Zo nu en dan komt er op Internet ineens iets voorbij, waarvan je denkt “Kijk nou, das handig!”
Zo ontdekte ik op Pinterest deze pleisterkaart. We kennen het allemaal. Je snijdt in je vinger, wilt er een pleister op plakken, maar die gaat er binnen no time ook weer af. Hier staan handige tips om het beter op te lossen.
Al een paar keer maakte ik deze lekkere Marokkaanse bonensoep. Goed vullend, zonder vlees maar met een heerlijke smaak. En ook vandaag zet ik hem weer op tafel. Ik serveer er een volkoren broodje bij.
Voor 4-5 personen:
groot blik witte bonen
blik tomatenblokjes
2 uien
3 teentjes knoflook
1 winterwortel
3-4 stengels bleekselderij
1 gele of groene paprika
2 tl ras-el-hanout
1 tl kurkuma
1 tl komijn
½ bosje verse peterselie of koriander
½ liter groentebouillon
(olijf)olie om te bakken
Peper en zout
Snijd uien en knoflook fijn.
Verwarm de olie in een grote pan en fruit hierin de uien en knoflook.
Snijd wortel, bleekselderij en paprika in blokjes en voeg deze bij de uien/knoflook en laat even meebakken.
Strooi de ras-el-hanout, kurkuma en komijn over de groenten en roer goed door.
Voeg de tomatenblokjes en de groentebouillon toe en breng aan de kook. Laat alles zachtjes 12 tot 15 minuten op laag vuur pruttelen.
Voeg dan de witte bonen toe en warm alles nog ca. 5 minuten goed door. Breng op smaak met peper en zout en bestrooi met gehakte peterselie, of voor de liefhebbers, koriander
EET SMAKELIJK!!
PS: Vaak word aangeraden de bonen af te spoelen. Maar ik vind dat zonde, want dan spoel je ook alle voedingsstoffen in het vocht weg. Dus gaat bij mij het hele blik, met nat en al, er in.
Nee, geen nieuwe actie bij de blauwe grootsuper. Er wordt op dit moment door diverse mensen gehamsterd, om dat je nooit kunt weten….
Ik las al dat bonen in tomatensaus, desinfecterende handgel en zeep op dreigen te raken. En ik ben dus niet de enige die zakdoekjes op voorraad heeft. 😉
Ook schijnt men op grote schaal wc-papier in te slaan.
Het doet me denken aan een tante, die enorme voorraden lucifers, zeep en andere voedingsmiddelen insloeg. Ze had er een grote kast vol mee. Wat er mee gedaan is toen ze uiteindelijk overleed weet ik niet. Misschien is het allemaal wel weggegooid…
Zelf heb ik wel altijd een soort ijzeren voorraad. En omdat ik nogal eens vergeet wat ik heb gekocht, staat er hier ook wel wat dubbel. Ik hoef dus nog niet in te slaan, maar kan voorlopig nog wel vooruit.
We hebben dan nu toch onze Corona-virus besmettingen. En wat kunnen we er hijgerig over doen.
Met name het NPO-nieuws op de tv maakt er naar mijn mening een beetje een potje van. Met experts, verslaggevers voor het ziekenhuis, met ellenlange verhandelingen.
Het is beslist een ernstige zaak. Niemand zal daar aan twijfelen. Maar het lijkt mij onvermijdelijk dat we er allemaal in meer of mindere mate mee te maken krijgen. En wat kun je er tegen doen? Niet veel! Zorgen dat je gezond eet, geen grote mensenmassa’s opzoeken, wat vaker je handen wassen en verder hopen dat het je deur voorbijgaat.
Gelukkig zijn er ook nog mensen die er een beetje humor in zien, zoals deze man die ik op Facebook voorbij zag komen. Beter dan de op geld beluste graaiers die waarde-loze mondkapjes tegen woekerprijzen verkopen.
Er bestaat al langere tijd een site die “Omdenken” heet. Waar gevraagd wordt eens wat verder te kijken dan je neus lang is. Want waarom zou het alleen maar rechtsom of rechtdoor kunnen. Linksom of achteruit zou best eens mogelijk kunnen zijn.
Vorige week vond ik een prachtig voorbeeld van omdenken. Bekijk dit filmpje maar eens.
Ergens op onze zolder stond nog een hele doos met Lego spulletjes. Die heb ik meteen naar beneden gehaald en de poppetjes en andere niet ter zake doende dingen uit gesorteerd. De blokjes gaan nu richting Hanau, waar ze nuttig gebruikt gaan worden.
Johan Cruijff zei het al: Je gaat het pas zien als je het doorhebt. En zo is het maar net. Wanneer je zelf in een situatie terecht komt, weet je wat er niet in orde is.
We lezen allemaal wel eens iets over gebouwen die niet toegankelijk zijn. Nou, vooruit, je kunt er wel naar binnen, maar als je naar het toilet of een hogere verdieping moet in je rolstoel, dan ….
