Architectuur

Het nieuwe Maria Montessori-gebouw van de Nijmeegse universiteit wordt niet door iedereen even goed beoordeeld.

Het blijkt een groot gebouw met heel veel glas en grote ruimtes te zijn. En als je er zit, zit je te kijk. De overeenkomst met een groot aquarium, was mijn eerste indruk. Niet prettig voor vrouwen met hippe kokerrokjes. Maar ook niet prettig om dat privacy er weinig toe lijkt te doen.

Bron: Google foto’s

Waarom moet alles toch altijd weer anders? Een gebouw moet toch vooral voldoen aan de eisen van het dagelijks gebruik en vooral bescherming bieden.

En ook niet al te veel energie kosten. Met al dat glas lijkt het me heel moeilijk in de winter warm te krijgen en in de zomer de hitte buiten te laten.

Straatnamen

De straten in mijn wijk zijn allemaal genoemd naar planten. Elk cluster heeft een plantensoort, zo is er de heide-, de brem-, de varen- of rozenbuurt. En ik woon in de klaverbuurt.

Dan gaat het om de laagbouw, want rondom de flats waren de Nobelprijswinnaars de inspiratiebron. Daar schreef ik al eens over.

Bron: Google foto’s

Sommige namen zijn heel herkenbaar. Iedereen heeft een beeld bij Geluksklaver. Maar wat ik me moet voorstellen bij Wondklaver of Zevengetijdenklaver…?

En hoe ziet Calluna er uit? Gelukkig, er is nu Google en met een paar tikjes ben je helemaal op de hoogte. Kijk maar…

Ach, dat is gewoon heide. Ja logisch, ik liep ook in de heidebuurt.

Terug naar toen

Vakanties waren vroeger vooral bezoeken bij ooms en tantes. Niks mis mee, ik amuseerde me prima in Ede of Hoogerheide of Ossendrecht.

Voor mijn moeder lag dat anders. Die draaide toch min of meer mee in de dagelijkse huishoudens. Dat veranderde toen mijn vader besloot dat de vakantie in een pension doorgebracht zou worden.

Onze eerste vakantie ging naar Zeddam. Ik heb er heerlijke herinneringen aan. Maar ook zag ik daar in 1961, in een bijna verduisterde kamer, het bouwen van de Berlijnse muur. Toen was ik een tiener, op de grens van de puberteit.

Nu, in 2021, vroeg ik me af of Zeddam erg veranderd zou zijn. We reden er naar toe. Hier was de hoofdstraat. Ik keek eens om me heen, maar herkende toch niet veel. Ja, de kerk. Maar waar was dat nou in die straat…?

En plotseling zag ik het. We stonden er nota bene vlak tegenover. Pension Aurora, vrijwel onveranderd.

Nee, ik heb niet aangebeld. Er zullen vast andere mensen wonen.

Maar even rondkijken en een foto maken, dat wilde ik wel.

Niks, en toch …

“Het maakt niet uit wat men over je schrijft, als men maar over je schrijft” is een uitspraak van een marketing-expert. En dus is geen nieuws, ook weer wel nieuws.

Zo las ik deze week een berichtje dat Mick Jagger, (ja die, van de Rolling Stones!), zomaar een biertje was gaan drinken en door niemand herkend was.

Het leek mij lekker rustig na al die gillende tieners en flauwvallende fans.

Maar of meneer Jagger daar nou wel zo blij mee was….? Iemand moet het doorverteld hebben, want dit bericht stond dus maandagmorgen op de voorpagina van de krant.

Alsof er niks anders te melden was….!

Toch maar weer…

Na een tijdje radiostilte begon ik deze week toch maar weer met bloggen. Ik miste het. Het geeft op een bepaalde manier structuur aan mijn dagelijkse bezigheden.

Ik weet het, wat ik schrijf is beslist niet altijd een hoogstaand en literair verantwoord verhaal. Maar bloggen vraagt wel om me regelmatig te verdiepen in wat verschillende onderwerpen. En ook om het luchtig te houden. Niemand zit uiteindelijk te wachten op een zeurderig verhaal.

Heb ik al een paar dingen op de plank liggen? Ja zeker, zoals dit boek. Een flinke pil, die ik meenam uit de bieb.

Met een heleboel gewone, niet al te ingewikkelde recepten van Nederlandse bodem. Of van buiten Nederland, maar dan zo ingeburgerd dat we de buitenlandse invloed niet meer herkennen.

Eens kijken wat ik daaruit koken ga…!

