Je kunt van alles verzamelen, dus ook peper-en-zoutstelletjes.
Niet dat ik dat doe, maar zou ik zo’n verzameling hebben, wilde ik deze er vast aan toevoegen.
Toen ik ze voor het eerst zag, dacht ik dat het een echtpaar voorstelde. Maar mevrouw is veel te chique voor zo’n varken als man. Al lijkt het wel of ze vlucht ze voor zijn onbehouwen gedrag? Maar nee, het zijn twee aparte setjes.
Ik vind ze geinig en ze vormen allebei een leuk gespreksonderwerp voor een beetje saai etentje…
Met de zon hoog aan de hemel en een frisse wind door onze haren liepen Leon en ik door Arboretum Trompenburg. Ja, daar heb ik al heel veel keren aandacht aan besteed, maar het is elke keer toch weer anders.
Op dit moment, aan het prille begin van de lente, steken overal bolletjes de kop op en zie ik aarzelende sprietjes groen, die zich nog niet laten herkennen. Althans niet voor mijn leken-oog.
Veel bomen zijn nog kaal, maar vertonen toch al wat meer activiteit. Sommige lijken wat gehaaster en bloeien al voordat er blad verschijnt. Tegen een helderblauwe hemel levert dat een fraai beeld op.
En dan valt me nog meer op. Dat alle knoppen zo verschillend zijn, dat er bomen zijn met heel grillige stammen, andere daarentegen steken recht de lucht in maar zijn bekleed me dunne velletjes, die bijna uitnodigen tot friemelen en frunniken.
Zo is er dus altijd wel weer wat nieuws te ontdekken 😉
In het huidige Rotterdam is de wijk Katendrecht gewoon een wijk als alle andere. Nou ja, misschien verandert ze momenteel in een soort yuppen-wijk, want er verrijzen steeds meer flats, die je met een gewoon gemiddeld salaris niet zo gemakkelijk betalen kan.
Dat was vroeger anders. Toen had de wijk een slechte klank in de oren van de “nette” Rotterdammer. Want de prostitutie tierde er welig. Zeelui van allerlei windstreken liepen er rond, dronken zich een stuk in de kraag en vochten om een vrouw.
Toch was de wijk ook een normale woonwijk, met keurige huismoeders en huisvaders. En met talloze winkels voor de dagelijkse zaken.
In die wijk vestigt zich de vader van Simon Roozendaal en hij begint er een groenten-en fruitwinkel. En zoals toen gebruikelijk, hielp Simon zijn vader. En vond hij zij weg tussen de “paradijsvogels”, de Chinezen en zeelui.
Daarover vertelt hij in dit boek. Een wijk die bijna verdween maar nu herrijst als een Fenix.
Al lopend door Leeuwarden kwamen we langs de gevangenis, die gevestigd was in de Blokhuispoort. Een oud gebouw met mooie details aan de buitenkant en inmiddels dus verbouwd.
In één gedeelte zit de bibliotheek, met een heel gezellig café. Daar werd druk gebruik van gemaakt en aan de lange rij gereserveerde boeken wordt er in Leeuwarden ook heel veel gelezen.
Aan de andere kant van de binnenplaats waren ruimtes voor workshops en als je verder liep kwam je in het echte cellencomplex terecht.
Geen misdadigers meer hier, maar winkeltjes met leuke geschenkartikelen, vaak van eigen productie. Er waren tweedehands LP’s te koop, kaarsen, aardewerk en (houten) speelgoed. Het zag er erg gezellig en knus uit, al kon je de oorspronkelijke bestemming nog goed zien.
Leo kreeg voor zijn verjaardag een cadeaubon voor een hotelnachtje met z’n tweeën. Er was keus genoeg, ook in het buitenland. Maar wij lieten onze keus vallen op Leeuwarden, een nachtje in het Oranje hotel.
Makkelijk bereikbaar, vlak tegenover het station. Zo hoefden we niet met de auto, maar gingen we met de trein. Luxe, in de 1e klas en heel comfortabel. Voor één nacht is de bagage ook minimaal, dus liepen we het hotel binnen met alleen onze rugzakken.
We werden allervriendelijkst ontvangen. Ook konden we, ook al was het nog redelijk vroeg, onze kamer al in. Het werden twee heerlijke dagen.
Gewapend met een plattegrond en in een heerlijk zonnetje, liepen we de stad in. We lunchten op ons gemak, en liepen zonder vast plan.
