Tegenstelling

Vorige week moesten we in de Markthal van Rotterdam zijn. Het regende hevig en het was best koud, dus geen wonder dat het in die grote en warme hal druk was.

Veel stands waren van eigenaar veranderd en we ontdekten weer geheel andere zaken. Er werd ook door vrijwel iedereen gegeten.

Dat is natuurlijk wel logisch want het merendeel van de stands heeft iets van etenswaar te koop. Van Griekse olijven tot Indiase kruiden, van ijs tot erwtensoep. Die enorme hal was gewoon één hele grote vreetschuur.

Behalve één stand! Je kon er niks kopen, maar wel wat afleveren. En ik geloof dat je er ook wat kon winnen, maar dat is me even ontgaan.

Het was een stand van de Rotterdamse Voedselbank. Er stonden al wat kratten met levensmiddelen in. Maar ik vroeg me af of je nou echt zo blij bent met zakken chips. Wie echt hulp van de Voedselbank krijgt, moet toch vooral een voedzame maaltijd worden voorgeschoteld.

De tegenstelling was opmerkelijk, het maakte me niet vrolijk. Want eigenlijk zou dat toch niet noodzakelijk moeten in een stad in een land met zoveel welvaart.

Waarom?

Bron: Google foto’s

Allerlei dingen kunnen tegenwoordig niet meer. Dingen die we vroeger gewoon noemden, hebben tegenwoordig een soort van smet. En moeten dus hernoemd worden. Maar dan blijft het toch gewoon wat het is.

Nu las ik weer dat allerlei Amerikaanse (maar blijkbaar ook elders in de wereld) vogels een andere naam moeten krijgen. Want de man of vrouw waarna ze genoemd zijn, heeft een slavernij verleden, had ouders met slaven of was op een of andere manier in de geschiedenis niet helemaal smetvrij.

Waarom wil men toch de geschiedenis herschrijven? Wat toen normaal was, is heden ten dagen fout. Maar veranderen kunnen we het niet. De mensen die geleden hebben onder de slavernij, die gedood werden in welke oorlog dan ook, hebben niks aan onze vernieuwingsdrang.

En wat zal de maatschappij over 80 of 100 jaar te zeggen hebben over deze tijd? Moeten dan ook weer allerlei dingen opnieuw “bijgesteld” worden?

Gedane zaken nemen geen keer. Nu goed kijken wat er toen fout was en het in deze tijd beter doen, lijkt me veel verstandiger.

Boek

Nooit geweten dat er zoveel (kinder)boeken waren die in Rotterdam spelen.

Tientallen zag ik er in dit boek voorbij komen. Leuk om zo het en der wat te lezen, de omslagen te bekijken en soms je te verwonderen over het wel wat slappe verhaaltje, de ouderwetse zinnen.

Een beetje nostalgie, wat detectives of zoete meisjes boeken. Niet alle beschrijvingen heb ik gelezen, maar een paar wel. Natuurlijk Pietje Bell, wat meisjesboeken en detectives.

Geen boek om stug in door te lezen, meer een leuk naslagwerk. Voor Rotterdammers vooral.

Maar leuk dat een wat uit de hand gelopen project toch een heel boek opgeleverd heeft.

Overtuigend nep

Bron: Google

In het NRC magazine las ik iets over “overtuigende nepheid”. Met allerlei digitale trucjes jezelf (of een ander) omtoveren zo dat je er 20 jaar jonger, vele kilo’s slanker, langer of juist korter uit ziet op een foto. Professionals konden dat met Photoshop natuurlijk al veel langer.

Ik herinner me een workshop van jaren geleden waar op een groot bioscoopbeeld een jonge vrouw stond geprojecteerd. Leuk meisje, maar een superschoonheid, nee….

Maar in een oogwenk werd zij omgevormd. Haar ogen werden lichtelijk schuin gezet, haar lippen werden voller, haar neus spitser en haar dijen slanker. Ze werd centimeters groter, vlekjes en puistjes verdwenen als sneeuw voor de zon en haar wangen werden ronder gemaakt en van een gezonde blos voorzien.

De kleur van haar haar werd opgelicht en vervormd, zodat het leek of ze in de wind stond. Tenslotte kreeg haar blouse een pittig printje en veranderde haar broek van kleur. Ik denk dat zijzelf zich niet meer zou herkennen na al dat photoshoppen.

Sindsdien bekijk ik al die glossy modellen met een andere blik. En vraag ik me af wat echt of nep is.

Zo kon het ook

Bron: Google foto’s

Op Instagram vond ik een filmpje uit de 40er jaren. Een vrouw komt aan met een kinderwagen, maakt deze vast aan de fiets en rijdt daarna weg.

Ik dacht “wat handig”. Die kinderwagen zag er stevig uit, het kind zat goed ingepakt en droog. Het leek me een ideale oplossing.

Tenslotte zie ik dagelijks kinderen in bakfietsen vervoerd worden. Soms zitten er wel meerdere kinderen in. En ze zijn niet altijd zo rustig als de kleuter in de film.

Maar uit de honderden commentaren bleek dat niet iedereen het me mij eens zou zijn. Gevaarlijk, onverantwoordelijk, dat kind heeft geen lucht…. Als ze valt, omslaat, de kinderwagen losschiet…

Ja, het verkeer is natuurlijk veel drukker, maar als je toch voorzichtig rijdt…. Waren onze ouders en wij nou vroeger zo veel minder bewust van alle gevaren of groeien kinderen nu iets té beschermd op?

