Al een hele tijd dacht ik “wat zou het leuk zijn om mijn blogbezoek(st)ers eens te leren kennen”. Maar ja, willen ze dat, hoe moet dat dan, wanneer zou het …? Kortom, ik schoof het nog maar een beetje op de lange baan. Maar mijn ietwat impulsieve reactie op een blogbericht van Emie zette alles in de versnelling.
Emie was meteen enthousiast en stelde voortvarend een datum vast (vrijdag 9 maart 2018), mailde al wat bloggers en zo kwam het van de grond.
We overlegden samen en hebben inmiddels ook een locatie gevonden in het Centraal Station van Utrecht, dus voor iedereen goed bereikbaar.
Zijn er nog meer bloggers die aan willen sluiten, zet dan hieronder een reactie.
Dan kunnen we elkaar bij een kopje koffie en een lunch persoonlijk leren kennen.
Category Archives: foto’s van anderen
Deftig
Naar aanleiding van de 80e verjaardag die Prinses Beatrix vandaag zal vieren, zette Libelle een artikel op Facebook. Niks bijzonders zou je zeggen…. Ja, dat is wel zo, maar ik vond dit toch wel heel erg (en overdreven) deftig:
Daarnaast doet ze aan beeldhouden en zal …..
Want al ben je dan koningin geweest en stroomt er blauw bloed door je aderen, beeldhouwen blijft gewoon beeldhouwen, nietwaar?
😉 😉
Kassa
Sinds kort is onze Appie-super voorzien van scanners. Je kunt dus met een apparaatje in je hand zelf je kassabon opmaken en aan het eind afrekenen. Natuurlijk niet meer met gewoon geld, maar met een pinkaart. Dat laatste doe ik al jaren en ook dat zelf scannen heb ik al vaker gedaan. Maar toch, het staat me een beetje tegen.
Allereerst zet het mijn manier van boodschappen doen op zijn kop. Dat zal de leeftijd zijn, maar nu moet je wel heel veel handelingen tegelijk doen. Je boodschappenbriefje raadplegen, het artikel zoeken, scannen, meteen in je tas of krat zetten en die afrekening op het eind is ook nogal omslachtig. Tot slot moet je met de streepjescode van je kassabon het hekje openen om de winkel te kunnen verlaten.
Zo, en dat zou ons allemaal tijd besparen en ons leven lichter maken. Kom nou toch, meneer Heijn… Het voordeel zit toch aan uw kant. U bespaart op die manier toch vooral op de personeelskosten. Nog even en de kassières kunnen ook weg. Alles geautomatiseerd, weggesaneerd. Ik vind dat niet zo heel erg sociaal en daar kreeg ik zowaar steun voor uit onverwachte hoek. Ook jongste zoon, toch een IT-er in hart en nieren, vindt dit een gevaarlijke ontwikkeling. Want straks is er helemaal geen werk meer voor mensen die minder hoogopgeleid zijn. Jongeren komen voor dergelijke baantjes dan helemaal niet meer aan de bak. En vooral, onze samenleving wordt steeds onpersoonlijker.
Ik ben dus een dwarse klant en ga nog lekker met mijn karretje in de rij voor de kassa staan. En hou nog eens een praatje met de kassière, al is het maar om een protest te laten zien!
Film
Ik had me wat meer voorgesteld van deze film “The leisure seeker”, met overigens prachtige rollen van Helen Mirren en Don Sutherland. Er zat wel wat humor in, al was het geen dijenkletser. Maar daar was het onderwerp ook niet naar. Want Alzheimer en kanker zijn geen vrolijke onderwerpen, al maakte Ella er het beste van. Soms moest ik echt wel lachen. Maar ik heb me ook geërgerd aan wat die vrouw telkens opnieuw deed. Moet je nu steeds maar weer vragen naar iets, terwijl je weet dat je man het niet meer kan onthouden?
Beslist een film met veel mooie momenten, prachtige beelden en prima acteerspel. Maar ook met een beetje bittere nasmaak.
Veerkracht
Een scrabble-vriendin heeft in haar leven al vele moeilijkheden overwonnen. Lange tijd sukkelde ze ernstig met haar gezondheid en zelfs nu laat die te wensen over. Toch is ze altijd optimistisch en vrolijk en laat ze zich door niks uit het veld slaan.
Maar één van de laatste dagen van het oude jaar overkwam haar iets dat haar hele wereld op zijn kop zette. Ze werd in haar huis overvallen, gegijzeld door een groep mannen en beroofd van alles wat waardevol was. Ze woont op de bovenste verdieping van een flat, nou niet meteen de plek waar je een overval zou verwachten. Het bleek dan ook een vooropgezet plan te zijn geweest. De man die haar altijd zo vriendelijk had geholpen, zat in het complot. Wie het hele verhaal wil lezen wil, klikt hier.
Och, och, je zou voor minder van de kook raken. Maar niet W., die inmiddels alweer gewoon elke keer present is bij de scrabble-club. Haar vertrouwen in de mensheid mag dan wel een flinke deuk hebben opgelopen, ze laat zich echt niet alle pleziertjes afnemen, vertelde ze ons. Het is echt een vrouw met een enorme veerkracht!
