In deze tijd van super korte Whatsapp-berichten komen de leestekens nogal eens in het geding. Wie gebruikt die nou nog?
Bron: Instagram / Womensright news
Alles wordt heel beperkt weergegeven, soms met onverklaarbare (voor mij althans) afkortingen. Ach ja, we zullen er aan moeten wennen.
Maar we mogen toch niet vergeten dat al die leestekens er niet voor niets zijn, dat een punt, een komma of een ander leesteken een wereld van verschil kan maken. De hele betekenis van een zin kan overhoop gegooid worden. Kijk maar eens naar deze tekst:
Die mannelijke studenten dachten nog dat een vrouw, zonder man, niks was.
Nicole Barbe Ponsardin trouwt met haar grote liefde Francois Clicquot, zoon van een Franse wijnboer. Hij voert de scepter over een wijngaard en heeft speciale ideeën over hoe de wijnstokken verzorgd moeten worden. Ook Nicole gelooft in de methodes van haar man.
Als Francois overlijdt, blijft Nicole achter met haar dochtertje. Nicole is vastbesloten om het wijngoed voort te zetten. Al stuit dit op grote tegenstand van andere wijnboeren, ook van haar schoonvader. Maar met de hulp en raad van een wijnhandelaar en de steun van haar arbeiders lukt het haar.
Ze zet door, weet de kwaliteit van de champagne tot grote hoogte te brengen. Soms tot diep in de nacht zit ze in haar laboratorium om wijn te proeven, melanges te creëren en het fabricageproces te verbeteren. Sommige methodes die zij bedacht heeft, worden nog steeds door alle champagnehuizen gebruikt.
En dan, eindelijk maakt ze winst, ook al doordat ze beschikt over een goed gevoel voor zakelijkheid.
Het was een mooie film, al had ik graag nog meer gezien van hoe het verder met haar ging.
Dit zijn borden die op een bepaald traject in Duitsland lang de autobahn staan.
Ze staan op exact 2,5 kilometer van elkaar. Dertien zijn het er en dat traject is dus 32,5 kilometer lang. En waar dienen die borden dan voor? Dat zijn borden voor zelfrijdende auto’s.
Voorlopig zijn het nog maar weinig en op een speciaal daartoe aangewezen weg. Maar stel je de wegen eens voor als dat gemeengoed wordt. Want er zullen toch nog lange tijd gewoon bestuurbare auto’s blijven rijden. Gek hè, maar ineens komt het woord “chaos” in me op.
Het kan trouwens nog hééél lang duren voor we ons wagentje niet meer hoeven te besturen. Misschien gebeurt het wel nooit. Maar er wordt op dit moment mee geëxperimenteerd, volgens dit artikel.
We kunnen de ontwikkelingen natuurlijk niet tegenhouden. Maar of ik zelf een zelfsturende auto zou willen…?
Bij mij staat/ligt een grote skippybal op zolder. Al een tijdje gebruik ik die niet meer, maar ik heb er met succes oefeningen op gemaakt voor een steviger knie. Dat je zo’n ding ook nog voor andere zaken kunt gebruiken, wist ik niet. Totdat ik Het Natuurblad van De Natuur- en Vogelwacht Biesbosch las.
Bron: Google foto’s / Flow Magazine
Ik vat het artikel hier kort samen. Jammer genoeg is het niet elders op internet te vinden. Wie het hele artikel wil lezen, klikt hier voor een foto.
Zo’n bal is heel handig om het nest van een visarend te beschermen. Visarenden maken hun nest op grote hoogte in bomen, maar ook soms in een hoogspanningsmast. Wanneer aan zo’n mast werkzaamheden moeten worden uitgevoerd, behoort het nest verwijderd, opgeslagen en na afloop van de werkzaamheden terug worden geplaatst. Eenvoudig op papier, lastiger in de praktijk.
Maar er is altijd wel iemand die een oplossing bedenkt. Want nu wordt een nest wat in de weg ligt, weggehaald, in een skippybal gelegd en met touwen en netten “even” verderop geplaatst.
De werkzaamheden kunnen dan worden uitgevoerd, want de visarend kan veilig in en van zijn nest. En als de weersomstandigheden werken aan de mast verhinderen, blijft het nest toch bereikbaar voor de visarend. En zijn de werkzaamheden afgerond, wordt het nest weer uit die bal gehaald en zoveel mogelijk op zijn oude plek terug gelegd.
Nou ja, zo heel simpel zal het in de praktijk niet zijn. Maar op deze manier wordt de visarend niet al te veel gestoord en de stroomvoorziening blijft gewaarborgd.
