Category Archives: foto’s van anderen

Film

Posted on by

Gezellig met schoondochter naar de film. Ze had er een uitgekozen die ik niet kende. Maar het was een schot in de roos! We keken twee uur lang met intens genoegen naar “Phantom Tread”.
Reynolds Woodcock is couturier, heeft natuurlijk vrouwen bij de vleet om zich heen. Sommige zijn kortstondig zijn muze. Tot hij Alma ontmoet. Zij wordt niet alleen zijn muze, maar ook de liefde van zijn leven. Ze is mooi, lief, maar ook eigenzinnig. Wil zich best schikken naar Reynolds grillen, maar tot een bepaalde grens. Dan komt de donkere kant van Alma naar voren. Ze blijkt ook heksachtige trekjes te hebben . Het botst, niet zo zuinig ook.
De film is een lust voor het oog door de prachtige kostuums, de schitterende entourage waarin het zich afspeelt. Maar blijft ook boeien door de eigenzinnige karakters van de vrouwen rondom de toch wat wereldvreemde couturier.

 

 

Mede-bloggers

Posted on by

Tja, misschien is dit bericht een beetje mosterd na de maaltijd. Want alle andere mede-bloggers hebben er al over geschreven. Hoe leuk het was, hoe gezellig, hoe we onmiddellijk een klik hadden. En van hoe ver we kwamen, uit Zuid-Limburg, Hoorn, Ilpendam, Stolwijk, Delft en Rotterdam.
Een impulsieve reactie bij Emie resulteerde in een gezellige ontmoeting met Marthy , Bettie, Jeanne en Inge in het café in het Centraal Station van Utrecht.
Mijn vrees dat het gesprek na wat inleidende verhalen zou stokken, was totaal ongegrond. Van de eerste minuut af werd het een geanimeerd gesprek. Over bloggen (natuurlijk), en verder over van alles en nog wat. Het voelde als een warm bad. Bettie zei dat ze er vijf nieuwe vriendinnen bij had gekregen en iedereen was het daarmee eens. En het leuke is, dat we eigenlijk (bijna) elke dag bij elkaar op visite komen. We blijven net lang genoeg en komen altijd op de juiste tijd. Want ja,  de een kijkt de bloglijst ’s morgens in bed al na, de andere wacht er mee tot na het avondeten. Dat kan gewoon met bloggen. Je hoeft elkaar niet te zien om toch te ontmoeten. Afstand verdwijnt. Maar zo nu en dan elkaar in het echt te ontmoeten, is geweldig. Dus Emie, Marthy, Jeanne, Inge en Bettie, tot volgend jaar!
Bloggers

Opgeborgen

Posted on by
SEF-opbergen

Foto van Michael Wolf, genomen op tentoonstelling in Den Haag

Op de fototentoonstelling van Michael Wolf zag ik deze foto. In Hongkong is elk plekje kostbaar, dus moet je creatief zijn in het bedenken van oplossingen. Je werkhand-schoenen kun je niet zo maar neerleggen. Maar waar laat je die dan wel? Nou gewoon, in het raam met een uit metalen hangertjes gefabriceerd rek. Simpel toch?
Overal op de wereld kom je zulke instant oplossingen tegen. Handige mensen bedenken wel wat. En als je dat dan ziet, is een foto snel gemaakt.
Bij Stuureenfoto” zoek ik deze week dan ook naar nog meer foto’s van handig opgeborgen zaken. Kijk en doe mee als je wilt.

