Wassen

Het leukste van reizen vind ik dat je soms zulke gewone dingen ziet, die toch heel opmerkelijk zijn. Zo ontdekte ik dat in Londen ongelofelijk veel wasserijen zijn. Meestal kleine bedrijfjes, waar je niet alleen je kleding kunt laten stomen, maar ook je overhemden kunt laten wassen en strijken en kleine reparaties kunt laten doen.
Verdwijnen hier de stomerijen uit het straatbeeld, in Londen dus niet. Je ziet er dan ook nog hordes keurige mannen in donkere pakken, netjes gestropdast. En omdat de meeste Engelse vrouwen tegenwoordig ook een baan hebben, wordt de was de deur uit gedaan.

 

Allemaal nep!

Klik op de foto om het filmpje te starten en zie hoe we met z’n allen vernacheld worden. Het model is een leuke meid, met een normaal figuur. Maar de modemannen moeten het zo nodig bijwerken en dan krijg je een heel ander resultaat.
Mooi om naar te kijken, maar verre van realistisch. Hoe lang je ook dieet, hoe je ook fitnest, zo slank zul je nooit worden. En die krullen, mooie teint, de grote ogen, het is allemaal fake! Wat het wel is? Een barbiepop van plastic, een product van de mode-industrie.

 

Ingepakt

 Alles lijkt tegenwoordig wel aan mode onderhevig. Een bouwplaats was vroeger gewoon een bouwplaats, maar nu krijgt elk gebouw een jasje aan. Waren die netten eerst nog gewoon een beetje grijzig, nu zie je ze in alle kleuren.  

En omdat paars nu een modekleur is, zal de architect wel gekozen hebben voor dit hippe kleurtje. Nou ja, eigenlijk best wel leuk….

Knoopjes

Als je zelf naait, heb je natuurlijk wel eens een knoopje nodig. Dat kan soms best een hele zoektocht zijn, omdat je nou die éne kleur, dat juiste formaat of een speciale vorm wilt hebben. Als je het helemaal niet meer weet, kun je waarschijnlijk hier wel terecht. Een waar Walhalla voor knoopfanaten. Muren vol, netjes gerangschikt naar kleur, materiaal en formaat.
De eigenaresse maakt van al die knoopjes ook eigen creaties, van wanddecoraties tot lampenkappen. Alleen daarom is het winkeltje een bezoek meer dan waard!

 

Gaultier

Deze week met Dorothé, -ex-collega, altijd druk in de weer, haar tijd verdelend tussen gezin, naaimachine en hardlopen-, naar de Kunsthal geweest om de tentoonstelling van Gaultier te zien. Ik ben eigenlijk niet zo’n fan van Gaultier, omdat zijn ontwerpen me vaak te extreem en te pompeus zijn. Maar wat een prachtige tentoonstelling. En wat fantasie heeft die man. En wat een vakmanschap om die fantasie om te zetten in kleding. Hij maakt alles mogelijk. Een spijkerbroek wordt een bovenstuk van een avondjurk, filmrolletjes worden zo geplooid dat het een jurk wordt, zo’n ouderwets roze corset wordt een stoere herenjas, waarvan de elleboogstukken bestaan uit BH-cups. En wat te denken van een overigens zeer draagbare, ja zelf een beetje ingetogen, japon, bezet met duizenden knopen en knoopjes? Niks is te gek.   

Of  zijn mode ook zou willen dragen? Ik geloof het niet. Maar gedurfd en vernieuwend is het wel. En alles bij elkaar maakt het een zeer bezienswaardige en prachtig opgestelde tentoonstelling.
Schrik niet als je de eerste zaal binnenkomt. Want het lijkt of de poppen echte mensen zijn. Door een zeer vernuftig videosysteem worden gefilmde gezichten op de poppen geprojecteerd, waardoor ze bijna levensecht zijn.
Een schitterende tentoonstelling, waar je aldoor weer verbaasd, geamuseerd of op het verkeerde been gezet wordt. De tentoonstelling is in de Rotterdamse Kunsthal te zien tot en met 12 mei 2013.

Fabulous Fifties

Het lijkt wel of de Fifties een revival doormaken. Van de serie Mad Men tot de mode van Prada, het ademt allemaal een beetje de sfeer van de jaren vijftig. En misschien willen we het ook wel zo. Net als kort na de oorlog, toen er weer swung in het leven kwam, alles opgewekt en positief benaderd werd. Want van al die sombermansen op de TV word je toch niet vrolijk.

De tentoonstelling in het Gemeentemuseum in Den Haag geeft een mooi beeld van de mode toen. Met vrolijke jurken, petticoats, heren in keurige pakken, met hoed en handschoenen. Even terug in de tijd.

Twiggy

Vorige week zou in Close-up een documentaire over Twiggy te zien zijn. Helaas kon dit niet door gaan, omdat er een film van de kort tevoren overleden Jeroen Willems werd vertoond. Twiggy werd verschoven naar zondag, maar toen had ik geen gelegenheid te kijken. Dat moet dus nog gebeuren bij Uitzending gemist.

Ik ben benieuwd hoe het haar vergaan is en vooral of ze nog zo superslank is. Zij was het model van de jaren 70 en niet alleen ik, maar veel meisjes toen, wilden niets liever dan ook zo prachtig slank worden. Het is me helaas nooit gelukt. Maar laatst zag ik foto’s van mij uit die tijd en ik vroeg me nu waarom ik dat toch zo graag wilde. Ik was toen echt niet zo slank als Twiggy, maar zeker niet zo wanstaltig dik als me werd aangepraat en ik me toen voelde.

 

Over the top

Zo nu en dan zie ik op Pinterest iets waar ik me helemaal suf over verbaas. Want hoeveel schoenen kan een mens hebben? Bij mij liggen ze nogal rommelig in een Ikea-kastje.
Maar niet bij Mariah Carey,. Die zet ze allemaal in haar zelf ontworpen “walk-in closet”. En zo te zien is er nog plaats genoeg voor nog meer tassen, schoenen en laarzen.

Levensecht

“Goh, wat een levensechte etalagepoppen”, dacht ik gisteren toen ik in Rotterdam langs deze winkel liep. En toen bewoog de rechtse zich ineens. Ze strikte de veter van haar schoen een beetje beter. Ze waren dus meer dan levensecht. En toen ik een foto van hen wilde maken, gingen ze er nog eens even goed voor zitten.

Zelfgemaakt

Aan schoenenetalages kan ik niet voorbij lopen. Ik moet gewoon altijd even kijken of er iets van mijn gading bij is.
Nou is dat de laatste tijd zelden het geval, omdat ik nu veel meer ga voor stevig, makkelijk en praktisch.
Maar ik kan nog zwijmelen bij dit soort, chique, elegant, hoog gehakt.
En als je ze dan niet dragen kunt, dan maak je er maar een kaart van.