Category Archives: Fotografie

allerlei foto’s (eventueel met tekst erbij)

Onvoorspelbaar

Posted on by

Het is een oneindig onderwerp van gesprek en je kunt er nauwelijks op rekenen. ???? Ik bedoel natuurlijk het weer.

Tijdens onze vakantie in Twente hoopten we op een beetje mooi weer. Maar wat we voorgeschoteld kregen was grauw, mistig, koud en bij wijlen zelfs onaangenaam.

Maar op de op één na laatste dag stonden we op met zon en een stralend blauwe hemel. Dus besloten we wat vroeger op stap te gaan. Maar nauwelijks waren we op weg of Leo realiseerde zich iets te zijn vergeten. Bij een benzinestation keek hij nog even in zijn rugzak of hij het toch bij zich had. Maar nee…

Hè bah, nou ging net de zon weg. En wat was dat, zag ik dat goed? Ja, het sneeuwde een beetje. Nou ja, natte sneeuw… Leo stapte weer in en reed weg. En ineens zaten we in een hevige sneeuwbui. We reden het dorp in, waar alles al enigszins wit was. Bij een rotonde keerden we en reden terug naar ons huis. Het hield op met sneeuwen en …. kijk nou, stralende zon, helderblauwe lucht. Geen regendrop te bekennen. Op nog geen drie kilometer zoveel weersverandering, het leek een beetje surrealistisch.

Thuis zocht Leo zijn spullen bij elkaar en stopte ze snel in de rugzak. Opnieuw gingen we op weg. En weer doken we de grauwe wolken in. Maar gelukkig, droog bleef het en wandelen konden we dus ook. Al was het echt bitter koud.

Even gewoon

Posted on by

We waren dan wel op vakantie, maar toch niet helemaal afgesneden van de digitale wereld. En zo las ik op Facebook dat Trompenburg Arboretum de lockdown nu helemaal spuugzat was en als protest zaterdag open zou gaan.

Weliswaar met een wat aangepast toegangsbeleid, dat wil zeggen je moest je (digitaal) aan melden en een tijdslot opgeven. Maar gelukkig zonder QR-code.

Natuurlijk meldden Leo en ik ons ogenblikkelijk aan. Want waarom zo’n grote tuin niet open mocht, het was ons altijd al een raadsel.

Toch leek er nog een kink in de kabel te komen, want de burgemeester had laten weten te zullen handhaven. Maar dat bleef gelukkig achterwege. Soms triomfeert in onze stad het gezonde verstand.

Alle bezoekers waren net als wij dolblij weer in het arboretum te kunnen wandelen en te genieten van wat de natuur ons belooft. Want al zien sommige struiken en bomen er nu wat miserabel uit, onder de grond en in de stammen en twijgjes wordt volop gewerkt aan wat er komend seizoen te zien zal zijn.

Op verschillende plaatsen piepten narcissen, krokussen en sneeuwklokjes uit de aarde. Op de takken zag je dikke of iets minder dikke knoppen en de rododendrons konden bijna niet wachten met openspringen. Ja, bijna aan het eind staat er zelfs een die al volop voorjaarspracht vertoonde.

Ach ja, de natuur gaat gewoon zijn gang en laat zich niks gelegen liggen aan onze menselijke regeltjes. En zo hoort het ook!

Moet dat nou?

Posted on by

De afgelopen maanden waren een paar keer in de Achterhoek en Twente. Prachtig landschap, waar we met veel plezier hebben rondgetoerd en gewandeld en ik ook diverse keren over blogde.

Maar waar we ook diverse malen stuitten, waren op grote borden of spandoeken met protesten. Tegen de komst van enorme windmolens. Molens van meer dan 230 meter hoog, die het landschap beslist niet zullen verfraaien. Om nog maar te zwijgen over de schade aan vogels en de menselijke leefomgeving. Want stel je eens voor, zulke joekels die vrijwel constant staan te draaien….

Het doet me pijn om te zien dat wij mensen telkens weer de aarde op een of andere manier geweld aan doen. Ik snap natuurlijk heus wel dat we, met onze manier van leven, steeds meer energie nodig hebben.

Maar als ik lees dat die grote wieken niet te recyclen zijn en dus maar begraven worden. Probleem nu even weg, straks -de generaties na ons- moeten ze het maar zien op te lossen.

Kunnen we daar nou geen betere manier voor bedenken?

Geïnspireerd

Posted on by

Bij Marthy (van www.heenenterugnaardeardeche) zag ik een blog over kranen in Antwerpen. Dat triggerde mijn herinnering aan de eerste werkdag bij mijn laatste baan.

Bron: Google Foto’s

De man waar ik voor werken zou bij het expertisebureau, behandelde heel veel schade bij de ECT, de European Container Terminals. Het was 1990 en het had die week verschrikkelijk gestormd.

