Even een snel blogje. Binnenkort volgt er wel wat meer over de plek waar ik deze leuke fiets tegenkwam.
Duidelijk niet meer geschikt voor een ritje, al zou er wel veel bekijks voor zijn. Maar als reclameobject doet dit exemplaar het prima.
Even een snel blogje. Binnenkort volgt er wel wat meer over de plek waar ik deze leuke fiets tegenkwam.
Duidelijk niet meer geschikt voor een ritje, al zou er wel veel bekijks voor zijn. Maar als reclameobject doet dit exemplaar het prima.
Het is maar hoe je het bekijkt.
Voor de een is het zus, voor de ander zo.
Maar ik ben blij met mijn 72 jonge jaren 😉
Oud worden kan toch altijd nog?
Dus blijven lachen, want chagrijn geeft rimpels.
Na weer een fysio-sessie reden we opnieuw naar de Rhoonse grienden. En daar ontdekten we weer heel andere dingen dan tijdens onze wandeltocht in februari.
Er waren meer bomen geknot, maar intussen ook al heel veel wilgentakken opgeruimd, dus geen stapels meer te zien. In de kale bomen groeide inmiddels al verschillende aangewaaide plantjes. Sommige bloeiden zelfs. En dan blijkt maar weer dat de natuur de mooiste combi’s weet te verzinnen. Voor thuis zie ik het nog niet op tafel staan, maar we genoten volop van deze vondsten.
De vogels waren druk bezig en floten dat het een lieve lust was. Ik probeerde met mijn Birdnet-appje te ontdekken wie er zo vrolijk zong en dat bleek een winterkoninkje te zijn. Laat hem nou even in een boom zijn kunsten herhalen. Zo mooi, dat verstoorde ik niet met een poging tot een videootje, maar (klik) dit vond ik op internet (bedankt Monigroen) 😉
En kijk, de dotterbloemen bloeiden. Hele stukken sloot waren er mee bedekt.
Binnenkort moet ik weer naar de fysio en wie weet wat we daarna dan gaan doen…
Mijn zus maakte kruissteek borduurwerken. Kussens, tafelkleden, bellenkoorden. Prachtig, maar dat is niks voor mij.
Dit vind ik ook prachtig en ook dit is niks voor mij. Zo veel geduld kan ik niet opbrengen. Maar als ik een huisdier had, zou ik graag zo’n portret willen.
Donderdag was de Keukenhof nog niet open. Maar dat zouden we sowieso aan ons voorbij laten gaan. Niet dat we het niet mooi vinden, integendeel. Maar om je nou eerst in de neus te laten peuren…
Nee, we zouden de bollenvelden wel gewoon “in het wild” bekijken. En als kers op de taart dan nog een lekkere wandeling door het Keukenhofbos. Een mooi bos met veel loofhout, heel veel vogels en goeie wandelpaden.
Eerst even stoppen voor een foto. Daarna door naar de parkeerplaats.
En daar gingen we, rugzak mee met proviand. Het was zonnig, maar best nog wel fris. Maar de vogels floten dat het een lieve lust was. Horen was dan ook geen moeite, maar ze onderscheiden in de bomen was niet zo gemakkelijk.
Boven op een heuveltje vonden we een bankje. Net op het moment dat onze maag begon te knorren. Het zijn maar kleine genoegens, maar ze tellen dubbel en dwars.
Blogvriendinnen brengen regelmatig inspiratie met hun verhalen over wandelen, fietsen en leuke uitjes. Zo schreef Marthy laatst een blog over Ameide.
Dat stadje kende ik van verhalen van vroeger. Mijn vader kwam uit die buurt en ik denk dat er nog wel wat verre familieleden wonen.
Dus op een mooie dag in maart vertrokken wij, niet per fiets maar per auto. Eerst wandelden en picknickten we in het Loetbos en daarna reden we naar Ameide.
Overvaren met de pont, wat ik al een hele belevenis vind. Een stuk langs de Lek, ook al zo mooi.
En daarna op ons gemak wat lopen door Ameide met z’n oude huisjes en dromerige straatjes en een ooievaar op het kerkdak. Op een bank langs de Lek bekeken we de schepen die langs voeren. En lazen we het bord met uitleg over het rampjaar 1672, waardoor ik ineens plompverloren in de zesde klas van de Lagere school leek te zitten 😉
Och, wat brengt zo’n dag een hoop plezier.
De muziek voor de muzikale maandagen vind ik bij stukjes en beetjes. Hier hoor ik wat, iemand raad me iets aan of er komt een mooie song voorbij in een programma.
Hoe ik aan deze clip gekomen ben, kan ik me niet meer herinneren. Maar ik vind het prachtig en ontroerend, John Prine die zingt “I remember everything”.
Op zoek naar wat foto’s in mijn foto-archief, stuitte ik op deze. Gelukkig dat Google nauwkeurig bijhoudt waar en wanneer je zo’n foto genomen hebt. Want nu herinnerde ik me de wandeling in een zonnig en lentegroen Parijs, ergens in het voorjaar van 2018.
Het was een kleine, maar luxe juwelier en de juwelen die ik zag waren allemaal ver boven ons budget. Geen probleem, want ik ben geen mens voor parels en glitterstenen.
Maar dat kaartje trok vooral mijn aandacht.
Een tekst om te onthouden.
Dat geluk in een klein hoekje zit, weet iedereen wel. Soms zelfs een beetje verscholen, achter iets anders verstopt.
Maar met deze spreuk van Loesje moet het eenvoudiger te vinden zijn. En misschien, als het even tegenzit, vind je nog een verstopte portie, daar waar je het nooit meer dacht te vinden.
😉 😉 😉
Een paar weken geleden schreef ik over de nieuwe wijk “Little C.” in Rotterdam. Een stukje stad met een nieuwe look, maar ook met een geheel nieuwe manier van zaken maken.
Onder deze flats ligt een parkeergarage, want ergens moet dat blikken geluk toch ook een plek krijgen. Maar wie verwacht er nou een dak dat tegelijkertijd dienst doet als waterreservoir. Maar in dit filmpje wordt dat duidelijk gemaakt.
Straks lijken die flats dan ook helemaal niet meer op New York, maar meer op een flink uit de kluiten geschoten verticaal park.
Daar kom ik zeker nog wel een keer op terug. Want ik ben reuze benieuwd hoe dit er over een paar jaar uit zal zien.