Lezen

Lezen, ik zou niet zonder kunnen. Er ligt altijd wel een boek naast de bank, de bieb heeft aan mij een regelmatige klant. En onze kinderen lazen en lezen ook nog steeds graag.

Maar of de kinderen van nu zo happig zijn om een boek ter hand te nemen. Ik zie allerlei initiatieven om ze aan het lezen te krijgen, maar dat handige schermpje trekt ook en is hardnekkig verslavend.

Op de markt trof ik een kraam aan met boeken. Nieuwe boeken en dat had ik eigenlijk nog niet eerder gezien. Mijn oog werd getrokken naar “Pluk van de Pettenflet”, dat niet alleen de kinderen leuk vonden, maar waar ik zelf ook met plezier uit voorlas.

Ik raakte met de verkoper, Eddie van der Beek, in gesprek, die een reguliere boekhandel heeft, maar ook zo nu en dan op de markt zijn handel verkoopt, tegen redelijke prijzen. Een gepassioneerde man, die kinderen weer graag het plezier van het lezen wil leren.

En gelijk heeft hij. Want met een boek ben je nooit alleen en hoef je je ook nooit te vervelen. Thuis, op de bank of in een luie stoel, aan tafel of in bed, je kunt met een boek reizen naar elke plek op de wereld en zelfs verder weg!

Boek

Mathijs Deen: De duiker

Ik wilde nog wel graag wat meer van deze schrijver lezen, dus vroeg ik in de bieb het boek De Duiker van Mathijs Deen aan.

Een Nederlands bergingsschip is op zoek naar een container die van een koopvaardijschip is gevallen.

De bemanning stuit op een wrak en omdat een aantal ook fervente duikers zijn, gaan ze op zoek en ontdekken dat ze de hoofdprijs hebben gevonden. Alleen…. er ligt een dode duiker in het schip. Dat moeten ze melden. Ook hier stort Liewe Cupido zich weer op de zaak.

Was het een ongeluk? Wie had belang bij de dood van de duiker? Heeft zijn zoon er iets mee te maken, zo’n recalcitrante puber die al vaker met de politie in aanraking kwam?

Er zijn meer partijen die de duiker liever dood dan levend zagen. En was het allemaal wel toeval, dat het schip ontdekt werd?

Lekkere thriller, waar je van de ene veronderstelling naar de andere mogelijkheid gestuurd wordt.

Collage (2)

Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.

En dit is dan de tweede collage. De opdrachtwoorden waren: eigeel, gaatjes, tekenen, uil(en) en energie. Een rijtje woorden zonder samenhang en daar dan een collage van maken….

De gaatjes waren niet lastig, de grotere werden opgevuld met eigeel, op het uitgestanste rondje tekende ik wat meisjeskopjes en de uil knipte ik van een oud kwartetspel. En de energie? Die wordt verbeeld door het snoertje, dat net te kort is voor het stopcontactje links onder.

Ik ben benieuwd wat de anderen er van maakten. Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.

Voorjaar….

Deze geurt volop in een buurtuin.

In  onze tuin zag ik de eerste sneeuwklokjes, nog heel pril. Ze durfden nog niet goed. Maar we gaan  zo langzamerhand richting voorjaar. Stapje voor stapje.

Lekker vooruitzicht, toch….

Het is maar een klein blogje vandaag. Beetje moeilijkheden met fotos plaatsen. Het kan dus zijn dat ik even een paar daagjes vrij neem.

Details

Tussen mijn boeken lag jarenlang “…” van …. Zij had jarenlang een rubriek in de NRC, waarin ze kleine, soms bijna onzichtbare dingen toonde in allerlei kunstuitingen. Dat boek heb ik heel vaak ingekeken. Maar soms verdwijnen zulke boeken in de boekenkast en raken uit het zicht.

Toch heb ik het weer teruggezocht, want ik moest er ineens aan denken toen ik vorige week dit fotografeerde. Wie het niet dadelijk herkent, het is een stukje van een voetpad bij ons in de buurt.

Het leek me in eerste instantie een vleugel van een vogel, maar het is waarschijnlijk een schelp, vertrapt en platgedrukt door de wals. Maar op de een of andere manier toch opvallend. En ineens zag ik er ook nog een Indiaan in.

Wie goed om zich heen kijkt, vindt altijd wel iets bijzonders. Zelfs op het voetpad tijdens een wandeling.

Collage

Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.

Al vele jaren maak ik kaarten voor allerlei gelegenheden. Maar dat is meestal toch een beetje in de zelfde lijn. Iets nieuws maken, een beetje uit m’n comfortzone komen, ja dat leek me wel wat.

Voor deze eerste collage moesten de begrippen/woorden “chocoladebruin – handschrift – koken – auto – droom” gebruikt worden.

Ik ben een priegelaar, een groot vlak is niks voor mij. Daarom beperkte ik me -voorlopig- tot een kaartformaat van 13,5 x 13,5 cm.

