Toch handig…

Kijk, dit is nou eens een handige jas. Waarom? Omdat die brede zwarte lijnen aan de voorzijde er niet zo maar voor de sier er op zitten.

Nee, dat zijn superdunne en flexibele zonnecellen. Dus al lekker lopend met deze jas aan, kunnen die zonnecellen je smartphone van energie voorzien.

Ik zag deze jas op de tentoonstelling in de Kunsthal en het is een ontwerp van een Nederlandse designer.

Het was natuurlijk handig geweest als ik ook haar naam kon vermelden, maar helaas, dat ben ik vergeten.

Ik vind dit een supervoorbeeld van nieuwe techniek en iets waar we in de toekomst wel meer van zullen horen. Mooi en praktisch in één.

Al bedacht ik me -al bloggend- dat zo’n jas niet erg handig is met dit hete weer. En dat de zon niet altijd schijnt in de winter.

Nou ja, met een beetje puzzelen kunnen we daar te zijner tijd wel een oplossing voor vinden.

Mode

Ik ben dan wel geen modepop, maar van modefilmpjes kan ik geen genoeg krijgen.

Filmpjes over kleding door de geschiedenis heen, tentoonstellingen over kleding en natuurlijk modeshows zijn bij tientallen te vinden op Instagram of YouTube, in welk genre dan ook.

Maar soms zijn er filmpjes die me de hare ten berge doen rijzen. Hiervan werd ik toch een beetje misselijk. Er zijn nog andere modellen in werkelijk ondraagbare lappen in het Instagram-filmpje te zien.

Wie het filmpje van “Highfashioncatwlk” op Instragram wil bekijken, dit is de link.

Gaan we straks echt zo gekleed of is dit een hersenspinsel van een perverse geest? Ik moet er werkelijk niet aan denken….!

Schoenen

Bron: Google foto’s

Ik lette altijd al op schoenen, maar nu net een beetje meer. Omdat de meeste mensen op sneakers lopen en die zijn er in zoveel verschillende uitvoeringen.

Niet alles is even mooi, elegant of kleurrijk. Soms zijn ze voorzien van een logo of een merknaam. Soms zijn ze kleurig, maar er zijn ook heel grauwe saaie sneakers.

Sommige vallen een beetje meer op. Deze ben ik al een paar keer tegen gekomen. Vaak loopt de eigenaar er niet al te comfortabel op en ze lijken mij een beetje slap, niet stevig. De beste omschrijving zou, denk ik, zijn: een sok met een zool.

Stevig is wel de prijs: ruim 600 euro, maar ik zag ook prijzen van meer dan 700 euro.

En ik vraag me dan af wie betaalt er nou zoveel voor zulke schoenen?

En koop je dan zoiets vanwege het merk? Ik begrijp daar helemaal niks van…

Oranje

Bron: Google foto’s

Of wij vandaag nog naar de stedelijke festiviteiten gaan? Ik weet het nog niet. Misschien, maar dan moet het weer meewerken. En ik heb nog het een en ander te doen en dat moet ook gebeuren. Dus is het nog maar de vraag…

Vieren we dan niet dat onze Koning verjaart? Natuurlijk, we halen een oranje tompouce voor bij de koffie. Of een oranje koek, dat weten we nog niet. Maar iets van oranje zal het wel zijn.

En verder is het een gewone dag. Op de een of andere manier voelt het niet meer zo als vroeger. Echt uitleggen kan ik het niet, het is meer een gevoel.

Och, het koninklijk paar zal zich er wel niet druk om maken. Die hebben vandaag al genoeg om te doen.

Even kijken wat Maximá aan heeft, dat doe ik wel. De jurk, de hoed, maar vooral de schoenen. Weer van die torenhoge stiletto’s of een wat comfortabeler hak? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Boek

De kaft van dit boek lijkt te sturen op romantiek, glitter en glamour. Maar dat doet geen eer aan het verhaal.

Het begint inderdaad glamoureus met Kat, die, totaal onverwacht, wordt gevraagd naar een huis in Cornwall te gaan om daar wat dingen op te halen. Kat is mode-conservator en valt van de ene verbazing in de andere.

Want hoe kan haar grootmoeder een huis in Cornwall hebben en wat doen al die prachtige Dior-japonnen in de kasten daar. Hoe kwam ze er aan? Het zijn vragen die steeds meer vragen oproepen. Wie is haar grootmoeder, of liever wie was zij?

Als dan ook nog een schrijver op zoek is naar Margaux Jourdan, weliswaar de naam van haar grootmoeder maar totaal niet de vrouw uit het verhaal dat hij vertelt, wordt alles steeds mysterieuzer.

Wie zijn Skye en Liberty, hoe passen zij in het leven van Margaux en welke rol speelde Nicholas?

Een boek dat me zeker niet losliet, ondanks de soms toch trieste en gruwelijke belevenissen van de vrouwen. Maar met een verrassend einde.

