Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Hoe muziek mensen tot elkaar brengt. “On my way to Bamako” van Eric Bibb en Habib Koité is een mooie mengeling van twee culturen, nodigt uit tot dromen over een mooie reis of gewoon lekker te bewegen op opzwepende muziek.
Sinds lange tijd keken we weer eens naar het NOS-journaal. Al het nieuws komt ons de hele dag via allerlei kanalen tegemoet, dus hoeven we ons ’s avonds niet voor de zoveelste keer onder te dompelen in alle ellende. Maar dat terzijde.
We keken vooral met verbazing naar de kleding van de presentatrice. Een lange, sluike jurk met lange mouwen en ook nog heel hoog gesloten. Tuttigheid ten top.
Heeft de NOS nou echt geen stylisten die er een beetje pittigheid in kunnen brengen?
Ik heb het er al vaker over gehad. Ik begrijp nog steeds niet dat mensen in deze tijd van het jaar op de fiets stappen in donkere kleding en dan ook nog eens geen licht op hun fiets hebben.
Je kunt die mensen in de schemering of het donker nauwelijks zien en voor het weet zou je ze aanrijden. Je hoeft niet allemaal een felgekleurde jas aan te trekken. Maar zorg dan voor iets van reflecterende strepen of zo. De ANWB verkoopt speciale riemen, die zeer goed afsteken waardoor je duidelijk waarneembaar bent.
En dat geldt dan natuurlijk ook voor voetgangers en sporters. Zorg dat je zichtbaar bent, het kan het verschil maken tussen leven en dood.
Om verschillende redenen is het niet juist om voedsel te verspillen. Er is nog te veel honger in de wereld en we moeten zuinig omgaan met hetgeen de natuur ons levert.
Supermarktketen Lidl laat in België een fabriek misvormde groenten verwerken tot prima soep. De soep wordt verkocht in de filialen van Lidl in emmertjes van één liter, zodat voedselverspilling wordt tegengegaan.
Want die groenten zij dan wel een beetje vreemd van model, dik, dun, krom of gevlekt, het is nog steeds prima groenten. En verwerkt in een soep is er natuurlijk niets meer van te zien. De smaak blijft prima.
Afgelopen vrijdag gaf Annemarie op haar blog een vrijwel identieke tip, natuurlijk wel op kleinere schaal. Maar het principe blijft hetzelfde. Restjes groenten verwerken tot een soep of saus, zodat er geen eten weggegooid hoeft te worden.
Mooi initiatief van Lidl en voor ons eigen huishouden ga ik de tip van Annemarie gebruiken.
Met schoondochter sprak ik af in Den Haag. Eerst even gezellig een stukje Haagse sfeer proeven, door de Passage en zo naar de tram richting Kunstmuseum. Daar is een tentoonstelling over het werk van het modehuis Dior, die we samen bekeken. Christian Dior, die eerst architect wilde worden, werd het boegbeeld van de na-oorlogse mode.
Na een tijd van strenge en rigide modellen gaf hij de vrouw weer een figuur. De New Look veroorzaakte een soort van omwenteling. In een tijd van schaarste en rantsoenering bedacht Dior japonnen met ruime cirkelrokken, frêle silhouetten en zwierige avondjurken. De happy few die het zich konden veroorloven, kochten de modellen, die de inspiratie waren voor de mode die het straatbeeld ging bepalen.
Een prachtige tentoonstelling, met niet alleen ontwerpen van Christian Dior, maar ook van zijn opvolgers zoals Yves Saint-Laurent, Marc Bohan, Gianfranco Ferré, John Galliano, Raf Simons en Maria Grazia Chiuri.
Veel van de ontwerpen zijn tijdloos. Op het eerste gezicht lijken sommige japonnen tamelijk eenvoudig, maar als je goed keek, dan bleken de stoffen niet zomaar weefsel te zijn, maar waren ze volledig geborduurd. Met pailletten, kraaltjes, lovertjes of zijde. Of was de japon geheel gemodelleerd naar het figuur van de draagster en was de stof niet rechttoe/rechtaan maar op een speciale manier gesneden.
Ook een zaal was gevuld met alleen maar de fraaie, soms overdadige juwelen, waar Dior faam mee maakte.
