Boek

Simon Roozendaal:
De winkel van mijn vader

In het huidige Rotterdam is de wijk Katendrecht gewoon een wijk als alle andere. Nou ja, misschien verandert ze momenteel in een soort yuppen-wijk, want er verrijzen steeds meer flats, die je met een gewoon gemiddeld salaris niet zo gemakkelijk betalen kan.

Dat was vroeger anders. Toen had de wijk een slechte klank in de oren van de “nette” Rotterdammer. Want de prostitutie tierde er welig. Zeelui van allerlei windstreken liepen er rond, dronken zich een stuk in de kraag en vochten om een vrouw.

Toch was de wijk ook een normale woonwijk, met keurige huismoeders en huisvaders. En met talloze winkels voor de dagelijkse zaken.

In die wijk vestigt zich de vader van Simon Roozendaal en hij begint er een groenten-en fruitwinkel. En zoals toen gebruikelijk, hielp Simon zijn vader. En vond hij zij weg tussen de “paradijsvogels”, de Chinezen en zeelui.

Daarover vertelt hij in dit boek. Een wijk die bijna verdween maar nu herrijst als een Fenix.

Oud en nieuw

Alweer een foto van Rotterdam. Een rij oudere huizen aan de achterzijde bezien en daarna, aan de overkant, een nieuw gebouw.

Ik zag dit stadsgezicht in het wijkpark “Oude westen”, aan het eind van de Kruiskade.

De oude huizen staan aan de Westersingel en er tegenover, op de Mauritsweg, staat een woningcomplex met de nieuwe Pauluskerk van Architectenbureau KYK/Van der Laan Bouma Architekten en ontworpen door de Londense architect William Alsop

Ik denk dat de naam komt van bioscoop Calypso, die er vroeger was. Nu zitten in de plint voornamelijk restaurants.

Ik vind het een mooi contrast, ook omdat de huizen aan de voorkant er nogal statig uitzien, maar de achterzijde een beetje gewoontjes aandoet. Al zullen de prijzen van de huizen zeker niet zo “gewoon” zijn.

Kapitaalvernietiging

Aan het begin van de Hoogstraat in Rotterdam staat dit gebouw, waar nog druk aan verbouwd wordt.

Eigenlijk staat het er al een hele tijd. Begin jaren 50 werd het opgeleverd en zat er V&D in. Ik kan me nog wel de ingang herinneren en de croquetjes die mijn moeder en ik er zo lekker vonden.

V&D breidde uit, er kwamen verdiepingen op, een groot LaPlace restaurant werd weer later er op gezet.

Toen ging V&D failliet en werd het gebouw gekocht door Hudsons Bay, die er flink verbouwde. Na maanden ging de zaak open, maar snel daarna ging ook Hudsons Bay te gronde en stond het gebouw maanden lang leeg.

Nu wordt het dus weer rigoureus verbouwd en binnenkort komt C&A er met een “flagship store”.

We zullen zien hoe het verder gaat. Maar al die verbouwingen, het lijkt mij kapitaalvernietiging.

Chinees nieuwjaar

Gisteren waren we naar het Rotterdamse Chinatown op de West Kruiskade. Die is al dagen versierd met rode lampionnen in de bomen. Want de Chinezen vieren nu oud- en nieuw. Het jaar van het konijn is begonnen.

Overal in de stad staan dan ook grote konijnen, die door kunstenaars versierd zijn.

Natuurlijk is er geen nieuw jaar in te luiden, als het oude jaar niet wordt verjaagd met luide knallen. En ja hoor, daar gingen de 1000-knallers de lucht in, onder toeziend oog van de politie en brandweer.

En kwam draken er nog een schepje bovenop doen met luidruchtige en kleurrijke drakendansen.

Het was weer eens gewoon druk en er heerste een gezellig sfeertje. Hopelijk brengt dat Chinese konijn dit jaar naast voorspoed ook wat vrolijkheid.

Wandelen

Zomaar onderweg met de wandelclub naar onze koffiestop ontdekte ik deze zwam.

Wel vaker zie ik grote zwammen op boomstronken, maar meestal zijn die een beetje vuilwit. Zo’n grote inktzwarte had ik nog nooit gezien.

Dit soort zwammen rangschik ik gemakshalve maar onder “elfenbankjes”, maar dat is natuurlijk helemaal fout.

Gelukkig kun je via “Google lens” enigszins nagaan wat voor soort het is en zo ontdekte ik dat het een soort vuurzwam is. Hij groeide op een stronk van een knotwilg.

