Category Archives: Fotografie

allerlei foto’s (eventueel met tekst erbij)

Vakantieherinnering

Posted on by

Zo’n vakantieblogje brengt je weer terug in de tijd. Deze foto is van oktober 2014 in Kyoto, Japan.

Het lijkt hier sereen en rustig, maar ik zie voor mijn geestesoog weer al die toeristen rondbanjeren, bewapend met kleine, grote en nog grotere fototoestellen. Of met een tablet, want daarmee foto’s maken is ook een tijdje erg in geweest.

Ja natuurlijk, ook ik schoot foto na foto. En hoe vaak zal ikzelf in iemands blikveld hebben gestaan? En wie heeft zich aan mij geërgerd?

Maar na een tijdje vond ik het fotograferen welletjes en deed ik mijn toestel in mijn rugzakje. Ik weet niet hoe lang we daar hebben gezeten, stil en zwijgzaam. We lieten vooral de schoonheid van deze tuin en de overweldigende herfstkleuren op ons inwerken.

En nu ook hier de herfst haar kleuren rondstrooit, denk ik weer met veel plezier en een beetje heimwee aan die weken in Japan terug. Al valt er hier natuurlijk ook heel veel te genieten.

Armoede

Posted on by

Steeds vaker lees je over kinderen die zonder ontbijt naar school moeten. Dat is toch verschrikkelijk.

Bron: Google foto’s

Toen ik klein was, was het bij ons thuis echt geen vetpot. Soms moest mijn moeder eerst melkflessen inleveren om van het statiegeld brood en beleg te kunnen kopen.

Maar ik kan niet herinneren dat er geen eten was. Dat was er altijd. Misschien niet zo uitgebreid, soms geen spekkie naar mijn bekkie. Maar zonder ontbijt naar school of met een knorrende maag naar bed, ik kan het me niet herinneren.

Nu alles duurder wordt en de energieprijzen de pan uit rijzen, wordt het stilaan noodzaak op de kleintjes te letten. Soms zijn prijsverhogingen duidelijk, soms verborgen. Ook kan het geen kwaad alle uitgaven eens tegen het licht te houden. Hoe “noodzakelijk” is het soms?

Mijn moeder lette op elke cent die ze uitgaf. Maar nu hebben we een bankpas en geven we zo makkelijk geld uit. En voor je het weet is het saldo opgegaan aan…. ja, waaraan. In veel huishoudens zal ongetwijfeld nog bezuinigd kunnen worden, maar eten is en blijft een eerste levensbehoefte.

En kinderen in de groei moeten echt ontbijten. En dat hoeft geen kapitalen te kosten. Een witte of bruine boterham met kaas, worst of zoet beleg. En voor wie dat niet wil is er natuurlijk nog altijd zoiets als havermout of pap met melk of yoghurt en wat appel of honing.

En kom met nou niet aan dat “suiker de pest voor je lijf is”, want al vele generaties zijn er groot mee geworden. Beter een beetje zoetigheid dan flauwvallen in de klas!

Feestje

Posted on by

Hoewel Leo geen groots feest wilde met zijn verjaardag, lieten de jongens het toch niet ongemerkt voorbij gaan. Al maanden tevoren hadden ze er over gedacht. Geen fanfare, geen poppen in de tuin, geen slingers in de kamer. Maar wel gebak (natuurlijk) bij de koffie en wat kleine hapjes bij de borrel. En dan…..?

Toen stond er een taxibusje voor de deur. Waarheen was nog onduidelijk, maar we gingen richting Rotterdam-centrum. We werden afgezet bij een tramhalte. Niet zomaar een halte, maar de stop voor de nostalgische tram. Zo’n mooie oude vierkante tram, met de bestuurder aan een groot rond stuur. Met een koordje, waaraan de conducteur trok en door middel van een belletje aangaf dat iedereen in- of uitgestapt was.

Leo had als kind de droom om trambestuurder te worden. In zijn schooltijd spijbelde hij nog wel eens een ochtend of middag om heerlijk met de tram de stad te doorkruisen. En dat deden we nu dus ook. Die nostalgische tram rijdt voor iedereen door de stad, dus er stapten meer mensen op. Heel even leek de tijd stil te staan.

Aan het einde van de rit liepen we over de Lijnbaan naar een gezellig café voor een borreluurtje, natuurlijk met bitterballen.

En rond etenstijd verkasten we opnieuw naar een origineel Chinees restaurant, waar we een heerlijk authentiek Chinees diner kregen voorgeschoteld.

Een gezellige dag, waar we herinneringen ophaalden en veel gelachen hebben. En Leo, die is al weer gewoon aan zijn leeftijd gewend 😉

Lummelen

Posted on by

Op TV zag ik een mevrouw vertellen dat ze graag lummelde. En dat het ook kon. Gepensioneerd, geen verplichtingen, heerlijk! De interviewster verschoot zowat van kleur.

Lummelen, zo maar helemaal niks doen….? Ja, dat kan… Ook ik heb er geen moeite mee, ook al denk ik vaak dat ik natuurlijk ook iets nuttigs had kunnen doen. Maar meestal overheerst dan toch het gevoel van totale vrijheid.

Niemand die zich ergert, niemand die je achter de broek zit, niemand of niets benadeeld of bedrogen. Gewoon, lekker een beetje freewheelen. Mijmeren over iets, dingen bedenken die je toch niet gaat doen of heerlijk een vrolijk en licht boek lezen. Jezelf voornemen dat je nog een kwartiertje… en dan na anderhalf uur ontdekken dat de tijd voorbij gevlogen is.