Zo hard, dat één van de kranen op het terrein van ECT losgeschoten was. Die kraan, van het fabrikaat Nelcon en liefkozend de Nelly nr. 4(?) genoemd, was daarna op drift geraakt en over de rails tegen een andere kraan gereden, die op zijn beurt een duwtje gaf aan een andere kraan. Het was mij een raadsel hoe zo’n gevaarte zomaar losschieten kon. Maar later zou ik nog wel andere staaltjes van wind- en stormkracht tegenkomen.

Helaas kon ik nergens meer een foto van deze schade vinden. Foto’s waren nog analoog en veel minder in gebruik als nu.

Ik werd onmiddellijk in het diepe gegooid. “Mag ik het meteen dicteren?” vroeg de expert. En zo begon ik aan een ellenlang rapport over deze miljoenenschade. Ik kwam woorden en uitdrukkingen tegen die ik nog nooit gehoord had, maar die zich wel in mijn geheugen vastgezet hebben. Het was een heel enerverend begin van mijn loopbaan bij het expertisebureau. In de 15 jaar die ik er totaal werkte, heb ik niet veel van zulke spectaculaire schades gezien.

Havens en hun bedrijvigheid vind ik nog altijd heel fascinerend. Geen wonder dus, dat het blog van Marthy mij ook aan het schrijven zette.

Maandag met muziek

Posted on by

Deze week een heerlijk nummer van Mark Knopfler: “11 Postcards from Paraguay. Dit is een clipje van zijn optreden in Barcelona in 2019.

Dit is de link:

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet.Daarom probeer ik ook altijd de link erbij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Toch droog

Posted on by

Al wandelend kom je de vreemdste voertuigen tegen. Zoals dit futuristische karretje. Is het een autootje of een fiets? En hoe snel kun je hier mee rijden?

Het is een brommer, volgens zoon. Dus gemotoriseerd. wel een heel erg individualistisch vervoer. Een soort van eigen bubbel op de weg.

Ik vroeg me af hoe comfortabel het zou rijden… Nou ja, dat zal ik wel nooit te weten komen, want dit is zeker niets voor “dames” van mijn leeftijd. Vraag me zelfs af of ik er wel in zou kunnen komen en zo ja, hoe kom ik er dan weer uit…?

Nee, dit is voor hippe jongeren. Die kunnen er nog wel indruk mee maken.

Make-up

Posted on by

Hoewel mijn moeder zelf make-up gebruikte, zij het zeer bescheiden, was het voor mij lange tijd verboden. Ik denk dat mijn moeder me nog graag lang “kind” wilde laten zijn.

Maar een puber in de roerige jaren 60 botste natuurlijk met die opvatting. Ik wilde ook me opmaken, liefst van die koolzwarte ogen, lijntjes, mascara. Bij gebrek aan de nodige financiën zette ik dus mascara op mijn verlanglijstje voor de Sint, met daarbij nagellak, felrood, lippenstift en misschien ook wel zoiets als compactpoeder.

Bron: Foto van Facebook

De sint was lief en toen ik dolgelukkig met mijn doosje mascara van school thuis kwam, liet ik dat uiteraard trots aan mijn moeder zien. Ik hoopte en verwachtte dat zo’n cadeautje wel door de beugel zou kunnen.

Helaas, moeder was nog net zo streng en het doosje verdween stante pede in de vuilnisbak. Hoe boos en verdrietig is ook was, geen pardon. Dat was niks voor nette meisjes. Ach, soms is de logica van een ouder ver te zoeken 😉

Het duurde nog een tijdje tot ik zelf ging verdienen en dus make-up kon betalen. En ik zwaar opgemaakt de wereld in ging. Nog steeds tot groot ongenoegen van mijn moeder. Gek toch, dat verbod. Want roken bracht heel wat minder moeilijkheden met zich mee.

Inmiddels gebruik al jaren geen make-up meer omdat dat allergische reacties geeft. Roken heb ik ook al jaren opgegeven.

Ingepakt

Posted on by

Den Haag en Rotterdam, twee steden op maar een korte afstand van elkaar. Maar wat een verschillen.

Rotterdam recht voor z’n raap, een beetje ongepolijst. Doe maar gewoon…..

Den haag een beetje chique, wat afstandelijk en met heel veel decorum.

Waaraan je dat kunt zien? Nou…, bijvoorbeeld aan dit. Een statig gebouw, tot in de puntjes verzorgd. Een hotel, in de kersttijd versierd. Niet met een overdaad aan lichtjes, maar met prachtige strikken. Een tikkeltje bescheiden, als het niet voor elk raam een strik was.

In Rotterdam zou ik me geen gebouw als dit zo kunnen voorstellen. Daar zouden de lichten je van verre toeknipperen en de toon een beetje “over the top” zijn.

Zo’n dichtbij en toch zo anders. Maar daarom juist ook zo leuk om zo nu en dan beide steden te bezoeken.