Ach, het maakt natuurlijk niet uit hoe de naam precies is.

Ik vond hem in ieder geval waard om op de foto te zetten.

Geen vrolijke kleur, maar wel bijzonder.

Molens

Aan de rand van het Kralingse bos en de Kralingse plas staan twee molens, vrij dicht naast elkaar.

Beide molens werken nog en je kunt ze ook op bepaalde tijden bezoeken.

De Ster en De Lelie worden gebruikt voor het malen van specerijen en (snuif)tabak. Uiteraard is er een winkeltje waar je artikelen kunt kopen.

Een stukje Rotterdam met een vleug nostalgie en een leuk gebied om te wandelen.

En dat deden wij dan ook op een wat winderige maar droge zaterdag

Doorkijkje

Zomaar een foto van een doorkijkje in Rotterdam.

Lopend over de Meent naar de Coolsingel, met aan de rechterzijde het gebouw van Dudok.

We kijken richting Het Steiger en op de achtergrond vormen wolkenkrabbers de horizon.

Een stukje stad met een eigen sfeer. Ik werkte er in de buurt en kwam er vaak langs. Nu was het weer een hernieuwde kennismaking.

Mooi op een bepaalde manier, al kan ik niet uitleggen wat er nou zo mooi of bijzonder aan is.

Ach, gewoon even kijken naar mijn stad.

Op grote hoogte

Voor onze verjaardag kregen Leo en ik van onze kinderen een verrassingsdiner aangeboden op de Euromast. De datum mochten we zelf bepalen, wat we voorgeschoteld zouden krijgen was nog onbekend.

Op een avond in december namen we een taxi naar de Euromast en lieten ons verwennen. Te voren konden we aangeven wat we wel of niet lusten, wilden of mochten eten. We hadden geen beperkingen, dus kon de kok zijn gang gaan en zich uitleven.

De gerechten waren elke gang weer een plaatje en smaakten voortreffelijk. Vanaf de amuse tot en met de koffie met een digestief, het smaakte ons allemaal prima.

Maar zo’n diner is natuurlijk niet alleen het eten, ook de ambiance maakt een groot deel uit. We hadden een tafeltje aan het raam en dat bood een grandioos uitzicht op Rotterdam by night.

Karretje

Toen ik dit autootje zag staan, vroeg ik me af waarom een huismeester een wagentje nodig heeft. Zo groot zal het gebouw toch niet zijn dat hij er in kan rijden.

En erg handig lijkt me dat ook niet. Maar ik vind dit soort autootjes nou eenmaal altijd erg aantrekkelijk.

Maar het is niet een karretje van een huismeester, maar van De Huismeester, een nieuw en hip restaurantje in Rotterdam. Met allemaal kleine hapjes uit de hele wereld, voor elk wat wils.

En bij zo’n modern bedrijf hoort natuurlijk een opvallend wagentje dat opvalt. Dit werd het dus en dat vond ik wel heel grappig gevonden.

We hebben nu weer een heel nieuw jaar voor ons, dus binnenkort eens kijken of de hapjes ook zo aantrekkelijk zijn…!

Schroeven en spijkers

We zijn het eigenlijk al zo gewend. Heb je iets van spijkers of schroeven nodig dan ga je naar zo’n groot concern met rijen verpakkingen vol spullen in soorten en maten. Heb je maar een paar schroefjes nodig, blijf je zitten met een pakje vol. Waar moet je die dan weer laten…. ach nou ja, dat komt misschien nog wel van pas.

Maar niet bij dit winkeltje, een bekende naam in Rotterdam: De Spijkermand. Vroeger was de zaak groter, maar nu is het gereduceerd tot één kleine etalage.

Ik ben er al heel lang niet geweest en misschien zijn daar ook nu nog maar alleen voorverpakte spullen te koop.

Maar vroeger kon je daar simpel om een klein aantal schroefjes, boutjes, moertjes of ringetjes vragen. De man achter de toonbank, gekleed in een grijze stofjas, had een enorme kast vol kleine laatjes achter hem.

En natuurlijk lagen juist de schroefjes die jij wilde in een laatje helemaal bovenin. Dan pakte hij de oude houten trapleer, klom naar boven en kwam terug met ja, precies die schroefjes in de juiste maat en van het juiste materiaal.

Je kon in de winkel ook terecht voor gereedschap. maar ook zakmessen en ander nogal vervaarlijk uitziend spul. Er stonden dan ook vaak jongens verlekkerd te kijken.

Het is een winkel met een hoog nostalgisch gehalte. Uit een tijd dat timmerwerk nog passen en meten was.