Met vaak grote bloemmotieven, veel glitter en schitter. Juwelen om te imponeren, maar stijlvol te imponeren. Ondanks de afmetingen toch zeer draagbaar.
Een prachtige tentoonstelling die een bezoek zeker waard is!
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week een nummer van The Analogues, die zo prachtig de songs van de Beatles vertolkten. Ook dit prachtige nummer: She is leaving home.
De laatste tijd zie ik steeds vaker vrouwen en meisjes met enorm lange wimpers. Wimpers, zolang dat je er met gemak een potlood op kunt leggen.
Ik vroeg me af, is dat dan echt of niet? Nee, natuurlijk niet. Het is nep. Maar hoe? Inmiddels weet ik dat die wimpers niet zomaar aangeplakt zijn, maar dat het wimper extensions zijn.
De vrouwen in kwestie vinden ze natuurlijk prachtig, anders ga je daarvoor niet naar de schoonheidsspecialiste. Maar ik vind ze soms “redelijk mooi” maar meestal nog al opzichtig en vooral heel onnatuurlijk. Een beetje zoals het Betty Boop-effect. Het lijkt me ook niet echt prettig om te dragen.
Maar ja, je moet er wat voor over hebben om mooi te zijn.
Al veel vaker was ik verbaasd over de vele kleuren die er in de natuur te vinden zijn. Je kunt natuurlijk eenvoudig zeggen dat de bomen groen zijn, maar als je beter kijkt, ontdek je dat er wel honderden kleuren groen bestaan. Licht- en donkergroen, zachtgroen, groenblauw, groengrijs, felgroen….
En dat is dan nog maar één kleur. In het voorjaar zie je de bomen veranderen, wordt het groen donkerder, verkleurt en in de herfst is het helemaal één bont kleurenfeest.
Ik was niet alleen verbaasd over al die groentinten, ik probeerde dat heel vaak -maar tevergeefs- op een foto vast te leggen. Maar hoe goed de huidige technologie ook is, mijn mensenogen zien toch net andere nuances of ervaren de kleuren in het echt op een andere manier. Of misschien legt mijn geest er wel een soort van “mooimaak” filter er over heen.
Nou ja, hoe dan ook, ik kan met heel veel plezier me laten overweldigen door de vele kleuren van de natuur.
In een krantenartikel zegt een 15jarige dat “hij zelf wel bepaalt hoe hij iets schrijft”. En daar sta je dan als leerkracht. Toen mijn generatie op school zat, had je niet het lef om te doen wat je zelf wilde. Links schrijven was uit den boze. Je leerde mooie ophalen, dunne lijntjes en vooral … tussen de lijnen blijven.
Maar nu zou je dus moeten kunnen doen wat jou het beste lijkt. Ja, dat weet je natuurlijk al prima als puber. Dan maak je ook je eigen taal. Als ik wel eens berichten zie met “straattaal”, lijkt het of ik een totaal vreemde taal lees. Ik kan er geen chocola van maken.
Dat uitdrukkingen soms veranderen, dat is van alle tijden. Gers, vet, puik, okidoki en nog veel meer is langzamerhand uit de taal verdwenen, met nog een heleboel andere woorden. En daar zijn dan weer andere uitdrukkingen voor in de plaats gekomen. Maar die ken ik niet zo goed, daar ben ik waarschijnlijk te oud voor 🙁
Wat nu ook hopeloos ouderwets schijnt te zijn, is je WhatsApp berichtje afsluiten met “groetjes”…. En een punt achter een zin zou wel heel “agressief” zijn?
Dat maakt me een beetje recalcitrant. Hoe ik mijn whatsappjes afsluit, maak ik nu toch echt wel zelf uit.
Nou ja…..! Ze kunnen me wat, DE GROETEN !! PUNT UIT !!
We hebben helemaal geen plannen om een nieuwe auto te kopen. Maar ja, je komt weleens wat tegen op het grote wijde web en dan denk je bij jezelf: “dat is een leukertje. Die wil ik wel hebben”.
Maar nee, voorlopig dus nog niet. Maar als reclamefilmpje toch wel geinig en leuk om even te bekijken.
