Al diverse keren hadden we prijs in de Postcodeloterij. Nee, geen prijs om op de TV te komen. Wel leuk, zo’n cadeaubon voor ijs of andere snoeperijen.
Maar laatst viel dit boek op de deurmat, ook gewonnen. En dat vind ik superleuk. Mooie foto’s, goeie teksten, prima boek.
Het ligt nu binnen handbereik en zo nu en dan neuzen we er wat in. Als er een onbekend vogeltje in de tuin zit, of als we een vreemde vogel tijdens onze wandeling zien.
Gewoon een handig boek, waar we blij mee zijn.
Verloskundige heeft me altijd een heel boeiend beroep geleken. Niet dat ik hier voor geschikt zou zijn geweest. Maar kinderen op de wereld helpen leek me zeer veel voldoening geven. En natuurlijk altijd gezellige mensen, blij en dromend op een roze wolk…
Dat de werkelijkheid anders is, minder romantisch en niet altijd even vrolijk heb ik ervaren door de verhalen van Marlies Koers in haar “Dagboek van een verloskundige”.
Na een pittige opleiding en diverse inval-periodes treedt ze toe tot een maatschap van diverse verloskundigen in Deventer. Naast alle dagelijkse dingen, de gebroken nachten en de leuke maar ook vaak heel nare en droevige ervaringen, geeft Marlies ook een kijkje in haar leven. Zo ontstaat een beeld van haar dagelijks reilen en zeilen, met alle lastige combinaties van werk, hobby en privéleven.
Een prettig boek om te lezen, realistisch en eerlijk.
Na “Dochters van een nieuwe tijd”, het eerste boek van Carmen Korn is nu het tweede deel “Tijd om opnieuw te beginnen” uit. Zodra het te leen was in de bieb, heb ik het gereserveerd. En gelukkig was het snel voorhanden. Het eerste boek las ik in één adem uit en ook dit tweede boek kon ik bijna niet wegleggen.
Het verhaal loopt vrijwel naadloos over. Weer volgen we de vriendinnen Henny, Ida en Lina. Käthe, de vierde van het stel, hebben zij na de oorlog niet kunnen traceren en dat steekt nog steeds. Al snel wordt duidelijk dat Käthe nog leeft en niet eens zo ver van hen. Van lieverlee komen we te weten wat haar is overkomen en hoe ze zich staande houdt.
Ook Käthe’s man Rudi leeft nog. Ook naar hem zijn diverse mensen op zoek. Maar waar moet men zoeken? Het is tasten in het duister, zoeken naar een speld in de hooiberg.
Langzamerhand wordt alles duidelijk en zien we het leven in de vijftiger jaren zich ontwikkelen. Met de dreiging vanuit het oosten, de Koude Oorlog. Maar ook nieuwe dingen, technische ontwikkelingen, muziek.
Het is een boek zonder plot, maar gevuld met talloze kleine scenes uit het alledaagse leven van gewone mensen. Er gebeurt veel tussen die ruim 500 pagina’s, maar ook kabbelt het leven voort. Ik vond het heel herkenbaar, want veel ligt nog na in mijn geheugen.
En nu kijk ik uit naar het derde en laatste deel.
Vorige week ontdekt, bijna om de hoek. Zo’n leuk klein -en goed gevuld- mini biebje.
Even de neiging gehad om dat kleine kookboekje er uit te nemen. Maar nee, ik heb me bedwongen. Eerst maar eens thuis kijken wat ik er in kan doen en dan pas zoeken of er nog iets van mijn gading bij zit.
Ik vind dit altijd een heel leuk initiatief. Zo heeft een ander ook nog plezier van de boeken die je al gelezen hebt. Met een beetje geluk kun je zelf ook wat boeken uitwisselen.
En dan zo’n superleuk kastje. Het maakte de hele straat gezelliger en dat is fijn in deze rare tijden.
Vergat ik toch ook nog helemaal te vertellen wat ik gekregen had voor mijn verjaardag. Eigenlijk doen we niet meer aan cadeautjes, maar subtiel vertelde ik aan Leo over “zo’n leuk boek” en ja hoor, die pikte de hint foutloos op.
