Mensen bouwen voorraadschuren, maar spechten doen het anders.
Die hakken gaten in een boom en verstoppen daar hun noten in. Dat moet wel stevig, want anders zijn er te veel kapers op de kust.
Dus kunnen die noten er niet zo gemakkelijk uitgetrokken worden, want elke noot heeft een prefect uitgehakt holletje.
En na een aantal weken of maanden zwoegen heeft de ekster een wintervoorraad om van te smullen!
Dat vind ik nou een prefect staaltje van de kracht van de natuur.
In Binnenstebuiten van 16 mei 2024 werd aandacht besteed aan een bijzonder huis.
Een huis in Kinderdijk, ontworpen door Gerrit Rietveld. Het bewonersechtpaar heeft het huis in vrijwel ongewijzigde staat gelaten.
Het zijn liefhebbers van vintage meubilair en dat vind je ook terug in hun interieur. Er staat zelfs een (kopie) Rietveldstoel. Leuk om te zien, maar of je er ook lekker in kunt luieren…?
Het huis ligt ook op een heel markant punt, waar Lek en Noord tezamen komen, waar je de Brienenoordbrug kunt zien en de scheepvaart de hele dag en nacht voorbij komt.
Leuk om hier eens een keertje binnen te kunnen kijken.
De foto op Facebook gaf zo één-twee’-drie niet duidelijk aan wat we hier zien. Ik moest twee keer kijken, dacht dat het mobiele telefoons waren.
Maar het blijkt heel anders te zijn. Het is een parkeerplaats ergens in Japan. Waarschijnlijk bij een groot winkelcentrum en op de centimeter uitgerekend, lijkt het wel.
Zie dat maar eens in Nederland zo te krijgen. Daar maken sommige mensen er toch echt een rommeltje van. Scheef geparkeerd, over de lijnen -of nog erger- zo maar ergens neer gezet.
Al moet ik soms wel een paar keer terugsteken, ik probeer de auto toch altijd netjes in het midden van het vak te plaatsen.
Maar zo netjes, zo wiskundig…! Van bovenaf gezien werd het bijna een soort van kunst.
Wie er oog voor heeft, ziet schoonheid in de simpelste dingen. Een ander zou deze blikjes als “troep” in de prullenbak werpen.
Maar de maker van deze foto zag er wel iets fraais in. Nam een paar spuitbussen met verf en spoot de verkreukelde blikjes.
Nog wat bloemen uit de tuin of van de berm geplukt en kijk, dit ziet er toch heel aangenaam uit? Weggooien kan altijd nog.
Volgens mij is een sommelier iemand die verstand heeft van wijn en je adviseert in een restaurant welke wijn het best zou passen bij je gerecht.
Maar tegenwoordig heb je sommeliers voor brood, thee, water en zelfs melk. Over thee valt nog wel het een en ander te vertellen. En brood is ook heel veelzijdig, dus bron voor een lang verhaal. Maar wat zou je nou over melk kunnen vertellen, of over water?
Ik vraag me af hoe de wijnsommeliers dit vinden. Verliest wijn nu zijn wat elitaire imago? Want over wijn valt wel veel te zeggen. Met “lekker slobberwijntje” kom je niet ver. Hier in Nederland, maar in andere landen nog veel meer, kan men er eindeloos over uitweiden.
Eigenlijk is het woord “sommelier” nu een beetje gedegradeerd. Wijndeskundige dekt de lading, maar klinkt natuurlijk ook niet zo frivool.
Maar brood-, melk-, water- of theedeskundige. Het bekt niet echt, klinkt zo stoffig en bedompt. Wie zou daar nou eens een mooie draai aan kunnen geven?
In de serie over Dowton Abbey spelen een heleboel bedienden een zeer belangrijke rol. Van mijn moeder hoorde ik verhalen over meerdere dienstboden in een huishouden. Sommige mensen lijkt het leven van een koningin het ultieme geluk. Maar mij zou het niks lijken.
Ik moet er niet aan denken om hele dagen mensen om me heen te hebben. Nou is dat gelukkig ook niet het geval. Leo en ik runnen samen ons huishouden, al heb ik sinds kort wel één middag in de twee weken een hulp voor de grotere klussen.
Toch liepen hier de afgelopen week steeds mensen naar binnen, werd er gesjouwd met grote steigers. Zoiets is onvermijdelijk als de schilder zijn werk moet doen. Ook kwam er een installateur voor een nieuwe verwarmingsketel.
