Zomaar in mijn tuin…

Sperwer-in-tuin.jpg

Deze foto vond ik op de site van Vroege Vogels en werd gemaakt door Vroegevogeljan

Gisterenmorgen deed ik de gordijnen open en keek naar buiten. Bah, grauw en grijs weer. Maar wat zat daar nou…? Het leek me een mottige duif, maar wel een grote. En doorgaans zitten duiven dommig te pikken, maar deze hier ging ruw te keer. Ik keek nog eens goed… Zag ik daar nou wat roods, bloederigs…? Ja, inderdaad. En dat was helemaal geen duif maar een roofvogel, een sperwer zoals ik later uitzocht. Ik pakte snel mijn camera, maar helaas zat de vogel helemaal aan het eind van de tuin boven op de klimop heg. Dan is zo’n 13 meter toch te ver weg om een goede foto te maken. Ik waarschuwde Leo en samen keken we gefascineerd naar hoe het dier stukken vlees van zijn prooi afscheurde. De kerstboodschappen moesten maar even wachten, zoiets zie je tenslotte niet elke dag.
De sperwer nam er de tijd voor, rustte eens even uit, wipte zijn staart omhoog om een flinke flats te kunnen laten. Keek eens spiedend rond of er nog een vogeltje te verschalken viel, maar vloog ten lange leste dan toch weg.
Toen ik later op de dag wat in de tuin wilde knippen, zag ik de bloederige getuigen van het sperwer maal. Op de tuintafel lagen de compleet kaal gevreten botjes van een vogel, met gespreide vleugels er nog aan. Het leek een engel, maar vredig…? Nee! Ik schoof het in de aarde zodat het verder kan verteren. De cirkel van het leven….

Sjaals

Net als veel andere vrouwen heb ik behoorlijk veel sjaals. Ik draag ze vaak, zeker in de winter. Want zo’n kouwe nek maakt dat ik me helemaal rillerig ga voelen. En een sjaal is dan een goede oplossing. Maar altijd zo’n lap om je nek geknoopt, daar wil een vrouw graag wat swung aan geven. En dan zijn er een heleboel mogelijkheden. Kijk maar eens naar dit filmpje:

Ode aan Rotterdam

Rotterdams-gedicht

Bron: Pinterest

Kijk nou toch eens, als je op Rotterdam-Zuid bent, net vóór je de Maastunnel induikt, zie je deze flat. En op de muur, precies op maat, een ode aan Rotterdam. Want in Rotterdam doen we niet kinderachtig. Geen bescheiden tekstje op een muur, Rotterdammers zijn trots op hun stad en kijken dus niet op een lettertje 😉 😉 😉
Het gedicht is van de Rotterdamse dichteres Rieneke Grobben. Zij was altijd gekleed in het roze, vandaar de roze accenten.

Sturen

Vorige week liep ik met de wandelclub langs de Rotte toen er een auto kwam. Dat is wat ongebruikelijk want het is een fiets/wandelpad. Maar de auto was van een schaapherder en zij moest haar schaapjes naar een wei tussen Rotte en kinderboerderij brengen, vandaar. Meteen toen de deuren open waren gegaan, stroomden de schapen naar buiten. Ze bleven een beetje verbaasd en angstig bij elkaar staan. Maar niet lang, want daar werd de hond gefloten en die kwam meteen in actie. Met een korte blaf werden de schapen de wei in gestuurd, naar de opening in het hek. Niet meer dan een paar schapen konden er tegelijk door, maar de hond leidde ze allemaal keurig naar binnen. Het ging zo vlug dat geen van ons een foto kon maken. Laat staan dat we een filmpje voor elkaar kregen. Maar kijk, dit mogen dan wat meer schapen zijn dan in Ommoord, ze gaan dankzij de hond, evengoed keurig naar hun eigen wei.

1914-1918

1914

klaproos.jpgToen de oorlog uitbrak, was ik nog klein.
Mijn vader zocht zijn oud soldatenpak
Van zolder uit een doos vlak onder ’t dak,
En wij brachten hem samen naar de trein.

En ik wist niet, waarvoor dat was. En toen
Vroeg ik het aan mijn moeder. En ik hoorde,
Dat nu de soldaten elkaar vermoordden.
Mijn vader ook? Die zou dat toch niet doen –

Nu ben ik groot en wijs en veel vergeten,
Van wat de dwazen en de kindren weten
En waar ik, als ik er aan denk, om lach.

Maar als wij, grote mensen, ’t niet verhindren,
Dat er weer oorlog komt, God, geef ons kindren,
Die nog begrijpen, dat het toch niet mag.

Muus Jacobse (1909-1972)
(met dank aan Raymond Noë)

Dit gedicht deelde de Sandwich een tijd geleden. En ik vond het zeer toepasselijk om het vandaag, 11 november – wapenstilstandsdag, hier te publiceren.
Aan stoere mannen met stoere woorden hebben we helaas geen gebrek in deze tijd. Maar geef ons nog een heleboel kinderlijke zielen, die geen oorlog maar vrede willen.

