Category Archives: foto’s van anderen

Modewoord

Posted on by

“Killerbody” is op dit moment een modewoord. Maar van mij mogen we het bestempelen tot het vervelendste woord van dit jaar, ook al is het jaar nog geen twee maanden oud. Ik ben het woord spuugzat en alle commotie er om heen ook. Je kan geen krant, blad, tv-programma meer bekijken, of dit woord duikt op. Alsof je leven afhangt van de maten van je lijf. Of we allemaal wel tijd en zin hebben om je in het zweet te werken om een wasbordje te krijgen. Er zijn toch wel belangrijker dingen in het leven? En of we gelukkiger worden van een gespierd lijf, als dat betekent dat je op elke gram en elke calorie moet letten?

Bewaren

Bewaren

Capsule

Posted on by

ergo-videocaspsuleNee, deze capsule behoort niet tot mijn dagelijkse medicijn-inname. Het is een capsule met aan beide zijden een video-cameraatje. Je slikt hem in en dan wordt een filmpje van je maag en darmleven gemaakt. Lijkt het je niks? Nou, bedenk dan dat de huidige onderzoeken van maag en darm vaak heel vervelend zijn. Zo’n capsule slikken is een stuk prettiger.
Dergelijk onderzoek is nog niet standaard in Nederland, maar wordt al wel toegepast bij het grote ERGO-onderzoek in onze wijk. Voorlopig steekproefs gewijs.
Het materiaal waarin dat cameraatje zit, wordt in de VS en Israel in de wapenindustrie gebruikt. Persoonlijk vind ik dit gebruik beter, maar ja…. Ik kan me zo voorstellen dat je ook heel goed met dit soort capsules kunt spioneren. Want kan er een camera in, dan zou ook een GPS-chip mogelijk zijn. En kun je precies nagaan waar je slachtoffer zit, staat of loopt. Of stop er een microfoontje in, kun je zijn of haar gesprekken ook nog horen. Sience Fiction in optima forma. Maar ik vind die medische toepassing stukken beter en daar mag van mij nog veel meer mee gedaan worden.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

De winter van ’63

Posted on by

Vorige week reageerde Wieneke op een blog en vroeg of ik me de winter van ’63 nog herinnerde. Nou en of, die winter met dikke pakken sneeuw in de straten, gladde stoepen, glibberende mensen en natuurlijk de Elfstedentocht.
Toen zat ik nog op de MULO en moest dagelijks met de tram naar school. Van Spangen naar de Schonebergerweg. En in dat jaar had ik ook nog een aantal weken kookles, in de Huishoudschool op de Graaf Florisstraat. Daar moest ik dan van school naar toe lopen. Tja, ik vind het nu een afstand van niks, maar toen een lange weg. Ik droeg waarschijnlijk een lange broek onder mijn rok. Want alleen een lange broek was niks voor meisjes, vond mijn moeder. In mijn tas zat een pannetje voor mijn kookkunsten. Wat maakte ik? Pepermuntkussentjes…. En dat vond mijn moeder wel lekker, maar helemaal niet praktisch 😉 Maar ik kookte ook soep, aardappelen, rijst en groenten en vanillevla. Nou ja, de basis voor goed huishouden werd in ieder geval gelegd.
De dag vóór de Elfstedentocht trouwde mijn nichtje. In een witte kanten jurk. Veel te koud voor die barre temperaturen, dus werd op de laatste nipper een bontcape voor haar gehuurd. Desondanks zag je haar bibberen op de foto’s.
En op de radio, want TV hadden wij nog niet, hoorde ik het verslag over de tocht der tochten. Over bevroren oren, neuzen, afzien en doorzetten. Dat het zo’n verschrikkelijke tocht was, realiseerde ik me niet. Dat besef kwam veel later.
Leo lag toen in dienst, in Steenwijkerwold. Hij droeg kranten onder zijn kleren, tegen de felle wind. Hij herinnert zich nog de hoge sneeuwduinen, daar in het noorden.
Tja, kom daar nu eens om. Dat kennen we toch niet meer, zulke arctische weersomstandigheden. Dat zijn nu toch echt verhalen uit de oude doos…?

Zo zag Rotterdam er in de sneeuw van 1963 uit
Foto: Jan Sluijter

Bewaren

Stroomstoring

Posted on by

Het zal je maar gebeuren. Je hebt een restaurantje, mensen zitten heerlijk te dineren en dan… pfft … het licht gaat uit. Alles donker, de zaak, de keuken. Alle geluid valt weg, want alles stopt. Dan is er lichte paniek!
Het gebeurde ons vorige week in Brasserie De Verandering in Rotterdam-Ommoord.
Het was net na ons voorgerecht. Eerst denk je dat er ergens een stop gesprongen is en dat alles meteen weer aan zal gaan. Maar dat was helaas niet het geval. Het werd een beetje kouder, want de verwarming was ook uitgevallen.
Nee, ze waren daar niet te benijden. Gelukkig was er nog één mogelijkheid om stroom te krijgen en werkte het gasfornuis nog wel. Al kookte de kok bij het licht van zijn smartphone Maar de bediening bleef vrolijk en met een beetje humor en heel veel improviseren lukte het om toch een lekkere maaltijd te serveren. En ging iedereen met een voldaan gevoel naar huis toe. Top dus, helemaal top!

