Afgelopen maandag moest ik voor de jaarlijkse controle naar het IJsselland Ziekenhuis. En al voel ik me prima, toch blijft zoiets altijd spannend. Ik had een paar dagen tevoren bloed laten prikken en daarvan weet je ook nooit wat ze zullen vinden.
Maar gelukkig, alles was helemaal in orde. Nou ja, iets verhoogde bloeddruk. Maar dat is normaal, dat heb ik altijd. Toch de stress misschien? Maar als de cardioloog zegt “Tot over een jaar”, valt alle spanning weg.
Deze grote opgeplakte puzzel had ik al gezien. Hij vrolijkt de gang op, want een beetje steriel is zo’n ziekenhuis wel. En dat kan best een beetje deprimerend zijn. Maar ik had er nu geen last van. Zingend en huppelend verliet ik het ziekenhuis 😉
Category Archives: foto’s van anderen
Even weg…
We waren er weer eens even tussenuit. Een weekje Zakynthos, samen met schoonzus en zwager. Enthousiast hadden we maar één vest in de koffer gestopt, maar de weergoden waren boos. Ze hielden wat al te vaak wolken voor de zon, bliezen kwaad over het eiland en zorgden voor wat killer weer. Maar de regengod liet gelukkig alleen ’s nachts van zich spreken. Dat hoorden we, diep van onder onze dekentjes vandaan. En och, super heet is ook niet alles.
Het was een heel gezellige vakantie. We hadden mooie appartementen, er was een gezellig restaurant met een heerlijk kokende Griekse mama. De wijn en de ouzo smaakten voortreffelijk en we hadden een auto gehuurd. Dus konden we het eiland rustig verkennen. Zakynthos is niet zo groot, maar schitterend mooi. Buiten de toeristen-plaatsen waan je je alleen op de wereld.
Ik wilde per sé naar Navagio Beach, waar jaren geleden een piratenschip gestrand is. Ik had er foto’s van gezien en wilde het ook met eigen ogen bekijken. Helaas, met ons ook busladingen anderen van over de hele wereld. Het schip ligt in een baai, omgeven door rotsen. Alleen vanaf boven kun jet het zien, maar dan moet je op een klein plateautje staan. Aansluiten in nette rijen aub… 😉
Nou ja, daar gingen we onze tijd niet aan verspillen. Zoveel auto’s en bussen gaf te veel geronk en benzinestank. We maakten wat foto’s zonder wrak en reden weer weg.
Hoefde ik ook niet te griezelen bij de types die op een smal muurtje stonden te wankelen om toch maar vooral die éne superleuke en hoogst originele selfie te maken.
Ik zocht thuis een mooie foto bij Google uit 😉
Leuk om te sturen…
Het lijkt een beetje uit de mode, maar kaarten sturen blijft leuk. Met een verjaardag, jubileum of zomaar. En er zijn nog heel veel mensen die je plezier doet met een kaartje uit je eigen stad. En buitenlanders vinden een Hollands kaartje ook leuk! Maar het zijn soms van die oubollige afbeeldingen. Het zou zo veel leuker kunnen. Dat denk ik iet alleen, want laatst zag ik bij De Slegte in Rotterdam een hele verzameling met leuke kaarten staan. Van Rotterdam met echt Rotterdamse plekken. En dat is niet alleen de Hef of de Zwaan. Ook net even andere Hollandse afbeeldingen waren er te koop. Die kaarten zijn vast ook wel bij andere zaken te vinden. Zoeken loont dus de moeite!
Verspilling….!
In Rotterdam werd op 5 mei een Bevrijdingsfestival gehouden. Dat is al enkele jaren zo, maar wij waren er nooit heen. Ook dit keer lieten wij het aan ons voorbij gaan. Maar heel veel mensen trotseerden het slechte weer en gingen er wel heen. En omdat je van al die muziek en feestelijkheden honger kan krijgen, hadden sommigen wat te eten en te drinken bij zich. Maar wat gebeurde? Bij de entree werden die etenswaren afgenomen en in de kliko gestort. Het is een gratis festival en dan moet op de een of andere manier wel gezorgd worden voor inkomsten. Dus stonden er diverse tentjes met (behoorlijk prijzige) etenswaren. Het schoot diverse mensen in het verkeerde keelgat. Want aan de ene kant propageren om vooral geen eten te verspillen, maar aan de andere kant eten weg mieteren omdat er geld verdiend moet worden, is toch te gek voor woorden.
Film
Zaterdag gingen we naar de film “Claire Darling” met in de hoofdrol Catherine Deneuve en haar dochter Chiara Mastroianni, beiden goed voor mooi acteerwerk.
Claire Darling woont alleen in haar grote huis, vol met antiek en herinneringen. Er is veel gebeurd, maar er werd weinig over gesproken. Maar nu Claire begint te dementeren lijkt het of haar herinneringen haar terugvoeren naar oud zeer, oude pijn en schuldgevoel. En dan neemt ze een besluit. Alles moet weg, hup in de verkoop. En wel nu meteen. Wat kan haar al die ouwe zooi nog schelen?
De film werkt met flashbacks, die geruisloos overlopen in het heden en weer terug. Dat maakte het voor mij lastig om te focussen op wat er gebeurde. Was het nou toen of is het nu? Droomt Claire of is het werkelijkheid? Een film met prachtige beelden, een mooi Frans sfeertje en uiteraard goed geacteerd. Maar geen film die erg lang bij zal blijven.
