Met belangstelling kijk ik regel-matig naar de uitzendingen van “Die Ernährungsdocs” op NDR. Niet alle kwalen kunnen deze doktoren genezen, maar sommige kwalen kunnen ze wel een stuk dragelijker maken. Niet met een heleboel pillen of poeders, maar met anders eten. Voor de patiënten betekent dat soms een hele omslag. Niet alle patiënten geven zomaar hun dagelijks lapje vlees op en ook is niet iedereen een fan van veel groenten en volkoren producten.
Afgelopen week kwam onder andere een danseres op consult, die last had van pijnlijke knieën, die door artrose waren aangetast. De normale artsen hadden haar kunstknieën aangeraden, maar konden niet garanderen dat dansen er dan nog mogelijk was. Totale genezing konden ook deze TV-artsen niet garanderen. Maar met een aangepast dieet zou de pijn mogelijk wel onder controle kunnen worden gehouden. Na vijf maanden kwam mevrouw duidelijk slanker en veel viever terug. Ze danste weer vrolijk, zonder al te veel pijn en voorlopig zouden kunstknieën nog niet nodig zijn.
Er worden telkens andere aandoeningen belicht. Natuurlijk heeft niet iedereen de benodigde discipline of ervaart voldoende verbetering.
Maar het zet me wel aan het denken. Ik heb al langer het gevoel dat het eten in onze geïndustrialiseerde maatschappij met zijn snelle, vette en fabrieksmatige happen ons niet altijd zo goed bekomt. Dat veel ziekten terug te voeren zijn op voedsel dat weinig tot niets meer van doen heeft met “natuurlijk en goed eten”.
De link naar Die Ernährungsdocs geeft niet alleen de mogelijkheid om uitzending terug te zien, maar je kunt er ook diverse smakelijke recepten vinden.
Category Archives: foto’s van anderen
Clubliefde
De liefde voor je club moet wel heel erg diep zitten, wil je met zo’n grote tatoeage door het leven gaan. Maar ja, smaken verschillen en ik ben ook al geen fan van voetbal of van deze club. Er zijn veel superfans die er wel de pijn voor over hebben en zich met zoiets laten versieren. Je blijkt er een heel boek mee te kunnen vullen. En dat van maar één club….!
Maar wat nou als de liefde voor die club verflauwt, je een partner vindt van een andere club.., die dit helemaal niet kan aanzien?
Kun je zoiets laten verwijderen als je het helemaal beu bent? Ach, wat maak ik me er druk om…. mijn probleem is het niet.
Deel dit op:
Vrijheid
Zo langzamerhand bekruipt me het gevoel dat we in een dictatuur komen te leven. Want het bericht van afgelopen week dat er in Rotterdam serieus overwogen wordt om een aantal straten rookvrij te maken, geeft me te denken. Zelf rook ik al tientallen jaren niet meer. Vond het ook niet echt lekker, maar deed mee om “erbij te horen”. Nu rookt niemand van het gezin meer. Maar als er iemand wel een sigaretje wil opsteken, van mij mag het. Graag buiten, dat dan weer wel. Ik weet best dat roken heel slecht is voor je gezondheid en dat het allerlei ziekten kan veroorzaken. Maar op straat loop ik tussen de walm van ronkende auto’s, bussen, brommers ook risico.
Nu wil men de straten rondom de Wijtemaweg (waar de Hogeschool Rotterdam, het Erasmiaans Gymnasium en het Erasmus MC ligt) rookvrij maken. Die scholieren zal het een zorg zijn. Die lopen nog wel een paar meters verder om hun sigaretje op te steken. Lekker kicken, weet je wel… Doen wat eigenlijk niet mag, lol!!! Of ze verzinnen iets wat wel (nog) mag… lachgas, weed, ander spul wat toch ook niet zo best is voor de gezondheid.
Maar de patiënten van het EMC kunnen dat niet. Die moeten, in omstandigheden die toch al erg belastend kunnen zijn, hun verslaving maar “cool turkey” opgeven.
Dat je als ziekenhuis probeert de mensen van hun verslaving af te helpen, het te ontmoedigen, te waarschuwen. Allemaal best, maar dwingen….?
Daar heb ik iets op tegen. Dat gaat me toch te veel naar dictatuur rieken.
Deel dit op:
Lange hete zomer
De titel van dit blog verwijst niet naar deze lange, hete en vooral droge zomer. Maar gaat terug naar ongeveer 1965, mijn pubertijd. De tijd van mondjesmaat zwart/wit TV kijken, samen met mijn moeder.
Donderdagavond ging mijn vader altijd kaarten. Mijn moeder en ik zetten dan koffie, namen er iets lekkers bij en keken naar “The long hot summer”. 
Allebei waren we weg van de hoofdrol-speler Roy Thinnes, die de rol van Ben Quick vertolkte. Het was een serie gebaseerd op een verhaal van William Faulkner. We vonden het spannend, met veel amoureuze verwikkelingen, stoere mannen en mooie vrouwen. Maar doe het precies ging, weet ik niet meer.
Ik geloof nog wel eens een boek van Faulkner geprobeerd te hebben. Maar dat was me toch te moeilijk toen. Misschien dat ik er nu wel meer van zal begrijpen en zal waarderen.
Deel dit op:
Caspar loopt
Al van af het begin volg ik bijna dagelijks in de Volkskrant de column van Caspar, die door Nederland loopt en ons vertelt over het wel en wee in de natuur. Niet altijd even vrolijk, soms zelfs om een beetje depressief van te worden. Van alles wat verdwenen is en nooit meer terug zal komen. Over vogels, vissen, vlinders, insecten die we bijna nooit meer te zien krijgen. Over verarmde grond, te intensieve veeteelt en landbouw.