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Wat een ophef…

Posted on by

Afgelopen maandag zette ik ’s morgens de TV aan en meteen hoorde ik de presentatrice kakelen.“Het is buiten ontzettend koud, het vriest, het vriest dat het kraakt. En daarom gaan we nu over naar …. om te horen hoe het met de marathon op natuurijs staat”. En ja hoor, daar kwam een reporter in beeld, die zijn microfoon voor de neus van de ijsexpert hield. “Hoe staat het er mee, gaat het vandaag lukken?” Er werd een gaatje geboord in het ijs op een stuk ondergespoten land. Maar helaas, het ijs was nog geen drie centimeter dik.  Dus die marathon kon nog niet doorgaan. Wat een ophef ….
Oh ja, ik kan begrijpen dat duizenden sportievelingen graag op natuurijs willen schaatsen. Geen leukere winter dan een met ijs op de Rotte. Dan gaan we kijken naar al dat gekrioel. En mijn opa vertelde graag het verhaal dat de Nieuwe Maas was dicht gevroren. In 18zoveel of daaromtrent. Heel lang geleden dus! Maar ja, nu vriest het niet meer zo hard. Want het mag dan koud aanvoelen, die presentatrice overdreef wel met “het vriest dat het kraakt”.

Bron: RTL-nieuws/Google afbeeldingen

Armoe

Image

geld

Bron: Google

Steeds vaker hoor je over armoe in Nederland. Ongetwijfeld zijn er mensen die niet in de welvaart van nu meedelen. Die hun baan verloren, ziek zijn geworden, gescheiden zijn en daardoor voor veel te hoge kosten in vergelijking tot hun inkomen zitten. Het lijkt me verschrikkelijk, zeker als je niet in staat bent om je vaste lasten naar beneden te brengen. Want de bank wil dat de hypotheek wordt betaald; de woningbouwvereniging wil elke maand het huurbedrag overgemaakt. En zo zijn er meer instanties, die geen pardon kennen.
Toch denk ik weleens dat mensen armoede verwarren met onvrede. Dat weinig geld hebben gelijk staat met ongelukkig zijn.
Wij hadden het vroeger thuis ook niet rijk, al werd het woord arm niet in de mond genomen. “Kijk naar je minderen, dan ben je tevreden”, zei mijn moeder. Bij mij thuis werd niet geklaagd, maar de tering naar de nering gezet. En mijn moeder had zo haar trucjes. Zo rond 1962 moest ik op handwerkles een petticoat maken. Ik wist natuurlijk precies wat ik wilde. Meters tule en kunstzijde. Het liefst in neonkleuren. We zouden het zaterdags gaan kopen. Steeds stelde moeder het met een smoesje uit en toen puntje bij paaltje kwam, was de winkel gesloten en moest ik mijn petticoat maken van een stuk oud laken. Daar zou ik net zo goed mee kunnen leren naaien, vond moeder. Er was helemaal geen geld voor meters stof.  En zo belangrijk was die petticoat tenslotte ook weer niet. Het leerde me relativeren, dat wensen niet altijd en zeker niet meteen in vervulling kunnen gaan.
Je bent arm als je echt geen geld hebt om eten te kopen, niet als je geen geld hebt om naar de snackbar te gaan. En je broek mag dan niet van de laatste mode zijn, je hebt een broek en dus hoef je niet in je blote bast te lopen.
Als je tevreden bent, ben je rijk zonder een cent te bezitten.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Verrassingsei

Posted on by

Vaste prik was het, als wij in Duitsland op vakantie waren.
Dan kreverrassingseigen de kinderen een verrassingsei. Zo’n ei van chocola, waarin een klein speeltje zat. Meestal moest je dat in elkaar prutsen. Tientallen hebben we er gekocht, zelfs later, toen ze de leeftijd er niet meer voor hadden. Het was bijna een soort running gag.
Nu is de man, die het hele concept bedacht, overleden. Geen idee of hij er rijk van geworden is. Wel is het nog steeds een leuk cadeautje voor kleine kinderen. En ouderen verzamelen de speelgoedjes en krijgen er soms een goede prijs voor. Die van ons zijn vrijwel allemaal ten prooi gevallen aan moeder’s opruimwoede, helaas!

Comfortabel of sjiek

Posted on by
glitter Nog een week en dan zitten we allemaal weer aan de kerstbrunch, lunch of het kerstdiner. Hopelijk omringd door familie of vrienden, het licht gedempt en de kaarsen aan. Hoe gaan jullie dan? Kleden jullie je daarvoor extra sjiek aan, met glitter en glans, veren en flonkerende stenen? Of houden jullie het huiselijk en trekken jullie iets nets, maar wel iets gemakkelijks aan?
Ik kies voor het laatste. Maar niet te warm en niet te koud, maar vooral comfortabel. Dit zal het dus niet worden 😉

 

Bewaren