Voor vaderdag kreeg Leo een mooi fotoboek van oudste. Allemaal foto’s van typisch Nederlandse dagelijkse beelden, zoals Jan Dirk van der Burg ze ziet.
Een leuk kijk-boek van allerlei straat- en huisfoto’s van zaken die ook buitenlanders soms maar vreemd vinden. Van opgeleukte kliko’s tot tuin Boeddha’s en nog veel meer.
Maar blijkbaar was er bij het inbinden iets fout gegaan. Binnen no time lagen diverse pagina’s los en was her boek niet meer te hanteren.
Leo besloot een briefje aan de uitgever er aan te wagen. Dus pakte hij pen en papier en schreef een nette brief, waarin hij vroeg hoe het opgelost kon worden.
Een week later bezorgde Post.nl een nieuw boek, vergezeld van een aardige en ook weer handgeschreven brief.
Misschien had een digitaal mailtje ook het zelfde resultaat gehad, maar die persoonlijke noot gaf het een extra vriendelijke draai.
Alles draait tegenwoordig om energie. Hoe we het gebruiken, hoe we het kunnen of moeten besparen en vooral hoe kunnen we het produceren.
Laatst vroeg ik me af of we eigenlijk niet op een verkeerd pad zitten. Want de energie die in de natuur geproduceerd wordt, is veel meer en veel krachtiger dan wij voortbrengen.
Bron: Google foto’s / Dreamstime.com
Neem een eikel, zo’n gewoon vruchtje van een normale eikenboom in een bos. Wanneer je dat nu plant, is het in de toekomst een boom(pje). De kinderen van nu zien die boom opgroeien, hun kinderen kunnen er onder in de schaduw zitten en vele generaties lang zorgt die boom voor zuurstof en neemt hij CO2 op. De bladeren zetten zichzelf in de herfst om tot humus en uit de eikeltjes die na een aantal jaren aan de takken groeien, komen weer nieuwe bomen. Een zich alsmaar herhalend proces.
En legt die boom dan uiteindelijk na vele eeuwen het loodje, dan kunnen er weer meubels van het hout gemaakt worden. En de takken warmte geven bij het verbranden. Wat een enorme opbrengst van dat ene kleine eikeltje.
Bron: Google foto’s
Vergelijk dat eens met wat de mens kan. Met heel veel energie (en verontreiniging) een windmolen of zonnepaneel maken, voor een fractie van de energie die zo’n eik levert.
En wat levert de windmolen na krap een halve eeuw op….? Vooralsnog alleen maar problemen, want waar laten we die troep…
Nou weet ik dat ik appeltjes en peertjes aan het vergelijken ben, maar toch…!
We kunnen naar de maan, bruggen, dammen en nog vele meer imposante dingen bouwen. Het is allemaal beslist erg indrukwekkend. Maar mensen denken vaak dat alleen zij de mooiste dingen kunnen maken. Technisch is er natuurlijk nu erg veel mogelijk en ook met de hoogte van gebouwen is zo te zien de grens nog niet bereikt.
Bron: Google foto’s / Naturalis
Wie kijkt naar de natuur, valt weer heel andere dingen op. Neem nou de wevervogels. Geen supermooi beestje, al is ie soms fraai geel. Hij lijkt een beetje op een mus en daar is hij ook een verre achterneef van. Maar hoe zo’n diertje zijn nest bouwt, daar kan ik stil van worden.
In Blijdorp heb ik ze meermalen aan de gang gezien. Met dunne grassprietjes en andere vezels bouwen ze een prachtig vaasvormig nest. Eindeloos geduldig worden de sprieten in en door het bouwsel gefrunnikt. En na al dat gepriegel en heen en weer steken ziet het nest er zo uit. Prachtig toch…?
Op You Tube zijn diverse filmpjes van de wevers te zien. Klik hier om een filmpje van Gaia Zoo in Kerkrade te starten.
Borduren kent in Engeland een lange traditie. Niet alleen de robes van de koninklijke familie en adellijke dames werden geborduurd, maar denk ook de vele rijk versierde uniformen, vaandels en kerkkleden. En in veel Engelse kerken liggen knielkussentjes, die ook rijkelijk voorzien zijn van borduurwerk.
In het boek van Ilaria Tutti wordt verteld hoe gewonde soldaten in de 1e wereldoorlog geleerd wordt te borduren, om zo in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Dat ze daar niet meteen erg enthousiast over zijn, is wel te begrijpen. Stoere knapen, die door hun verwondingen en handicaps hun carrière wel kunnen vergeten. Maar zichzelf toch te veel man voelen om zulk vrouwenwerk te doen. Mooi bedacht, maar klopte het ook? Ik ging dan ook op zoek of het waar was…
Jazeker, dat is geen fantasie. De acteur, die hielp bij het opzetten van de borduurcursussen, leden van de koninklijke familie die borduurden en zelfs het kleed dat in het boek genoemd wordt, het is allemaal authentiek.
En al zoekend vond ik deze site, vol verhalen over de borduurtraditie en een heuse borduurstekenbank met wel 300 verschillende steken. Het moet een eldorado voor borduursters zijn.