Film

Posted on by

De aanleiding was een artikel in de laatste FLOW: het busjesgevoel. Op reis met een busje, zonder uitgewerkt plan, zonder zorgen (??). De journaliste refereerde aan een film. Ik werd nieuwsgierig en zocht op Netflix. Nee, dat leverde niks op. Maar toen ik een berichtje las dat je ook bij de Bieb films kunt lenen, was het snel geregeld.
Little-Miss-SunshineEn zo zaten wij dus zaterdagavond voor de buis en keken naar “Little Miss Sunshine”.
Zomaar pretentieloos plezier. Een film vol hilarische momenten, een vader die uitsluitend wezenloze oneliners verkondigt, een zoon die weigert zijn mond open te doen, een nerveuze moeder, haar teleurgestelde broer en natuurlijk “Little Miss Sunshine”, het kleine, beetje dikke en bebrilde meisje.
Zij wil bij zo’n soort “Toddlers and Tiara’s” wedstrijd laten zien welk dansje ze, samen met opa, heeft bedacht. Daarvoor rijdt de hele familie met een gammel VW-busje helemaal naar Californië. Uiteraard gebeurt er van alles onderweg, maar net op tijd komen ze ter plekke.
Dan blijkt wat opa met zijn kleindochter heeft ingestudeerd en levert een verrassende ontknoping op 😉 😉 😉

Fototentoonstelling

Posted on by

In het Fotomuseum van Den Haag zagen Leo en ik de tentoonstelling van Michel Wolf “Life in cities”. Foto’s uit Hongkong, Tokio, Parijs, zodat we een mooi overzicht van het werk van Michael Wolf  kregen.
Vervreemdend zijn de foto’s van flats in Hongkong. Op het eerste gezicht niet herkenbaar. Bekijk je ze van dichterbij, zie je de honderden woningen in deze flats die reiken naar de wolken of de zon. Het is bijna niet in te denken dat je daar in kunt wonen. Maar ja, er leven en werken miljoenen mensen. En dan, als je nog wat langer kijkt, zie je ineens iets heel herkenbaars. Dat kan een waslijn zijn op een balkon, een vrouw die uit het raam kijkt, een speelgoedbeer in de vensterbank. Maar ook op straat is elk plekje kostbaar en zo zagen we foto’s van soms wonderlijke “opbergplaatsen”.  Ik hou van dat soort beelden. De werkelijkheid maar met een andere blik bekeken.
En hingen ook foto’s gemaakt in Parijs. Niet de bekende toeristische beelden, maar de daken van de huizen, met hun tientallen schoorstenen, berookte en verweerde muren.
Weer heel anders was de grote collage van duizenden kleine speelgoedjes, in China gefabriceerd en over de hele wereld verkocht. Daar tussen foto’s van werknemers in die fabrieken. Niks plezier, niks gezelligs, maar een hard en meedogenloos bestaan van lange werkdagen in deprimerende omstandigheden.

Koud

Posted on by

We konden er op wachten. De temperatuur zakt en “Het koude-noodplan” treedt in werking. Oh, zucht, wat een onzin.

Winter-1963

Bron: Google

Ik ga even terug in mijn herinnering, naar 1963. De dag voor die beruchte en barre Elfstedentocht. Ik moest gewoon naar school en op mijn vrije middag samen met vriendinnen lopen naar de kookles. (Ja, dat zat er al vroeg in). Het was al weken koud. Maar vond ik dat erg? Welnee, het was heerlijk. Sneeuw, ijs, hopen op ijsvrij als de temperatuur nog een beetje zou zakken.
Mijn vader was uitgevroren, want veel schilderwerk was er niet met die kou. Dus ging hij helpen om de bakkerskar over de brug of de hol bij de Mathenesserdijk op te duwen en zo een centje bij te verdienen.

Winter-1963-(2)

Bron: Google

Hadden wij warme winterkleren? Ik kan het me niet herinneren. Ik schat dat ik één lange broek had, één paar stevige schoenen. Geen laarzen, geen thermo-ondergoed. In mijn slaapkamertje stonden de ijsbloemen op de ramen. Ik kreeg een kruik mee naar bed, er werd een extra gewatteerde en dus loodzware deken op mijn voeten gelegd. Bij uitzondering mocht ik me in de kamer aan- en uitkleden. Maar wassen ging gewoon met koud water, want er was niks anders.
Maar nu stromen de media -al voor er één sneeuwvlok is gevallen, voor de thermometer ook maar een graadje gezakt is- vol met berichten over hoe koud het wordt en wat je er tegen moet doen. Al meer dan een week hoor ik dat het min 17 gaat worden, maar hier is de temperatuur nog maar net onder 0. Buiten schijnt dagelijks de zon, het is stralend weer, maar Nederland bereid zich voor op een kouderamp. Och, wat een watjes toch!

