Category Archives: Fotografie

allerlei foto’s (eventueel met tekst erbij)

Ietsje minder

Posted on by

Op Instagram zag ik een bericht over een verpakking zalm bij Vomar. Op het etiket stond het gewicht: 500 gram. Maar op de weegschaal bleek het veel minder te wegen, en dan zat de verpakking er nog bij ook.

Het deed me denken aan onze slager in de Bilderdijkstraat. Ik was nog klein en moest voor mijn moeder vlees halen. Gewoonlijk sneed de slager altijd iets meer af en vroeg dan: “Mag het iets meer zijn?” En hij verrekende dat natuurlijk navenant.

Eén keer had hij iets te weinig afgesneden en zei hij: “Het is ietsjes minder.” Maar bij het afrekenen merkte ik daar niks van. Ook toen al was ik prijsbewust, dus ik merkte op dat het wel iets minder zou moeten kosten. Tja, dat werd schoorvoetend verrekend. En later kreeg mijn moeder te horen, dat die dochter van haar wel een brutaaltje was.

Dat vond mijn moeder echter niet. Eerlijkheid voor alles, ik had toch niets verkeerds gezegd. De slager raakte wel een klant kwijt. Mijn moeder liep voortaan liever wat verder…..

Boek

Posted on by
Cathalijne Boland: Reuchlins reis

Een boek over de Holland-Amerika Lijn, dat wilde ik wel lezen. Geen roman, geen reisverslag, maar het leven van een man in goede doen. Hij is zoon van de oprichter van de Holland-Amerika Lijn, behoort tot de gegoede burgerij van Rotterdam.

Hij reist van in luxe hutten van Europa naar Amerika, woont in New York, maar ook in Wenen, Bremen en Parijs. Zijn thuis is toch Rotterdam, waar zijn vrouw Atie en zijn kinderen op hem wachten.

Zijn leven staat in schril contrast met de levens van de miljoenen landverhuizers, die ook aan boord van de grote oceaanstomers gaan. Op weg naar een onzekere toekomst, weg van de honger en ontberingen in Oost Europa en vaak niet erg welkom in de Verenigde Staten. Zij reizen niet in een luxe hut, maar in grote ruimen. Waar de bedden boven elkaar gestapeld zijn en geen contact mag worden gelegd met de mensen van de eerste en tweede klas.

Als directeur van de HAL maakt Reuchlin de maidentrip met de Titanic mee. Helaas behoort hij niet tot de overlevenden.

Ik vond het niet een gemakkelijk boek om te lezen. Er komen veel personages in voor en het is lastig een goed tijdsbeeld te krijgen. Voor mij hadden de gedeelten over de landverhuizers nog wel uitgediept mogen worden.

Maar als geheel heeft het boek me wel geboeid. Te meer daar er erg veel over Rotterdam te lezen valt. Al is veel daarvan in de loop van de tijd en de oorlog verloren gegaan.

Eenzaam

Posted on by

Een berichtje in de plaatselijke krant, dat mij door merg en been ging.

Een droevig verhaal, over ouders in een vreemd land, een eenzaam kind, dat geen kans heeft gehad.

Bron: De Havenloods

Daarom trof me dit bericht. Een baby, vrijwel meteen na haar geboorte overleden. Haar ouders konden haar begrafenis niet opbrengen. Uit persoonlijke overwegingen, uit angst, uit geldgebrek, niet wetend hoe en wat er hier gewoon is?

Maar in Rotterdam wordt niemand eenzaam begraven. Je staat er niet zo vaak bij stil, maar juist in die laatste tocht hoort een mens niet eenzaam te zijn. Er zijn altijd vrijwilligers van Stichting de Eenzame Uitvaart, die meelopen met de kist en de stadsdichter maakt een gedicht voor de dode.

Ik ken haar niet, maar Lora zal niet helemaal vergeten worden.

Onmenselijk

Posted on by
Bron: Google foto’s / RTL

Dat ik geen sikkepit begrijp van de lust om een berg in de Himalaya te gaan beklimmen, zegt natuurlijk niks. Wie het wil en kan, zal zich niet laten weerhouden.

Zo’n tocht is ongelofelijk zwaar, vraagt heel veel van je krachten. Het is niet iets wat je alleen kunt, er zijn meerdere teamleden.

En er gaan er helpers mee. Sherpa’s, die veel beter kunnen omgaan met de verminderde zuurstof, de extreme kou. En dan valt zo’n sherpa. Heeft hij kans te overleven? Ik kan dat niet beoordelen.

Maar dat je, in de blinde passie om de top te bereiken, een mens laat sterven. Zonder een hand uit te steken, zonder te stoppen, alleen maar omdat je jouw record moet halen of moet verbeteren? Niet proberen hem te troosten, hem bijstaan in zijn laatste uur…

Ik heb altijd gedacht dat zo’n tocht een eenzaam avontuur was. Maar deze foto vertelt iets heel anders. Het is file lopen, ik vrees met de knop op dom en de oogkleppen voor, want anders laat je toch niet iemand zomaar naast het pad liggen om te sterven?

Het kan zijn dat de foto niet de juiste afstanden weergeeft, dat het anders is dan het lijkt. Maar dan nog… begrijpen kan ik het niet.