’s Morgens lag dan ook dit boek naast mijn hoofdkussen. Een kinderboek, maar niet alleen voor kinderen. Ik weet zeker dat meer bloggers dit boek gekocht of gekregen hebben. Om urenlang in te kijken, te verwonderen en te ontdekken wat er allemaal getekend is door Charlotte Dematons.
Het ligt op tafel, zo onder handbereik. Want op elke bladzijde doe ik weer een ontdekking en ik ben er al veel uurtjes zoet mee geweest.
En wie denkt dat ik een beetje kinds begin te worden, nou ja, die denkt dat dan maar 😉
De titel en de omslag van dit boek intrigeerden me al. Kersenbloesems… zo mooi, zo betoverend.
Het boek leest vrij gemakkelijk, al moet je wel door tientallen namen van personen en benamingen van allerlei soorten kersenbomen spitten. Het niet een boek met een “gezellig” verhaal, maar ik vond het wel uiterst boeiend.
Collingwood Ingram, stammend uit een rijke en wat excentrieke Engelse familie, is ornitholoog. Maar nadat hij vrijwel alles van vogels wist, werd zijn interesse gewekt door de Japanse wilde kersenbomen.
Het viel hem tijdens een reis naar Japan op dat er vrijwel maar één soort kersenbomen aangeplant werden. En dat terwijl Japan juist zo’n verscheidenheid aan soorten heeft. Omdat de aangeplante kersenbomen zijn ontstaan door klonen, bloeien alle kersenbomen daar op één en hetzelfde moment. Er is dus maar een vrij korte tijd van enorme bloesempracht en dan is het over en uit. Ook hebben alle bomen dan dezelfde bloemen, dezelfde kleur en dat maakt het ook wel wat saai.
Het boek vertelt over de liefde die Ingram had voor de bomen, het kweken en vermeerderen van diverse soorten. Hij probeerde in Japan meer aandacht voor andere soorten te krijgen, verwees naar de erfenis van de prachtige wilde kersen. Maar de verering van de tere kersenbloesem was veranderd in de loop van de tijd. In het militair steeds sterkere Japan van voor de tweede wereld oorlog werd het een symbool van heldenmoed, sterven voor de keizer.
Door de inzet van Ingram is een aantal oude soorten weer terug naar Japan gebracht, waar zij hun schoonheid een korte tijd van het jaar ten toon spreiden.
De meeste boeken van Marja Visser die ik gelezen heb, vind ik mooi. Ik hou van historische verhalen en bij het zien van deze titel wilde ik het meteen graag lezen.
Maar nadat ik de laatste bladzijde had omgeslagen, kwam ik tot de conclusie dat dit boek toch niet geheel aan mijn verwachtingen voldeed.
Het is het verhaal van Johanna van Coesvelt, een jonge vrouw, die van huis weggaat om dienstbode te worden bij een kasteelheer. De kasteelheer is aardig, maar zijn zoon niet. Hij maakt Johanna het leven soms knap zuur.
Na de dood van de kasteelheer vertrekt Johanna met een kunstschilder naar Middelburg. Zij verzorgt zijn huishouden, heeft wel gevoelens voor de schilder, maar wil niet met hem trouwen.
Dan vindt de schilder een andere liefde en verlaat Johanna zijn huis om huishoudster te worden in een groot en voornaam huis in Den Haag. Nu zouden we haar een soort van “manager” noemen, want zo’n voornaam huishouden heeft een stoet aan personeel en er is veel te organiseren.
Wanneer mevrouw op sterven ligt, belooft Johanna voor haar man te zorgen. En om praatjes te voorkomen, trouwt de heer des huizes haar.
Ik had gedacht dat juist die laatste periode veel aandacht zou krijgen, maar weinig pagina’s worden aan deze tijd besteed. En dan nog zeer oppervlakkig.
Al met al wel een lezenswaardig boek, maar de titel dekt naar mijn mening niet de inhoud.
Alweer een boek over een vrouw die naar het oude Nederlands Indië gaat om er te trouwen. Maar een heel ander verhaal dan dat over Maria van Aelst.
