Aan de rand van het Kralingse bos en de Kralingse plas staan twee molens, vrij dicht naast elkaar.
Beide molens werken nog en je kunt ze ook op bepaalde tijden bezoeken.
De Ster en De Lelie worden gebruikt voor het malen van specerijen en (snuif)tabak. Uiteraard is er een winkeltje waar je artikelen kunt kopen.
Een stukje Rotterdam met een vleug nostalgie en een leuk gebied om te wandelen.
En dat deden wij dan ook op een wat winderige maar droge zaterdag
Zomaar een foto van een doorkijkje in Rotterdam.
Lopend over de Meent naar de Coolsingel, met aan de rechterzijde het gebouw van Dudok.
We kijken richting Het Steiger en op de achtergrond vormen wolkenkrabbers de horizon.
Een stukje stad met een eigen sfeer. Ik werkte er in de buurt en kwam er vaak langs. Nu was het weer een hernieuwde kennismaking.
Mooi op een bepaalde manier, al kan ik niet uitleggen wat er nou zo mooi of bijzonder aan is.
Ach, gewoon even kijken naar mijn stad.
Voor onze verjaardag kregen Leo en ik van onze kinderen een verrassingsdiner aangeboden op de Euromast. De datum mochten we zelf bepalen, wat we voorgeschoteld zouden krijgen was nog onbekend.
Op een avond in december namen we een taxi naar de Euromast en lieten ons verwennen. Te voren konden we aangeven wat we wel of niet lusten, wilden of mochten eten. We hadden geen beperkingen, dus kon de kok zijn gang gaan en zich uitleven.
De gerechten waren elke gang weer een plaatje en smaakten voortreffelijk. Vanaf de amuse tot en met de koffie met een digestief, het smaakte ons allemaal prima.
Maar zo’n diner is natuurlijk niet alleen het eten, ook de ambiance maakt een groot deel uit. We hadden een tafeltje aan het raam en dat bood een grandioos uitzicht op Rotterdam by night.
Toen ik dit autootje zag staan, vroeg ik me af waarom een huismeester een wagentje nodig heeft. Zo groot zal het gebouw toch niet zijn dat hij er in kan rijden.
En erg handig lijkt me dat ook niet. Maar ik vind dit soort autootjes nou eenmaal altijd erg aantrekkelijk.
Maar het is niet een karretje van een huismeester, maar van De Huismeester, een nieuw en hip restaurantje in Rotterdam. Met allemaal kleine hapjes uit de hele wereld, voor elk wat wils.
En bij zo’n modern bedrijf hoort natuurlijk een opvallend wagentje dat opvalt. Dit werd het dus en dat vond ik wel heel grappig gevonden.
We hebben nu weer een heel nieuw jaar voor ons, dus binnenkort eens kijken of de hapjes ook zo aantrekkelijk zijn…!
We zijn het eigenlijk al zo gewend. Heb je iets van spijkers of schroeven nodig dan ga je naar zo’n groot concern met rijen verpakkingen vol spullen in soorten en maten. Heb je maar een paar schroefjes nodig, blijf je zitten met een pakje vol. Waar moet je die dan weer laten…. ach nou ja, dat komt misschien nog wel van pas.
Maar niet bij dit winkeltje, een bekende naam in Rotterdam: De Spijkermand. Vroeger was de zaak groter, maar nu is het gereduceerd tot één kleine etalage.
Ik ben er al heel lang niet geweest en misschien zijn daar ook nu nog maar alleen voorverpakte spullen te koop.
Maar vroeger kon je daar simpel om een klein aantal schroefjes, boutjes, moertjes of ringetjes vragen. De man achter de toonbank, gekleed in een grijze stofjas, had een enorme kast vol kleine laatjes achter hem.
En natuurlijk lagen juist de schroefjes die jij wilde in een laatje helemaal bovenin. Dan pakte hij de oude houten trapleer, klom naar boven en kwam terug met ja, precies die schroefjes in de juiste maat en van het juiste materiaal.
Je kon in de winkel ook terecht voor gereedschap. maar ook zakmessen en ander nogal vervaarlijk uitziend spul. Er stonden dan ook vaak jongens verlekkerd te kijken.
