Lopend naar het Fotomuseum kwamen we dit doorkijkje tegen.
Onmiskenbaar een stukje Rotterdam, met de Nieuwe Maas, boten en flats, hoog, hoger en hoogst. Die laatste flat is de Zalmtoren, op dit moment het hoogste gebouw van Nederland.
Mooi…? Mmm, indrukwekkend, niet alleen door de afmetingen. Want op de slappe grond van Rotterdam is dit bouwen toch ook een hoogstandje op bouwtechnisch gebied.
Maar ik zou er niet in willen wonen. Te opgesloten, te beperkt. Ondanks het absoluut fraaie uitzicht.
Vorige week brachten we een bezoek aan de fototentoonstelling van Johan van der Keuken in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam.
Prachtige foto’s, nog heel veel in zwart/wit. Dat maakt ze soms wat somber, maar vaak ook heel poëtisch.
Ik vond vooral mooi dat veel portretten zo naturel waren.
Ook waren er veel foto’s uit de tijd dat Van der Keuken in Parijs studeerde. Nog zeer jong, maar al duidelijk erg getalenteerd.
Op diverse plekken kon je ook stukken uit films van Van der Keuken zien en beluisteren via koptelefoons.
Een mooie tentoonstelling.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik de straatnamen onder de loep nam. En dan zou ik mijn eigen straatnaam helemaal niet genoemd hebben: Geluksklaver.
De naam leverde een klein prijsje in de loterij, maar extra geluk? Het is maar hoe je het beziet. In ieder geval wonen we er heel fijn en al weer een heleboel jaren.
Geluksklaver is een bolletje, niet winterhard. Het is een beetje onopvallend plantje tussen al het andere groen, maar wel lief met kleine roze bloemen. Er bestaat ook een paarse variant, die wel duidelijk aanwezig zal zijn.
Vaak zijn er kleine potjes met wat bolletjes en aarde te koop. Dat is dan weer leuk als een klein cadeautje.
Met een groep van de gymclub gingen we naar de Kerstfair bij Kasteel De Haar in Haarzuilen. Altijd gezellig, zo’n kerstmarkt. En vooral wanneer het decor er van zo’n enorme grote en mooie kasteeltuin is.
Omdat we pas tegen vieren vertrokken uit Rotterdam, was het al bijna donker toen we aankwamen. Dat was ook de bedoeling, want nu konden we niet alleen gezellig rondsnuffelen bij de tientallen kraampjes maar ook genieten van de mooie verlichting en de waterpartijen.
Er was voor iedereen wel wat te vinden, kleding, tuinartikelen, planten, bloemen, maar natuurlijk ook kerstspulletjes.
Het was niet erg koud en er viel maar een klein buitje. Gelukkig zat ik toen net achter een kopje warme soep, zodat ik het de hele avond wel droog gehouden heb.
Terug naar de bus, met wat kleine aankopen of met grote tassen. Allemaal wel een beetje moe van het vele slenteren.
Hoe hoger iemand op de maatschappelijke ladder klimt, hoe dieper hij kan vallen.
Ik ben nooit zo’n fan geweest van DWDD, heb weer wel met plezier naar Chansons! gekeken.
Alle loftuitingen over Matthijs van Nieuwkerk vond ik bij tijd en wijle nogal overtrokken. Hij kan goed presenteren en jarenlang zo’n programma dagelijks op de buis brengen, is absoluut een prestatie.
Maar nu vallen allerlei mensen over hem heen, vertellen ze hun ervaringen van jaren her. De afgod is van zijn voetstuk gevallen.
Werd hij eerst jarenlang bewierookt en met goud en glitter omhangen, geprezen alsof nooit meer iemand zijn status in medialand zou kunnen weerstreven, nu ineens is hij geduikeld en wordt hij becommentarieerd door “vrienden” die men zijn ergste vijand niet toe zou wensen.
Tja, als u niet wilt wat u geschiedt, doe dat dan ook maar bij een ander niet….
Als je veel door de bossen struint, een hond hebt en er dus wel elke dag, weer of geen weer, er op uit moet, dan heb je vast wel een stevig paar kaplaarzen.
Maar ook de stevigste dingen gaan wel eens kapot en repareren is niet altijd mogelijk. Dus wat doe je met oude kaplaarzen?
Je zou er wat planten in kunnen zetten of als paraplubak kunnen bestemmen. Nou nee, zo somber.
Maar heb je nou een flinke voorraad lekke laarzen, dan kun je natuurlijk zo’n hond maken.
Staat wel erg leuk voor de deur. Of ie ook inbrekers of ander gespuis tegenhoudt?
Daar zou ik niet te veel op rekenen.
