Onbegrijpelijk

Zo nu en dan sijpelt er een bericht door in het nieuws van alledag waarvan ik helemaal niks snap. Zo las ik gisterenmorgen in Trouw dat ziekenhuizen vrijwel allemaal wegwerpspullen gebruiken.

Bron: Dagblad Trouw

Nou kan ik me iets bedenken bij doekjes, washandjes en zo. Maar zelfs apparaten van meer dan 400 euro worden blijkbaar maar 1x gebruikt en dan gaan ze in de kliko. Hoezo duurzaam, hoezo besparingen?

Want ook scharen, pincetten, scalpels en nog meer wordt slechts één maal gebruikt. Dat is op zich niet zo gek, want dan krijgt de chirurg altijd een steriel voorwerp in handen. Daarmee wordt de zorg beter en sluiten men risico’s uit.

Maar en bijna gepensioneerde chirurg zorgt er voor dat de instrumenten en andere materialen worden nu hergebruikt, onder andere door ze om te smelten en opnieuw er iets van fabriceren. Het is in ieder geval beter dan alles te verbranden en in rook op laten gaan.

Toch vraag ik me af, waarom kunnen die spullen – vooral de metalen – niet gewoon gesteriliseerd worden. Dat moet technisch toch niet zo’n enorme opgave zijn.

Dromen

De straatnamen in het hoogbouwgedeelte van Ommoord zijn verbonden aan Nobelprijswinnaars. Sommigen staan ons nog levendig voor de geest, anderen zijn minder duidelijk te herkennen. Schrijvers of wetenschappers blijven nou eenmaal niet zo in onze geest hangen.

Maar sommigen staan in ons geheugen gegrift, zoals Marten Luther King, aan wie ook nog eens een school gewijd is. Zijn portret is daar als een kleurige muurschildering te zien.

Zijn spreuk “I had a dream” werd op een bijgebouw vereeuwigd.

Er zijn nog steeds mensen die dromen van vrede. Maar te vaak overschaduwt de werkelijkheid van de dag deze dromen.

Toch moeten we nog steeds blijven dromen. Hopen op een wereld die niet wordt bevolkt door krijgsmachten.

Zodat kinderen kunnen blijven spelen en op kunnen groeien tot vredelievende mensen.

Maandag met muziek

Dit is een clip uit een programma van de RTV Rijnmond. Ik kende Kris Berry niet, maar was blij met deze kennismaking. Luister naar “Stick to the recipe”. En dat is een goed keuken advies 😉

Als het filmpje niet wil starten, dit is de LINK

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Toeval

In een voortuin in de buurt ontdekte ik een struik met nog kale takken, maar aan het eind van elke tak mooie ronde bloemen. Dus even een foto gemaakt.

Wat voor struik zou het zijn? Ik herkende de bloem niet en nergens rinkelde een belletje. Nou ja, Google zou beslist antwoord geven. Maar ik moest nog even wachten met zoeken, want eerst gingen we voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar Diergaarde Blijdorp.

En dan komt het toeval me te hulp, want daar ontdekte ik eenzelfde struik met een keurig bordje erbij. Raadsel dus opgelost en weer wat wijzer geworden.

Deze struik heet in het Nederlands “papierbloem” (Edgeworthia chrysantha) en komt oorspronkelijk uit China of Myamar.

Eigenwijs

Als je Blijdorp in loopt, kun je ze goed zien. De ooievaars, die jaar in jaar uit een nest maken op een spoorweg-overgang.

Ik geloof dat de Nederlandse Spoorwegen er niet blij mee zijn en ze al diverse keren verwijderd hebben. Maar ze komen terug. Net alsof er geen andere plek zou zijn. Het zijn gewoon eigenwijze dieren, die zelf willen beslissen waar ze gaan wonen of niet.

Erg rustig lijkt me het plekje niet, want het treinverkeer is er behoorlijk druk. Maar dat deert ze niet. Ik denk dat ze van reizen en reuring houden 😉

Aankondiging

Een geboorte gaat meestal niet ongemerkt voorbij. De naaste buren, de straat en iedereen die langsloopt moet weten dat er weer een nieuwe spruit geboren is.

