In 2017 fietste onze zoon over de Afsluitdijk, als onderdeel van een “Rondje Nederland” en kort geleden wandelde Marthy er overheen. Een lange rechte dijk, met aan weerszijden water. Een bijzondere ervaring, hoorde ik.
En nu zal dat binnenkort niet meer kunnen, want er moeten allerlei werkzaamheden aan die dijk gedaan worden. Je kunt er wel overheen, in een bus en je fiets kan mee. Maar voor de rechtgeaarde fietser is dat geen alternatief.
Ik heb geen idee hoe die werkzaamheden er uit gaan zien, maar is het anno 2019 niet mogelijk een soort van noodfietspad te maken? Voor gemotoriseerd verkeer kan dat doch ook?
Zoon zal er niet om malen, maar andere fietsers zullen het beslist niet leuk vinden. Moeten ze hun plannen de komende drie jaar opschuiven…
Category Archives: foto’s van anderen
Internationale Vrouwendag
De wereldbevolking bestaat uit mannen en vrouwen, maar soms lijkt het wel of alleen mannen het voor het zeggen hebben. Daarom vind ik het belangrijk dat we onze focus vandaag – op Internationale Vrouwendag– richten op een vrouw. En naar aanleiding van het blog van Bettie vertel ik iets over het hoofd van mijn lagere school: Juffrouw Marcus. Want zij hoort naar mijn mening thuis in een galerij met bijzondere vrouwen. “Wat er in een kind zit, komt er altijd uit”, zei ze en ze trok zich niks aan van rang of stand, maar keek naar het kind. Ze was streng, maar rechtvaardig en met een goed gevoel voor humor. Een vrouw met charisma, zou ik nu zeggen. Ik denk nog vaak aan haar terug.
Ze was al hoofd van de school toen mijn zus in 1942 in de zesde klas zat. Mijn moeder, ook al een Dolle Mina avant la lettre, wilde dat Rina iets zou leren waarmee ze in haar eigen onderhoud kon voorzien. De industrieschool leek mijn moeder wel wat. Kleding had iedereen nodig en als naaister kon je op een nette manier je brood verdienen. Maar juffrouw Marcus adviseerde de HBS, een advies wat nogal ongebruikelijk was voor dochters uit een arbeidersgezin en zeker in die tijd.
In 1960 opteerde mijn moeder opnieuw voor de industrieschool. Maar ook voor mij was het advies anders. Het werd MULO. “Een prima school en dan kan Els later nog zien wat ze verder leren wil.” En dat deed ik en doe ik eigenlijk nog altijd, want ik leer graag.
Dat had juffrouw Marcus toen al goed gezien.
Deel dit op:
Rustig aan…
Wie denkt dat ik elke dag al om 06.00 uur achter de computer zit, heeft het mis. Want op dat tijdstip worden mijn blogjes meestal gepost, maar dat heb ik dan al allemaal van te voren geritseld.
Vandaag had ik nog geen blogje. Ik was al om half acht wakker, maar omdat het toch zulk somber weer is, deed ik het rustig aan. Even radio luisteren, Leo keek TV, ik deed nog een spelletje. Er moesten eieren gekookt en natuurlijk ook ontbeten we uitgebreid en op ons gemak. Voor ik het wist, was het al half twaalf. Vandaar dus dit verlate blog.
We hebben geen plannen om er op uit te gaan. Mooie dag om het een beetje rustig aan te doen. En natuurlijk al wat blogjes voor de komende tijd bedenken…
Deel dit op:
Recept
Op Facebook stond een bericht van De Hippe Vegetariër met de vraag “Eten jullie wel eens knolselderij?” Nou en of, zelfs zeer regelmatig. Hij ziet er niet zo hip uit, die knol. Maar hij is meestal niet duur, lang te bewaren, gezond en heel erg lekker.
Probeer dit zelf bedachte vegetarische recept maar eens:
Vergeten foto van het recept te maken, maar Google helpt 😉
Knolselderij-stamppot (4 personen)
800 gram aardappelen, geschild en in stukken
ca. 800 gram knolselderij, geschild en in blokjes van ca. 2 cm.
