Category Archives: foto’s van anderen

Mooi

Posted on by

Bron: NOS / ANP

Zo op de foto te zien, lijkt het me heel mooi, dat kunstwerk van Daan Roosegaarde op de Afsluitdijk. Ik zou het graag eens willen zien, maar kleine kans dat ik in het donker over de Afsluitdijk zal rijden. In mijn hele leven, waarin ik toch al veel gereisd heb, reed ik maar één keer over de Afsluitdijk. Gek is dat toch, dat je de dingen zo dichtbij huis zo weinig bezoekt. Je komt er misschien een keer met buitenlandse vrienden. Maar verder niet, wat heb ik er ook te zoeken?
Maar toch, die Afsluitdijk is wel heel belangrijk. Had een heleboel consequenties. Beïnvloedde het leven van heel veel mensen en niet alleen positief.
En zo’n kunstwerk geeft dan een extra dimensie aan het geheel. Ja, dat vind ik heel mooi!

Herinnering

Posted on by

Bron: Nationaal Archief/Collectie Spaarnestad

Een tijdje geleden las ik een artikel over de lagere school. Zo heette dat toen ik nog een strik in mijn haar had. De klassen waren groot, maar stil. Tenminste als de juf er was 😉
We zaten allemaal in houten banken, met een kastje erin en een inktpot boven op. Met gootjes voor je pennen en potloden.
In de pauze dronken we schoolmelk. Brr, lauwe melk, wat vond ik dat vies. We schreven met een kroontjespen, later met een pen speciaal voor blokschrift. Balpennen waren niet toegestaan. We hadden een zwart bord, met krijt. En groene schriften met een etiket voor je naam. Daarin mocht je alleen schrijven, tekenen was ten strengste verboden. We leerden hoofdrekenen en tafels opzeggen. En rijtjes stampen: de veenkoloniën en de eilanden van Indonesië. Bij onze school was een speelplaats met louter tegels en voor zover ik me herinner heel weinig zon. Geen speeltoestel te bekennen.
Het artikel was een recensie van het boek “De lagere school” van Wim Daniels, waarin ook hij herinneringen ophaalt en verhalen van anderen vertelt over de schooltijd. Ik ga dat boek eens lezen. Misschien herken ik nog wel meer. Of zou alles vervaagd zijn. Het is tenslotte al een hele tijd geleden.

Zijn jullie er klaar voor?

Posted on by

Zo, zitten jullie al klaar om van start te gaan? Jassen aan, tassen en koffers mee, creditcard direct bij de hand? Nee…???? Gaan jullie niet? Nou ja, zeg…!
Oh…., ik begrijp het, jullie laten je ook niet opfokken door de reclame, het enorme mediaoffensief dat ons met man en macht en veel blabla aan de BLACK FRIDAY wil hebben. Die ons gebiedt om vandaag vooral héél véél te kopen. Wat, dat maakt niet uit. Of je het nodig hebt ook niet. Kopen, kopen, kopen, zullen we.
Dit was de oogst van reclame gisteren in de krant en ik kan niet anders zeggen dan dat ik er kotsmisselijk van wordt. Want het lijkt wel alsof er niets anders belangrijks is dan kopen, kopen, kopen. Maar ik laat me niet gek maken!

Harry Bannink

Posted on by

Wie kent ze niet, de liedjes van Harry Bannink. Zelf was ik nog maar een tiener toen Ja zuster, nee zuster op TV kwam, mijn kinderen werden groot met Edwin Rutten als Ome Willem en de onnavolgbare Harry als hoofdgeitenbreier in het orkestje. Er zijn de talloze liedjes uit de musicals van Anne M.G. Schmidt, de prachtige cabaretliedjes. Nou ja, te veel op op te noemen. Maar horen we ze nog vaak? Ja, sommige en dan voor mijn gevoel altijd dezelfde. Zo’n schat aan muziek en zo weinig te beluisteren.
Maar dankzij een verrassend appje van zoonlief weet ik nu dat er een enorme voorraad geluidsfragmenten is waar de muziek van Harry Bannink de hoofdrol in speelt. Gijs Groenteman, zelf enorme bewonderaar, maakte tientallen interviews met diverse mensen, die Harry Bannink goed gekend hebben, met hem hebben gewerkt of waarvoor hij muziek heeft geschreven. Ik regelde meteen de podcast op mijn telefoon en luisterde onder het stoffen en dweilen naar een interview met Jenny Arean. En wat een heerlijke liedjes kwamen daar voorbij, gelardeerd met herinneringen, anekdotes en verhalen. Heerlijk, het saaie schoonmaakkarwei was ineens een stuk aantrekkelijker.
Klik op het speciale blog van Gijs Groenteman, haal de podcast binnen, luister en ga genieten van die heerlijke muziek.