Te kust en te keur

Een tijdje geleden waren we in Bredevoort, een leuk vestingstadje in de Achterhoek.

Leuke straatjes, waar het gezellig lopen is. En waar veel antiquariaten en boekwinkeltjes te vinden zijn. En ook heel veel minibiebs.

Er is voor elk wat wils. Met een lekker zonnetje in de rug is het goed er zoeken.

We zagen wel wat interessante boeken, maar besloten ze toch maar niet te kopen.

Ontspullen en dan weer wat nieuws kopen, dat schiet niet op.

Gluren

Na een boodschap in een andere wijk nog even de benen strekken. En dan meteen even “gluren bij de buren”.

Het is een mooie, rustige en vooral groene wijk achter de Kleiweg in Hillegersberg. Fraaie huizen, mooie tuintjes, ja prima wonen.

En voor sommige huizen geldt een soort bonus. Want die liggen met hun achtertuin aan de Bergse plas.

Oké, ik moest even op mijn tenen staan en kreeg maar een klein stukje blauw te zien.

Maar onmiddellijk ging mijn fantasie op hol. Tuin, eigen strandje, zwemmen en zonnen. Je eigen Rivièra…. Tja, het blijft bij dromen.

Monument

Tot mijn 23e woonde ik vlakbij het Justus van Effencomplex. Toen was het nog een wat vervallen gebouw, met veel grauw en grijs beton. Heel zelden kwamen we er weleens, maar echt herinneringen had ik er niet aan.

Leo en ik waren er al eens gaan kijken, na de grote renovatie en afgelopen zaterdag konden we het bezoeken, in het kader van Open Monumenten-dag.

Het complex is in alle glorie gerenoveerd en gerestaureerd en intussen al lang geen “arbeiders-vesting” meer. 264 Woningen werden samengevoegd en verbouwd, waarna er nog 154 woningen over zijn. Die zijn allemaal aangepast aan de eisen van deze tijd.

We kregen een rondleiding en gingen natuurlijk ook naar de woonstraat. Nee, geen galerij. Hier konden in 1922 bakker, groenteman en melkman met hun kar komen, zodat men niet telkens naar beneden hoefde. Heel vooruitstrevend. Helaas is die mogelijkheid in deze tijd gesneuveld. Veel bewoners gebruiken de woonstraat nu als terrasje, met planten in potten.

Midden in het complex ligt het badhuis, want douches of badkamers waren niet voorzien in 1922. Nu natuurlijk wel en daardoor is de functie van het badhuis beneden veranderd in een galerie ruimte. Maar ook huisvest dit gebouw de warmtevoorziening. die zorgt voor warmte in de winter, maar ook voor koelte in de zomer.

Ritje

Een tijdje geleden vroeg ik buurman S. of ik zijn oldtimer mocht fotograferen en de foto’s doorsturen naar Sjoerd.

Buurman had geen bezwaar en zo kwam zijn Volvo Amazon op het blog van Sjoerd terecht.

Een paar weken later nodigde S. ons uit voor een ritje met deze mooie auto, maar dan moest het wel mooier weer zijn. Maar vorige week waren de weergoden ons goed gestemd en zo reden wij dan op een middag door de groene omgeving even buiten Rotterdam.

Vooraf kregen we nog een kort “college” over de technische dingen van de auto. Vijftig jaar oud en nog steeds in puike conditie, dankzij het sleutelen en poetsen van buurman en zijn vrienden.

Je kunt zien dat zo’n auto sentimentele gevoelens oproept. Hij is minder geruisloos dan de auto’s van nu, hij hobbelt wat meer en sturen vereist nog echte spierkracht, want geen stuurbekrachtiging. Wat er wel in zat, waren diverse asbakjes en dat is dan weer iets wat nu in auto’s ontbreekt.

Ik snap heel goed dat zo’n auto indruk maakt en bij velen een gevoelige snaar raakt. Het is toch een brok geschiedenis op de weg.

Herinnering

Op vakantie, lang geleden. Met de kinderen in de auto op weg naar …. Ach wie kent dat niet. Nog voor je de eerste stoplichten voorbij bent, beginnen de vragen.

Zijn we al ver, zijn we er bijna, wanneer zijn we er…. Ja, nou zijn het zoete herinneringen, toen lag de stress en kribbigheid van ons op de loer.

Maar we hadden in ieder geval muziek. Een bandje met leuke songs voor ons zelf en voor de kinderen (tot een bepaalde leeftijd) was er strijk en zet elke vakantie een bandje met Sesamstraat. En het blijft leuk.