Herdenken
Wie van na de oorlog is, kan met geen mogelijkheid zich voorstellen hoe het is om te moeten onderduiken. Noch kunnen we weten wat het betekent om te zorgen voor onderduikers. Om met schamele middelen, weinig eten en drinken mensen op een geheime plek te verbergen en te verzorgen. Hopelijk hoeven we dat ook nooit te ervaren. Maar vergeten dat mensen konden overleven dankzij de heldenmoed van ontelbare medemensen, dat mogen we niet.
Juist op deze 4e mei is het van belang dat iedereen herdenkt en stilstaat bij het leed van al die mensen die het niet overleefden.
De bekendste onderduiker van Nederland is wellicht Anne Frank. Maar ook Rotterdam heeft zijn eigen “achterhuis”, liever gezegd “achterkerk”. Want in de gereformeerde kerk aan het Breeplein zaten drie Joodse gezinnen ondergedoken op de zolders boven het orgel. En dat niet alleen, er werd ook nog een kind geboren.
Telkens als ik langs deze kerk rijd, word ik herinnerd aan deze geschiedenis. Koster Jacobus de Mars en zijn vrouw Annigje keken niet naar ras of geloof. Zij deden wat gedaan moest worden en konden alleen maar hopen dat het eens allemaal goed zou komen.
Laten staan…
Telkens als ik hier langs loop vraag ik me af wat voor plantjes het zouden zijn. Ik denk dat het een soort sieruitjes zijn. Dat is heel makkelijk op te zoeken, maar dat heb ik tot nu toe niet gedaan. Zou ze ook best graag in de tuin willen hebben. Maar om nou met een schepje een paar plantjes uit het plantsoen te steken, dat gaat me te ver. Nu kijk ik er niet alleen met veel plezier naar, ook anderen kunnen er van genieten.
Dat niet iedereen er zo over denkt, blijkt wel uit een artikel dat ik vandaag in de krant las. In een natuurgebied in Drenthe stonden drie zeldzame orchis-plantjes. Die zijn nu “vakkundig” uitgegraven. Alleen drie gaten in de grond herinneren aan hun aanwezigheid. De dader ligt helaas op het kerkhof. Maar ik hoop natuurlijk dat zijn gestolen goed niet gedijt. Al blijft het eeuwig zonde van de leuke plantjes!
Zwarte farao’s
Leo en ik gingen naar Assen voor de tentoonstelling “Nubië: land van Zwarte farao’s”. Niet dat we erg veel weten over de archeologie van die streek. Maar we hadden de prachtige tentoonstelling over Iran in gedachten en wilden dit ook graag zien. De tentoonstelling was minder groot en groots als die van Iran, maar het is niet eerlijk om zoiets te vergelijken. Wat er getoond werd was ronduit schitterend en zo verfijnd dat je je niet voor kunt stellen dat al dat fraais in vele eeuwen voor Christus gemaakt werd. Trouwens, veel vazen en kruiken zouden helemaal niet misstaan in een modern design interieur. En ook aan moderne armen en halzen zouden de armbanden en kettingen schitterend staan.
Veel objecten zijn klein en zeer kwetsbaar en worden dus in vitrines vertoond. Mooi opgesteld, maar het maken van foto’s is dan niet goed mogelijk. Ik nam dan ook mijn toevlucht tot Google 😉
Wie het allemaal ook wil gaan bekijken, moet snel zijn, want de tentoonstelling loopt tot 5 mei.
Ergernis
Aan deze reclame uiting erger ik me groen en geel. Waarom? Omdat het het zoveelste “weinig calorieën product” is? Nee, al zitten we daar natuurlijk niet op te wachten. Ik erger me omdat er geen letter Nederlands gebruikt wordt.
Het is me al eerder opgevallen dat de snelle reclamejongens vooral hun heil zoeken in Engelse teksten en slogans. Dat er steeds minder gewoon Nederlands gebruikt wordt. Dat is toch helemaal niet nodig. Er had in zuiver Nederlands ook reclame gemaakt kunnen worden. Een enorme miskleun van het reclamebureau. Alleen daarom wil ik dit ijs niet kopen. Niet eens proberen, al zou het gratis zijn!
..dan heb je wat…
In het programma van Salvage Hunters kwam laatst een bezoek aan Wenthworth Woodhouse voorbij. Het is het huis in particulier bezit met de breedste voorgevel van Europa (!!). En ook binnenin is het prachtig ingericht. Drew Pritchard voelde zich als een vis in het water en wilde een heleboel kopen. Maar ja, niet alles was te koop en dus moest hij zich tevreden stellen met wat spullen uit de opslag.
Wat hij kocht weet ik eigenlijk niet meer zo goed. Maar ik was helemaal onder de indruk van die enorme voorgevel van 185 meter lengte. Stel je eens voor, ongeveer 35 “gewone” huizen achter elkaar, een paar keer de straat waar ik zelf woon…
Arme schilders, die weer meteen opnieuw kunnen beginnen als ze klaar zijn. En arme dienstbodes in vroeger tijden, die steeds maar heen en weer tussen al die enorme vertrekken moesten lopen. En wat een rijkdom uit vervlogen tijden…