Meningen…

Posted on by
ophef-2

Bron: Google

Ach, ach, wat zijn er toch een boel meningen. En dat niet alleen, ze zitten elkaar ook nog regelmatig in de weg. Lees ik deze week een berichtje op Facebook dat Anna Wintour van Vogue Magazine zo brutaal was haar zonnebril op te houden, terwijl ze naast Koningin Elizabeth van Groot Brittannië zat. Nou, zelf zou ik dat niet doen, ik vind het een tikkie onbeleefd. Maar of de Queen er nou zo ondersteboven van was…? Ze had nog even gezellig met Anna gepraat, dus wie zal zich verder druk maken…?

Ophef

Bron: Google

Op datzelfde Facebook kom ik heftige reacties tegen over het bezoek aan Iran van mevrouw Kaag, die onze demissionaire minister verving. Ze droeg een sjaal over haar haar. Nou, dat kon natuurlijk niet, terwijl de Iraanse vrouwen daar nou net vanaf willen. Maar moet je dan gewoon onbeleefd doen? Zo’n diplomatiek bezoek vraagt toch om om diplomatiek handelen en dan ga je dus niet in minirok en blootshoofds op bezoek bij zo’n hotemetoot.
Of moeten we gewoon niet zo veel op mekaar letten en iedereen in zijn waarde laten? Dat zou natuurlijk wel heel wat prettiger (en vreedzamer) zijn….

Stuureenfoto

Posted on by

Op mijn andere blog Stuur een foto staat vandaag de vraag of je wel eens in een plaats met een vreemde naam was. Want je komt soms toch heel merkwaardige namen tegen. Plaatsnamen waar nou niet meteen de charme van af straalt. Van zeg nou zelf, wie zou er in Moddergat wonen. Jongste zoon vond het in ieder geval geen toeristische trekpleister, maar appte de foto vooral als curiositeit 😉

Geëmancipeerd…

Posted on by

Tja, je kunt als grote supermarkt natuurlijk niet achterblijven. Dus werd er op de reclameredactie driftig vergaderd. Hoe kunnen we ons nou een beetje profileren als modern en geëmancipeerd bedrijf? Na lang nadenken kwam de stagiaire met de oplossing. Die handige nat/droog stofzuiger, die laten we bedienen door een eh… meneer. En die handige krik, in handen van een vlotte leuke vrouw, nou dat slaat aan hoor!
En zo zuigt meneer het stof en heeft mevrouw een plek in de garage. Is dat nou geen voorbeeld van emancipatie…. ? 😉 😉 😉

Prijzig

Posted on by

Vorige week stopte mijn wasmachine midden in een programma. Een lampje gaf aan dat “de kraan dicht was”. We waren nergens aan gekomen, hoe kon dat nou? Samen gingen Leo en ik de mogelijkheden na. Misschien een verstopte waterslang? Slang er af en filtertje doorgespoeld, maar helaas dat hielp niet. Zou het waterslot kapot kunnen zijn?
Enfin, de servicedienst gebeld. Daar nam men niet eens de moeite om te melden met wie ik sprak. Ik viel meteen in het keuzemenu en na het kiezen van een nummer werd ik er ook weer snel uitgegooid. Tot twee keer toe. Dan maar een andere keuze en kijk aan, ik kreeg contact met een mens 😉  Ja, er kon iemand komen. Kosten 199,00 euri, waarvan bijna 110,00 voorrijkosten. Er was ook een mogelijkheid om een contract aan te gaan voor 12 maanden à 24,99 per maand, dan kregen we een jaar lang een soort garantie. Ik vond het een hoop blabla, maar vooral een heleboel geld. Eens even laten bezinken.
We besloten naar de witgoedwinkel in de buurt te gaan. Daar vroegen we om een waterslot en of dat gemonteerd kon worden. Natuurlijk, maar meneer dat kunt u zelf hoor! Fluitje van een cent. En als het echt niet lukt, dan komen we alsnog even langs. We betaalden rond de 25,00. Leo zette het nieuwe waterslot op de kraan en nu doet de machine het weer. Leerzaam en spaarzaam dagje, toch…