Niet dat ik alle dagen lummelend voorbij laat gaan. Er zijn heel drukke dagen, gevuld met allerlei afspraken, dingen te doen, te regelen, te maken, te verstellen, te koken, te bakken. Dagen dat ik ’s avonds moe, maar ook voldaan op de bank zak.

Het is juist die heerlijke afwisseling die me gelukkig en tevreden maakt.

Vakantieherinnering

Posted on by

Wandelend door Bologna kwamen we deze muur tegen, waarin op regelmatige afstanden grote en fraai gevormde haken zaten.

Ik vroeg me af waarvoor die gediend hadden. Later las ik dat deze haken werden gebruikt om de paarden mee vast te zetten. Logisch eigenlijk, een soort van parkeerplaatsen avant la lettre.

Het moet een mooi gezicht zijn geweest, al die paarden. Er zal ook wel mogelijkheid zijn geweest om de dieren te drenken en te voederen. En een druk gepraat door alle mensen die er om heen bezig waren.

Zo iets simpels en toch, als ik mijn ogen dicht doe, kan ik zo’n middeleeuws plaatje zo voor de geest halen. Misschien zelfs de geur wel ruiken… 😉

Vakantieherinnering

Posted on by

Op vakantie zijn is heerlijk. Lekker slenteren in een onbekende stad, winkeltjes kijken. En dan ineens voor de etalage staan van een kookwinkel.

In Nederland al niet zo maar aan voorbij te lopen. Maar in Bologna was het helemaal een hemeltje voor een kookfanaatje als ik.

Allerlei apparaten, spatels, deegrollen, vormen en wat er al niet nog meer te koop is om heerlijke pasta te maken.

Ik moet er een hele tijd hebben rond gelopen, genietend van al dat leuks. En ik kocht er ook iets. Maar wat….? Iets onontbeerlijks, vast en zeker. Helaas, ik heb geen idee meer wat.

Want eh, ik maak nooit zelf pasta. Dat koop ik echt gewoon bij de super 😉

Bordje

Posted on by

Tijdens een wandeling zag ik het ineens.

Zomaar een gewoon huis, in een gewone straat. Een buurt met tamelijk veel “sjiek” maar ook wel een beetje vergane glorie.

En dan is daar ineens zo’n bordje. “’t luchtkasteel”. Toch wel een naam om even over na te denken…

Leek het huis zo mooi, was het praatje van de makelaar te romantisch? Had men gedroomd van grote successen, enorme prijzen, topsalarissen of superbanen?

Of lekte het dak, liep de vloer scheef of hadden houtwormen de deuren kapot gevreten?

We zullen dat wel nooit te weten komen. Het blijft gissen.

Maar dat is het leuke van zulke vondsten. Ik kan er mijn fantasie volkomen los op laten gaan….!

Voorbereid

Posted on by
Bron: Facebook

Het lijkt waarschijnlijk angstaanjagender dan het is.

Vroeger lag er op ons balkon thuis ook een flinke bijl, die mijn moeder regelmatig gebruikte om kachelhoutjes te hakken.

En ja, zo’n ding moet je toch eerst kopen en waarom verpakkingspapier verspillen als je hem gewoon vast kunt houden?

Je neemt hem mee, in je hand. En onderweg koop je nog een leuk blad of krantje.

Dat is toch helemaal niet gek? Welnee, dat WAS niet gek.

Nu hoef je het niet meer te proberen. In onze angstmaatschappij zou er onmiddellijk een stel compleet gewapende commando’s in kogelvrije vesten naast je staan.

Daarom vind ik het eigenlijk wel een tikkeltje lief plaatje 😉

Mode

Posted on by
Bron: Google foto’s

Ikzelf vind deze schoenen vooral spuuglelijk, ondraagbaar en schreeuwend duur. Want wie koopt nou toch dit ontwerp van Balenciaga, waar je volgens mij geen stap op kunt zetten.

Volgens mijn zoon is de mode van Balenciaga een “statement”. Van wat of voor wie, dat werd me niet duidelijk. Gelukkig vond ook hij het niet echt mooi.

Toch had ik bijna dit paar gekocht, gewoon in de Aldi voor een prijs die honderden malen lager was dan die van modehuis B.

Moest ik wel ook nog even langs de Doe-het-zelf-winkel voor een paar flinke keilbouten.

Maar het was warm, en ik wilde eigenlijk veel liever thuis op het terras zitten met een koel wijntje.

Dan maar geen mode-statement. Lijkt me beter ook voor mijn gezondheid. Ik hou liever mijn botten heel.

En trouwens, zulke Crocs heb ik al hééél lang. Heerlijke en onverslijtbare schoenen om mee in de tuin te werken 😉

Verkeerd begrepen

Posted on by
Bron: Google foto’s

Om de plaatjes van Evert Kwok moet ik vaak lachen.

De tekeningetjes zetten je altijd op het verkeerde been.

Je moet een beetje omdenken of dwars denken. En er zitten doordenkers tussen.

Ik weet niet precies hoe ik het moet noemen.

Deze deel ik graag. Typisch een geval van:

“dan heb ik de instructies verkeerd begrepen”.

En het was toch zo duidelijk…!!