Het zijn stuk voor stuk aardige mannen en vrouwen en zelf hoeven we geen poot uit te steken. Alles verliep prima, zelfs het weer werkte een beetje mee. Dus klagen is niet aan de orde.
Maar ik overdacht de situatie van altijd maar iemand in huis hebben, nooit eens even vrij te zijn. Misschien is het een leeftijdsdingetje, zijn we minder flexibel als in onze jonge jaren. Maar ik ben blij dat het allemaal achter de rug is.
Tijdens de zangclub gaat mijn telefoon. Een bericht van thuis, van ons vaste nummer. Wat vreemd….! Ik wil onmiddellijk reageren, maar mijn telefoon doet zo gek. “Pas op” zegt iemand, “straks ben je gehackt”.
Ik ga naar de gang en probeer het nog eens. Weer werkt de pincode niet. En opnieuw gaat het apparaat. Weer een oproep van thuis….! Er is iets met Leo, schiet het door me heen. Iemand probeert me te bereiken….!? Paniekerig ga ik zitten en probeer de oproep te beantwoorden. Dat lukt, gelukkig.
Het is Leo zelf, die me vraagt of ik zijn telefoon heb meegenomen. En dan valt het kwartje. Zijn apparaat en de mijne zijn bijna gelijk. Alleen de hoesjes verschillen. Het mijne donkerblauw en het zijne ietsjes lichter en met een extra randje.
Het was die ochtend nogal rommelig in huis en zodoende nam ik in de haast de verkeerde telefoon mee. Gelukkig het raadsel is opgelost. Ik slaak een zucht van verlichting. Paniek om niks…
Wat kan er nou vredelievender zijn dan een vrouw die rustig zit te breien bij het raam. Je denkt dan toch niet aan zaken als spioneren, gecodeerde berichten, levensgevaarlijk….?
Maar vergis je niet! Wanneer het lastig is om boodschappen via de “normale”weg door te geven, dan kan het natuurlijk wel door een simpele trui, gehaakte wanten of wat rommelig gebreide pannenlappen. Het lijkt zo banaal, maar toch…! Er kunnen ongemerkt heel wat codes in een patroon verwerkt worden.
In de eerste wereldoorlog breiden vrouwen (die vallen toch wat minder op dan mannen) en brachten op die manier allerlei zaken in kaart. Door in het breiwerk te meerderen of te minderen, gaatjes of andere steken te breien, kon men de codes weer uitlezen.
Maar niet alleen breien, ook met knopen in een draad konden boodschappen in morse worden overgebracht. Een dunne zijden draad kan op die manier een heel wat gegevens bevatten.
Wie er meer over wil lezen, dit is de link. Het artikel is in het Engels, maar met onze hypermoderne Google is het redelijk goed te vertalen.
Toen ik Leo deze foto van Instagram liet zien, vond het het in eerste instantie wel leuk. Maar bij nader inzien wil hij dit soort Crocs toch niet hebben.
En nou had ik toch een ideetje, het wordt binnenkort vaderdag, dus….!
Maar nee, ik weet heel zeker dat hij deze schoenen niet zal gaan dragen. Veel te opvallend, dat past helemaal niet bij hem.
Je kunt ze natuurlijk alleen in de tuin dragen, want daar zijn Crocs ideaal voor. In een wat gedekter kleurtje, een wat simpeler ontwerp zou het misschien een optie zijn. Maar deze, nee toch maar niet 😉
Nog niet zo lang geleden schreef ik een blog over Three identical strangers, de film over een drieling die kort na de geboorte bij de adoptie gescheiden werden.
En toen zag ik vorige week de documentaire van 2Doc over de tweeling Erik en Peter. Ook zij werden kort na hun geboorte uit elkaar gehaald en bij verschillende gezinnen geplaatst. Pas na hun puberjaren kwamen ze tot de ontdekking dat ze een eeneiige tweeling waren. De vraag is natuurlijk waarom gebeurde dat….?
Want het zette hun levens op z’n kop. Maar niet alleen dat van hen, ook dat van hun adoptieouders en van hun biologische moeder. Wie had daar de hand in?
In de tweedelige documentaire gaat onderzoeks-journaliste Myrthe Buitenhuis hier diepgaand op in. Zij laat zich niet met een kluitje in het riet sturen. De Raad voor de Kinderbescherming wil geen uitleg geven, de psycholoog die het kon verklaren, is helaas kortgeleden overleden. Maar Myrthe zoekt verder.
Twee avonden lang heb ik geboeid zitten kijken, me verwonderd. Wie de documentaires nog wil zien, kan hier nog terecht.
