Stenen

Al meteen als we in Monnickendam uit de bus stapten, zag ik een leuke gevelsteen. En als wandelend door het stadje zag ik er meerdere. Sommige lijken van recente datum te zijn, maar er zijn ook echt oude exemplaren.

Wat me ook opviel waren de bankjes naast de deur, haaks op de muur. Makkelijk om even buiten te zitten of om je schoenen aan- of uit te trekken. Of een buurpraatje te maken…!

Het stadje ademt nog een wat nostalgische sfeer, zeker als je in het oude centrum loopt. Kom je wat meer bij de haven, dan vallen de vele (zeil)boten op. Toeristen weten Monnickendam ook te vinden. Terrasjes te over en ook gerookte paling is er nog te koop.

Een mooie bestemming voor een dagje weg.

Wist je…?

Ik hou van zingen, maar toch doe ik dat niet altijd. Wat ik vaak wel doe, soms volkomen onbewust, is een beetje neuriën. Een bekend liedje, een melodie die me zomaar te binnen schiet of een liedje dat ik die dag hoorde en in mijn hoofd blijft hangen.

Bron: Google afbeeldingen

Voor een ander is het misschien een beetje vervelend, zo’n brommend achtergrond geluid. Maar wist je dat je op die manier je hoofd helemaal leeg kunt maken? Want als je neuriet of zo maar een beetje humt in jezelf, dan is er geen plaats voor andere gedachten.

Toen ik het las, wilde ik het niet geloven. Maar ja, toch is het waar. Al hummend kun je niet aan iets anders denken.

Dus als je piekert, begin met het neuriën van een simpele melodie. Dan verdwijnen de piekergedachten als sneeuw voor de zon.

Woning(nood)

Op internet vond ik een advertentie voor een flat. Een zelfde soort flat waarin wij van 1974 tot en met 1979 hebben gewoond. Waar we twee kinderen kregen. Destijds werd die flat nieuw opgeleverd. Nu is de woning dus 50 jaar oud.

De foto’s laten zien dat er niets is verbouwd, maar … alles werd wel keurig onderhouden. De prijs voor dit dit lichte 4-kamerappartement beloopt zo’n 270.000.00 euro. In deze tijd een tamelijk redelijke prijs.

En dan schrik ik van de reacties. Zoveel geld voor dat krot? Nou, je mag nog wel een tonnetje meebrengen om het aan de eisen van deze tijd aan te passen, waren enkele reacties.

Ik denk terug aan toen. We waren dolgelukkig met ons huis. Ruime keuken, douche, aparte wc. Ruime kamers, groot balkon. Wat mankeert er aan die flat?

Ja, de tegels in de douche ogen wat gedateerd. En alleen een fornuis en afzuigkap maakt dat er een maaltijd gekookt kan worden. Maar met een paar Handige Henkies en wat kastjes van IKEA is die keuken zo omgetoverd tot kookpaleis. Nog een fris behangetje, een likje verf hier en daar en dan wordt het in een paar weken een prima woning. Dat hoeft toch geen tienduizenden euro’s te kosten?

Mooi

Het loont heel vaak de moeite om wat meer naar boven of naar muren te kijken. Want soms vind je pareltjes, echte kunstpareltjes.

Deze foto maakte ik niet zelf, maar ontdekte ik op Instagram. De kunstenaar is Rodney Harris.

Het is geen enorm kunstwerk, maar het maakt het gebouw heel speciaal.

En juist dat soort kunst, een beetje verstopt en niet al te uitbundig, raakt me meer dan allerlei grote en imposante werken.

Neem ook eens een kijkje op de website van de kunstenaar, want daar is nog veel meer te ontdekken.

Prijs…!

In 2012 werden Nobelprijs voor de Vrede toegekend aan de Europese Unie.

Ik citeer even een artikel uit 2012 van NOS nieuws: “De Nobelprijs voor de Vrede is toegekend aan de Europese Unie. Dat heeft het Nobelcomité in Oslo bekendgemaakt.

Volgens het Nobelcomité zorgt de Europese Unie al zestig jaar voor vrede en democratie. Voorzitter Jagland zei dat oorlog in Europa, zeven decennia na het einde van de Tweede Wereldoorlog, ondenkbaar is.”

