik, wat ben ik, waar kom ik vandaan…?
Haar hele leven zal Eva blijven zoeken en met haar haar dochters. Wie was mijn natuurlijke moeder, mijn vader, waar, waarom…. En langzamerhand verandert ook nog de wereld. Een leven lang zullen al deze vragen een rol spelen in het leven van Eva, van haar kinderen.
Een vlot geschreven boek, waarin langzamerhand wat sluiers opgelicht worden. Al blijven de vragen zich opstapelen. Met liefde en empathie geschreven door Eva’s dochter Harriët, die ook schrijft in Libelle en De Volkskrant.