In mijn schooltijd kregen we schoolmelk. Ik heb het maar heel kort gedronken.
Jesses, zo’n krat werd vlak bij de verwarming gezet en de melk was dus lauw als je het kreeg. Ik was sowieso een lastig etertje en lauwe melk… Brrr, niks voor mij!!!
De doppen van de melkflesjes werden verzameld voor de Missie of een ander doel. Mijn school was openbaar, dus gerelateerd aan een of andere religie…? Dat betwijfel ik nu.
Toen onze kinderen naar school gingen, kregen ze pakjes mee. Later kocht mijn zus leuke mini-thermosflessen. voor de jongens. Daar had ik een keer warme chocolademelk in gedaan. Einde verhaal, want de melk was zuur geworden en onze kinderen hoefden dus ook geen melk meer mee.
En nu vraag ik me af of de kinderen van nu nog wel wat drinken op school…?
Er zijn van die dingen, die het leven zeer onaangenaam kunnen maken. Niks ernstigs of bijzonders, maar uitermate vervelend. Zoals een kriebel aan je neus.
In het dagelijks leven geen probleem. Je wrijft even en dan is het voorbij. Maar hoe doe je dat dan als je een grote helm op hebt, zoals astronauten. Die zitten helemaal in hun ruimtepak, dus krabbelen is geen optie. Die helm zet je ook niet zomaar af….!
Maar voor (bijna) elk probleem is wel oplossing te vinden. Je moet er natuurlijk wel opkomen. Deze foto uit 1972 laat zien wat er op bedacht is.
Aan de binnenzijde van de helm werd op een strategische plek een stukje ruw klittenband (Velcron) geplakt. En daar kon de astronaut bij een kriebel zijn neus aan krabbelen. Simpel, maar toch heel ingenieus bedacht.
Hoe het verder moet, als hij ook nog gaat niesen…? Dat vertelt het verhaal niet!
Wie in 1829 een ritje door de Mojave-woestijn gemaakt zou hebben, kon zich niet voorstellen hoe dat gebied in een paar decennia zou veranderen.
De Mojave-woestijn was droog en onherbergzaam. Spaanse kolonisten ontdekten er een oase. Daar was water en er kon wat groeien. Ze noemden het “De Weides”. Toch bleef het gebied vooral nog bewoond door Palute-bevolking.
Maar na 1880 kwamen steeds meer Amerikaanse boeren hun geluk daar zoeken. Toen een spoorlijn werd aangelegd tussen Salt Lake City en Los Angeles ontstond er een handelspost. In 1905 werd Las Vegas officieel gesticht en in 1911 kreeg het stadsrechten.
Bron: Google foto’s
Na 1931, toen de Hoover-dam was aangelegd, explodeerde de bevolkingsgroei. En als amusement voor de vele werklui kwamen er casino’s. Las Vegas groeide uit tot de dichtstbevolkte Amerikaanse stad die in de 20e eeuw was gesticht.
Een stukje geschiedenis dat ik vond op de Kalender 2024 van het Historisch Nieuwsblad
Geen zakjes mayo, mosterd of hotelshampoo meer, heeft de EU besloten. Niet meteen, maar in 2030 moet het allemaal zijn beslag hebben.
Bron: Facebook
Dat het met verpakkingen de spuigaten uitloopt, is wel duidelijk. Prima dat er regels komen om al die verspilling aan materiaal een halt toe te roepen.
Maar ik verbaas me telkens weer welke slimpie dan zoiets bedenkt. Plastic bestek in de ban. Nu hebben we bestek van hout of bamboe. Apart in plastic (?) verpakt, dat dan weer wel. Wat is de winst?
En hebben we al een oplossing voor al die koffiecups, de eenpersoons plastic zuigpakjes (met plastic dopjes) voor yoghurt, appelmoes en weet ik veel nog meer? Verminder je daarmee de plastic afvalberg? Wie het weet, mag het zeggen.
BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.
Niet alles is altijd even handig, duidelijk of direct toepasbaar. Maar deze tip leek me zeker het onthouden waard. Want wie weleens gordijnen heeft genaaid, weet dat het op patroon leggen zeker niet eenvoudig is.
Bij stoffen met een groot patroon staan aan de rand altijd allerlei kleurencirkels en informatie over de soort stof. Die rand komt in de naad en zie je dus niet. Maar is wel uitermate handig bij het uitmeten van de patronen. Ik krijg dat verhaal niet duidelijk verteld, maar de link naar het filmpje van Kott.Soft.Furnishings op Instagram maakt het wel veel duidelijker.