Rotterdam, de havens in het Maasvlaktegebied. Een stukje spectaculair Nederland en absoluut zeer fotogeniek.
Maar toch niet het stukje van ons land waar je natuur denkt te vinden. Oh ja, een beetje gras tussen de rails van het spoor, wat struiken op het talud. Maar verder lijkt het allemaal staal en beton.
Toch werd hier de film “Wild port of Europe” opgenomen en dan verbaast het je hoeveel natuur er te vinden is.
Want natuur laat zich niet dwingen, die zoekt zijn weg tussen alle beton en technische installaties wel zelf uit. Dus huizen er bunzings, uilen, egels. Zie je aan het water zeehonden, meeuwen, arenden en andere vogels.
De kijker wordt meegetrokken in de zoektocht naar al die dieren en kan ze volgen van de opbouw van hun nesten totdat de jongen groot genoeg zijn om uit te vliegen.
Een indringend beeld van wat er leeft en groeit tussen de door mensenhanden vervaardigde technische hoogstandjes. Aanrader.
Naar Zutphen en daarna nog een bezoek bij Saskia, de vrouw achter onze gymclub. Zij en haar man wonen sinds kort in Vorden. En natuurlijk wilden ze hun mooie huis en de enorme tuin er om heen graag showen.
Het werd een heerlijke dag. In een speciaal voor ons gehuurde bus reden we bijna koninklijk naar de Achterhoek, dronken koffie in Zutphen en namen deel aan een stadswandeling of aan een fluisterboot tocht. En dat alles in nog stralende zon en met een temperatuur die ons al snel de jassen liet uitdoen.
Zutphen is een zeer oud stadje en hoewel er natuurlijk ook veel nieuwbouw te zien is, kregen we door de stadswandeling een mooi beeld van hoe het vroeger was.
Maar niet alleen de oude gebouwen zijn het bekijken meer dan waard, er is ook heel veel te ontdekken op winkelgebied. Leuke kleine shopjes met snuisterijen, sieraden, kleding en schoenen. We hoefden ons dan ook niet te vervelen.
De dag werd afgesloten bij Saskia en Danny, met heerlijke pizza’s en een glaasje wijn. Superdag!
Het hoort niet, een gesprek afluisteren. Vaak gaat het over dingen waar je geen benul van hebt en gaat het hele gesprek langs me heen.
Maar laatst, in de tram, kon ik er niet aan ontkomen. Twee vrouwen stapten in en gingen achter me zitten. En meteen steeg een wolk van parfum op. Het was absoluut niet mijn geur, maar ja over smaak valt niet te twisten.
Dat vond de ene dame waarschijnlijk niet, want ze merkte op dat het in enen wel “een beetje naar eh… vreemd rook.” De andere dame reageerde een beetje aangebrand. “Dat zal mijn nieuwe parfum zijn”. “Oh, eh… nou ja niet echt een lekker luchie” antwoordde de vrouw. Gepikeerd reageerde de ander “het was wel erg duur hoor”. “Oh ja, hoeveel dan?” “Tweehonderd euro voor zo’n flessie”. Ik denk dat er een maat werd aangegeven. “Tweehonderd voor zo’n beetje? Ken je beter een fles Airwick kopen. Veel voordeliger!”
Ik moest mijn lachen inhouden en kon me natuurlijk ook moeilijk omdraaien. Maar wat had ik graag het gezicht van de parfummevrouw gezien.
Geen idee hoe het verder ging. Ze zwegen abrupt en waren al snel bij hun halte en stapten uit.
Alweer een tijd geleden waren we in Diergaarde Blijdorp. Vaak vonden we het te druk, maar nu moest ons abonnement verlengd worden en daar knoopten we een bezoek aan vast.
Meestal gaan we wat later in de middag, dan is er niet zo veel bezoek meer. We hebben geen speciale routes, lopen meestal op goed geluk en zien wel wat er op ons pad komt.
Dit keer wilden we wel speciaal naar de olifanten toe. Nog maar een paar weken geleden was er een olifantje geboren en dat wilden we nu toch wel graag zien.
Buiten was geen olifant te ontdekken, maar binnen in Taman Indah, het olifanten verblijf stonden er wel een stuk of vijf. Olifanten doen het goed in Blijdorp. De kudde heeft inmiddels twee kleintjes, Radjik die op 5 mei 2021 geboren is en Maxi, die 9 oktober ter wereld kwam.
Net als bij mensen groeien olifanten snel. Radjik is nog wel aanzienlijk kleiner dan zo’n volwassen beest, maar steekt al ver boven de kleine Maxi uit.
Gelukkig showden de moeders hun kinderen graag en die kleintjes… ach die scharrelen lekker rond.
