Vandaag niet als gewoonlijk een blogje dat klaar stond.
Ik ben laat vandaag. De dag is zelfs al half om. Maar toch wens ik jullie allemaal een prettig Pinksterweekend. Met veel zon, misschien weer een kopje koffie of een glaasje op een caféterrasje.
Wij blijven nog maar gewoon thuis. Al het gedoe om “er uit” te gaan, lokt ons nog niet.
Daarom een foto van de rozen in onze voortuin.
Home sweet home…
Dieren hebben geen last van de Corona-lockdown. Die springen of kruipen van hot naar her en laten zich niet ringeloren. Neem nou deze kikker. Die zat zomaar ineens doodleuk op de rand van onze vijver.
Ik vind dat wel leuk en van mij mag ie ook nog wel een paar vriendjes meenemen. En ja hoor, dat deed ie ook. Soms zitten ze met z’n vieren rustig te genieten van de zon. Ze zijn aan ons gewend, want springen niet meer altijd in het water als we langslopen. Je moet natuurlijk wel rustig doen, maar dan kun je ze ook goed van dichtbij bekijken.
En ze zijn eigenlijk heel mooi. Groen met mat-gouden accenten, glanzend in de zon. Kleine juweeltjes op de rand.
Onze tuin is een beetje wild. Op sommige plekken misschien zelfs wel een beetje te wild. Maar heel erg vinden wij dat niet.
Integendeel zelfs.
Wij verwelkomen de aanwaaiers die onze tuin als een plek hebben gekozen om op te groeien.
Soms hebben ze het zo naar hun zin, dat de toevloed iets te veel wordt.
Maar bevallen ze ons niet, dan is het niet te veel moeite ze uit de grond te rukken. Dus mogen akelei, IJslandse papaver en hibiscus gewoon nog even doorgroeien.
In onze tuin geen gazon, dus last van mollen ken ik niet. Maar blijkbaar zijn de mollen wel actief in onze wijk, gezien deze auto.
Maar voor wie is het nu de laatste hoop? Voor de mollen of voor de tuiniers? Een beetje cryptisch vind ik het wel….
Herfst alweer. En eigenlijk bijna voorbij ook. Nog maar een paar weken en dan is het winter. Stiekem hoop ik op wat sneeuw, ijs, pittige dagen met een stralende zon. Maar dat zullen we allemaal moeten afwachten.
Voorlopig ligt de tuin er helemaal niet zo florissant bij. Alles is een beetje grauwig, grijzig en lijkt wat stoffig. En toch is er nog heel veel te zien. Want tussen al die blaadjes, sprietjes en verdorde bloemen scharrelen vogels rond.
Op zoek naar wat bessen, die ene zaaddoos met nog wat voorraad. En dat is zo leuk om naar te kijken. Alleen, zitten blijven doen die beestjes niet. Om ze verjagen is het voldoende om even te bewegen. Dus die foto’s kan ik wel vergeten.
Nog even en dan komt de tuinman om alles een beetje klaar te maken voor de winter. Dan ziet alles er weer wat ordelijker uit, lijkt de tuin ook ineens veel groter. En kan ik bijna niet wachten tot ik de eerste krokus of sneeuwklok boven de grond uit zie piepen. Nog even geduld maar weer…
Mooi hè, zo’n Hibiscus. Vorig jaar zomaar aan komen waaien in de tuin. Zichzelf uitgezaaid in een onmogelijk klein kiertje tussen het terras en het buurhuis
Je kunt zoiets natuurlijk meteen de kop indrukken en met wortel en tak uitroeien. Maar ik ben altijd nieuwsgierig wat er tenslotte uit zal komen. En dat viel zeker niet tegen. Hij mag nog even blijven. Volgend jaar ook en misschien nog wel langer.
Na het kunstgras is er nu ook, ja echt, een kunst-heg te koop. Altijd groen, altijd even hoog, netjes geknipt, verliest geen bladeren. Een uitkomst voor de luie tuinier. Kan ie toch in de schaduw liggen en hoeft ie zijn stoel niet meer uit te komen.
