Een kussend paartje in klederdracht, het is overal te vinden.
Als peper-en-zoutstelletje, als onderzetter, ik heb er een stempeltje van en ze staan op schorten en pannenlappen.
Maar deze zag ik nog niet eerder. In Leeuwarden, bij een brillenzaak (?). Levensgroot en goudkleurig, glimmend, opvallend aanwezig.
Nou ja, echt wel iets voor in een etalage.
Thuis op het buffet zie ik het niet zo zitten…
Even na kerst schreef ik over het Museum Bisdom van Vliet in Haastrecht. Wij waren er toen voor de prachtig gedekte tafel, maar namen meteen een wat uitgebreidere kijk in de rest van het huis.
En dat is ook zeer de moeite waard. Want de laatste bewoonster, mevrouw Pauline de Monchy-Bisdom van Vliet was een echte verzamelaar. Niet alleen van porselein en aardewerk, maar het hele huis ademt de sfeer nog van toen met prachtige tapijten, meubels, gordijnen, speeldozen. Te veel om op te noemen, er is zelfs een kamer vol met kostuums en japonnen uit die tijd.
In elke kamer is een vrijwilliger aanwezig die uitleg geeft, soms een speeldoos laat spelen of de klok laat slaan.
Nu is het museum weer geopend: vanaf zaterdag 4 februari 2023 is het op zaterdagen en zondagen te bezichtigen van 11.00 tot 17.00 uur. Vanaf april is het museum ook doordeweeks weer geopend.
Toen ik dit autootje zag staan, vroeg ik me af waarom een huismeester een wagentje nodig heeft. Zo groot zal het gebouw toch niet zijn dat hij er in kan rijden.
En erg handig lijkt me dat ook niet. Maar ik vind dit soort autootjes nou eenmaal altijd erg aantrekkelijk.
Maar het is niet een karretje van een huismeester, maar van De Huismeester, een nieuw en hip restaurantje in Rotterdam. Met allemaal kleine hapjes uit de hele wereld, voor elk wat wils.
En bij zo’n modern bedrijf hoort natuurlijk een opvallend wagentje dat opvalt. Dit werd het dus en dat vond ik wel heel grappig gevonden.
We hebben nu weer een heel nieuw jaar voor ons, dus binnenkort eens kijken of de hapjes ook zo aantrekkelijk zijn…!
Staan er nog wat oude stoelen bij je, waarmee je eigenlijk niet weet wat te doen?
Bekijk dan deze foto eens. Het brengt je misschien op een idee. Want wie weet is er wel een plekje te vinden voor een boekenkast.
Dan schik je de stoelen een beetje anders, zet ze op elkaar en schuift er wat planken tussen.
En voilá, een mooie plek voor boeken, snuisterijen, planten, foto’s. Origineler kan het bijna niet.
Recycling in optima forma.
In mijn kookboekenkast staat een uiterst praktisch boek ” 365 dagen eten onder 10,00 gulden”. Ik heb er heel vaak iets uit gemaakt in de tijd onze jongens in de groei en dus hongerig waren.
Nu zie ik in de Allerhande een artikel over koken voor minder dan 10 euro. Weliswaar voor 5 dagen, dus er moeten nog heel wat meer recepten komen om een heel jaar zuinig te kunnen koken.
Maar wat een verschil met de recepten in mijn oude boek. Destijds had nog niemand het over “traybake” of “pokebowl”.
Mijn oude boek is zuinig uitgevoerd, met weinig illustratie en op goedkoop papier gedrukt. Praktisch, maar niks flitsend of hoogglans.
Groenten, aardappelen en een stukje vlees waren de hoofdingrediënten van de maaltijd. Witte rijst of elleboog macaroni kwamen sporadisch ter tafel.
Groenten staan gelukkig nog steeds hoog op de boodschappenlijst. Maar nu staan daarnaast pompoenpitten, lasagnebladen, (volkoren) fusili op het boodschappenlijstje.
Ik ga eens zoeken naar wat ik toen regelmatig op tafel zette en wat ik nu uit die Allerhande ga maken.