Nou zit ik niet in een rolstoel, maar door mijn knie was trappenlopen nogal pijnlijk. Thuis is het goed te doen, maar op een vreemde trap, met mensen achter je, wordt het al snel lastig en vooral pijnlijk. Maar denk je daaraan als je kaartjes voor een concert bestelt? Zeker niet als er nog niks aan de hand is.
Maar vorige week gingen we naar een concert in Tivoli/Vredenburg. Een concert op de 9e verdieping. Met roltrappen naar boven – tot de 6e. Daarna een trap. Geen lift? Jawel, maar daarvoor heb je een pasje nodig. En een medewerker die meeloopt, omdat je anders niet weet hoe je bij de zaal moet komen.
Lang verhaal kort: we kwamen er wel, net op tijd. Maar het plezier was bedorven. En na afloop weer zoeken en vragen of je naar beneden mocht.
Zijn er ook anderen die dezelfde moeilijkheden ondervinden. Ja, en het ook al lang gemeld hebben. Dit verdient echt meer aandacht.
Onze Zangclub+ bestaat nog maar een paar maanden en we hebben al een optreden geboekt!!!
Nou ja, niet overdrijven…… We zijn niet te boeken, maar binnen de SKVR werd gevraagd of we wilden optreden bij een ander evenement(je). Dus repeteren we onder andere M’n ouwe opa van Annie M.G. Schmidt. Lekker vrolijk en met een portie nostalgisch sentiment.
We hebben veel plezier bij het zingen, lachen veel en onze docente Monique de Bruin haalt onze beste muzikaliteit voor het voetlicht.
Zing dus maar mee:
Als je wilt (en in de buurt woont natuurlijk) kun je nog bij onze Zangclub+ aansluiten. In dat geval neem je contact op met de SKVR.
Al maanden lang hadden we kaarten in huis voor een voorstelling van The Analogues in het Nieuwe Luxor-theater.
Het is niet de eerste keer dat we ze zien. We zagen al Sergeants Pepper’s Lonely Heart Club Band, The White Album en nu dus Abbey Road. Een fenomenale band, die tot in de kleinste details de Beatles muziek doet herleven. En een uitverkochte zaal met een gemêleerd publiek, dat enthousiast meezong en een knetterend eindapplaus ten beste gaf. Een heerlijke avond!
In Londen was ik een aantal jaren geleden met een vriendin. In de bus van ons hotel naar the City zag ik ineens dat we over Abbey Road reden. Ik stootte haar aan. “We rijden over Abbey Road”, tetterde ik enthousiast. “Nou en? Er rinkelde geen belletje…. Maar vorig jaar zijn Leo en ik wel degelijk even uitgestapt om HET zebrapad en de studio te zien. Nee, geen selfie gemaakt. Daarvoor was het te druk.
Het geluk ligt op straat zegt men. Nou, ik weet niet of het daar nog ligt, maar dan moet je wel heel goed zoeken 😉
Maar nu ligt het geluk in de boekenwinkel. Daar kun je, weliswaar tegen betaling, allerlei boeken krijgen waarmee gelukkig worden een peulenschil schijnt. Boeken met Afrikaanse wijsheden, een boek met lijstjes die je in kunt vullen en daardoor gelukkiger wordt (of vrouw van de Amerikaanse president. Al lijkt me dat nou net geen ideaal) dan wel adviezen van mooie dames.
Nee, ik heb er geen een gekocht. Al die ideeën van anderen wil ik niet lezen. Ik ben lekker eigenwijs en zoek samen met Leo het geluk zelf. Soms lukt dat beter dan andere keren 😉 Maar met een tamelijk goede gezondheid, niet te veel pijntjes en een achterdeurtje op de bank (zonder rente) hebben we niks te klagen.
Ik geloof dat al dat gezoek alleen maar stress en narigheid meebrengt. We zien wel wat de toekomst brengt en genieten intussen van wat er op ons pad komt.
Ik wil het geen traditie noemen, meer een vervelend verschijnsel. Want vaste prik, in januari moeten we allemaal weer op dieet. Kijk maar, het wordt van de weekbladen af geschreeuwd.
En allemaal hebben ze een wonderlijk methode om dat wat er in vele weken is aan gesmuld, in een paar dagen vasten weer af te krijgen. En natuurlijk vergezeld van gezondheidswinsten waar je nauwelijks in kunt geloven.
Ik zie het aan en moet er eigenlijk om lachen. Niet dat ik begiftigd ben met een feeëntaille. Nee, zeker niet. Maar in de laatste maanden van het jaar bezie ik de schappen in de supers met wantrouwen.
Ik koop alle zoete en vette troep gewoon niet en kom dus ook niet in de verleiding om te snoepen.
Zo blijf ik redelijk op gewicht en kan ik ook de rest van het jaar zo nu en dan iets lekkers nemen.