DUURzaam

Twee groene kaarten van de Postcodeloterij, voor elk lot één, lagen vorige week op de deurmat. Ik mocht dus voor 25 euro duurzaam gaan winkelen bij de grootgrutter. Je weet wel, die vroeger zo op de kleintjes lette.
duurzaam.jpgEn omdat ik liever niet de kant-en-klare “duurzame” producten van de voedingsindustrie koop, besloot ik gisteren biologische spinazie in mijn karretje te leggen. Maarrrr… die zak met 200 gram bioblaadjes kostte ruim 2x zoveel als een zak NIET biogroene spinazie. Nog voordeliger was een zak NIET biogroen van 400 gram. Die kostte zelfs minder dan 2x 200 gram samen. Ja ja, meneer AH, dat lijkt er toch wel een beetje op dat de prijzen eerst flink verhoogd worden en er dan “genereus” met korting wordt gewapperd. Daar trappen wij niet in! Zo wordt biologisch alleen maar DUUR en niet duurZAAM! Ik begrijp best wel dat biologisch wat duurder kan uitkomen, maar deze verschillen waren me toch te gortig. Of was het helemaal niet de bedoeling dat we en masse biologische groenten gingen kopen? Moesten we toch maar vooral kiezen voor die producten van de international? Tja, dat is dan jammer. Ik doe daar niet aan mee!

 

Vegetarisch koken

Ergens in het begin van de jaren 70 bezochten Leo en ik een lezing over De Kleine Aarde. Het was voor ons het begin van een periode vegetarisch koken. Dat viel toen nog niet mee, want kookboeken waren er niet zo veel over dat onderwerp. Niet alle recepten waren even lekker of vielen bij ons en de kinderen in de smaak. En het eten had toen toch wel een hoog “geitenharenwollensokken-gehalte”. Dat vond in ieder geval de buitenwacht, zodat wij toch regelmatig vlees aten. En dat werd in de loop der tijd jammer genoeg steeds meer. Maar de laatste tijd neig ik weer meer en meer naar vleesloze maaltijden. Alle voedsel-schandalen maken vlees eten steeds minder lekker. En vlees is veel meer milieubelastend dan plantaardig voedsel.
smakelijkedruppels.jpgNu zijn er kookboeken met vegetarische recepten te over. Maar tussen al die boeken steekt het kookboek van Michiel van Zuijlen er echt bovenuit. Het werd afgelopen zondag tijdens een heel gezellige bijeenkomst gelanceerd. Er staan vijfentwintig heerlijke recepten in, die niet al te veel werk en tijd kosten. Eerlijke gerechten die een lust voor het oog zijn en de tong strelen. Dat konden we bij de presentatie proeven 😉
Mijn exemplaar ligt al klaar in de keuken. En een aantal recepten zijn al genoteerd en komen dit jaar op tafel bij het kerstdiner.
Het boek is te bestellen via deze website. Wil je alvast eens wat recepten proberen, kijk dan op deze Facebookpagina.

Calorieën tellen

Soms zie je mensen die duidelijk veel te dik zijn. Soms lees je over mensen die door een maagverkleining in enkele maanden tientallen kilo’s verliezen. Hoe kan dat dan? Nou, dat werd me duidelijk door dit artikel in de krant. dikDe man in kwestie wist dagelijks 11.000 calorieën te verstouwen. Er van uitgaand dat een gemiddelde man aan zo’n 2.500 calorieën voldoende heeft, at hij dus in één dag ruim 4 keer de normale hoeveelheid. En dat dan ook nog eens lange tijd. Hoe kreeg ie het naar binnen? Dan moet je toch constant propvol zitten? Inmiddels is hij aan een streng dieet begonnen, traint en sport veel en is in 19 dagen al 20 kilo kwijt geraakt. Ik hoop dat hij het volhoudt en dat hij inderdaad gezonder zal worden.

Foto

Wat een schitterende foto van Marsel van Oosten. Terecht dat hij zich Wildlife Photographer of the Year mag noemen. Er moet heel wat wachten, geduld en concentratie aan vooraf gegaan zijn. Fantastisch!!
Goudpaen

Tik

gaspitHet fornuis in onze keuken heeft een piëzo-ontsteking. Handig hoor, maar het moet wel werken en soms is dat gewoonweg niet het geval. Met een omweg krijg ik de pitten wel aan, maar vorige week raakte die hele ontsteking van slag af. Waardoor weten we niet, misschien was er water overheen gekomen. In ieder geval bleven alle pitten tikken. Een vervelend geluid, waar je op de lange duur horendol van wordt. We probeerden alles goed te drogen met een föhn, maar ook dat hielp niet. Wat konden we verder nog doen? Zoiets gebeurt natuurlijk altijd op een tijd dat er geen vakman te bereiken is. Leo kwam met het lumineuze idee om de stroom af te sluiten. Het fornuis heeft twee aparte zekeringen, dus dat was niet zo’n probleem. Maar dan doet de rest van het fornuis het ook niet. Geen klok, geen oven. Maar goed, op dat moment was het niet zo erg. Zondagmorgen probeerden we of de stroom er weer op zou kunnen en…. het getik was verdwenen. En nog steeds weten we niet waar het nou aan gelegen heeft.