Niks

Bron: Google foto’s

Kijk nou eens aan, dit is het kabinet van Jan de Quay. Allemaal statige heren in een …. jacquet en hoge zijden hoed. Dat was toen gebruikelijk, denk ik. Nou, dat vind ik wel een beetje overdreven.

Later gingen de heren ministers gekleed in keurige donkere pakken, driedelig, dus met een vest. En een beschaafde stropdas. Zwart, donkerblauw of grijs. Niks frivole kleurtjes.

Bron: via De Telegraaf

En moet je nu eens kijken. Tegenwoordig komt onze minister-president zondags zo aan bij het Catshuis.

En dat vind ik dan ook overdreven, maar naar de andere kant.

Hij hoeft van mij niet meer in een stijf pak, maar een beetje meer allure zou wel kunnen.

Parijs

Nu het nog steeds niet mogelijk is om een kopje koffie of een glaasje wijn in een café te drinken, ga ik terug in de tijd. Ver terug zelfs, naar 1927. Och, toen was zelfs de rode kool waar ik uit zou komen nog niet gezaaid 😉

Maar het was wel een paar jaar na de grote Spaanse griepepidemie… En zie je daarvan nog wat van terug op dit filmpje? Nee, het is een en al drukte en vrolijkheid. Fraaie dames met mooie hoeden, charleston jurken, galante mannen en corpulente heren met hoge hoeden. Even dus maar terug in de tijd. Laten we hopen dat het nu ook weer vanzelf “normaler” wordt.

filmpje van YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=9R3VxPz1aE0

Te gek!

De laatste jaren draag ik nog maar zelden panty’s. Tegenwoordig zijn het korte kousjes. Wel zo makkelijk. Of sokken, want die zijn lekker warm in de winter.

Maar er schijnen toch mensen te zijn die met alle gemak voor een panty zo’n 160 euro willen betalen. Dan is ie wel van Gucci….! En tegenwoordig -want je moet wel trendy blijven- ook nog voorzien van enorme gaten en ladders…!

Kan het nog gekker? De mevrouw die het op de tv vertelde, kocht nooit die goedkope panty’s van de HEMA of zo. Nou ja, blijkbaar heeft zij geld genoeg en ze moet vooral doen wat ze wil.

Maar erg decadent vind ik het wel. Als je dan toch niet weet wat je met je geld moet doen, zijn er nog wel een aantal doelen die er met smart op zitten te wachten en er een betere besteding voor weten.

Verspilling

Gisteren tipte ik deze uitzending al even aan. Bij de NDR (Duitsland) dus misschien niet voor iedereen nog te bekijken. Maar met een schrikwekkend verhaal over verspilling en geld, maar vooral materiaal, weggooien.

Foto via Google

De uitzending begint met een enorme stapel zakken waarin gebruikte textiel en kledingstukken zitten. Alles bij elkaar zo’n vier vrachtwagens vol, in totaal 5000 kilogram.
En dat wordt in geheel Duitsland elke twee minuten weggegooid .
Misschien is het in ons land een beetje minder, maar het blijven toch enorme hoeveelheden.

En als je dan ook nog eens leest dat we elk jaar gemiddeld 46 nieuwe kledingstukken kopen, en zo’n 6 paar schoenen, dan weet je dat deze over-consumptie de spuigaten begint uit te lopen.

Ik heb die cijfers met verwondering gezien en weet zeker dat ik niet zoveel kleding en/of schoenen koop. Zou niet weten waar ik het allemaal moet laten. Maar beangstigend vind ik het wel. Zoveel “welvaart”, terwijl het ook betekent dat aan de andere kant van de wereld mensen zich afbeulen om die spullen hier goedkoop en snel te brengen. Zou het volgend jaar misschien een ietsje minder kunnen?

Helemaal geen grap…

Deze week las ik over de nieuwe bedrijfskleding van AH. Om je juiste maat te krijgen, moest je een foto van jezelf in onderkleding sturen. Ik was beslist niet de enige die aan een verlate 1 aprilgrap dacht…

Weer zo’n plan, waarbij de digitale mogelijkheden volkomen overschat worden. Want natuurlijk is het idee op zich niet zo gek. Ik weet zeker dat we dit soort van systemen in de toekomst zullen krijgen.

Wanneer je identieke foto’s van diverse mensen hebt, kun je met behulp van software beslist wel tot een goed matenplan komen. Maar dan moeten alle foto’s van precies dezelfde afstand genomen worden, moet iedereen in hetzelfde glad zittend pak gehesen worden, exact dezelfde houding aannemen en moet iedereen tenminste tweemaal gefotografeerd worden. En face (of op de rug, dat is anoniemer) en van opzij. Want aan een gezellige vakantiefoto heb je niks in dit geval.

Ik heb me afgevraagd hoe het mogelijk is dat zo’n plan gestart wordt. Is er dan niemand in dat bedrijf die eens achter de oren krabt en zich afvraagt of het zo kan, wat de impact is en hoe je -als het al gaat gebeuren- de mensen kunt aanmoedigen om mee te doen? Of werken er in de top alleen maar jonge honden, die geen inlevingsgevoel hebben en levenservaring node missen?