Cursus
Er lag een brief van de ziektekostenverzekering op de mat. Met een mooie folder over een cursus Valpreventie. Het leek me wel wat. Ja toch? Dus bekeek ik de folder met belangstelling. Toch besloot ik om niet aan die cursus deel te nemen. Want ik weet best wel hoe je vallen moet voorkomen. Door goed uit te kijken, je vast te houden op de trap, niet te zwaar te tillen. Stevige schoenen te dragen. En je veters zo te strikken dat ze niet los gaan. En laat dát nou net de meneer op de foto niet hebben gedaan. Die is vast gestruikeld na de opname, want zijn veter hangt helemaal los.
Ik had ineens het gevoel dat de kwaliteit van die cursus te wensen overlaat.
Uitbuiken
….Och, och wat heeft een mens altijd toch veel te doen.
En vooral rondom Kerst. Boodschappen halen, eten koken, tafel dekken, bakken, optutten, op visite…
Nou ja zeg…, hou eens op. Nee, zoveel had ik nou ook niet te doen. Zondag alle tijd om rustig wat voor te bereiden en onze traditionele kerstfilm “Scrooge” te bekijken
Gisteren waren we met de hele familie bij schoonzus en zwager. Hadden allemaal een deel van het kerstdiner gemaakt en zaten aan een lange gezellige tafel. Er werd gelachen, gepraat, herinneringen opgehaald. Het rook heerlijk en we voelden ons allemaal geborgen in de knusheid van de familie. Dus nee, geen Kerststress. En vandaag….? We buiken een beetje uit. Doen we het rustig aan. Beetje lezen, muziek luisteren, misschien een wandelingetje. En het blog is gewoon wat later dan normaal 😉
Kerstverhaal
Iedereen heeft ze wel, rampzalige kerstverhalen. Achteraf valt het allemaal wel mee, vallen ze meestal onder het kopje “och ja, weet je nog wel?” Maar op het moment suprême kunnen er harde noten worden gekraakt.
Dit verhaal hoorde ik van J, al jaren één van onze beste vrienden. Hij kookt graag en wil met de kerst zeker extra uitpakken. Jaren geleden besloot hij om als kerstdessert een fraaie bavarois te maken. Hij was die dag alleen thuis, maar alles was al in huis gehaald. Hij pakte een mooie vorm uit de kast en kon beginnen. Het verliep vlekkeloos. Het recept klopte, er was van alles genoeg en na een poosje goot hij vergenoegd een prachtig mengsel in de schaal. Zo, nou nog even in de koelkast zetten. Och hemel, hij struikelde, de schaal glipte uit zijn handen en sloeg met een klap op het aanrecht en tegen de muur. Het was een ravage in de keuken. Er vielen wat woorden, die niet in een kerstliedje voorkomen 😉
Wat nou? J. besloot om de boel maar even de boel te laten, dat kwam straks wel. Eerst repte hij zich naar het winkelcentrum om daar een nieuwe schaal en verse benodigdheden te halen. Het was al bijna sluitingstijd, maar toch slaagde hij erin alles nog bij elkaar te krijgen.
Die bavarois maar eerst maken, want die moest nog een flinke tijd opstijven….. Wat hij zich niet gerealiseerd had, was dat de eerste bavarois inmiddels stijf op de muur en het aanrecht plakte. En dat gaf uiteindelijk nog het meeste werk. Hij moest het er af krabben om weer schoon te krijgen.
Tegenwoordig maakt hij een ander toetje. Hij heeft zijn bekomst van bavarois 😉 😉 😉
Timelapse
Uren kan ik me verliezen in dit soort filmpjes. Ik doe het niet te vaak, want anders komt er nooit meer iets uit mijn handen.
Maar deze zo mooi. Een reis van 30 dagen over de wereldzeeën, met stops in wereldhavens als Singapore en Hongkong.
Ik vond hem overigens niet zelf, maar zag enige tijd geleden de link op de FB-pagina van onze oudste zoon. Bedankt dus, Jorik!
Ottolenghi
Oh, wat heb ik met plezier gekeken naar de uitzending van College Tour met Yotam Ottolenghi.
Zijn recepten spreken me altijd zeer aan, al zijn ze soms nogal ruim voorzien van ingrediënten. Maar daar zeil ik omheen, wissel soms wat om of denk “nou dan maar zonder dit of dat” deze keer.
Waar ik me wel aan houd is dat de gerechten er vooral smaakvol en gezellig uit zien. Ik ben niet van de rolletjes met een strikje van geblancheerde prei. Ik strooi met een beetje rode paprika, groene kruiden of een snufje gele kerrie. Ik gebruik ook rijkelijk kruiden en specerijen. Dat dan weer wel. Misschien voor sommigen te veel, te scherp. Maar voor Leo en de jongens meestal goed weg te happen.
Wie het niet gezien heeft, kan nog hier kijken. En het gaat niet alleen over koken, maar ook over de actuele problemen in de wereld. Niet dat ze opgelost worden, nee natuurlijk niet. Maar het is wel leuk zijn mening daarover te horen.