Nederlandse kentekens zijn saai, cijfers-letters in een soort van geheime volgorde. Er is wel wat uit te halen, maar voor mij is het abracadabra.
Nee, dan in het buitenland. Op zich zijn dit al leuke nummerborden, maar naast elkaar wordt het regelrechte humor.
Zouden ze het afgesproken hebben of is het gewoon toevallig…?
Wie in 1829 een ritje door de Mojave-woestijn gemaakt zou hebben, kon zich niet voorstellen hoe dat gebied in een paar decennia zou veranderen.
De Mojave-woestijn was droog en onherbergzaam. Spaanse kolonisten ontdekten er een oase. Daar was water en er kon wat groeien. Ze noemden het “De Weides”. Toch bleef het gebied vooral nog bewoond door Palute-bevolking.
Maar na 1880 kwamen steeds meer Amerikaanse boeren hun geluk daar zoeken. Toen een spoorlijn werd aangelegd tussen Salt Lake City en Los Angeles ontstond er een handelspost. In 1905 werd Las Vegas officieel gesticht en in 1911 kreeg het stadsrechten.
Na 1931, toen de Hoover-dam was aangelegd, explodeerde de bevolkingsgroei. En als amusement voor de vele werklui kwamen er casino’s. Las Vegas groeide uit tot de dichtstbevolkte Amerikaanse stad die in de 20e eeuw was gesticht.
Een stukje geschiedenis dat ik vond op de Kalender 2024 van het Historisch Nieuwsblad
Geen zakjes mayo, mosterd of hotelshampoo meer, heeft de EU besloten. Niet meteen, maar in 2030 moet het allemaal zijn beslag hebben.
Dat het met verpakkingen de spuigaten uitloopt, is wel duidelijk. Prima dat er regels komen om al die verspilling aan materiaal een halt toe te roepen.
Maar ik verbaas me telkens weer welke slimpie dan zoiets bedenkt. Plastic bestek in de ban. Nu hebben we bestek van hout of bamboe. Apart in plastic (?) verpakt, dat dan weer wel. Wat is de winst?
En hebben we al een oplossing voor al die koffiecups, de eenpersoons plastic zuigpakjes (met plastic dopjes) voor yoghurt, appelmoes en weet ik veel nog meer? Verminder je daarmee de plastic afvalberg? Wie het weet, mag het zeggen.
BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.
Niet alles is altijd even handig, duidelijk of direct toepasbaar. Maar deze tip leek me zeker het onthouden waard. Want wie weleens gordijnen heeft genaaid, weet dat het op patroon leggen zeker niet eenvoudig is.
Bij stoffen met een groot patroon staan aan de rand altijd allerlei kleurencirkels en informatie over de soort stof. Die rand komt in de naad en zie je dus niet. Maar is wel uitermate handig bij het uitmeten van de patronen. Ik krijg dat verhaal niet duidelijk verteld, maar de link naar het filmpje van Kott.Soft.Furnishings op Instagram maakt het wel veel duidelijker.
De koprol is een spelletje van het AD, waaraan je als abonnee digitaal aan mee kunt doen, maar ook wanneer je een account aanmaakt.
Er staan veel spelletjes op de site van de krant. Woordspelletjes, rekenspelletjes maar ook nog andere. Ik ben van de taalspelletjes en doe dus aan meerdere mee. Niks te winnen, maar gewoon voor de lol.
In de koprol staan spreekwoorden verborgen. Een diagram waar je door heen moet rollen. Er komen natuurlijk heel veel bekende spreekwoorden langs. Maar sommige ken ik helemaal niet en dan wordt dat rollen door die lettermassa nog best lastig. Zoals deze:
Leuk om ze te vinden, leuk om de betekenis uit te zoeken. En voor mij een lekker begin van de dag.
Wie dit vindt op de vensterbank in de tuin zal het in eerste instantie willen wegvegen. Waarschijnlijk een weggewaaid takje of zo. Weg met die rommel…
En dan schrik je, want het beweegt en fladdert weg.
In dit geval van de Wapendrager, een nachtvlindersoort.
