Oh hemeltje, wat kunnen overheden toch ongelofelijk snel van een mug een olifant maken. Want neem nou dat zwembadje in Deventer.
Een wat uit de kluiten gewassen badkuip, waar de buurtkinderen in deze warme dagen met plezier in spelen. Buurtbewoners houden toezicht, er komt een beetje reuring, het leven in de wijk lijkt opeens zonniger en dat niet alleen vanwege het zonnige weer. Maar dan komt er een ambtenaar op de proppen, die zijn vingertje heft en sommeert dat het badje weg moet. Wie wil zwemmen moet maar naar het openbare zwembad gaan. Tja, dat is het hem nou juist. Niet alleen moet voor zo’n zwembad entreegeld betaald worden en dan kan het een dure zomer worden. Maar je moet er ook naar toe, en wie heeft daar nou alle tijd voor?
In plaats dat het eigen initiatief wordt geprezen, boort de gemeente zoiets meteen de grond in. Bah wat een zure ambtenarij!
Category Archives: foto’s van anderen
Privacy
De ons opgedrongen privacy-regels beginnen nu al absurde vormen aan te nemen.
Ik hoorde het laatst ook al bij de apotheek “nee mevrouw, dan moet u een verklaring hebben dat u het voor meneer mag ophalen”. De mevrouw sputterde en vertelde dat ze al jaren lang de medicijnen voor buren ophaalde. Maar nee, ze moest en zou….
Ik dacht “nou ja, voor buren of vrienden…. daar kan ik me iets bij voorstellen”. Maar intussen weet ik dat ook mijn eigen Leo mijn medicijnen niet meer mag ophalen, of ik die voor Leo. Tenzij er een verklaring ligt, je met een identiteitsbewijs kunt aantonen dat je echt je eigen ik bent, dan……
Nou ja, dat is toch een beetje al te ver doorgedraaid! Hoe zal dat gaan in noodsituaties? Dat je goed controleert en dat er geen medicijnen zo maar meegegeven mogen worden, oké. Maar dit slaat voor mij alles.
Nou, maar eens kijken hoe dat in de praktijk gaat werken. Het zou me niet verwonderen als zoiets niet werkbaar blijkt en dus vanzelf verdwijnt.
FoodFirst
Een paar weken gelden kreeg ik via Facebook een berichtje dat er nu FoodFirst is. Een internetplatform, waaraan onder andere Rudolph van Veen en vele anderen aan meewerken. Ik ben al een hele tijd fan van Rudolph en vind dat hij erg lekkere en gezonde dingen klaar maakt. Dus nam ik een kijkje op de website van FoodFirst Network. De site draait zonder reclame, maar ergens moet het geld vandaan komen dus is het de bedoeling dat je lid wordt. Dat deed ik dan ook, want je kunt je per maand afmelden en voor het kleine bedrag wilde ik de gok wel nemen.
Elke week is er een weekmenu, er zijn diverse recepten met filmpjes, items over gezondheid, bewegen en nog meer. Een beetje “lifestyle” met het accent op lekker.
Ik heb al wat recepten gemaakt, zoals een ontbijtcake die bij Leo erg in de smaak valt.
Deze week aten we Indiase gehaktballetjes met salade en ook dat was een schot in de roos.
Ik vind het wat lastig om de link naar de recepten te geven, want dat is gekoppeld aan mijn lidmaatschap. En met de huidige privacy-hausse wil ik niet in de problemen komen. Maar je kunt natuurlijk altijd een kijkje op de site nemen.
Warm
Wat is het warm… en droog…. Net zo warm en droog als in 1976. Weet je dat nog? Ik herinner het me nog als de dag van gisteren omdat in dat jaar onze oudste geboren werd. We woonden toen nog op een flat en als kersverse moeder vatte ik mijn taak heel serieus op. Ik stond al vroeg op, om half zeven. Kindje verschonen, flesje geven, even knuffelen. En dat deed ik dan op het balkon, waar het om die tijd nog redelijk koel was.
Ik ben een avondmens, dus dat vroege opstaan eiste al snel zijn tol. Met de baby tegen mij aan sukkelde ik vaak in slaap. Kind vond dat niet erg, en samen sliepen we heerlijk verder. Ach…. zoete herinneringen….
