Een paar daagjes weg. Even weg uit de alledaagse sleur. Niet naar het buitenland, maar naar de Veluwe, Beekbergen, in een hotel.
En we wandelden. Roken soms al een beetje de herfst. Zagen ook dat de bessen al kleur hadden, dat de bladeren minder groen en soms al wat rood, bruin of geel werden. Hier en daar stonden al weer wat paddenstoelen en de hei had al een paarse gloed.
We lieten ons lekker verwennen, zaten op terrasjes, aten pannenkoek en nog meer. Heerlijk ontspannen en zonder zorgen.
Met het mooie weer van vorige week hadden we wel zin in een wandeling. Dus gingen we maar weer eens naar Trompenburg Arboretum.
En donderdag is wandeldag met de Ganzenpas. Altijd goed voor een paar kilometers.
Ook vrijdag lonkte de natuur en reden we naar het Loetbos in de Krimpenerwaard.
Driemaal lopen in het groen, maar met een wisselend decor.
Frisse lucht in de longen en wind door de haren.
Gewoon lekker uitwaaien.
Zo’n ouwerwetse kapperzaak vind je niet meer zo vaak. Zo’n zaak was er ook in onze straat thuis. Met 3 of 4 stoelen waar altijd wel iemand zat te wachten. Waar beduimelde blaadjes lagen en een geur van brilliantine hing.
Deze zou zo in een filmdecor passen. Maar het is geen decor, hij is nog volop in gebruik. Het heeft een gezellige, knusse uitstraling. Ik kan me zo voorstellen dat mannen hier naar toe gaan niet alleen voor een knip- of scheerbeurt. Maar ook om lekker bij te praten, de laatste nieuwtjes te bespreken. En niet onbelangrijk, mannen onder elkaar.
Niks nieuws onder de zon, maar zoals het al jaren achtereen gaat.
Er zijn niet veel oude gebouwen meer in Rotterdam. Het bombardement op de stad vaagde het merendeel van de binnenstad weg. En in de haast om alles op te bouwen, werd ook nog wel eens iets tegen de vlakte gegooid wat eigenlijk wel beter bewaard had kunnen worden.
Maar midden in de stad staat nog steeds de Laurenskerk. Er is een heleboel aan gerestaureerd, want natuurlijk was ook dit gebouw ernstig beschadigd. Maar alles oogt weer als vanouds.
Dus als we over de grote markt lopen, kijk ik altijd even naar de kerk. Een vertrouwd gezicht.
Er kan veel veranderen, maar dit blijft.
Een stad is steeds in beweging. Ook als je denkt dat alles stilstaat.
Want we waren al een hele tijd niet in de buurt van de Rijnhaven geweest. Was het tot voor kort een lege bedoening, nu ligt er een drijvend kantoor en ook wat drijvende huisjes. De plek moet een hotspot in de stad worden.
De huisjes zijn volledig ingericht en duurzaam gemaakt van gerecycled karton. Je kunt ze huren en er overnachten, met wel 6 of 8 personen. Maar je kunt er ook een tijdelijk kantoor van maken, of een vergaderruimte. Ze zijn flexibel ingericht en van alle gemakken voorzien.
Ik vind ze wel leuk en het is zeker heel bijzonder. Misschien eens een keertje overnachten?
Hadden jullie dat vroeger ook? Zo’n map met speldjes van allerlei bedrijven? Of een verzameling sleutelhangers, sigarenbandjes of suikerzakjes?
Ik weet het eigenlijk niet meer. Ik geloof dat ik wel speldjes had, maar ook een verzameling met mini-kruidenierswaren. En monsterzeepjes of flesjes lotion.
Ik weet eigenlijk niet of kinderen nu nog speciale dingen verzamelen. Verzamelingen bestaan tegenwoordig uit heel andere dingen, zoals sneakers, t-shirts of sjaals.
Ach, al die spullen raken natuurlijk ook weer uit de mode. En dan komen ze weer later in de tijd op de 2e-handsmarkt terecht.
Al zou ik het willen, het kan niet bij ons. Geen ruimte op de muur on zo’n leuke muurschildering te maken.
Maar als je een hoekhuis hebt, of op een flat… Dat zou toch heel erg leuk zijn. En dan aan alle bewoners vragen welke boeken zij gelezen hebben of nog willen lezen.
Want de smaak voor boeken kan nog al eens uiteen lopen. Niks erg, maar juist leuk. Van kinderboeken, reisverhalen, kookboeken en doktersromannetjes tot serieuze naslagwerken. En alles daar tussenin.
Maar goed, op Facebook zag ik dat dit in Tilburg (klik) al voor elkaar is gebracht. Mooi initiatief!
Roken, wie rookt er nou nog? Bijna onze gehele familie is van de sigaret af. Maar hoe dat bij anderen is? Soms lijkt het wel of vooral jonge mensen weer meer gaan roken.
Wat er om de hoek van dit bordje te vinden is, weet ik (nog) niet. Is daar een speciale rookhoek? Wonen daar de gezelligste mensen? Je zou het bijna denken.
Maar nee, we steken er toch maar geen meer op. We zijn inmiddels al vele jaren afgekickt. En aan nieuwe verleidingen hebben we geen behoefte 😉
We keken op Netflix naar “This is a robbery”, het verhaal van de grootste kunstroof aller tijden. Die vond plaats in 1990 in het Isabella Stewart Gardner Museum in Boston.
Leo was niet erg enthousiast over de serie, maar ik keek met veel belangstelling.
Het is geen film, maar een docu-drama. Met interviews, nabeschouwingen en terugblikken. Maar helaas, zonder antwoord op de nog steeds prangende vraag “waar zijn de kunstwerken”?
Misschien dat zoveel jaar na dato er toch nog een keer de beslissende tip gekregen wordt. Of dat per ongeluk een schuilplaats gevonden wordt waar de kunstschatten verborgen liggen….?
Dan zou er ook gezocht kunnen worden wie die dame en heer in het zwart nou eigenlijk zijn. Wat een geheimen om te ontrafelen…!
Afgelopen week ging ik weer naar de fysio en daarna reden we door naar de Rhoonse Grienden. Het begint al een beetje traditie te worden.
Het is ongelofelijk hoe de natuur in een paar weken zo veranderen kan. De eerste keer dit jaar kwamen we eind februari. Alles was nog kaal. Veel wilgen werden geknot en je kon met gemak naar de horizon kijken.
Hoe anders is het nu. Weelderig groen is opgeschoten en overal hangen takken of planten over het pad. Je loopt regelmatig de kans een zwiepende tak in je gezicht te krijgen. Het maakt zo’n wandeling natuurlijk wel avontuurlijk. Zo nu en dan kun je je met gemak voorstellen dat je diep in de jungle bent.
Waarom gaan mensen toch zo ver weg 😉 😉 😉