Maar kijk, vorige week was ie zo waar opgetogen (klik). Hij liep in de Krimpenerwaard en vond daar nog een behoorlijk stuk natuur. Geen biljartgroen grasland, maar weiden met kruiden en bloemen, vogels te kust en te keur. En dat allemaal op een steenworp afstand van de plek waar ik zelf woon.
Bron: De Volkskrant/Blendle
Deel dit op:
Geurtje
Loop een willekeurige drogist in en je wordt overweldigd door het enorme aantal geurtjes, shampoo, lotionnetjes en flessen doucheschuim. Je zou bijna denken dat je niet zonder kan. Maar dat is helemaal niet waar.
Na de operatie in maart heb ik me niet meer met zulke spullen gewassen of gedoucht. Uit praktische overwegingen, want al die zeep en dat schuim zijn bij operatiewonden verboden. En bij bestralingen mag het ook al niet. De niet bestraalde delen van mijn lijf mochten wel ingezeept worden, maar dat werd zo’n gedoe. Dus douche ik me al die tijd gewoon met water. Ook deodorant laat ik staan, ook omdat je toch al snel ongemerkt verder smeert of spuit dan goed is.
In het begin voelde ik me onzeker en vroeg ik Leo regelmatig te melden wanneer ik zou stinken. Nee, hij rook niks. Nou was ik natuurlijk mijn kleding zeer regelmatig en nu nog een tikkeltje vaker. Maar nee, hoe warm het ook was… geen muffig luchtje te bespeuren. Ik weet niet of ik nooit meer zo’n heerlijk geurende fles zal gebruiken. Het geeft toch wel een lekker luxe gevoel. Maar echt nodig, nee, dat is het niet.
Deel dit op:
Tas
Zomaar een tas, met een touwtjespringende meneer of mevrouw er op. Hmm, best leuk….
Maar ga je die tas dragen, dan heeft dat touwtje ineens een functie als hengsel. Dat vind ik nou zo grappig.
Geen idee welke winkel deze tassen uitgeeft, maar ik vind het een superleuke vondst.
Ik vond de tassen op Pinterest, een onuitputtelijke bron voor van alles en nog wat.
Deel dit op:
Muziek
Dat mensen een DNA hebben, is bekend. Maar dat er ook een soort van DNA voor muziek bestaat, weet ik sinds kort. Leo heeft op zijn mobiel een app “Shazam”, waarmee hij (bijna) elk liedje van de radio kan herkennen. Klinkt er een song, dan houdt hij zijn mobieltje bij de luidspreker en hup… daar staat om welk lied het gaat, wie het speelt of zingt. Ik vind dat fascinerend. Er zijn ontelbare liedjes, muziekstukken en toch wordt feilloos dat ene herkend. Sommige liedjes zijn al lang uit de mode, worden zelden nog gespeeld… En wie kijkt op de site van Shazam vindt er zelfs voorspellingen over wat we in de toekomst leuk gaan vinden. Zou het dit zijn?
Deel dit op:
Ca d’Zan
Nee, ik bedoel niet dat plaatsje in Zeeuws Vlaanderen. Ca d’Zan ligt in Florida en het is een buitenhuis (!) geweest van de Ringling circusfamilie. Toen ik er over las in het boek “De sprong van Rose” dacht ik in eerste instantie dat het allemaal fantasie was. Dat zo’n huis, met die luxe, met die weelde niet echt kon bestaan. Maar het bestaat echt, kijk maar.
Zelf ben ik nog nooit in Florida geweest, maar diverse vrienden en kennissen wel. Toch heb ik ze er nooit over gehoord. De meesten zullen wel naar Disney geweest zijn. Toch lijk me een bezoek aan dit huis, dat nu een museum is, de moeite waard. Ik zou er liever een kijkje willen nemen dan in het sprookjespark van Mickey Mouse.
Die Ringling familie moet ongelofelijk rijk zijn geweest. John Ringling en zijn vrouw Mable hielden van reizen en waren verrukt van Venetië. Ca d’Zan werd dan ook in Venetiaanse stijl gebouwd en rijkelijk van kunst voorzien. John Ringling stierf echter als een arme man en liet Ca d’Zan na aan de staat Florida.
Lange tijd was het huis verlaten, maar eind jaren negentig werd het gerestaureerd en in oude luister hersteld.
Misschien een tip voor degene die binnenkort naar Florida gaat?
Deel dit op:
Boek
Bij de e-bieb leende ik Zomer in Frankrijk van Eva de Wit.
Drie vriendinnen ontmoeten elkaar na lange tijd. Ze zitten alle drie min of meer in een dip. Jet heeft al besloten een aantal maanden en sabbatical te nemen en naar haar oude werkgever in Frankrijk te gaan. Ze zal er vooral vakantie gaan houden, maar ook een handje helpen op de camping. Anne en Kikki lijkt het ook wel wat en dus vertrekken ze samen naar het Franse kasteel. Het lijkt een sprookje, maar dat blijkt het toch niet te zijn. Allerlei verwikkelingen maken dat het een heel avontuur wordt. Vakantie vieren kan nauwelijks, maar toch komt op het eind alles toch op zijn pootjes terecht. Een gezellig boek, zonder al te veel complicaties. Vlot geschreven met spannende en romantische momenten. Echt een vakantieboek!