Twaalf jaar later, in 2024, torpedeert diezelfde Europese Unie alle mogelijke besprekingen die kunnen leiden tot een meer vreedzame relatie met Rusland. Politici die hiertoe stappen ondernemen worden geboycot.

Vrede is een besmet woord geworden, het is een en al oorlog wat gepredikt wordt.

Wat heeft zo’n prijs dan nog voor waarde ….

Als de clip niet start, dit is de link

Levertraan

Deze foto vond ik op Instagram, het is een opname van Robert Doisneau. Eigenlijk weet ik helemaal niet wat die jongens in hun mond gestopt krijgen. Maar mijn fantasie ging op de loop.

Bron: Instagram / Robert Doisneau / Simpleisbeautifulphotografy

Meteen proefde ik weer de levertraan, die ik van mijn moeder moest slikken. Nou ja, dat was één keer, want ik spuugde het onmiddellijk weer uit. Maar vergeten doe ik nooit. Alleen de lucht deed me al kokhalzen. Getver, wat smerig!

Deze jongens staan ook niet te trappelen, maar of ze veel kans hadden de vieze slok te ontlopen? Het lijkt me een onwrikbaar ritueel. Het moest en zou naar binnen, voor je gezondheid!

En dan vraag ik me af, wat zou er van al die jongens geworden zijn? Zijn ze echt groot en sterk geworden? Zijn ze nu oud, maar nog gezond en fit?

Dat is een vraag waar ik nooit antwoord op zal krijgen.

Wintervoorraad

Bron: Facebook / National Geographic

Mensen bouwen voorraadschuren, maar spechten doen het anders.

Die hakken gaten in een boom en verstoppen daar hun noten in. Dat moet wel stevig, want anders zijn er te veel kapers op de kust.

Dus kunnen die noten er niet zo gemakkelijk uitgetrokken worden, want elke noot heeft een prefect uitgehakt holletje.

En na een aantal weken of maanden zwoegen heeft de ekster een wintervoorraad om van te smullen!

Dat vind ik nou een prefect staaltje van de kracht van de natuur.

Bijzonder huis

In Binnenstebuiten van 16 mei 2024 werd aandacht besteed aan een bijzonder huis.

Bron: Google foto’s / AD

Een huis in Kinderdijk, ontworpen door Gerrit Rietveld. Het bewonersechtpaar heeft het huis in vrijwel ongewijzigde staat gelaten.

Het zijn liefhebbers van vintage meubilair en dat vind je ook terug in hun interieur. Er staat zelfs een (kopie) Rietveldstoel. Leuk om te zien, maar of je er ook lekker in kunt luieren…?

Het huis ligt ook op een heel markant punt, waar Lek en Noord tezamen komen, waar je de Brienenoordbrug kunt zien en de scheepvaart de hele dag en nacht voorbij komt.

Leuk om hier eens een keertje binnen te kunnen kijken.

Wat zie ik…

Bron: Facebook

De foto op Facebook gaf zo één-twee’-drie niet duidelijk aan wat we hier zien. Ik moest twee keer kijken, dacht dat het mobiele telefoons waren.

Maar het blijkt heel anders te zijn. Het is een parkeerplaats ergens in Japan. Waarschijnlijk bij een groot winkelcentrum en op de centimeter uitgerekend, lijkt het wel.

Zie dat maar eens in Nederland zo te krijgen. Daar maken sommige mensen er toch echt een rommeltje van. Scheef geparkeerd, over de lijnen -of nog erger- zo maar ergens neer gezet.

Al moet ik soms wel een paar keer terugsteken, ik probeer de auto toch altijd netjes in het midden van het vak te plaatsen.

Maar zo netjes, zo wiskundig…! Van bovenaf gezien werd het bijna een soort van kunst.

Simpel

Bron: Facebook / Recycled, Restored, Re-puposed, Reused

Wie er oog voor heeft, ziet schoonheid in de simpelste dingen. Een ander zou deze blikjes als “troep” in de prullenbak werpen.

Maar de maker van deze foto zag er wel iets fraais in. Nam een paar spuitbussen met verf en spoot de verkreukelde blikjes.

Nog wat bloemen uit de tuin of van de berm geplukt en kijk, dit ziet er toch heel aangenaam uit? Weggooien kan altijd nog.