Ontroerend

Posted on by
Bron: Google foto’s /

Deze foto kwam ik tegen op Instagram. Het is een tweeling, Brielle en Kyrie Jackson. In 1995 werden ze 12 weken te vroeg geboren. Zoals toen gebruikelijk, werden de baby’s apart in een couveuse gelegd. Op een bepaald moment leek Brielle het niet te halen.

Tegen alle regels in heeft een verpleegster de kinderen bij elkaar gelegd en onmiddellijk sloeg Kyrie haar arm om haar bijna levenloze zusje.

Instinct, overlevingsdrang, wie zal het zeggen? Maar Brielle begon weer te ademen, kwam er boven op. Dit gebaar heeft sindsdien een naam: the rescuing hug (de redding brengde omhelzing). Zo ontroerend…!

En het bewijst maar weer dat mensen niet leven kunnen zonder intermenselijk contact. De kinderen zijn inmiddels volwassen en beiden zijn opgegroeid tot mooie meiden.

What’s in a name..?

Posted on by

Dat we minder vlees zouden kunnen eten, is inmiddels wel aan iedereen bekend. Daarvoor werd al eerder de “week zonder vlees” onder de aandacht gebracht.

Bron: Google foto’s

Je hebt natuurlijk helemaal geen vlees nodig om lekker te koken. Maar nu zijn er vleesvervangers onder allerlei namen te koop. Het is gemaakt van plantaardig materiaal, maar lijkt te smaken als vlees en de structuur is ook “vleesachtig”.

Knutselvoer noemt Karin Luiten dat. Ik vind het wel geinig gevonden, maar wat moet ik nou?

Want elke dag zet ik Leo een zelf gekookte maaltijd voor. Soms met vlees, soms vegetarisch. KnutzEls’ voer zou je kunnen zeggen….

Kan ik hem dat nou nog voorzetten? Of moet ik een nieuw pseudoniem zoeken? 😉 😉 😉

Natuur

Posted on by

Zo nu en dan weet ik niet meer wat er gebeurt in Nederland. Paniekberichten over gestreste wormen (!!), te droog, te nat, verdwenen planten, een uitgestorven boom die weer terug blijkt te zijn en dassen die het spoor op diverse plaatsen ondergraven. In de Biesbosch zitten honderden bevers, die ook weer weg trekken en elders waterwegen blokkeren.

Bron: Google foto’s

Het een is verkeerd en wordt groot uitgemeten. Het andere wordt onderbelicht, want dat past niet in het paniekverhaal.

Zouden we nu niet eens moeten beseffen dat de natuur eigen regels heeft en zich aanpast. Dat wat hier wegvalt ergens anders wel weer opduikt. Dat dieren en planten zich niks aantrekken van onze modellen en een eigen weg zoeken.

Het weer is ook zo’n heikel onderwerp. De weersverwachting vliegt van heet donkerrood naar ijskoud lichtblauw. Het lijkt wel een en al paniek. De ene dag is de aarde kokend, de andere dag worden de laagste temperaturen ooit gemeten.

Nog lang niet klaar

Posted on by

Wie denkt dat vrouwenemancipatie en vrouwengelijkheid in deze tijd wel klaar is, heeft het helemaal mis.

Bron: Google foto’s

Want in de Tour des Pyrénées voor vrouwen in 2023 moesten de rensters tussen het gewone verkeer rijden. Voor hen geen afgesloten wegen. De vrouwen besloten daarop af te stappen. En terecht!

Maar wat vonden de mannen daarvan? “Wat een verwende meisjes”, was hun reactie. “Zo goed zijn ze nou ook weer niet”.

Wat een kulargument en vooral wat een typische domme mannengedachte.

Gelukkig heeft de tour organisatie excuses gemaakt. Maar toch, er vallen nog heel wat vooroordelen en belemmeringen voor vrouwen te overwinnen.

En die mannen? Die zie ik graag nog eens een keer in de file tussen de vrachtauto’s en inhalende personenauto’s door fietsen. Het liefst op zo’n weg met een flinke afdaling. Ik wed dat het hun dan al snel dun door de broek loopt.

Irritatie

Posted on by
Bron: Google foto’s

Ik was blij bij een andere blogster te lezen dat zij ook sneller geïrriteerd raakt door minder comfortabele kleding. Kon ik me vroeger nog wel een beetje insnoeren, nu heb ik graag wat ruimers aan.

Maar jammer genoeg krijg ik ook last van sieraden. De kettingen zitten iets te dicht op m’n hals en daardoor krijg ik het gevoel dat ik zachtjes gewurgd word. Of ze zijn zo gemaakt dat er iets prikt, kietelt of op een andere manier irriteert.

Zonde, vind ik dat, want ze zijn niet alleen mooi, maar er zitten ook bijzondere herinneringen aan. Veel ervan kreeg ik van Leo bij bijzondere gelegenheden. Maar zo nu en dan draag ik ze nog wel.

Maar ja, met het ouder worden raakt alles een beetje slapper en dijt er hier en daar wat uit. Ach, ik mag nog niet klagen. Zo nu en dan op chique en dan later lekker losjes in een ruim zittende jurk op de bank.

Wat was het spreekwoord ook al weer? Wie mooi wil zijn, moet (pijn) lijden.