We reden langs velden doorspikkeld met grote oranje bollen in allerlei maten. En langs de kant van de weg kraampjes, karretjes of flinke karren met pompoenen in allerlei kleuren, vormen en maten. Ze werden gretig gekocht, vaak stonden er al mensen bij. De keuze was soms moeilijk. Niet alleen door de hoeveelheid, maar ook doordat er flinke zware jongens bij zaten. En op de fiets is zo’n pompoen toch lastig ….
Vroeger waren ze toch een beetje excentriek, buitenissig. Maar nu kun je je bijna geen groentezaak meer zonder voorstellen.
Natuurlijk stopten we bij zo’n kar. Ik had ze voor het uitzoeken. In de auto stond al een doos. Kwam dat mooi uit! Die was dus rap gevuld. Netjes geld in de kassa gedaan, natuurlijk.
En thuis alles uitgestald op het rek voor het raam. Nog wat takken en blad erbij zoeken en ik ben klaar voor de herfst.
En straks naar de groentenman, want natuurlijk wil ik ook pompoensoep maken. Met gember, lekker!
Al lopend door de straten van een stad of dorp kom je van alles tegen. Speciale huizen, geveltjes, gevelstenen, etalages.
En nummers, want elk huis heeft wel een huisnummer. In de loop van de tijd heb ik er hier en daar een aantal gefotografeerd.
In Vietnam (in 2001) zag ik hoe al die leuke dingen die we bij Xenos, Casa en andere winkels zien, gemaakt worden.
Want dit soort mooie rotan vogelkooien werden met de hand gemaakt. Net als mandjes en ander klein spul. En niet alleen dat, maar ook stenen en dakpannen voor lokaal gebruik waren vaak voor het grootste deel handwerk.
Dat realiseren we ons misschien niet, maar het was voor de mensen in deze landen een welkome bron van inkomsten. Hoe het nu is, weet ik niet.
Jammer genoeg was zo’n vogelkooi veel te groot om mee te nemen. Want al hebben we dan geen vogel, een plant had er ook heel mooi in gestaan. Nu blijft slechts de herinnering. Want tot kopen in Nederland is het nooit gekomen.
In de tentoonstelling in de Kunsthal zag ik deze stoel, een Nederlands ontwerp.
Simpel, fraai en zeer doordacht. Dit is namelijk een zeer milieuvriendelijke stoel. Gemaakt van vlas en glasvezel.
Uit de rechthoekige plaat wordt de zitting en rugleuning in één keer gesneden en in vorm geperst. En daarna worden de overgebleven stukken plaat gebruikt voor de poten. Zo simpel kan het zijn.
Het is waarschijnlijk niet ieders smaak, maar ik vond deze stoel bijna ontroerend mooi. Een stoel met een gedachte, zonder afval.
Op heel veel plaatsen te gebruiken, want in een huiskamer miststaat hij niet, maar hij voelt zich ook in een concerthal of kantoor op zijn plaats.
Moest je vroeger naar Katendrecht, dan maakte je een hele omweg. De wijk, bekend om zijn prostitutie en de Chinezen die er woonden, lag nogal afgelegen. Maar ja, wat had een mens daar te zoeken? Het leek het domein van smachtende zeelieden en Chinezen, die er een gesloten gemeenschap vormden.
In de loop der tijd is dat veranderd. Katendrecht kreeg een brug, die in Rotterdam zelden bij zijn officiële naam “Rijnhavenbrug” genoemd wordt, maar meestal “Hoerenloper” heet 😉
Nu is Katendrecht een yuppenwijk geworden, met talloze nieuwbouwflats. En op een zomerse avond is van daaraf een loopje naar de Wilhelminakade snel gemaakt. Niet alleen voor de hippe nieuwe bewoners, maar ook voor de Chinese bewoners. Die zich heerlijk in het zonnetje koesterden, onderwijl druk pratend.
Maar waar over praatten zij? Dat kan ik je niet vertellen. Ik wilde eerst van dichterbij fotograferen en vragen om toestemming. Maar dat lukte niet. Want de oudere Chinezen hebben vaak zo hard gewerkt, dat het leren van de Nederlandse taal erbij is ingeschoten. Dan maar wat verder af, dat maakt me eigenlijk niks uit, ik vond het een mooi plaatje.