Het is een winkel met een hoog nostalgisch gehalte. Uit een tijd dat timmerwerk nog passen en meten was.
Er is niet veel nodig om een goed humeur te krijgen.
Niet dat ik chagrijng was, integendeel. De zon scheen, ik was op weg naar de zangclub en de wijktuin was bedekt met een letterlijk schitterend waas van rijp.
Ik stopte even om te kijken naar een waterhoen die op een dun laagje ijs glibberig op zoek was naar een beetje eten.
En toen zag ik dit blaadje op de brugleuning. Gewoon een mooi begin van de dag.
Als ik naar de bioscoop ga, wil ik het liefst naar een niet al te groot theater. Zo’n enorm complex trekt me gewoon niet. Ik weet dat ook schoondochter geen fan is van het Pathé concern.
Maar toen we laatst naar de film gingen, koos ze toch voor een Pathé bioscoop. En dat begreep ik ook wel. Want in Den Haag zit de bios in een prachtig pand aan het Buitenhof. Het dateert uit 1904 en werd oorspronkelijk gebouwd als restaurant voor het Hotel De twee steden.
Er heeft een Cineac in gezeten en het heeft diverse verbouwingen gekend.
Maar nu is het dus een Pathé bioscoop, met een vleugje nostalgie en een echt Haagsche sfeer. Een beetje Couperus, wat tearoom tango en dames met bontstola’s.
Leuk om ook daar eens een keertje geweest te zijn.
Ze lagen wat verloren tussen de kerstspullen, die natuurlijk overal op de kerstmarkt te koop waren.
Was nog het overschot van een winkeldochter? Of waren ze een beetje verdwaald tussen alle groen-rode-gouden glitter?
Ik werd vooral vertederd door het plaatje, dat ik meteen herkende. Het schilderij dat een cadeau van mijn opa was, met het gebedje erbij.
Maar dit was van heel andere aard. Dit was een presentje voor aanstaande papa’s. Met onontbeerlijke attributen voor bij de geboorte van hun eerste (?) spruit.
Ja, best wel grappig. Maar is een vader van deze tijd niet beter voorbereid op de werkelijkheid? Die draait z’n hand toch niet meer om voor het verschonen van zijn kindje.
Nou ja, tranen zullen er zeker rollen, dus een zakdoek is wel nuttig. En koffie om op te peppen, ook nooit weg.
Maar die wasknijper voor op z’n neus….? Daarvan kan hij beter nog maar een voorraadje bij kopen, zodat hij de was er mee op kan hangen 😉 😉 😉
Lopend naar het Fotomuseum kwamen we dit doorkijkje tegen.
Onmiskenbaar een stukje Rotterdam, met de Nieuwe Maas, boten en flats, hoog, hoger en hoogst. Die laatste flat is de Zalmtoren, op dit moment het hoogste gebouw van Nederland.
Mooi…? Mmm, indrukwekkend, niet alleen door de afmetingen. Want op de slappe grond van Rotterdam is dit bouwen toch ook een hoogstandje op bouwtechnisch gebied.
Maar ik zou er niet in willen wonen. Te opgesloten, te beperkt. Ondanks het absoluut fraaie uitzicht.
Met een groep van de gymclub gingen we naar de Kerstfair bij Kasteel De Haar in Haarzuilen. Altijd gezellig, zo’n kerstmarkt. En vooral wanneer het decor er van zo’n enorme grote en mooie kasteeltuin is.
Omdat we pas tegen vieren vertrokken uit Rotterdam, was het al bijna donker toen we aankwamen. Dat was ook de bedoeling, want nu konden we niet alleen gezellig rondsnuffelen bij de tientallen kraampjes maar ook genieten van de mooie verlichting en de waterpartijen.
Er was voor iedereen wel wat te vinden, kleding, tuinartikelen, planten, bloemen, maar natuurlijk ook kerstspulletjes.
Het was niet erg koud en er viel maar een klein buitje. Gelukkig zat ik toen net achter een kopje warme soep, zodat ik het de hele avond wel droog gehouden heb.
Terug naar de bus, met wat kleine aankopen of met grote tassen. Allemaal wel een beetje moe van het vele slenteren.