Navigatie
In onze auto zit een navigatiesysteem en dat zouden we niet meer willen missen. Dus als we op vakantie gaan en een auto huren, willen we ook zo’n systeem. Daarom kochten we zo’n klein draagbaar apparaatje en dat nemen we straks mee. Het leek me verstandig om van te voren te bekijken hoe alles daarop in zijn werk gaat. Het is even wennen, maar we zijn best flexibel in de ICT geworden, dus we hebben het nu wel onder de knie. Alleen dat updaten is een ramp. Na te zijn gelogd komt er een scherm waarop staat hoe lang het nog gaat duren. Wat…..!??? Nog bijna 21 uur om de update te downloaden? Dat moet een foutje zijn. Maar wat ik ook probeerde, het leek wel of het systeem geen puf had. Bij de vragen zag ik meteen dat ik niet de enige ben die zich verwondert. Het is me uiteindelijk met enkele noodgrepen dan wel gelukt, maar zelfs midden in de nacht zat ik achter de computer.
Misschien moet het wel zo lang duren, maar waarom wordt daar dan geen melding van gemaakt. Zodat je tenminste gerustgesteld bent…Want als er wel reclame voor de eigen producten gemaakt kan worden, dan kan een melding er toch ook wel af…
Jan Taminiau
Deze week bezocht ik de tentoonstelling van Jan Taminiau in het Centraal Museum in Utrecht. Sinds koningin Maximá zijn ontwerpen regelmatig draagt, is hij heel bekend en dat is zeer terecht!
Wat een prachtige creaties waren er te zien. De tentoonstelling wordt druk bezocht en je krijgt dan ook beperkt maar wel voldoende tijd om hem te bezichtigen.
Miljoenen pailletten, kraaltjes, steentjes verwerkt Jan Taminiau in zijn creaties. Maar in zijn beginnende ontwerpen zag ik ook honderden drukknoopjes gebruikt om een touch van glitter aan te brengen.
De japonnen waren schitterend, de opzet van de tentoonstelling vond ik er niet helemaal bij passen. Maar dat is een kwestie van smaak. Wel vond ik de grote overvloeiende beelden prachtig, waarmee werd getoond waar zijn inspiratie o.a vandaan komt. En de tientallen proef-borduursels maakten duidelijk wat een priegelig werk het is en hoeveel tijd, geduld en kunstenaarschap er in verwerkt is. Jan Taminiau heeft een ongebreidelde fantasie en een creatieve geest zonder grenzen.
Naast allerlei (letterlijk) schitterende japonnen stond ook de blauwe kroningsrobe van de koningin tentoon. En ik verbaasde me er over dat deze japon weliswaar uitzonderlijk luxe was, maar toch eenvoud uitstraalde. Zodat dat juist op die kroningsdag alle aandacht naar de koning zou gaan.
Eén van de bezoeksters zwijmelde bij al die robes en bekende dat ze zo graag eens er een wilde dragen. Ik keek haar aan, begreep het wel. Maar helaas, het was hier niet in onze maat verkrijgbaar… 😉 😉
Traditie
Hoe het ontstaan is, weten we niet meer. Maar als wij op vakantie gaan, eten we de avond tevoren witbrood met haring en aardbeien. Nee, niet meteen roepen van “Bah”, want we eten natuurlijk eerst brood met haring (en uitjes) en dan pas één of meer boterhammen met aardbeien. En geloof me, dat is heerlijk.
Toen ik voor het eerst bij mijn schoonouders kwam, lustte ik geen haring. Dat kon niet vond schoonmoeder en haar wil was wet. Dus proefde ik mijn eerste haring zuinigjes op een boterham, bedekt met heel veel ui en tomaat. Dan hoefde ik die enge vis niet te zien. Dat het zo lekker was, leerde ik snel. En nu eet ik het ook zonder ui en tomaat leg ik er al heel lang niet meer op.
Manlief is nog steeds dol op haring en zonen lusten ook wel graag een lekkere. Soms met brood of zo uit het vuistje.
Ik geloof niet dat de jongens nog aan die vakantietraditie vasthouden, maar zij gaan vaak buiten de zomer op reis. Dan zijn aardbeien weer lastig te krijgen. Maar wij houden hem er in. Hoef ik die laatste avond voor we vertrekken niet na te denken over wat we zullen eten. Makkelijk toch?
