Het komt niet vaak voor, maar vandaag heb ik totaal geen inspiratie voor een blogje. Elke dag schrijven is geen verplichting, maar toch voelt het niet oké om niks te publiceren.
Gelukkig is er dan een onuitputtelijke bron om uit te putten: Pinterest. Even zoeken op een van de vele borden die ik er heb, leverde me deze serie op. Een kleine greep uit “Posters en labels/fietsen”. Allerlei afbeeldingen van fietsen, door de tijd heen. Wie nog meer wil zien van wat ik er zoal verzamel, klikt hier.
Met zoveel vrije tijd is het goed om jezelf bezig te houden. En waarom zou je dan niet het nuttige met het aangename verenigen?
Op dit moment zitten heel veel ouderen in een verzorgingshuis, goed verzorgd dat wel. Maar zonder bezoek vanwege dat vervelende C-virus.
Eén van die mensen is tante Luus, een tante van Leo. Ze is 96 en heeft het nodige in haar leven meegemaakt, zelfs de laatste maanden. Dus besloot ik haar een kaartje te sturen.
En ja, als ik dan toch bezig ben, dan kan ik nog wel wat meer kaartjes maken. Met gezellige kleurige enveloppen.
En zo komt van het een het ander.
Na de kaartjes begon ik aan doosjes. Nam bij het boodschappen doen en passant ook een flinke voorraad paaseitjes mee om die doosjes mee te vullen. En afgelopen vrijdag stopte ik het allemaal in een tas, deed er een brief en nog wat extra’s bij en bracht dat alles naar Vlaardingen, waar ik het op een tafel in de hal, nog voor de tweede voordeur, kon zetten. Waarna de verzorging het verder verdeelde.
Tante Luus belde ons diezelfde avond op. Het was een gezellige middag geworden en iedereen was blij verrast. En blijheid kunnen we nu niet genoeg hebben.
Gisteren zaten Emie, Inge, Jeanne, Marthy, Sjoerd, Ton en ikzelf aan een tafel in Bar Beton in Utrecht Centraal. Het was de dag van onze jaarlijkse blogbijeenkomst. Bettie had er ook bij zullen zijn, maar die moest zich helaas wegens ziekte afmelden.
Wat wij daar doen? Nou, eigenlijk hetzelfde als onze dagelijkse blogactiviteiten. Praten over wat ons zoal bezig houdt. En dan gaat het echt niet alleen over bloggen, maar wisselen vrolijke zaken af met ernstige onderwerpen. Niets hoeft, maar alles mag besproken worden. Ondertussen nippen we aan onze koffie of thee en lunchen we.
En voor je het weet zijn de uren om gevlogen en reizen we allemaal weer naar onze eigen woonplaats. Met in onze tassen de cadeautjes die we voor elkaar bedacht hebben.
Zelfgemaakte foto’s en kaarten, doosjes met zoetigheden of geluksolifantjes, zakjes met zeep en een blikje met … nee geen appelstroop, maar een mooie gehaakte pannenlap.
Thuis lopen we in gedachten de dag nog eens door en besluiten we unaniem: volgend jaar weer!
Vandaag een blogje over niks. Want inspiratie heb ik even niet. Ik ben druk met van alles, moet nog boodschappen doen en we waren laat vandaag.
Dus nu zomaar even een pennenbakje van ons bureau. Niet een pot, maar een ouwe auto, een Trabantje. Is dit ook een vorm van recycling?
Een paar weken geleden schreef ik over het plezier dat ik heb van het Flowmagazine.
Nu laat ik je zien hoe de enveloppen er uit zien. Allemaal verschillend, heel kleurig in elk geval. Soms met schitterende landschappen, soms met leuke tekeningen of mooie interieurs. Op zo’n envelop plak ik dan een etiket zodat het adres goed en duidelijk overkomt.
Maar ik maak ook wel eens iets anders, gewoon omdat ik het leuk vind. Zoals het notitieblokje bovenop de stapel, gemaakt van een schriftje bij het magazine.
En natuurlijk maak ik ook nog doosjes. Want binnenkort komen de feestdagen er aan en dan zijn er gelegenheden genoeg om kleinigheidjes uit te delen.
Maar wat… dat hou ik nog even geheim 😉
Inspiratie komt niet zo maar aanwaaien. Soms zie je een idee van een ander en dan… ineens weet je hoe het zelf zou willen doen. Ik vond het idee voor mijn kaart bij StampingMathilda.