Mimicry heet dat. De natuur die zich verschuilt in een heel ander vorm. De natuur zet ons vaak voor grote raadselen en weet zich op fenomenale wijze te vermommen.
Het beestje zat niet in onze tuin, maar werd een paar dagen geleden gespot door Rob Rijkers. Hij zette de foto’s op Facebook.
Ik hou van zingen, maar toch doe ik dat niet altijd. Wat ik vaak wel doe, soms volkomen onbewust, is een beetje neuriën. Een bekend liedje, een melodie die me zomaar te binnen schiet of een liedje dat ik die dag hoorde en in mijn hoofd blijft hangen.
Voor een ander is het misschien een beetje vervelend, zo’n brommend achtergrond geluid. Maar wist je dat je op die manier je hoofd helemaal leeg kunt maken? Want als je neuriet of zo maar een beetje humt in jezelf, dan is er geen plaats voor andere gedachten.
Toen ik het las, wilde ik het niet geloven. Maar ja, toch is het waar. Al hummend kun je niet aan iets anders denken.
Dus als je piekert, begin met het neuriën van een simpele melodie. Dan verdwijnen de piekergedachten als sneeuw voor de zon.
Op internet vond ik een advertentie voor een flat. Een zelfde soort flat waarin wij van 1974 tot en met 1979 hebben gewoond. Waar we twee kinderen kregen. Destijds werd die flat nieuw opgeleverd. Nu is de woning dus 50 jaar oud.
De foto’s laten zien dat er niets is verbouwd, maar … alles werd wel keurig onderhouden. De prijs voor dit dit lichte 4-kamerappartement beloopt zo’n 270.000.00 euro. In deze tijd een tamelijk redelijke prijs.
En dan schrik ik van de reacties. Zoveel geld voor dat krot? Nou, je mag nog wel een tonnetje meebrengen om het aan de eisen van deze tijd aan te passen, waren enkele reacties.
Ik denk terug aan toen. We waren dolgelukkig met ons huis. Ruime keuken, douche, aparte wc. Ruime kamers, groot balkon. Wat mankeert er aan die flat?
Ja, de tegels in de douche ogen wat gedateerd. En alleen een fornuis en afzuigkap maakt dat er een maaltijd gekookt kan worden. Maar met een paar Handige Henkies en wat kastjes van IKEA is die keuken zo omgetoverd tot kookpaleis. Nog een fris behangetje, een likje verf hier en daar en dan wordt het in een paar weken een prima woning. Dat hoeft toch geen tienduizenden euro’s te kosten?
Het loont heel vaak de moeite om wat meer naar boven of naar muren te kijken. Want soms vind je pareltjes, echte kunstpareltjes.
Deze foto maakte ik niet zelf, maar ontdekte ik op Instagram. De kunstenaar is Rodney Harris.
Het is geen enorm kunstwerk, maar het maakt het gebouw heel speciaal.
En juist dat soort kunst, een beetje verstopt en niet al te uitbundig, raakt me meer dan allerlei grote en imposante werken.
Neem ook eens een kijkje op de website van de kunstenaar, want daar is nog veel meer te ontdekken.
Deze foto vond ik op Instagram, het is een opname van Robert Doisneau. Eigenlijk weet ik helemaal niet wat die jongens in hun mond gestopt krijgen. Maar mijn fantasie ging op de loop.
Meteen proefde ik weer de levertraan, die ik van mijn moeder moest slikken. Nou ja, dat was één keer, want ik spuugde het onmiddellijk weer uit. Maar vergeten doe ik nooit. Alleen de lucht deed me al kokhalzen. Getver, wat smerig!
Deze jongens staan ook niet te trappelen, maar of ze veel kans hadden de vieze slok te ontlopen? Het lijkt me een onwrikbaar ritueel. Het moest en zou naar binnen, voor je gezondheid!
En dan vraag ik me af, wat zou er van al die jongens geworden zijn? Zijn ze echt groot en sterk geworden? Zijn ze nu oud, maar nog gezond en fit?
Dat is een vraag waar ik nooit antwoord op zal krijgen.
