Soms denk ik dat mijn tijd die ik doorbreng met snuffelen op Facebook en Instagram verloren tijd is. Maar zo nu en dan zie ik dingen voorbij komen die het delen waard zijn. Omdat ze mooi, bijzonder of verwonderlijk zijn.
Zoals dit poppenhuis, dat in 1913 is gemaakt door John Carlson. Zijn jongere zusje zal wel verrukt zijn geweest van de mooie en bijzonder dingen die er in dit vier etages hoge bouwwerk te ontdekken zijn.
Het heeft een lift, een echt bellende telefoon, kan helemaal verlicht worden.
De 30 poppen kunnen brieven schrijven op een typmachine of hun jurken verstellen op een naaimachine.
Voor al die snufjes gebruikte John Carlson onderdelen van een oude klok. Geen idee hoe lang John er over gedaan heeft.
Maar hopelijk heeft zijn zusje er lang en met veel plezier mee gespeeld.
BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.
Al weer lang geleden maakte ik diverse dingen van zoutdeeg. Dat werkte prima en ook de kinderen vonden het leuk om mee te spelen. Mijn kinderen zijn al weer volwassen en kleinkinderen hebben we niet. Maar voor grootouders lijkt me dit een leuk recept. Als de kleinkinderen komen logeren, de uitstapjes op zijn en de regen uit de hemel gutst, dan kun je heerlijk gaan rommelen met dit deeg.
Dit filmpje vond ik op Instagram: deeg gekleurd met levensmiddelenkleurstof.
250 ml. water 20 ml. olie (plantaardig of babyolie) 5 gr. citroenzuur (optioneel) 100 gr. zout 200 gr. meel (levensmiddelen)kleurstoffen naar keuze
Water en olie bij elkaar doen, aan de kook brengen en circa 3 minuten zachtjes laten koken. Dan alle andere ingrediënten erbij doen en goed kneden (met een handmixer want het is heet). Als het enigszins is afgekoeld de kleurstof er door kneden.
Het nieuwe stadhuis van Zutphen is nogal omstreden. Zutphen ademt een sfeer van antroposofie. Niet vreemd dus dat een een antroposofisch architect werd aangetrokken voor het nieuwe stadhuis.
Ik had al eens in een TV-uitzending een nogal negatieve kritiek op dat bouwwerk gezien. Maar toen we er voor stonden, bleek het een mooie mix te zijn van oud en nieuw.
Over smaak valt veel te twisten, maar ook binnen deed het gebouw erg prettig aan. Veel licht, zachte lijnen en ook weer een fraaie mengeling van elementen van toen met nieuwe materialen.
Wie het niet mooi vindt, prima. Maar ik vond het wel zeer de moeite waard om te bekijken.
Na het lezen van I love you Rietveld was ik nieuwsgierig hoe het leven van Bep Rietveld, de oudste dochter, was verlopen. Haar plek in een toch bijzonder gezin, haar relatie met haar vader, hoe was dat? Ik las het boek “Waar kleur is, is leven” van Tineke Hendriks.
Bep moet een leven vol frustraties geleefd hebben. De relatie met haar vader was stroef. Ze bewonderde hem, begreep zijn passie voor de kunst, maar verafschuwde zijn verhouding met mevrouw Schröder en hoe hij omging met haar moeder. Die leed duidelijk onder de situatie, maar deed er niets aan.
Bep kon goed leren en tekende graag. Op de Middelbare school werd het tekenen veel belangrijker en verwaarloosde ze haar school. Uiteindelijk mocht ze lessen nemen bij Charley Toorop. Maar ook daar vond ze niet de aandacht die ze zo node miste.
Ze vlucht in een huwelijk, krijgt een kind en scheidde. Omdat ze haar plek niet kon vinden, vluchtte ze opnieuw, nu naar Indië, waar ze opnieuw trouwde. Ook dat bracht haar geen geluk.
Ze werd met haar kinderen geïnterneerd in een Jappenkamp en moest honger en ontberingen doorstaan. Maar ze bleef tekenen, al was het maar omdat de tekeningen troost voor anderen en eten voor haarzelf betekenden.
Later, weer in Nederland, inmiddels opnieuw gescheiden, trouwt ze voor de derde keer. Dan komt haar talent pas tot volle bloei.
Ik was zeer benieuwd naar wat Bep Rietveld aan werk heeft achtergelaten en gelukkig hebben haar kinderen een mooie website met zoveel mogelijk achterhaald werk gemaakt. Ik vond het zeer indrukwekkend.
BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.
Niet alles is altijd even handig, duidelijk of direct toepasbaar. Maar deze tip leek me zeker het onthouden waard. Want wie weleens gordijnen heeft genaaid, weet dat het op patroon leggen zeker niet eenvoudig is.
Bij stoffen met een groot patroon staan aan de rand altijd allerlei kleurencirkels en informatie over de soort stof. Die rand komt in de naad en zie je dus niet. Maar is wel uitermate handig bij het uitmeten van de patronen. Ik krijg dat verhaal niet duidelijk verteld, maar de link naar het filmpje van Kott.Soft.Furnishings op Instagram maakt het wel veel duidelijker.
Sommige mensen zijn echt Handige Harries. Kijk nou eens naar deze fiets. Voorzien van alle gemakken, tenminste voor de picknick.
Vul de flessen, pomp de banden op en spring op het zadel. De wereld ligt voor je open. Dorst hoef je niet te lijden en op de bagagedrager is vast ook nog wel plek voor een tas met broodjes.
In Familielevens van Katharina Fuchs wordt telkens een beeld geschetst van wat Therese, dochter van Charlotte en de dochter van Anna, Gisela meemaken.
Het is kort na de oorlog, in een arm en verdeeld Duitsland.
De twee families zijn nu wat dichter verbonden, want Gisela is getrouwd met Felix, de zoon van Charlotte. Hij studeert nog en dus moet Gisela geld verdienen. Ze hoopte dat haar moeder haar bekende naaiatelier weer zou openen. Maar daar is geen sprake van. Zo vlak na de oorlog willen de vrouwen van Berlijn nog niet zo aan mode denken.
Felix laat zich meeslepen door vrienden en belandt in een hachelijk avontuur. Hij krijgt met de DDR-autoriteiten te maken en moet kiezen voor zichzelf of zijn vrienden.
Therese studeert rechten aan de Universiteit van Berlijn. Ook zij ondervindt moeilijkheden, want ze moet zich verweren tegen de vrouwonvriendelijke medestudenten en de professoren. En als haar beste vriendin en medestudente Marie de universiteit achter zich laat en een nieuwe carrière start, wordt het Therese bijna te veel.
Maar dromen zijn er om verwezenlijkt te worden. Alleen de tijd moet meehelpen.
Op één van de mooie -nou ja droge- dagen van deze lente wandelden de Ganzen langs de Rotte.
Het was niet erg druk, te winderig misschien? Maar daar zat ineens een man aan de kant. Krukje, tekenmap, doos met potloden naast hem en volkomen opgaand in zijn tekenwerk.
Ik stond even te kijken en vroeg of ik hem mocht fotograferen. Ja hoor, prima! Ondertussen ging hij gewoon door.
Het werd een leuk plaatje onder zijn handen, zag ik in de gauwigheid. En het onderwerp wilde ik ook wel even fotograferen. Een klein zeilbootje, aan de overkant tussen het riet.
Ik voelde het ook meteen weer een beetje kriebelen. Lekker zitten, tekenen en de wereld langs je voorbij laten komen. Misschien dat ik die hobby ook maar weer eens moet oppakken….?