Normaal neem ik vierkant of rechthoekig papier, hier gebruikte ik een cirkel voor een kinderkaart.
En dan komt er toch iets heel anders uit de bus. Het was een heel werk om alles te knippen, kleuren, verstevigen en te plakken. Maar met het uiteindelijke resultaat ben ik best tevreden 😉
Telkens wanneer de Flow in de bus valt, ben ik blij. Omdat er altijd wel iets interessants in te lezen staat. Lekker opgekruld op de bank lezen. Over creatieve, dappere of inspirerende mensen en altijd met prachtige foto’s erbij. Een kopje thee op tafel met soms iets lekkers er bij. Dat is plezier nummer één.
Het tweede plezier komt wat maanden later, want dan scheur ik dat mooie blad compleet los. De mooie dikkere bladen houd ik apart. De fotobladen gebruik ik later. En de bladen met tekst bewaar ik als onderlegger bij het stempelen.
Want als ik kaarten gemaakt heb, moeten er natuurlijk ook enveloppen om. Daar gebruik de mooie fotopagina’s voor. Elke envelop weer anders.
En inmiddels weet ik dat mensen zo’n kleurige envelop erg leuk vinden. Want die valt wel op tussen de -meestal saaie- normale post.
Zoals ik gisteren al schreef, heeft Marlika haar crowdfundingbedrag bij elkaar gekregen en is ze inmiddels in Moskou.
Het waren spannende weken, niet alleen om al het geld bij elkaar te krijgen, maar ook de spanning van wat er allemaal moet en gaat gebeuren. Tel daar bij op de vele dingen die geregeld moesten worden. Zo nu en dan leek Marlika op haar tandvlees te lopen. Gelukkig was er de steun van familie en vrienden, maar toch… Je zou voor minder stil of chagrijnig worden en rustig in een hoekje gaan zitten. Maar dat is niks voor Marlika. Het leven moet gevierd worden!
En kan dat niet zo als het moet, dan moet het maar zoals het kan. Op 31 augustus 2019 zal het lastig zijn de 1e verjaardag van Manouk te vieren. Dus werd die dag naar voren gehaald en stond er al taart, waren er slingers en cadeautjes op de dag dat Manouk 10 maanden oud werd.
En zit je toevallig op je trouwdag al in Moskou? Nou, dan maken we van de nood een deugd. Het werd gewoon gevierd in het Gorkipark.
Goed zo! Maak er wat van…!
Carpe diem! Pluk de dag!
Zomaar een wat grauwe dag en dan zie je dit. Als het nou net na Oud en Nieuw was, of na Pasen, Pinksteren…. Maar nee, gewoon doordeweeks. Zoiets intrigeert me. Wie zou het er hebben neergezet, en waarom ineens zo veel? Is er een huis leeg gehaald, kregen studenten ineens de geest en moest het huis spic en span gemaakt omdat er ouders kwamen? Tja, dat kan ik me natuurlijk wel afvragen, maar antwoorden zal ik niet krijgen. En waarom zou ik het moeten weten? Nieuwsgierig Aagje spelen…? Foei toch! Waar bemoei ik me eigenlijk mee…?
Nou ja, dan maak ik er een blogje over. Want met een beetje fantasie is er elke dag wel wat te schrijven…. 😉 😉 😉
Blogger Sjoerd verzamelt trafohuisjes, virtuele dan hè. Want je zet zulke dingen natuurlijk niet zo gemakkelijk in je tuin. En als ik zoiets weet, dan kijk ik ongemerkt met wat meer interesse naar al die gebouwtjes die ik onderweg tegenkom. En denk “die is voor Sjoerd”. Jammer genoeg vergeet ik ook vaak dat ik iets gefotografeerd heb, maar een beetje spitten in de archieven bracht deze naar boven.
Of het nu een echt trafo-huisje is, weet ik niet. Wel waar het staat, namelijk op de Heemraadssingel, op de hoek van de Mathenesser-laan. Het valt me op dat in Rotterdam die huisjes vaak beschilderd zijn. Vraag me niet waarom. En Sjoerd, dit is er dus ook een voor jou. Morgen volgt er nog een, ook herrezen uit mijn archief 😉
Dit is het Google-maps plaatje:
