Graniolen

Nee, nee, geen typefout, maar een gloednieuw woord. Bedacht door Miriam Mars en ze bedoelt daarmee dat wat mensen doen als je “oud” doen voelen. Het is een samentrekking van “granny” en “domme gladiool”.
Dus als je even niet weet hoe al die opties van bijv. Facebook werken. Dan kijkt iemand zo’n beetje beneveld en je ziet hem of haar denken “daar is ze te oud voor”. Maar ook als iemand je het gevoel geeft dat je praat over een hele lange tijd geleden. Ik reageerde op een berichtje over kroketten en refereerde aan het snackloket van V&D. In een reactie werd gevraagd wat V&D was… Mijn hemel, zo lang is dat bedrijf toch nog niet weg. Ik voelde me dus echt gegranioold. En dat voelt niet goed, dus …. zullen we het woord met z’n allen promoten? Moet toch lukken…..! 😉 😉 😉

Alleen voor vrouwen….

Er stonden hier al heel speciale taarten voor mannen. Het kon dus niet uitblijven, nu zijn de dames aan de beurt met een collage van op Pinterest gevonden prachtige taarten, in zachte, zoete kleuren. Sommige zijn te mooi om op te eten, die zullen dus wel favoriet zijn. Kijken, kijken, niet eten dus slank blijven 😉

Boek

Op mijn e-reader las ik Gustav & Anton van Rose Tremain. Een verhaal over een alles beheersende vriendschap. Gustav Perle ondervindt als kind niet veel liefde. Zijn vader heeft hij nooit gekend, omdat die al vroeg overleden is. Zijn moeder is een  teleurgestelde en vaak depressieve vrouw, die de dood van haar man niet kan verkroppen. Gustav mag nooit huilen en moeder voedt op met harde hand. Dan leert hij Anton kennen, die uit een heel ander gezin komt. Daar heerst liefde, aandacht en warmte.
Er ontwikkelt zich een levenslange vriendschap. Gustav steunt Anton waar mogelijk, maar kan niet bewerkstelligen dat de jongen en later de man zijn faalangst de baas wordt.
Boeiend om te lezen, niet altijd even vrolijk maar toch ook soms optimistisch tegen alle verdrukking in.

Alleen voor mannen…

Wie nog wat tijd, geduld en handigheid over heeft, kan zich misschien wagen aan één van deze taarten, speciaal voor mannen. Op Pinterest vond ik prachtige taarten, die mannen zullen aanspreken. Ik ken er zo een stuk of wat die geamuseerd en ook verlekkerd naar dit soort gebak zullen kijken. Maar ze vinden het ook beslist zonde om aan te snijden.

Ergernis

We scheiden het afval. Dat op zich is natuurlijk geen ergernis, alhoewel ik me soms enorm boos kan maken over verpakkingen met plastic én papier. Want dat is bijna niet van elkaar te krijgen. En al dat plastic is dan ook nog vaak gewoonweg overbodig.
Maar gft-afval kan niet in een gewone plastic zak. Daar hebben we bio-afbreekbare zakken voor. Het voelt als plastic maar is “minder schadelijk voor het mileu”. Nou dat zullen we dan maar geloven.
Maar de ergernis begint, als je zo’n zak wilt gebruiken. Wat een geklooi! Want met geen mogelijkheid krijg je die zak uitgevouwen, zodat hij over de afvalbak kan worden getrokken. Ik weet niet waar het aan ligt. Vroeger ging het gemakkelijker, maar nu is het echt een rotklus.

 

Aanbevolen

Iedereen heeft wel eens last van een verkoudheid. Lastig hoor, als je de hele dag loopt te niesen en het water uit je neus druipt. Maar het vervelendst van zoiets vind ik dat je neus ook zo pijn gaat doen. De mijne wordt, ondanks zachte papieren zakdoekjes, altijd rood en rauw. En wat ik er ook op smeerde, niks hielp.
Totdat ik laatst weer zo verkouden was en toevallig het doosje littekencrème van Biodermal op mijn nachtkastje zag staan. Die littekencrème gebruik ik eigenlijk al jaren lang. Inderdaad, om de diverse sporen van operaties zacht en soepel te houden. Maar nu gebruik ik het dus ook voor mijn neus. Even een heel klein beetje erop smeren voor het slapen gaan en je neus is de volgende morgen weer tiptop in orde.
Een klein tubetje van 25 ml. is beslist niet goedkoop, maar je doet er ongelofelijk lang mee. Even googlen loont, want er zijn diverse leveranciers met uiteenlopende prijzen.