Zelf ben ik wel eens enthousiast begonnen aan een tafellaken of wat placemats maar het is nooit afgekomen. Ergens moeten zelfs nog wat UFO’s liggen te verstoffen. Maar de bewondering voor de borduurkunst is er niet minder om.
Lang geleden, toen ik nog werkte, zat ik met een collega in de metro. Ik vertelde dat ik een bonuskaart had van de AH-super. Zij zei dat ze dat nooit zou willen, zo konden alles van je controleren. Ach, dacht ik. Nou en, ik heb toch niks te verbergen…?
Eigenlijk denk ik dat nog steeds, al weet ik inmiddels beter. Niet dat ik nou zo crimineel bezig ben, maar toch. Waarom moet de supermarkt weten waar ik woon, wat ik haal en hoeveel en wanneer? Tot op zekere hoogte is het handig als ze weten wat er zoals gekocht wordt. Maar moeten ze die gegevens nou echt maanden bewaren? Want ik kwam tot de ontdekking dat al die gegevens wel erg lang bewaard worden.
Maar ja, die bonuskaart heb ik nog steeds en… al lang omgewisseld voor een app op mijn telefoon. Een anonieme bonuskaart kun je nog altijd gebruiken.
Bij Lidl kun je geen kaart, maar wel een app krijgen. Maar bekend bij één bedrijf is wel voldoende voor me. Al loop ik nu de kans dat een product voor mij 2 euro duurder is dan voor een app-gebruiker. Gek eigenlijk, het riekt naar uitsluiting, discriminatie. Maar zo mag je dat natuurlijk niet noemen.
De oude dame, die geen mobieltje heeft, keek vorige week raar op haar neus. Hoe kan ik de korting krijgen, vroeg ze. Dan moet u die app installeren, antwoordde de winkelchef. Die heb ik niet, meneer. Da’s dan jammer, was zijn antwoord.
Boodschappen doen bij Lidl is tegenwoordig een flinke rekenklus. De aanbiedingen gelden van maandag tot woensdag en andere weer op andere dagen van de week. Daarnaast dus de app-aanbiedingen. en ook nog speciale aanbiedingen. Om horrendol van te worden.
En dat is natuurlijk vreemd. Zo jaag je klanten de deur uit. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Geen wereldnieuws, deze foto, geen drama, geen glamour of glitter. Gewoon een alledaagse bezigheid, rustig aardappels schillen.
En op de stoep voor de deur wat katten, die van hun levensdagen geen luxe blikvoer zullen hebben gegeten, maar de restjes uit de kookpan kregen voorgeschoteld. Op de een of andere manier is het een plaatje van een foto.
Gelukkig dat er mensen zijn zoals Toni Schneider die het vastlegde en het Instagram-account van @Streetphotosclassic, dat de foto weer onder de aandacht heeft gebracht.
Het is warm, maar er moet hoe dan ook gegeten worden. En of je nou voor twee of een heel gezelschap kookt, het blijft een warm karwei. Dus maakte ik al diverse salades. Maar gisteren werd het een recept, waar bijna geen koken aan te pas komt.
Ik maakte “Pasta alla checca” van de site van Eatertainment. Zo simpel, maar zo lekker. Kreeg meteen het predikaat “herhaalrecept”. Koken komt er bijna niet aan te pas, want alleen de pasta moet even op het vuur.
Verder snijd je ruim te voren twee flinke vleestomaten in blokjes. Meng ze met olijfolie, peper, zout en wat basilicumblaadjes. En laat het een half uurtje staan, zodat de smaken zich goed mengen.
Rooster intussen ca. 20 gram pijnboompitjes en rasp eenzelfde hoeveelheid Parmezaanse kaas.
Dan pasta en tomaten mengen, op een bord draperen, bestrooien met wat kaas en pijnboompitten en her en der nog een basilicumblaadje.
Ken je deze reclame nog, van de lippenstiften van Cutex? Ze hadden allemaal een smaakje met het bijpassende kleurtje. Aardbeien met aardbeien-roze, kersen bij een dieprode kleur en nog veel meer.
En verdraaid, het smaakte best lekker. Reden om alle smaken uit te proberen.
Het was in de tijd dat ik nog best veel make-up gebruikte. Toen ging ik de deur niet uit zonder lippenstift en oogschaduw.
Ook mijn jurkjes pasten er prima bij. Ik herinner me er een, met grote ananassen en een wijde rok. Zal ik ook wel een petticoat onder gehad hebben.
En dan dat leuke liedje, van Ronny Tober. Ze smaakt naar kersen, sinaasappel, ananas….. Met recht sweet memories 😉 😉 😉
Ik denk dat het probleem van elke hobbyist is, wat doe ik met de dingen die ik gemaakt heb. Zelf stuur ik de meeste van mijn kaarten weg, probleem opgelost.
Maar als je breit of haakt, dan blijf je toch vaak zitten met allerlei dingen. Deze mevrouw dus niet, die draagt wat ze gemaakt heeft. En zij niet alleen, ook haar man trekt haar haaksels aan. Tja, ware liefde. Dat kan niet anders.
Ik denk dat het een echtpaar met humor is. Over smaak valt te twisten…, maar ach, ze hebben er duidelijk plezier in.