En ging ik op zoek naar chocoladebruin. Moet niet moeilijk zijn in de kerstweek, dacht ik. Maar juist toen vond ik geen bruikbare afbeelding van chocola. Dus zelf aan de slag met een masker, een stukje bruin papier. Plaatjes zoeken, knippen, proberen en niet te snel plakken. Schuiven, draaien…

En zo rolde dit er uit. Alles zit er in, zelfs de droom. Want nog vaak droom ik van onze eerste auto, ja een blauwe kever. En dan daar weer mee op stap. En in een droom is een stapel potten en pannen op het dak helemaal niet zo raar toch…..

Ik ben benieuwd wat de anderen er van maakten. Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.

Boek

Mathijs Deen: De Hollander

Bettie bracht me op het spoor van deze schrijver. Ik las eerst van Mathijs Deen De Hollander, een thriller die zich afspeelt in het Duitse waddengebied.

Liewe Cupido is van een Nederlandse vader en een Duitse moeder en woonde lange tijd op Texel. Hij lijkt in beide landen niet helemaal op zijn plaats, is stil en teruggetrokken.

Zijn politieopleiding volgde hij in Duitsland, waar hij nu ook werkt.

Wanneer een Nederlands schip een dode man op het wad vindt, wordt Liewe op de zaak gezet. Hij spreekt tenslotte vloeiend Nederland en Duits. Aanvankelijk lijkt het een ongeluk, is het allemaal simpel op te lossen. De wadloper was ervaren, maar ongelukken liggen in dit gebied op de loer.

Maar dan vindt een Duitse politiebeambte een rugzak in een vuilcontainer. Het begin van een lastig te ontwarren zaak. Want wat gebeurde er op het wad …

Spannend, maar niet bloederig.

Kerstsfeer

Bron: Facebook / www.bordadosamano.net

Ik weet niet hoe het komt, maar ik ontdek ineens allerlei borduurwerk op internet. Misschien ligt het aan het algoritme, misschien valt mijn oog er vaker op. Maar in ieder geval vind ik het geen straf. Ik kan met bewondering naar al dat handwerk kijken, voel soms zelfs kriebels om zelf weer eens naald en draad ter hand te nemen.

Maar er liggen geloof ik nog een paar UFO’s achter in een kast. Die zou ik natuurlijk eerst moeten afmaken. Al betwijfel ik of mijn werk te vergelijken is met wat ik hier voorbij zie komen. Eigenlijk zonde om het maar één keer per jaar te laten zien.

Engelsen hebben voor zoiets leuks en moois een term “eye candy”. En dat is het ook. Zo leuk om te zien, te bewonderen, even weg te dromen. En dan tot de werkelijkheid terug te keren, ik heb tenslotte nog genoeg andere dingen te doen.

Boek

Clare Hunter: Levensdraden

Toen ik op de tentoonstelling van Dior in Den Haag dit boek Levensdraden van Clare Hunter in een vitrine zag liggen, reserveerde ik het meteen bij de bieb.

Geen boek om steken en patronen uit te halen, maar een gedegen studie over de rol en de invloed van borduurwerk in de geschiedenis. Met een duidelijk accent op de historie van Groot Brittannië.

Borduurwerk dient niet alleen om stoffen te verfraaien, maar mensen -voornamelijk vrouwen- hebben er gebruik van gemaakt om hun stem te laten horen en hun kijk op de geschiedenis te tonen.

Van het Tapijt van Bayeux tot in deze tijd hebben mensen hun verhalen en levens zichtbaar gemaakt door te borduren. Soms heel fijntjes, met gebruik van exclusieve stoffen en zijden draden. Anderen gebruikten ruwe jute en katoen of wol om hun verhaal te vertellen. Prinsessen, boerenvrouwen, gevangenen, allemaal uitten ze hun emoties met naald en draad.

Het is geen boek om in één adem uit te lezen. Daarvoor komen te veel dingen aan bod. Maar ik zocht ook veel werk op internet op, omdat het zien van het werk in kwestie zo veel verduidelijkt.

Clare Hunter schrijft prettig en heeft een grondige kennis. Dus een aanrader voor wie geïnteresseerd is in geschiedenis en handwerken.

Wow

Bron: Instagram / Cristina Arcenegui Bono

Heel veel mensen maken quilts. Van allerlei materialen, in allerlei soorten en maten. Soms op kleur, met herkenbare voorstellingen of abstract, ik vind het altijd een kunst hoe van diverse lapjes prachtige patronen gemaakt worden. Er komt heel veel moois voorbij.

Handwerken heeft vele vormen, van uiterst precies en gestructureerd werk tot werken waar de fantasie van de maakster op de loop is gegaan.

Soms zie ik iets, dat meer dan al het andere, mijn aandacht trekt. Zoals dit, waarbij ik alleen maar “wow” kan roepen.

De maakster liet zich inspireren door een tekening uit het boek “My Childhood” van Sveta Dorosheva. Natuurlijk nam ik ook een kijkje op de website van de maakster, Cristina Arcenegui Bono. Die is een bezoekje meer dan waard.