Ja makkelijk dat wel. Maar of we hier nou op zitten te wachten? Zo’n heg haalt het natuurlijk nooit bij het frisse groen van een levend exemplaar. Okay, hij wordt ook niet kaal. Maar het is toch een leven- en zielloos wangedrocht. Net als kunstgras of een tuin vol met alleen maar tegels.
En denk eens in wat een stof er in zal gaan zitten. Dat levert dan weer nieuwe problemen op, daar kun je op wachten. Of nee, dan zetten ze er natuurlijk een flinke spuit kostbaar drinkwater op.
En als ze hem zat zijn…? Dan mieteren ze hem in de kliko. Och och, wat een verarming voor de natuur.
Geef mij maar zo’n leuke groene groeiende heg. Liguster, haagbeuk, meidoorn of hulst, maakt me niet uit.
Als het maar leeft!
De natuur heeft zo haar eigen grillen. Bij het veranderen van onze voortuin, jaren geleden, plantte ik deze roos aan beide zijden van de ingang. Een roos zonder doornen, dat is wat prettiger voor de komende en gaande bezoeker. Aan één kant was het huilen met de pet, want er kwam wel blad, maar nauwelijks bloemen. En toen was de roos helemaal weg. Aan de andere kant, op nauwelijks 1 meter afstand, deed de klimroos het wel, maar echt veel bloemen kwamen er niet aan. Nou zou dat natuurlijk kunnen liggen aan mijn verzorging, verkeerd snoeien misschien. Maar dat snoeien gebeurt altijd door de tuinman, dus daar zou het niet aan mogen liggen.
Tot dit voorjaar opeens een verrassing. De roos klimt naar boven, maakt knoppen bij de vleet en zie nu eens. Een overdaad aan heerlijk geurende roze rozen verwelkomen je bij binnenkomst. Dat is toch wonderbaarlijk? Maar ik ben er wel heel blij mee!
Rotterdam, bij de Laurenskerk
Bijen blijken het in de stad beter te doen dan op het platteland. Je zou dat zo op het eerste gezicht niet denken, maar ook de gemeente Rotterdam besteedt heel wat geld en arbeid aan mooie en rijk bloeiende plantsoenen. Met heel veel bloeiende planten, zodat er ook veel bijen nectar kunnen halen. Ik heb er al diverse malen wat over geschreven, want niet alleen in mijn stad gonst het zo nu en dan. Ook in Berlijn, Wenen en Parijs worden bloeiende planten speci
aal neer gezet voor de bijen. Gelukkig maar, want van al die egaal biljartgroene weides hoeven de bijen het niet te hebben. Daar bloeit geen bloem, helaas.
En omdat het vandaag moederdag is, kocht Leo deze week een mooie bak met planten voor bij de voordeur. Ik had hem enigszins aangestuurd, want de opbrengst van deze bak ging naar het crowdfundingproject van Marlika. Dat waren dus twee bijen… eh… vliegen in één klap. Dat project loopt nog steeds en er is al veel geld binnen. Maar we zijn er nog niet, dus is elke donatie nog altijd van harte welkom. Dus mocht je het vergeten zijn, dit was een (sstt….) stille hint…. 
En moeders, laat je vandaag maar lekker verwennen!
Als ik de tuin in kijk, zie ik de blauwe regen bijna groeien. Dikke trossen bloemen hangen over de pergola. En niet alleen dat groeit tegen de klippen op, ook de wilde wingerd en de druif bij de buren zie je elke dag verder kruipen. Dit vind ik toch zo’n mooi seizoen. Eerst een nog wat kale tuin, met plotseling wat groene punten en dan… een explosie van kleuren. Ik ben niet zo’n nette tuinierster. Er staat nog wel eens wat onkruid dat ik met rust laat. Plotseling opgekomen planten laat ik even betijen en vaak mogen ze dan gewoon blijven waar ze zijn ontsproten. De natuur geeft soms verrassende combinaties en ik maak daar graag gebruik van.
En dan zijn er nog de insecten. Het zoemt en bromt op dit moment dat het een lieve lust is. Geduldig sta ik met mijn camera in de hand, maar net als ik wil afdrukken vliegt meneer Bij of mevrouw Wesp toch weer verder en verschuilt zich in de bloemenpracht. Jullie moeten me dus geloven als ik schrijf dat het echt heel druk in mijn tuintje is.