Soms zetten de ouders een ooievaar in de tuin of laten er een door het raam vliegen. Maar ja, dat kan natuurlijk niet altijd.

Hier zag ik weer eens een andere manier van aankondigen. Het was in een heel andere buurt dan waar we wonen en de ouders ken ik dan ook totaal niet. Maar ik vond het wel een grappige manier iedereen te laten weten dat je gezin is uitgebreid.

Ik denk dat een graficus aan de gang is geweest, want het zag er heel verzorgd uit.

Misschien is Lorena inmiddels al een stevige peuter. Maar in ieder geval wens ik haar en haar ouders veel geluk en gezondheid.

Versiering

Je hebt huizen en huizen, flats en flats. De een is saai, groot en toch onopvallend en de ander springt er uit omdat die juist mooi versierd is.

Dit is het gebouw Boston, aan de Otto Reuchlinweg in Rotterdam. Het is één van de vele gebouwen in dat gebied en beslist niet het hoogste. Maar naar mijn mening wel het mooiste en meest in het oog springend. Het is opgebouwd met prefab betonnen elementen, die werden voorzien van metselwerk. Daarnaast werd de gevel voorzien van een soort lamellen, die zeker met een bepaalde schaduwwerking fraaie beelden oproepen. Het is abstract, maar absoluut bijzonder.

Het staat er al jaren en natuurlijk was ik er al veel vaker langs gelopen. Die lamellen had ik dan ook al veel vaker gezien, maar vorige week keek ik er ineens met heel andere ogen naar.

Oud

Alleen de stijl al verraadt dat dit huis niet van recente datum is. Ik ben er al heel vaak langs gekomen. Van dichtbij, maar ook uit de verte als we aan de andere kant van de Rotte wandelen.

Maar afgelopen donderdag viel het één van de Ganzen op dat dit wel een heel erg oud huisje moest zijn. Want kijk, het dateert al van 1327, toen de eerste steen werd gelegd op 30 mei.

Natuurlijk is het huis regelmatig gerestaureerd en misschien wel helemaal nieuw opgebouwd. We verwonderden ons erover. Zou dat nou waar zijn….?

En nu, achter mijn toetsenbord bedenk ik me dat het natuurlijk helemaal niet waar kan zijn. In 1327 werd er nog heel anders Nederlands geschreven. Is het een grap, lazen we het verkeerd of staat er niet 1327 maar 1827 of 1927…? Raadsel dus. Misschien weet het stadsarchief raad. Ik ga eens zoeken.

Maar goed, het blijft een leuk huisje en een foto is het zeker waard.

Als…

Met dank aan Lies, die dit op FB postte

Als de kracht van de liefde de liefde voor macht overwint zal de wereld vrede kennen.

(Jimi Hendrix)

Indrukwekkend

Afgelopen week meerde een groot schip aan in de haven van Rotterdam. Het werd begroet met een saluut van de Havendienst en op de Erasmusbrug stonden vele mensen ter verwelkoming.

Nou meren er natuurlijk vaker schepen aan, soms nog wel groter of hoger. Maar dit schip, de “Global Mercy” is wel heel bijzonder. Het is namelijk het grootste ziekenhuisschip ter wereld. En het is speciaal gebouwd als ziekenhuisschip, het is dus geen omgebouwd koopvaardijschip.

Het schip is 174 meter lang en heeft een bruto tonnage van 37.000 ton. Het heeft 6 operatiekamers en biedt plaats aan meer dan 600 vrijwilligers van over de hele wereld die vele disciplines vertegenwoordigen, waaronder chirurgen, maritiem personeel, koks, leraren, elektriciens en meer.

Natuurlijk gingen Leo en ik kijken en als altijd raakten we onder de indruk van zo’n machtige boot. We konden niet aan boord al hadden we kunnen inschrijven voor een rondleiding. Maar vanaf de kade konden we de buitenkant natuurlijk goed bekijken.

De “Global Mercy” ligt nog een paar dagen in Rotterdam en daarna vaart het schip, bemand met vrijwilligers, naar Senegal om daar de mensen weer te gaan helpen.