Erfgoed

Al weer heel veel jaren geleden waren Leo en ik in Friesland en bezochten we het Planetarium van Eise Eisinga in Franeker. Laatst las ik dat dit onvoorstelbaar ingewikkeld en mooi Planetarium op de Wereld Erfgoedlijst is gezet. En terecht.

Bron: Google foto’s / Canon van Nederland

Eisinga was wolkammer, net als zijn vader, en bleek een goede zakenman. Maar zijn interesse voor planeten en sterrenkunde brachten hem er toe om in zijn eigen woonhuis een planetarium te bouwen.

Dwars door muren en vloeren maakte hij van hout, spijkers en koperen raderen een inmiddels wereldberoemde kleine versie van ons planetenstelsel.

Ik weet dat ik met grote bewondering alles bekeken heb en me verbaasde hoe in die tijd er al zoveel kennis was. Maar vooral hoe dit allemaal gemaakt was en nauwelijks veranderd. Alles liep nog steeds soepel en gaf nog steeds de juiste tijd aan.

Eisinga had zelfs gedacht aan het jaar 2000, dat weliswaar door 4 deelbaar is, maar toch geen schrikkeljaar. Hij had er dus duidelijk heel veel verstand van. Geen sprake van een “millenium bug”.

Ik denk dat er in de toekomst wel veel toeristen naar Franeker zullen komen. Hopelijk blijft het stadje zijn eigen originaliteit behouden. Maar wie er is, moet een bezoek aan het Planetarium beslist niet overslaan. Dat zou jammer zijn.

Opzij, opzij, opzij…!

Voetje voor voetje schuifelde de man voort achter zijn rollator. Het duurde een tijd voor hij de stoep overgestoken was en bij de oversteekplaats van het fietspad stond.

Dat fietspad is niet zo breed en er zit ook nog een soort van “vluchtheuveltje” in. Het oversteek gedeelte is hooguit zes straattegels breed, schat ik zo.

Hij keek om zich heen en schoof de rollator van de stoep af. Die blokkeerde zowat het hele fietspad. En juist op dat moment kwam er een fietser aan. Een meneer in mijn leeftijdscategorie. Hoeveel haast kon die nou toch hebben? dat viel dus tegen….!

Ik dacht “Die fietser wacht wel even”, maar nee hoor. Hij stopte noodgedwongen en zei iets. Ik stond veel te ver weg om te horen wat, maar de strompelmeneer draaide met veel moeite zijn rollator weg. En daar fietste de haastige man er vandoor.

Ik keek met stijgende verbazing en blijkbaar ik niet alleen, want een voorbijganger maakte ook een opmerking. De man met de rollator haalde zijn schouders op. Hij was het blijkbaar al gewend, al die haastige mensen.

Opzij, opzij, opzij, we hebben zoveel haast…..

Koffie

Bron: Facebook

Er zijn mensen die geen koffie lusten. Ik weet het, maar wij beginnen de dag altijd met een lekker kopje koffie. Als ik de trap af loop, geurt de koffie me al tegemoet. Die heeft Leo dan gezet. En dan drinken we de eerste kop. Heerlijk!

Ik heb total geen last van een ochtendhumeur, maar van koffie word ik altijd nog een beetje opgewekter.

Dus wie vandaag wat mopperig, bedrukt of een beetje verdrietig is, probeer een flinke kop koffie. Misschien knap je er van op.

Triest

In de jaren tachtig kwamen wij regelmatig in Duitsland. We moesten vaak omrijden, want over het grondgebied van Oost-Duitsland mochten we niet. Het IJzeren gordijn sloot dat gedeelte hermetisch af. Wie in de buurt kwam, stuitte op een hoog hek, bloedhonden die onmiddellijk aansloegen en verdekt opgestelde politiemensen.

Bron: Facebook / E.C. Weve

Meermalen bezochten we grensplaatsen, waar mensen stonden te zwaaien naar de overkant. Soms hadden ze grote borden bij zich om kenbaar te maken wie ze waren. Daar in de verte stonden dan in portieken of achter bomen verscholen mensen, familieleden die men al heel lang niet gezien of gesproken had. Zwaaien naar het westen, dat was verboden. Angst heerste, dat voelde je ook van verre. Heel beklemmend. En waarom? Zo goed was die heilstaat toch niet.

Dit is een foto (gevonden op Facebook) uit de tijd die we maar al te graag achter ons laten. Mensen die hun kinderen tonen aan hun grootouders, die onbereikbaar woonden in Oost Berlijn.

Met hoeveel tamtam en festiviteiten hebben we in 1989 de val van de Berlijnse muur gevierd. Vanaf dan zou het allemaal anders worden. Glasnost, vrijheid…

Maar is het allemaal bewaarheid? Nog dagelijks kunnen we zien hoe jonge mensen sneuvelen, voor hun leven verminkt worden, mensen uit hun huizen en land verdreven worden. Het maakt niet uit aan welke kant je staat, de ellende is voor alle slachtoffers gelijk en meer dan verschrikkelijk.

Ik weet dat we het niet altijd met elkaar eens zijn, maar moet dat altijd met geweld bestreden worden? Wie oh wie heeft zoveel moed om water bij de wijn te doen? Wie begint met vredesonder-handelingen, zoekt naar een oplossing?

Van de politici met stoere taal en spierballen emoticons moeten we het niet hebben. Zij blijven veilig achter het spreekgestoelte en maken vrolijk lachend selfies. En dan beloven ze, nippend van een drankje, nog meer en sterkere wapens.