Kokosbrood

Posted on by

Het schijnt dat kokosbrood alleen in Nederland op brood gegeten wordt. Vroeger had ik het wel in huis, tegenwoordig niet meer. We eten nog maar heel weinig zoetigheid. Maar ik herinner me de smaak nog wel. Ik ben dan ook dol op kokos. Maar dat is niet iedereen. Toch is het wel gek dat kokos zo vaak in voedsel gebruikt wordt en dat dan kokosbrood alleen maar in dit landje populair is. Maar goed, in Harderwijk staat de fabriek waar het sinds 1954 allemaal gemaakt wordt. Verdere fabrikanten zijn er niet meer. En ik denk dat met een omzet van 40 miljoen plakjes per jaar er onder ook een goeie boterham ligt.

Bewaren

Liefde van toen

Posted on by

Bron: Pinterest

Wie mocht denken dat al dat zoeken naar een partner via de media vroeger niet gebeurde, heeft het toch helemaal mis. Toen ook al probeerden mannen en vrouwen een partner te zoeken of een ontmoeting te forceren en dat gebeurde dan niet met Facebook of Tinder, maar via een kleine advertentie in een krant.
Soms in bloemrijke bewoordingen, soms ook gewoon recht op de man/vrouw af. Nu, vele jaren later, glimlachen we om dat soort advertenties. Maar sommige zijn echt schattig, andere weer gewoon brutaal.
Klik op de foto om heel veel advertenties te ontdekken.

Daar werkte ik….

Posted on by

Bron: Collectie Boijmans on line

Destijds was Museum Boijmans-van Beuningen nog een stuk kleiner. In 1972 werd de nieuwe Bodonvleugel geopend. Daarvoor werd een verbinding gemaakt via de “Commissiekamer”, die dus opgeofferd werd. In die kamer werd niet alleen vergaderd, maar ook  nieuw-aangekochte werken aan het personeel getoond.
Natuurlijk kwamen er vaak kunstenaars in het museum, om een praatje te maken, maar vaker om werk te verkopen. En zo stond er op een dag een bont gekleed gezelschap in de hal, met aan het hoofd een man met een indianenveer in zijn warrige haar, die zich voorstelde als Dado. De naam zei me niets… Mevrouw Hammacher had uitdrukkelijk gezegd dat ze voor niets gestoord mocht worden en ja, daar hield ik me aan…. Ik zei tegen de man dat helaas, nee, het niet mogelijk was dat hij mevrouw kon ontmoeten. Maar hij bleef aandringen… Nee, nee, u kunt een afspraak maken. Nee meneer, sorry, maar komt u later maar terug…als u een afspraak heeft gemaakt….  Maar toen ik uiteindelijk, na veel vijven en zessen, toch maar even mevrouw Hammacher ging polsen, viel ze bijna van haar stoel. “Maar Els, je hebt Dado toch niet laten wachten?” vroeg ze ontzet. Wist ik veel… En dus ging ik terug naar de hal, maakte excuses aan het gezelschap en bracht Dado en consorten naar haar kamer. Er waren personen voor wie “niet storen” “toch maar wel storen” betekende.
In die oude Commissiekamer werd een keer een enorm groot schilderij getoond van Dado (Miodrag Djuric), dat “La piscine” (het zwembad) heette. Ik vond het ronduit griezelig… Net als het andere werk van deze schilder. Ik had natuurlijk geen stem in welke tentoonstellingen georganiseerd werden, dus kreeg Dado in 1974 een overzichtstentoonstelling.
…wordt vervolgd…