Natuur in de stad
Ja, zo kan het natuurlijk ook. Geen sierbloemen zaaien, maar nuttige gewassen telen vlak onder je eigen raam. En als je dan van vakantie thuis komt ontdekken dat je binnenkort weer een recept met courgette moet verzinnen. Deze foto mocht ik van Michiel van Zuijlen gebruiken. Hij zaaide namelijk courgette in zijn geveltuintje. Niet verwonderlijk, want hij bedenkt regelmatig heerlijke vegetarische recepten en publiceert die op FB in “Smakelijke druppels op een gloeiende plaat”.
Ik ben benieuwd wat hij van deze courgette in spé gaat maken. Misschien wel een recept uit zijn kookboek, dat binnenkort verschijnt. Ik blijf het op de voet volgen…
Lampje
Toen vorige week Leo een glazen lampje aan diggelen liet vallen, kwam onmiddellijk de herinnering aan zijn vakantie in Monschau naar boven.
Hij was nog maar twaalf en met vader en moeder op vakantie. Pa regelde een hotelletje in Monschau. De eigenaar had het niet zo op Hollanders, maar vooruit, deze familie leek wel aardig en beschaafd. Leo kreeg zelfs een eigen eigen kamer. Alles ging goed tot op de laatste dag, toen hij het nachtkastlampje om stootte. Het viel in stukken op de grond. Hij durfde het niet te vertellen en besloot de scherven uit het raam in de snelstromende rivier te gooien. Het was tenslotte toch de laatste dag en ze zouden hier nooit weerkomen. Dan hoefde hij dat lampje niet te betalen.
Helaas, ze waren nog maar net op weg toen pa ineens heel nodig naar de wc moest. “Dan ga ik wel even terug naar het hotel…”, besloot hij. En ja, daar wachtte hem de eigenaar, die hem toebeet dat ook dit gezin bestond uit “verdammter Holländer”. Pa kreeg het verhaal over het verdwenen lampje te horen. Waar was dat dan wel? Uit het raam gesmeten! Pa mocht nog wel naar het toilet, gelukkig. En vergoedde natuurlijk de geleden schade. Daarna liep hij briesend naar buiten en las Leo de les. Dat eerlijkheid boven alles ging en dat zijn naam te grabbel was gegooid. Schoonpapa was niet snel kwaad, maar als ie het was, bleef dan maar uit zijn buurt. Hij hield niet op met tieren en die arme Leo voelde zich steeds ellendiger op de achterbank. De sfeer in de auto was en bleef om te snijden, al een lifter bracht gelukkig wel wat afleiding. Nee, Leo zal die vakantie echt nooit meer vergeten. 😉 😉 😉
Lachen…
Als ik op de smalle plank van de bestraling lig, vraagt de verpleegkundige of ik goed lig. “Nou, het kon beter” zeg ik. Die plank is smal, hard en het “kussen” onder mijn hoofd is in feite een stuk hard plastic. Daarbij liggen mijn armen boven mijn hoofd in houders. Je kunt geen kant op. Maar goed, het is maar voor even en ik begrijp natuurlijk best dat het niet anders kan. Dan zeg ik dat ik eigenlijk drie wensen heb: een lekker kussentje, een gezellig muziekje en na afloop een gebakje.
De verpleegkundige zegt: “Dat gebakje kan ik wel regelen. De rest helaas niet”.
Als ze na afloop weer binnen komt, vraagt ze of ik van appeltaart hou. Ik lach en zeg dat ik alles lekker vind. En dan haalt ze in een spuugbakje, in keukenrol gewikkeld een punt appeltaart tevoorschijn. Ik moet hem onder mijn vest verbergen, want anders wil elke patiënt zoiets. Ik schater het uit en zeg dat ik het echt niet zo letterlijk heb bedoeld, maar dat manlief en ik het lekker zullen opeten. En dat doen we, dicht bij het Erasmus MC, op een bankje in de zon, ’s morgens om kwart voor negen. En bij gebrek aan een mes, snij ik de punt in tweeën met een bankpasje. Dat is toch lachen…!