Natuurlijk kennen we Leeuwarden een beetje. Het is gastvrij, vriendelijk, niet al te groot en er zijn diverse prima musea. Een fijne stad voor er even tussenuit.
Afgelopen week waren we een paar dagen in Leeuwarden. En het was zonnig en mooi weer, maar wel een beetje koud.
Dat vonden meer mensen, iedereen liep diep weggedoken in zijn winterjas.
De eigenaar van een kapsalon zag er ook de zakelijke kant van in. Vandaar dit bord in de Friese taal.
Wij dachten dat we de vertaling zonder al te veel moeite konden maken. En och, de strekking was natuurlijk ook niet al te ingewikkeld:
Dat het koud is, brrr. En tijd voor een nieuw kapsel, dan zit je muts ook weer beter. Kom er maar in, wie weet is er een plekje.
Een tekening van een dampende mok zou wel verwijzen naar een beker warme koffie. Maar nee, “warme poeiermolke” is helemaal geen koffie. Het betekent “warme chocolademelk”.
Ook lekker toch…?
Alweer een foto van Rotterdam. Een rij oudere huizen aan de achterzijde bezien en daarna, aan de overkant, een nieuw gebouw.
Ik zag dit stadsgezicht in het wijkpark “Oude westen”, aan het eind van de Kruiskade.
De oude huizen staan aan de Westersingel en er tegenover, op de Mauritsweg, staat een woningcomplex met de nieuwe Pauluskerk van Architectenbureau KYK/Van der Laan Bouma Architekten en ontworpen door de Londense architect William Alsop
Ik denk dat de naam komt van bioscoop Calypso, die er vroeger was. Nu zitten in de plint voornamelijk restaurants.
Ik vind het een mooi contrast, ook omdat de huizen aan de voorkant er nogal statig uitzien, maar de achterzijde een beetje gewoontjes aandoet. Al zullen de prijzen van de huizen zeker niet zo “gewoon” zijn.
Aan het begin van de Hoogstraat in Rotterdam staat dit gebouw, waar nog druk aan verbouwd wordt.
Eigenlijk staat het er al een hele tijd. Begin jaren 50 werd het opgeleverd en zat er V&D in. Ik kan me nog wel de ingang herinneren en de croquetjes die mijn moeder en ik er zo lekker vonden.
V&D breidde uit, er kwamen verdiepingen op, een groot LaPlace restaurant werd weer later er op gezet.
Toen ging V&D failliet en werd het gebouw gekocht door Hudsons Bay, die er flink verbouwde. Na maanden ging de zaak open, maar snel daarna ging ook Hudsons Bay te gronde en stond het gebouw maanden lang leeg.
Nu wordt het dus weer rigoureus verbouwd en binnenkort komt C&A er met een “flagship store”.
We zullen zien hoe het verder gaat. Maar al die verbouwingen, het lijkt mij kapitaalvernietiging.
Gisteren waren we naar het Rotterdamse Chinatown op de West Kruiskade. Die is al dagen versierd met rode lampionnen in de bomen. Want de Chinezen vieren nu oud- en nieuw. Het jaar van het konijn is begonnen.
Overal in de stad staan dan ook grote konijnen, die door kunstenaars versierd zijn.
Natuurlijk is er geen nieuw jaar in te luiden, als het oude jaar niet wordt verjaagd met luide knallen. En ja hoor, daar gingen de 1000-knallers de lucht in, onder toeziend oog van de politie en brandweer.
En kwam draken er nog een schepje bovenop doen met luidruchtige en kleurrijke drakendansen.
Het was weer eens gewoon druk en er heerste een gezellig sfeertje. Hopelijk brengt dat Chinese konijn dit jaar naast voorspoed ook wat vrolijkheid.
Zomaar onderweg met de wandelclub naar onze koffiestop ontdekte ik deze zwam.
Wel vaker zie ik grote zwammen op boomstronken, maar meestal zijn die een beetje vuilwit. Zo’n grote inktzwarte had ik nog nooit gezien.
Dit soort zwammen rangschik ik gemakshalve maar onder “elfenbankjes”, maar dat is natuurlijk helemaal fout.
Gelukkig kun je via “Google lens” enigszins nagaan wat voor soort het is en zo ontdekte ik dat het een soort vuurzwam is. Hij groeide op een stronk van een knotwilg.
Ach, het maakt natuurlijk niet uit hoe de naam precies is.
Ik vond hem in ieder geval waard om op de foto te zetten.
Geen vrolijke kleur, maar wel bijzonder.