Bewaren

Boek

Jaren geleden las ik “Pilaren van de aarde” van Ken Follett, een door mij zeer bewonderde schrijver. Hij schrijft niet alleen thillers, maar ook diverse historische romans. En het zijn meestal nogal omvangrijke werken. Nu heb ik “De Brug naar de hemel” als e-book. Niet groter dan mijn e-reader en toch 1100 pagina’s. Waar ik doorheen gevlogen ben. Want ook dit boek leest weer als een trein.
Het speelt in de 14e eeuw in Kingsbridge, waar ook de “Pilaren…” zich afspeelde.
De levens van de vier hoofdpersonen raken met elkaar verwikkeld door een incident op een feestdag en het geheim van de mysterieuze monnik blijft hen levenslang beïnvloeden.
De kathedraal staat er nog steeds, al is een deel inmiddels wat bouwvallig. En hoewel Kingsbridge welvarend is door de wolhandel, beperkt de smalle brug het handelsverkeer. Als de brug instort, heeft de jonge maar geniale bouwer een revolutionair plan. Niet iedereen loopt daar warm voor, want elke partij heeft zo zijn eigen belangen. Er ontstaan verwikkelingen, waarin de hele stad wordt meegesleurd. Welvaart en rampspoed, honger, ziekte, genezing en dood, angst en moed wisselen elkaar af. Soms worden dromen worden bijna werkelijkheid, maar telkens geeft het noodlot net een andere wending aan de levens van de hoofdpersonen.
Voor wie van historische romans houdt, zeker een aanrader.

Oefenen

Oefening baart kunst, dat is een oud gezegde. En dat geldt nog steeds, want alles wat lastig is om te doen, wordt gemakkelijker naarmate je er meer ervaring in krijgt. Maar soms is oefenen wel lastig. Een micro-chirurg heeft natuurlijk niet zo veel oefenmateriaal voorhanden. Maar arts-assistent Victor Volovici oefent dan ook niet op levende wezens of op kippenpootjes, ratten of wat dies meer zij. Nee, hij oefent op bloemblaadjes. Stel je het eens voor, het blaadje van een gerbera met een snee er in weer heel maken.

Bron: AD / Sanne Donders

Met uiterst dunne pincetten, nog dunner draad en dan ook nog een keurig knoopje erop. Voor Victor is het een soort van meditatie. Hij oefent na een drukke dag thuis nog een keertje extra, om zich te ontspannen.
Nou ja, de een lost een puzzel op, een ander gaat in de lotushouding zitten mediteren. Hij doet het zo en doet het steeds perfecter.
Inmiddels worden meer micro-chirurgen op deze manier geoefend in super minieme hechtingen maken. Heel bijzonder!
( klik op de foto om het artikel uit AD van 11/08/2017 te lezen)

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Fietsen

1997: overal fietsen in het straatbeeld

Bron: De Telegraaf -augustus 2017

In 1997 maakten wij onze eerste grote reis, naar China. Dat land was toen al bezig aan een enorme economische groei. Meteen bij aankomst werden we overweldigd door de ongelofelijk hoogbouw, waaraan 24 uur per dag gewerkt werd.
Er reden al wel veel auto’s, maar er waren nog veel meer fietsen. Rijen fietsen bij het station, rijen fietsen bij een markt en als het spits was, zag je onafzienbare rijen fietsers op de wegen. In Beijing zag ik een bakfiets met op de bak een stoeltje, waarop oma zat als een prinses. Ze keek ons aan met een blik van “Arme witnekken, jullie moeten lopen, maar ik word gereden!”
Een fiets was toen nog een heel bezit voor de meeste Chinezen. Al zullen ze al wel gedroomd hebben van een autootje.
Nu rijden er zoveel auto’s in China dat de lucht soms niet meer te harden is. En heeft datzelfde Beijing alweer een ander probleem: waar laten we al die oude en kapotte fietsen? Ach ja, tijden veranderen…

Bewaren

Waanzin

Ineens lees ik een berichtje op Facebook dat er 900 kilo biologische spinazie vernietigd had moeten worden omdat de blaadjes te groot waren.
Dat soort berichten brengen me altijd meteen het verhaal van het vrouwtje van Stavoren in gedachten. De rijke weduwe vroeg een kapitein haar het kostbaarste ter wereld te brengen. Toen hij terug kwam met een lading graan, liet ze die lading overboord kieperen, omdat ze dat niet kostbaar genoeg vond. Toen ze gewaarschuwd werd dat niet te doen, wierp ze haar ring in zee en zei: “Net zo min als ik deze ring ooit terug zien, zal ik aan de bedelstaf geraken”. Maar haar ring kwam terug, opgeslokt door een vis, die voor haar diner bestemd was.
De spinazieteler had gelukkig het benul om die spinazie maar gratis weg te geven, want zomaar zoveel kostelijke groenten wegsmijten is ook nu toch nog zonde. En daar had hij helemaal gelijk in! Binnen de kortste keren was alle spinazie uitgedeeld.