100 gram feta, verkruimeld
250 gram (kastanje)champignons, in plakjes of kwarten
1 ui, fijngehakt
1 teen knoflook, fijn gehakt of geperst
1/2 bosje peterselie, fijn gesneden
3 of 4 bosuitjes, in dunne ringen gesneden
80 gram hazelnoten, geroosterd en gehakt
ca. 200 ml. melk
olie en/of roomboter
peper, zout, wat tijm en evt. nootmuskaat naar eigen smaak
Doe aardappelen en knolselderij samen in een flinke pan, zet met kokend water op en kook alles in ca. 18-20 minuten gaar. Giet af en laat even droog stomen.
Verwarm de melk. Stamp aardappelen en knolselderij tot een wat grove stamppot en roer er zoveel melk door tot een smeuïg geheel. Breng op smaak met peper, zout en evt. nootmuskaat. Roer er 3/4 van de feta, 3/4 van de hazelnoten en de bosui-ringetjes door.
Bak in een hapjespan in wat olie of roomboter de ui tot glazig en heel licht gekleurd, voeg knoflook en wat tijm toe en bak even mee. Zet het vuur wat hoger en bak de champignons met de peterselie. Voeg zoveel water (of bouillon of wijn) toe zodat ze niet droog bakken.
Verdeel de stamppot over 4 borden, schep de champignons er over en garneer met achtergehouden feta en hazelnoten.
EET SMAKELIJK!!
Deel dit op:
Wel wat anders…
Bron: Google foto’s
Maandag stopte ik was in de machine en moest ineens weer denken hoe dat vroeger ging. Je moet dan een hele tijd terug, zo jaren vijftig. De meeste vrouwen hadden geen wasmachine. Een geiser of boiler was zelfs nog erg luxe. Wij hadden in ieder geval nog geen warm stromend water. Dus liep moeder ’s morgens met twee zinken emmers naar de waterstoker in de straat en haalde daar warm water. Thuisgekomen moest ze drie trappen naar de zolder op. De vuile was had ze dan al in de kuip gedaan. Er ging wasmiddel bij (klopte ze dat nog van groene zeep en soda…?) en dan kon ze aan de gang. Met een harde borstel werd het wasgoed geboend op een plank. Elke vlek werd ter hand genomen. De geboende was ging in een gereedstaande teil en dan kon er gespoeld worden. Met koud water natuurlijk. Dat was er gelukkig wel voorhanden op onze zolder. Tussen de spoelbeurten door werd er gewrongen, eerst met de hand en daarna met de wringer. Soms moet ik helpen om de gewrongen lakens op te vouwen, die dan zo door de wringer gingen. Dat scheelde strijkwerk!
En nu…? Ik sta soms te zuchten omdat ik de was moet uitzoeken op kleur. Wat een gedoe…! Dan is het maar goed dat ik nog weet hoe het vroeger ging en ben ik weer blij dat wassen bij ons is teruggebracht tot het kiezen van het juiste programma. En ga ik vrolijk iets gezelligs doen!
Deel dit op:
Zo lief…!
Op Facebook kwam ik een link tegen, die ik absoluut met jullie wil delen. Geert Weggen, een Zweeds-Nederlandse fotograaf heeft vanuit zijn eigen huis schitterende, grappige en ontroerende foto’s gemaakt. Hij heeft een zwak voor eekhoorns. En zo te zien is de liefde wederzijds, want zelden zag ik zulke leuke opnames. Maar hij maakt ook prachtige foto’s van andere dieren en de landschapsfoto’s zijn ook magnifiek!
Dus klik en neem even de tijd om te kijken, het maakt de dag een stuk vrolijker:
Deel dit op:
Klimaat-protest
Foto uit Facebook
Was ik de enige die enigszins cynisch was over de klimaat spijbelaars?
Toen ik deze week reageerde op het blog van Rob (Blogger uit Amsterdam-Zuidoost) werd me verteld dat we toch blij moesten wezen dat de jeugd zo betrokken was. Ach wat, heel veel jongeren vinden het gewoon wel een leuke onderbreking van een saaie schoolweek.
Dat jongeren onze zorgen over het klimaat delen en proberen er wat aan te doen, is natuurlijk prima. Maar protesteren en na afloop massaal naar Mac Donalds gaan, Coca Cola in plastic flesjes meenemen en die flesjes slordig op de grond gooien, naast alle andere (plastic) rotzooi….. Kom op zeg! Dat is toch allerminst klimaatbewust!