Bewaren

Adressen

Posted on by

bron: Funda

In Rotterdam kun je sinds kort wonen op “Het rechte pad”. Dat pad loopt namelijk door de buurttuin in de “Tuin van Noord” en die ligt aan de Noordsingel.
Vele jaren was de Noordsingel bekend om zijn rechtbank en de gevangenis. Maar sinds die gebouwen zijn verlaten en omgetoverd in wooneenheden, heeft het dus nu een heel andere betekenis.
Zo te zien is het best wel prettig wonen die die ouwe bajes. Alleen moeten we er nog wel een paar kraakjes voor zetten, willen we het kunnen betalen. 😉 😉

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Klein geluk

Posted on by

Bron: Google/Wikimedia

Afgelopen donderdag begon grauw en ik stopte voor alle zekerheid mijn paraplu bij me. Ik zat nog even rustig voordat ik ging wandelen, toen plotseling een vogel op de tuinstoel landde. Ik hield even mijn adem in. Wat een prachtig beest, zo’n grote bonte specht.
Met zijn knalrode kopje keek hij me aan, maar schatte me gelukkig als ongevaarlijk in. Hij probeerde eerst of er wat met die tuinstoel te beginnen was, maar vloog naar de afscheiding met de buren en tuurde hun tuin in. Minutenlang zat hij op de pergola, toonde zijn prachtige kleuren en keek triomfantelijk om zich heen. Ik durfde geen foto te nemen, bang als ik was dat hij meteen weg zou vliegen. Maar gelukkig, Google heeft voor dat soort problemen (bijna) altijd een oplossing.

Het was trouwens een echte vogeldag, want tijdens de wandeling zag ik een paar reigers, maar die zie ik wel vaker hier in de buurt. Een puperreiger maar zelden, dus dat was ook een gelukje. En toen ook een paar fazanten ons pad kruisten en een vlaamse gaai voor me uit vloog, was het helemaal een dag vol klein ge!uk!

Bewaren

Daar werkte ik….

Posted on by

Wieneke vroeg me laatst of ik iets kon vertellen over mijn werk in Museum Boijmans-van Beuningen in Rotterdam. Ja natuurlijk, al is het al lang geleden. Ik werkte er van 1971 tot de geboorte van onze oudste in 1976. Maar het waren onvergetelijke jaren.
Toen ik solliciteerde, kon ik niet weten dat het zoveel werk zou inhouden. Ik had überhaupt geen idee van wat ik te doen zou krijgen. Want een museum, och wat werd daar nou gedaan? In mijn idee zou ik er dagelijks op mijn gemak langs mooie kunst kunnen lopen. Zo nu en dan die schitterende  gebeeldhouwde trap af mogen schrijden, misschien wel met een gevierde kunstenaar. En nou ja, ik zou misschien ook wel eens een briefje moeten typen, post moeten opbergen. Nee, in mijn optiek zou ik een heel prettig en rustig leven daar krijgen…
Nou, vergeet het maar! Het werd héél hard werken. Er waren nog geen computers of tekstverwerkers. Alles moest nog uitgetypt worden en handmatig uitgezocht.
Eén van de eerste dingen die ik moest doen, was een lijst opstellen van werken die in de tentoonstelling zouden komen. Mevrouw Hammacher, de hoofdconservator van de afdeling Moderne Kunst, had dat allemaal genoteerd op kaarten. Ik legde de kaarten op een stapel en begon aan mijn lijst. Wist ik veel… Wat een teleurstelling toen bleek dat ik alles eerst op de goede volgorde had moeten leggen, dat wil zeggen eerst schilderijen, dan tekeningen, dan prenten en daarna de beeldhouwwerken. Ik moest helemaal van voren af aan beginnen. Maar ik zou het ook nooit meer vergeten!
Voor een tentoonstelling werden werken geleend bij musea en particulieren. En vooral die laatsten vroeg je soms om een tekening of schilderij met heel veel emotionele waarde. Daar ging dan een uitgebreide correspondentie aan vooraf, met lange en zeer beleefde en vriendelijke brieven. Die typten wij (er waren nog twee andere secretaresses) dan uit. Een heel groot deel van de correspondentie was in het Frans, maar ook in het Engels of soms Duits. Daarnaast moesten telefoontjes beantwoord worden, contact gehouden met andere musea, uitgevers, drukkerijen. Elke dag was weer anders, zelden was het saai.
De foto hieronder toont de tuin van het museum. Het secretariaat zat in de hoek rechts. Het gebouw midden in de tuin was er toen nog niet.
…wordt vervolgd…

Bewaren