Dit boek speelt aan het begin van de 20e eeuw en begint in Amsterdam. Anna is te vondeling gelegd en woont al haar hele leven in het weeshuis. Het benauwt haar dat het leven voor haar geregeld wordt.
Op een dag reageert ze op een krantenadvertentie en denkt dat dit de gelegenheid is om uit het keurslijf te stappen.
Ze trouwt met de handschoen en gaat daarna naar haar echtgenoot in Batavia. Daar komt ze tot de ontdekking dat het leven zoals zij zich had voorgesteld niet bestaat. Want ook in Batavia heersen regels en wetten en ook daar zal zij zich naar hebben te schikken. Toch probeert ze er aan te ontsnappen, maar dat heeft wel de nodige consequenties.
Een verhaal over een sterke vrouw, vrijheidsdrang en regels die dromen in de weg staan.
Een prettig boek om te lezen, maar geen nauwkeurig historisch verslag.
Al meteen bij de beschrijving op Facebook leek dit boek me wel wat. Ik hou van zulke verhalen. Gewone mensen in het leven van alledag, met hun eigen problemen, relaties, verdriet en daaromheen de geschiedenis.
Ik kende de schrijfster niet. Dat klopt, want het is een debuutroman. En meteen een dijk van een boek. Niet alleen in omvang, maar ook om te lezen.
Ik leende het bij de bieb en kon het zaterdagmiddag halen. Maandagmiddag was het uit.
Het is het verhaal van vier vriendinnen, wier levens door verschillende draden aan elkaar verbonden zijn. Ik vond het boek passen in dezelfde sfeer als de boeken van Elisabeth Jane Howard, maar ook deed het me denken aan Ken Follett of Jenny Glanfield.
Het boek begint met de nieuwe opleiding van Henny en Käthe in 1923. We leren Lina kennen en Ida en maken kennis met de mensen om hen heen. Zo verschillend, zo herkenbaar, met hun verliefdheden, hun aarzelingen, moeilijkheden en pleziertjes. En dat allemaal tegen de achtergrond van Hamburg en Duitsland tussen twee oorlogen. En verder tijdens de verschrikkingen van het Nazi-regime. Geen vrolijke tijden, maar met zo nu en dan toch lichtpunten.
En nou wacht ik op het uitkomen van het volgende deel, want er komen er nog twee. Dan kan ik verder lezen over hoe het allemaal verder vergaat. Want ik ben nieuwsgierig hoe ze de nieuwe tijd ingaan en hoe hun kinderen het gaan doen. Helaas moet ik dan nog even wachten, pas in november komt het tweede deel uit.
Vroeger las ik vaker boeken in het Engels of Frans. Maar op een bepaald moment werd ik blijkbaar wat luier of gemakzuchtiger en koos ik voor vertalingen.
Een vriendin had dit boek dubbel en gaf het tweede exemplaar aan mij. Ze is lerares Engels en een echte boekenwurm, dus geen wonder dat haar boekenkast volstaat met allerhande Engelse boeken.
Het duurde niet lang voor ik gegrepen was door het verhaal. Het speelt tegen de achtergrond van York (Eborby in het boek). Een stadje met een lange geschiedenis van de Romeinen, Middeleeuwen tot nu. Een decor van smalle en donkere straatjes, waar je gemakkelijk in kunt verdwalen. En waar rare dingen gebeuren. Vreemde moorden, naakte lijken op vreemde plaatsen. Bepaald huiveringwekkend, maar niet zo dat ik er niet van kon slapen 😉
Ik kwam niet in al te grote taalmoeilijkheden. Kate Ellis schrijft vlot en houd je bij de les. In het begin kwam ik wat uitdrukkingen tegen die ik wel begreep, maar toch niet helemaal thuis kon brengen. Maar gelukkig is er tegenwoordig Google Translate, zodat je snel even kunt zoeken wat het nou precies betekent.
Jammer genoeg zijn er nog geen boeken van Ellis in het Nederlands vertaald. Maar wie zijn Engelse leesvaardigheid weer op wil rakelen… Je weet tenslotte maar nooit waar dat nog eens goed voor is 😉