Laten ze maar eerst beginnen met het opruimen van hun eigen rotzooi, proberen wat minder fastfood te consumeren en vooral gewoon naar school te gaan. Dan kunnen ze in ieder geval leren hoe het beter zou moeten. Misschien dat dan in de toekomst daadwerkelijk iets wordt bedacht waar de wereld beslist beter van wordt.
Deel dit op:
Netflix
Eigenlijk nam ik een abonnement op Netflix voor de serie “The Crown”. En we zouden natuurlijk gezellig films gaan kijken en series. Maar dat is aan ons niet zo besteed, we gaan liever naar een echte bioscoop. Dus was ik al van plan om het abonnement op te zeggen, toen ik ineens zag dat er ook nog heel andere series waren. En nu, met de mogelijkheid om ook op de slaapkamer Netflix te ontvangen, kijk ik weer regelmatiger. Naar Maria Kondo die de rommel bij mensen opruimt, naar Martha Stewart die van allerlei heerlijks bakt in haar roestvrijstalen keuken en nooit in paniek schijnt te raken.
Sinds vorige week kijk ook nog naar Monty Don
in “Big dreams, small places“. Een heerlijke serie over Engelsen die hun tuin opnieuw willen aanleggen, grootste plannen hebben en wel wat advies kunnen gebruiken. Monty Don is daar voor de uitgelezen presentator. Hij is aardig, goedlachs, laat iedereen in zijn waarde en vindt waanzinnige plannen meestal toch wel uitvoer-baar.
Deel dit op:
Bijnamen
Afgelopen zaterdag reden we met deze tram een rondrit door Rotterdam. Zo’n rit is al een feestje op zich, maar onderweg werden we ook nog bijgepraat over de vele bijnamen die in Rotterdam aan allerlei monumenten en gebouwen wordt gegeven.
Woody Woodpecker
Sommige van die namen kenden we wel, maar dat dit beeld “Woody Woodpecker” wordt genoemd, dat wisten we niet.
We kwamen verder nog langs
Jan Gat
“Jan Gat”,
“Het Ding”, de “Pluk-maar-kaal-straat” (waar vroeger het Belasting-gebouw in zat),
“De Peperbus” (omdat Bram Peper daar gewoond heeft), “De vreetkeet” (De markthal) en “De schroothoop” (kunstwerk van Willem de Kooning bij het Unileverkantoor).
Alles bij elkaar gepraat met een flinke dosis Rotterdamse humor. Niet altijd even fijngevoelig, maar wij vonden het hardstikke leuk!
Plukmaarkaalstraat
De Peperbus
De vreetkeet
De schroothoop
Het Ding
Deel dit op:
Draadloos
Afgelopen september trok Ziggo de stekker uit de analoge TV-uitzendingen. Het werd allemaal digitaal. En helaas, ons trouwe toestelletje op de slaapkamer kon met het groot vuil mee. Zelfs de kringloop wilde het niet hebben.
Nou is het niet zo moeilijk om een nieuwe digitale TV te kopen, maar op de slaapkamer zijn de mogelijkheden wat beperkt. Er liep een (oude) coax-kabel die niet meer zou voldoen. Een nieuwe kabel aan laten leggen, dat zagen we niet zo zitten. We besloten om, met behulp van een Chromecast, te gaan streamen, dus draadloos te kijken. Daar zien we tenslotte al geruime tijd dagelijks reclame over.
We kochten dus een smart-TV, die net als de oude analoge aan het plafond gehangen moest worden. Geen probleem, daar kwam een monteur voor. “En waar is de coax-kabel?”, was zijn eerste vraag. We vertelden dat wij via Chromecast wilden gaan kijken. Waarop hij duidelijk vertelde dat zoiets helemaal niet kon. Maar we kunnen zelfs op ons telefoontje tv kijken, melden we. Want we zijn dan wel oud 😉 maar nog erg bij de tijd. Nou mevrouw, ik weet zeker dat het niet kan! Na het ophangen, wenste hij ons succes en ging weg.
En, had ie gelijk? Nee hoor, we kijken sinds vorige week vanuit bed niet alleen een hele reeks aan TV-kanalen, maar ook Netflix, uitzending gemist en You Tube. Via een smartfoon, dus wel een tikkie omslachtiger. Maar toch, we kijken en met veel plezier!
